Κύριος μέχρι το τέλος

Ανέκαθεν έκανε την δουλειά του, δίχως να λέει πολλά. Ακόμα και τώρα που είχε να παλέψει μετον πιο ισχυρό εχθρό δεν παρέκκλινε της τίμιας στάσης ζωής που υπηρετούσε.

Ο Νίκος Δημητρίου ήταν μοναδικά αξιοπρεπής ως την τελευταία του στιγμή και η παρουσία του μολονότι δεν ήταν πομπώδης, θα λείψει πολύ από τον χώρο του μπάσκετ.

Ο Θεσσαλονικιός προπονητής εργάστηκε στις καλύτερες Ελληνικές ομάδες, πάντα με συνέπεια και αγάπη για το άθλημα και δίχως ποτέ να θελήσει να προβάλλει τον εαυτό του.

ΠΡΑΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ

Τον τελευταίο χρόνο τέθηκε αντιμέτωπος με τον καρκίνο, πλην όμως συνέχισε το έργο του με την χαρακτηριστική του στωικότητα. Αν και ήταν εμφανώς καταβεβλημένος, πήγαινε στις προπονήσεις και στους αγώνες δίχως ποτέ να επικαλεστεί την ασθένεια του.

Τον παρακολουθούσαμε στις μίνι συνεντεύξεις που δίνουν οι βοηθοί στην διάρκεια των αγώνων στον ΟΤΕ TV, να μιλάει για τα λάθη στην άμυνα και στον ρυθμό κι αναρωτιόμασταν πότε θα πει «δεν πάτε να… γ@#&τε κι εσείς και ο ρυθμός». Δεν το έκανε ποτέ. Μιλούσε και φερόταν με την πραότητα που τον χαρακτήριζαν, χωρίς να εκφράζει το παραμικρό παράπονο.

Η ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΣΑΚΟΤΑ

Γι’ αυτό και ο Ντράγκαν Σάκοτα δεν δίστασε πριν από δύο χρόνια όταν ανέλαβε τα ηνία της ΑΕΚ, να τον καλέσει στην Αθήνα, καθώς είχε οικοδομήσει μαζί του, μια πολύ ισχυρή σχέση σχεδόν 20ετούς διάρκειας. Συνεργάστηκαν για πρώτη φορά στον Ηρακλή το 1998 και τον ξαναπήρε στον Άρη μετά από δύο χρόνια.

Ενδιάμεσα από τα χέρια του Δημητρίου στην ΧΑΝΘ είχε περάσει ο Νίκος Ζήσης, με τον οποίο πήρε το εφηβικό πρωτάθλημα της ΕΚΑΣΘ, ενώ τον χρησιμοποιούσε και στην ανδρική ομάδα. Ναι μεν δεν τον ανακάλυψε αυτός, καθώς ο πρώην αρχηγός της Εθνικής είχε ξεχωρίσει από παιδική ηλικία, αλλά τον βοήθησε σημαντικά πριν κάνει το μεγάλο άλμα στην Ένωση του Ντούσαν Ίβκοβιτς.

Όταν ο Σάκοτα έφυγε από τον Άρη, λόγω των οικονομικών προβλημάτων της… ιστορικής διοίκησης Καρακίτσιου και τον αντικατέστησε ο Στιβ Γιατζόγλου, ζήτησε από τον Δημητρίου να παραμείνει στο πλευρό του. Ευγενικά όπως πάντα, αρνήθηκε εξηγώντας πως δεν είναι δυνατόν να συνεχίσει από την στιγμή που ήταν επιλογή του Σέρβου τεχνικού. Έκτοτε η σχέση τους ξεπερνούσε τα επαγγελματικά πλαίσια, καθώς ο Σάλε είχε εκτιμήσει όχι μόνο την επαγγελματική του ευσυνειδησία, αλλά κυρίως την ακεραιότητα του χαρακτήρα του.

ΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΕΚ

Στην ΑΕΚ του πρωταθλήματος του 2002, δεν μπόρεσε να τον εντάξει, καθώς δίπλα του είχε βοηθούς πρώτης γραμμής σαν τον Κατσικάρη και τον Σκουρτόπουλο, αλλά ο Δημητρίου πήρε τον δικό του τίτλο με την Ένωση το 2003. Ήταν με την εξαιρετική εφηβική ομάδα, των Νίκου Παπανικολάου, Ντούσαν Σάκοτα, Σπύρου Μαγκουνή, Γιώργου Σουρλή, Δημήτρη Γιαννάκη (γιου του Παναγιώτη) και Αλεξάντερ Μέλινκς, η οποία είχε εντυπωσιάσει στην τελική φάση που είχε διεξαχθεί στην Ρόδο.

Ακολούθως επέστρεψε στα πάτρια εδάφη της Θεσσαλονίκης για λογαριασμό του ΠΑΟΚ, αρχικά με την εφηβική και στην συνέχεια με την ανδρική ομάδα. Μάλιστα όταν προσλήφθηκε ο Αμερικανός Ταμπ Μπάλντουιν, έστω κι αν έμεινε μόλις μερικούς μήνες, πρόλαβε να σχηματίσει μια τόσο καλή άποψη για τον βοηθό του, που τον πήρε μαζί του και στην Εθνική Λιβάνου.

Το 2011 πήρε ακόμα ένα εφηβικό πρωτάθλημα με τον Άρη των Χρυσικόπουλου-Μποχωρίδη, στην συνέχεια θήτευσε για δύο χρόνια στον Μαντουλίδη και από το 2014 εντάχθηκε (εκ νέου) στην ΑΕΚ.

Οποιοσδήποτε συνεργάστηκε μαζί του, είχε μόνο καλά λόγια να πει. Είναι περιττό να τονίσει κανείς πόσο νωρίς έφυγε από τη ζωή, αλλά πολύ σημαντικό να εξάρει πόσο σπουδαίος προπονητής κι ακόμα σπουδαιότερος άνθρωπος ήταν. Η απώλεια για την σύζυγο και τους δύο γιους του είναι τεράστια, αλλά μπορούν να αισθάνονται περήφανοι για όσα πρέσβευε η κεφαλή της οικογένειας τους…