Βασίλης Σπανούλης, ο αρχηγός: η photo που μου θύμισε τον Γκάλη

Η φωτογραφία με το καλάθι του Σπανούλη οκτώ δευτερόλεπτα πριν το τέλος του ματς με τη Μπαρτσελόνα, με γύρισε 27 χρόνια πίσω. Μου θύμισε τις επικές "μάχες" του κορυφαίου Έλληνα αθλητή με τον Αμερικανό σταρ του ΝΒΑ. Ο Νίκος Γκάλης "απογειωνόταν" και ο Μπομπ Μάκαντου προσπαθούσε να τον "αναχαιτίσει", χωρίς βέβαια επιτυχία. Αυτές οι "ομηρικές" αναμετρήσεις (Άρης-Τρέισερ Μιλάνου) μου ήρθαν εκ νέου στο μυαλό και με έβαλαν σε σκέψεις. Μήπως ο Βασίλης Σπανούλης έφτασε εφέτος τους Νίκο Γκάλη και Ντράζεν Πέτροβιτς;

Το έπος του Σπανούλη

Το τελευταίο καλάθι ήταν η αφορμή. Πέρασε όλη την άμυνα, στάθηκε στον αέρα τόσο αρμονικά, σημάδεψε και έκανε κάτι πολύ δύσκολο για οποιοδήποτε παίκτη, να φανεί τόσο απλό. Και όλα αυτά με ένα βλέμμα δεν συμβαίνει τίποτα.

Όμως και το τελευταίο καλάθι που έκρινε τον αγώνα ξεκινάει από τον "kill bill". O Σπανούλης έχει τραβήξει δύο αντιπάλους μακριά από το καλάθι, κάνει μια απίστευτη πάσα... μπιλιάρδου ανάμεσα τους, με αποτέλεσμα η extra πάσα του Σλούκα στον Πρίντεζη να γίνει αυτοματοποιημένα. Και οι τρεις παίκτες του Ολυμπιακού γνωρίζουν από την αρχή της φάσης ότι υπάρχει ελεύθερο σουτ καθώς οι Όλεσον-Σατοράνσκι είναι εκτός πεδίου.

Αυτό που έχει κάνει τις τελευταίες είκοσι ημέρες ο Βασίλης Σπανούλης θα γραφτεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία του Ολυμπιακού. Ένας αθλητής που για ένα μήνα είναι εκτός προπονήσεων, πατάει γκάζι και χρειάζεται μόλις ένα ματς -το πρώτο στη Βαρκελώνη- για να βρει ρυθμό. Η συνέχεια γνωστή: Τρεις συνεχόμενες νίκες επί της Μπαρτσελόνα και μια εμφάνιση που θα αποτελέσει σεμινάριο για τους νέους που θέλουν να ασχοληθούν με το μπάσκετ. Και κάτι ακόμη. Απέδειξε στους φιλάθλους του Ολυμπιακού (μερικοί τον είχαν αμφισβητήσει) ότι "Ναι, είμαι ο καλύτερος παίκτης της Ευρώπης". Και όντως έτσι είναι. Αυτή τη στιγμή ο Έλληνας γκαρντ του Ολυμπιακού είναι στην κορυφή με διαφορά από τον δεύτερο. Είναι η δύναμη που μπορεί να αλλάξει τις ισορροπίες ενός παιχνιδιού. Είναι η απόλυτη μηχανή σκοραρίσματος, χωρίς να υπολογίζει αντίπαλο και άμυνα.

Τους αφήνει πίσω...

Σε κείμενο του Contra.gr (20/01/2015) είχαμε τονίσει τη βελτίωση του Σπανούλη σε πολλούς τομείς του παιχνιδιού τα τελευταία τρία χρόνια. Όμως αυτό που τον κάνει ασυναγώνιστο είναι ότι σπάει στα δύο την άμυνα του αντιπάλου μετά από "Pick and Roll". Ο διεθνής γκαρντ έχει το μοναδικό χάρισμα να προσπερνάει τους αμυντικούς και να τους αφήνει πίσω του, λόγω της εκρηκτικότητας αλλά και της ικανότητάς του να διαβάζει τον τρόπο με τον οποίο θα τον αντιμετωπίσουν. Όταν ο Βασίλης Σπανούλης "σπάει", λοιπόν, το "Pick and Roll" τότε όλα μοιάζουν εύκολα. Είτε με σουτ είτε με extra πάσα ο Ολυμπιακός με την κίνηση του αρχηγού του, αποκτά πάντα πλεονέκτημα.

Οι ρόλοι και το βλέμμα...

Στις δηλώσεις που έκανε μετά το τέλος του αγώνα στα αποδυτήρια του ΣΕΦ είπε το αυτονόητο: "οι συμπαίκτες μου έχουν αποδεχθεί το ρόλο που έχω στην ομάδα". Αυτό είναι και το μυστικό από την αρχή της χρονιάς. Στον Ολυμπιακό υπάρχουν ξεκάθαροι ρόλοι. Και όλοι ξέρουν τι θα κάνουν μέσα στο παρκέ. Ο αρχηγός δίνει την ώθηση και οι υπόλοιποι ακολουθούν τον "μαέστρο" για να φτάσουν όλοι μαζί στον στόχο. Ο Βασίλης Σπανούλης έχει εκείνο το βλέμμα και εκπέμπει μια ηρεμία εντός και εκτός γηπέδου που οι συμπαίκτες του νιώθουν σίγουροι για ένα πράγμα: αν το ματς στραβώσει ο Βασίλης θα είναι εδώ για να μας ξελασπώσει.

Η σύγκριση με τον Γκάλη

Να εξηγηθούμε από την αρχή. Μιλάμε μόνο μπασκετικά. Όπως διαβάσατε και στην αρχή του κειμένου, χαρακτήρισα τον Νίκο Γκάλη ως τον καλύτερο Έλληνα αθλητή όλων των εποχών. Όμως μπασκετικά, δεν έχει μια θέση δίπλα του και ο Βασίλης Σπανούλης; Αυτός ο τύπος έχει κατακτήσει 3 τρόπαια Ευρωλίγκα, έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα Ευρώπης και έχει νικήσει τους Αμερικανούς. Επίσης ρίσκαρε να φύγει από την σιγουριά και την μεγάλη οικογένεια του Παναθηναϊκού και να πάει στον "αιώνιο" αντίπαλο για να είναι ο Νο1. Τι άλλο να κάνει; Και εφέτος πήρε από το χέρι μια ομάδα με μικρό μπάτζετ και την οδήγησε στο F4 της Μαδρίτης.

Με συγχωρείτε αλλά προσωπικά τον βάζω δίπλα σε Γκάλη και Πέτροβιτς. Όπως έβαζα και πριν τρία χρόνια μεταξύ αυτών και τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Ο Γκάλης υπήρξε ο απόλυτος αθλητής για την Ελλάδα, ο άνθρωπος που ένωσε τη χώρα με την επιτυχία του '87 και πολλοί από εμάς δεν θα γινόμαστε αθλητές και δημοσιογράφοι αν δεν ήταν αυτός. Πλέον, όμως, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ιεροσυλία η σύγκρισή του με άλλους σπουδαίους Έλληνες μπασκετμπολίστες. Βάσει εποχής, λοιπόν, ο Σπανούλης είναι ο Γκάλης και ο Πέτροβιτς του σημερινού μπάσκετ. Η αγωνιστική αξία τους είναι τεράστια, όπως και η πρόσφορά τους στον ελληνικό αθλητισμό. Και κάτι άλλο που το διακρίνεις και στους δύο μεγάλους αθλητές (Γκάλη-Σπανούλη): Eye of the tiger. Το βλέμμα που καθηλώνει μέσα στο γήπεδο αντιπάλους και συμπαίκτες. Η ματιά της σιγουριάς, της αυτοπεποίθησης, της ικανότητας και της ψυχραιμίας.

Ας μην έρθει ποτέ το τέλος...

Το ελληνικό μπάσκετ σε λίγα χρόνια θα έχει να αντιμετωπίσει ένα μεγάλο πρόβλημα. Όταν θα αποχωρήσουν οι Βασίλης Σπανούλης και Δημήτρης Διαμαντίδης, το πρωτάθλημα μας θα στερείται από παίκτες μεγάλου βεληνεκούς. Προσωπικότητες που πήγαιναν το άθλημα στην κορυφή. Νέοι και ταλαντούχοι παίκτες υπάρχουν, όμως, έτσι όπως έχει στηθεί η βιομηχανία του μπάσκετ, οι καλοί παίκτες δεν μένουν παραπάνω από τρία χρόνια στην Ευρώπη. Συνεπώς δεν μπορούν να κάνουν ένα ολοκληρωμένο κύκλο καριέρας και να γίνουν οι ηγέτες στην ομάδα τους. Η αποχώρησή τους, λοιπόν, σε συνάρτηση με την οικονομική κρίση στην Ελλάδα κάνουν δυσοίωνο το μέλλον της πορτοκαλί μπάλας στη χώρα μας.

Σαφώς και δεν θα πεθάνει το μπάσκετ με την αποχώρηση Σπανούλη-Διαμαντίδη, ωστόσο από πίσω (μικρές εθνικές ομάδες) δεν υπάρχουν οι ισχυροί χαρακτήρες που θα διατηρήσουν το μπάσκετ σε υψηλό επίπεδο και τόσο ανταγωνιστικό. Η οικονομική διαφορά απέναντι στους μεγάλους αντιπάλους (Ισπανία, Τουρκία, Ρωσία) θα αποτελέσει ενδεχομένως το μεγάλο στοίχημα της ελληνικής ομοσπονδίας και της διοργανώτριας αρχής τα επόμενα χρόνια. Οι Γιώργος και Παναγιώτης Αγγελόπουλος καθώς και η ασφάλεια που δίνει η οικογένεια Γιαννακόπουλου στον Παναθηναϊκό, ίσως να μην μπορούν σε βάθος χρόνου να εκπληρώσουν τα όνειρα των φιλάθλων των "αιωνίων", εάν στην ομάδα τους δεν υπάρχουν Έλληνες leader.

Διαβάστε ακόμη:

Σχόλιο Δημήτρη Καρύδα: Ο παράδεισος του Γιώργου Πρίντεζη

Πίσω από τις κάμερες: Το backstage μίας τηλεοπτικής μετάδοσης (video by Contra.gr)