Πρώτα έγινε ομάδα, μετά έφερε τον Τουρέ!

Οσοι πήγαν την Κυριακή το βράδυ στο “Καραϊσκάκης” έζησαν όμορφες στιγμές. Ήταν μία ημέρα γιορτής…

Αρχικά, αποθέωσαν τον Γιαγιά Τουρέ, τη διοίκηση, στην συνέχεια απόλαυσαν την ομάδα τους και στο τέλος πανηγύρισαν όλοι μαζί ποδοσφαιριστές, τεχνική ηγεσία, με τον κόσμο που ήταν στο γήπεδο.

Αυτό που συνέβη στο τέλος ήταν κάτι παράξενο για τα ελληνικά δεδομένα, που συνηθίζεται στο εξωτερικό, είναι στιγμές που δημιουργούν ένα δέσιμο του ποδοσφαιρικού τμήματος με την εξέδρα.

Υπήρχαν πολλοί λόγοι που δημιουργήθηκε μία πανηγυρική ατμόσφαιρα στο γήπεδο του Ολυμπιακού, που έμοιαζε σαν η ομάδα να κατέκτησε κάποιον τίτλο. Ασφαλώς, και ο κόσμος πήγε… φτιαγμένος από την μεταγραφή του Τουρέ!

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ

Ομως, τον οπαδό του Ολυμπιακού τον έχει κερδίσει ήδη η ομάδα και το σύνθημα που κυριάρχησε στο τέλος του παιχνιδιού ήταν το “έτσι ονειρευόμαστε τον Ολυμπιακό”. Η διοίκηση, στο τέλος της περσινής σεζόν πήρε κάποιες αποφάσεις να ξηλώσει την “άρρωστη” από πλευρά νοοτροπίας ομάδα της τελευταίας διετίας και να δημιουργήσει κάτι νέο σε πρόσωπα, ιδέες, Αρχές, κανόνες, στόχευση, νοοτροπία.

Στο παιχνίδι με τον ΠΑΣ, ολοκληρώθηκε ένας κύκλος και το τέλος του βρήκε τον κόσμο ενθουσιασμένο να αναμένει με αγωνία τη συνέχεια.

Ο Ολυμπιακός άλλαξε πρόσωπα και νοοτροπία. Το γήπεδο φωτογραφίζει την καλή δουλειά που γίνεται στις προπονήσεις.

Από το πρώτο επίσημο παιχνίδι με την Λουκέρνη, μέχρι και το τελευταίο παιχνίδι με τον ΠΑΣ, βλέπουμε ένα σύνολο παικτών να προσπαθούν σε όλο το 90λεπτό. Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που έκανε θετική εντύπωση στο παιχνίδι με τους Ελβετούς, δεν γέμισε κανέναν το 4-0 απέναντι σε μία κατώτερη ομάδα, αλλά το γεγονός πως έβλεπε τους ποδοσφαιριστές του Μαρτίνς να προσπαθούν ισόποσα σε όλο το παιχνίδι, να σέβονται τον θεατή και να μην δείχνουν σε κανένα σημείο πως κάνουν αγγαρεία. Αυτή η λογική έφερε το 5-0 με τον ΠΑΣ και σήκωσε στο πόδι στο τέλος το “Καραϊσκάκης”.

Είχα τονίσει πως είναι μία χρονιά δουλειάς, απόκτησης νοοτροπίας και αυτό το στοίχημα η ομάδα του Πορτογάλου δείχνει να το έχει κερδίσει. Κάτι που είναι πολύ σημαντικό και πιστώνεται στον προπονητή είναι πως βλέπεις μία συνεχή προσπάθεια ενός συνόλου που βασίζεται πρωτίστως στην ποιότητα και όχι στην αθλητικότητα. Το σύγχρονο ποδόσφαιρο πάει σε αυτόν τον δρόμο, να παίζουν οι ομάδες ποιοτικό ποδόσφαιρο κατοχής, έχοντας δουλέψει μεθοδικά και με μεγάλη προσοχή. Ο Ολυμπιακός δείχνει να προσπαθεί να το ακολουθήσει και ο κόσμος το αναγνώρισε.

Οι ομάδες μπορούν να χτίσουν την επικοινωνία τους και καλά κάνουν γιατί πρέπει να προστατευτούν και να περνάνε τα πράγματα που θεωρούν πως κάνουν καλό στον σύλλογο, όμως τον κόσμο δεν τον ξεγελάς. Και σε αυτόν τον Ολυμπιακό κανένας δεν βλέπει τον καλύτερο που έχει δει τις τελευταίες δεκαετίες, μην ξεχνάμε πως προερχόταν από μία προβληματική εμφάνιση με την Μπέρνλι, όμως ο φίλαθλος εκτίμησε ένα σύνολο ποδοσφαιριστών που φοράνε τη φανέλα και προσπαθούν μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.

Έναν φορ που δεν έχει ποιότητα στο τελείωμα και χάνει σε κάθε παιχνίδι σίγουρα γκολ, όμως για 90 λεπτά δεν σταματά να τρέχει, να προσπαθεί και το παλεύει τόσο πολύ, που πέρα από όσα σημαντικά δίνει στην ομάδα με το ασταμάτητο του τρέξιμο, τους χώρους που ανοίγει, την πίεση και την κούραση που δημιουργεί στα αντίπαλα στόπερ, καταφέρνει στο τέλος να πετυχαίνει ένα πολύ πιο δύσκολο τέρμα από αυτά που έχασε. Αυτήν την προσπάθεια που δεν σταματά ο κόσμος την γουστάρει και την επιβραβεύει.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΕΣΙΜΟ

Φυσικά, έπαιξε μεγάλο ρόλο πως τα τελευταία δύο τουλάχιστον χρόνια ο φίλος του Ολυμπιακού που πήγαινε στο “Καραϊσκάκης” δεν ένιωθε γεμάτος από αυτό που έβλεπε. Πιο πολύ ταλαιπωρία ήταν. Παρακολούθησε ομάδες με λανθασμένη νοοτροπία, ποδοσφαιριστές με παχυλά συμβόλαια, δυσανάλογα για την ποιοτική τους αξία, αλλά και για την προσπάθεια που έκαναν στο γήπεδο.

Ταλαιπωρήθηκε να βλέπει στα πλάγια ποδοσφαιριστές που δεν ξέρουν μπάλα, λανθασμένα κοντρόλ, λανθασμένες ακόμα και απλές επιλογές. Νομίζω πως δεν χρειάζεται να πούμε ονόματα όλοι γνωρίζουν σε ποιους αναφέρομαι.

Ταλαιπωρήθηκε, επίσης, από αθλητές που δεν μπορούσαν και δεν ένιωθαν την ανάγκη να νιώθουν κανένα δέσιμο με την ομάδα και οι ώρες που περνούσαν στο “Καραϊσκάκης” είχαν χάσει την ομορφιά τους. Η απόφαση της διοίκησης για αλλαγή κατεύθυνσης δικαιώθηκε από αυτό που συνέβη την Κυριακή το βράδυ…

Ανεξάρτητα από το αν θα καταφέρει η ομάδα να πετύχει τους στόχους, κερδήθηκε το πρώτο στοίχημα που είναι και το πιο σημαντικό, ο Ολυμπιακός “νίκησε” ξανά τον κόσμο του, δημιουργήθηκε ένα συναισθηματικό δέσιμο του οπαδού με την ομάδα που δεν υπήρχε τα τελευταία χρόνια.

Έχει γίνει κάτι σημαντικό στο ελληνικό ποδόσφαιρο, έχει ανέβει το επίπεδο του ανταγωνισμού, δεν μπορεί κανείς να είναι σίγουρος αν αυτή η βελτίωση που έχει δείξει ο Ολυμπιακός θα φτάσει για να πετύχει αυτά που θέλει, αποδείχθηκε βέβαια πως έφτασε για να κερδίσει τον κόσμο του και οδεύει σε μία χρονιά, που θα έχει το “Καραϊσκάκης” για… όπλο.

ΠΡΩΤΑ ΕΓΙΝΕ ΟΜΑΔΑ

Από εκεί και πέρα η διοίκηση έκανε και ένα “δώρο” στον κόσμο πραγματοποιώντας μία τεράστια υπέρβαση να φέρει τον Τουρέ, δημιουργώντας και έναν γρίφο που πρέπει να λύση ο προπονητής. Πριν ξεκινήσω για τον ευχάριστο πονοκέφαλο που βάζει στον Μαρτίνς, θέλω να τονίσω κάτι σημαντικό, το οποίο το ανέφερε και ο Θέμης στην χθεσινή εκπομπή. Πρώτα ο Ολυμπιακός έκανε ομάδα και μετά έφερε τον σταρ.

Προσέξτε, ήρθε μία μεγάλη μεταγραφή που βρίσκει κάτι έτοιμο, που ήδη αρέσει στο κόσμο. Ο Ιβοριανός δεν έρχεται να σώσει μία… άρρωστη ομάδα, αλλά να κάνει την διαφορά με την ποιότητα του και την γνώση του να κερδίζει, σε ένα σύνολο που λειτουργεί σωστά και με υγεία. Ο Μιραλάς πέρυσι δεν ήταν για… πέταμα, ήρθε όμως σε μία ομάδα που δεν έψαχνε καλό ποδοσφαιριστή, αλλά υπερήρωα για να την σηκώσει. Ο φετινός Ολυμπιακός δεν ψάχνει κάποιον τέτοιο.

Η ΣΠΑΖΟΚΕΦΑΛΙΑ ΤΟΥ ΜΑΡΤΙΝΣ

Ο Μαρτίνς έχει βγει πολύ κερδισμένος από το πρώτο διάστημα παρουσίασης της δουλειάς του. Υπάρχει μία μεγάλη ιδιομορφία, που προς το παρόν βοηθά τον Ολυμπιακό. Ο ίδιος είναι ένας πολύ εργατικός προπονητής, μεθοδικός και έχει ένα ρόστερ με ποδοσφαιριστές που τους ταιριάζει να έχουν περισσότερο τη μπάλα.

Πάνω που κατάφερε να βρει τις ισορροπίες του και χρειαζόταν μόνο να ψάξει τον τρόπο να περάσει τον Νάτχο στην ομάδα και να την βελτιώσει όταν δέχεται πίεση, έρχεται η “βόμβα” Τουρέ. Ασφαλώς, και μιλάμε για μία ευχάριστη σπαζοκεφαλιά. Δεν είναι απλή η διαχείριση για τον προπονητή. Πρόκειται για ένα σύνολο που έτσι κι αλλιώς το… όπλο του είναι η δημιουργία και χρειάζεται τρεξίματα, που μέχρι να έρθει ο Γιάγια, η μεγάλη μεταγραφή ήταν ο Νάτχο που παίζει στην ίδια θέση, έχει παρόμοια στοιχεία, όχι όμως τόσο ανεπτυγμένα. Σε αυτήν την ομάδα ήρθε ένας ποδοσφαιριστής που μεγιστοποιεί αρετές και προβλήματα του Ολυμπιακού.

Ένας ποδοσφαιριστής που όταν έχει τη μπάλα μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, αλλά τα τελευταία χρόνια σταμάτησε να ασχολείται με τα υπόλοιπα κομμάτια του παιχνιδιού.

Ασφαλώς και εδώ δεν έχουμε το ρυθμό της Πρέμιερ κι αν ο Τουρέ έρθει σε καλή κατάσταση μπορεί να κάνει πράγματα που να είναι μη αντιμετωπίσιμα. Ο Πέδρο Μαρτίνς, όμως, πρέπει να βρει πού να τον χρησιμοποιήσει…

Αν έχεις δει τι κάνει και τι δεν κάνει τα τελευταία χρόνια ο πρώην άσος της Σίτι, αυτόματα καταλαβαίνεις πως πρέπει να χρησιμοποιηθεί όσο γίνεται πιο κοντά στην αντίπαλη περιοχή, εκεί όμως υπάρχει ο Φορτούνης που βρίσκεται σε καλή κατάσταση.

Αν τον πας πιο χαμηλά είτε θα χάσεις τον Νάτχο, είτε τα τρεξίματα του Καμαρά, κι αν πας να τους χωρέσεις όλους, δεν θα υπάρχει ισορροπία στην ενδεκάδα και πιθανότατα να βγουν από την εξίσωση οι Ποντένσε, Χριστοδουλόπουλος.

ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ… ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΑ

Μιλάμε για ευχάριστα προβλήματα, μακάρι να έχουν όλοι οι προπονητές αυτού του είδους την ταλαιπωρία, το επισημαίνω όμως γιατί ο κόουτς του Ολυμπιακού θα έχει να πάρει δύσκολες αποφάσεις και θα χρειαστεί να αδικήσει ποδοσφαιριστές. Πολλές φορές για να έχει τους πιο ποιοτικούς στο γήπεδο, να βγει από τακτικά κουτάκια και συνηθισμένες διατάξεις. Αν τα πράγματα πάνε καλά, δεν θα έχει πρόβλημα, φοβάμαι όμως πως έχει ένα παράξενο στη δομή του με πολλούς παίκτες με κοινό χαρακτηριστικό πως είναι καλοί στην δημιουργία και θέλουν την μπάλα στα δικά τους πόδια.

Και εδώ είναι το στοίχημα, η δύσκολη αποστολή του Μαρτίνς, να φέρει δηλαδή έναν τόσο επιδραστικό ποδοσφαιριστή στην ομάδα, χωρίς να ταράξει τις ισορροπίες, δίχως να χαλάσει τη… φόρα Φορτούνη, Ποντένσε, Χριστοδουλόπουλου, δίχως να ακυρώσει την μεταγραφή του Νάτχο και του Γκιλιέρμε, δίχως να βγουν από την ομάδα τα απαραίτητα τρεξίματα του Καμαρα. Όλα αυτά μόνο… μάγος θα τα πετύχαινε, δεν βγαίνει η πράξη, πρέπει όμως να επιτύχει τα περισσότερα από όσα αναφέραμε και αυτά που δεν καταφέρει, να μην αποδειχθούν επιζήμια για την ομάδα.

Ολα κρίνονται από το αποτέλεσμα, αλλά θα πρέπει να γνωρίζουμε από πριν πως στον συγκεκριμένο προπονητή δίνεται ένα γεμάτο ρόστερ, με σπουδαίους ποδοσφαιριστές που έχουν στοιχεία που κοντράρονται μεταξύ τους.

ΟΠΩΣ Ο ΚΟΚΚΑΛΗΣ ΤΟ ’04

Εννοείται πως δεν προεξοφλώ αποτυχία! Ίσα ίσα που η διοίκηση έκανε την κατάλληλη στιγμή αυτό που έπρεπε.

Άλλαξε την νοοτροπία στην ομάδα, ξερίζωσε την αρρώστια των τελευταίων χρόνων και στο σωστό τάιμινγκ όταν ο ΠΑΟΚ έδειχνε πως έχει το πάνω χέρι στη θέληση και στη δυνατότητα επενδύσεων, έκανε την κίνηση για να δείξει το ποιος είναι το αφεντικό.

Μία κίνηση που θύμισε λογική Κόκκαλη. Όταν το καλοκαίρι του 2004, ο Ολυμπιακός είχε χάσει τον τίτλο από τον Παναθηναϊκό, ο Κόκκαλης το επόμενο καλοκαίρι έφερε τον Μπάγιεβιτς, με σκοπό να επιστρέψει η σωστή δουλειά στου Ρέντη και τον Ριβάλντο για να συσπειρώσει τον κόσμο, αλλά και να δημιουργήσει ξανά την αίσθηση ανωτερότητας μέσα στην ομάδα.

Ίδιας ακριβώς λογικής είναι και η μεταγραφή του Τουρέ…

ΕΤΣΙ ΠΕΤΥΧΑΙΝΕΙ

Ο Ολυμπιακός συνολικά δημιουργεί μία ομάδα, που είναι σίγουρο πως θα είναι πολύ καλύτερη από τα τελευταία χρόνια, που είναι όμως αναγκασμένη να κυριαρχεί μέσα απ’ την ανωτερότητα. Το αν θα καταφέρει να πετύχει τους στόχους της, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το επίπεδο των αντιπάλων που ΘΑ μπορεί να κερδίζει, παίζοντας κυριαρχικό ποδόσφαιρο, δηλαδή μέχρι ποιο επίπεδο θα μπορέσει να επιβάλει το δικό του παιχνίδι χωρίς να κοστίζουν οι αδυναμίες που έχει χωρίς μπάλα.

Γιατί είναι δεδομένο πως δημιουργείται ένα ρόστερ με πολύ ποιότητα, με προσωπικότητες ικανές να κάνουν τη διαφορά, χωρίς όμως ηγέτη στην άμυνα, δίχως πολλά τρεξίματα χωρίς μπάλα και πλην του Καμαρά και του Γκερέρο, χωρίς ποδοσφαιριστές για ειδικούς, δύσκολους ρόλους. Δεν ήταν τυχαίο το προβληματικό, γεμάτο λάθη παιχνίδι στην Μπέρνλι. Είναι το μοναδικό από αυτά που έχει δώσει που του πήρε σε μεγάλα διαστήματα την μπάλα ο αντίπαλος, κάτι που δεν μπόρεσε να διαχειριστεί. Ασφαλώς, αν θα υπήρχε στο γήπεδο ο Τουρέ σε καλή κατάσταση, δεν θα ήταν τόσο εύκολο στην Μπέρνλι να επιβληθεί, όταν όμως ο αντίπαλος θα τα καταφέρνει πρόβλημα θα υπάρχει.

Συνολικά ο Ολυμπιακός έγινε ξανά μία ελκυστική ομάδα για όλους, κέρδισε τον κόσμο του και θα έχει όλη την χρονιά μεγάλο ενδιαφέρον και χώρο για ποδοσφαιρική συζήτηση.