Όχι άλλο κλάμα του Νεϊμάρ, όχι άλλος πονοκέφαλος του Μέσι

Ο ένας Αργεντινός και ο άλλος Βραζιλιάνος. Ηγέτες και εκπληρωτές ονείρων. Από τα πόδια τους (και όχι από τα χείλη τους – ευτυχώς δεν είναι πολιτικοι) κρέμονται δύο λαοί που λατρεύουν την μπάλα περισσότερο από την ίδια τη ζωή.

Ξανανιώνουν ανά τέσσερα χρόνια, αδημονούν για κάθε μουντιαλικό καλοκαίρι που δεν θα τους βρει στις παραλίες αλλά είτε στο γήπεδο είτε καθηλωμένους μπροστά από μια οθόνη. Καρτερώντας ένα γκολ, μια νίκη, μια πρόκριση (από τους ομίλους ως τον τελικό), ένα τρόπαιο. Σαν να μην υπάρχει αύριο, σαν ο χρόνος να σταματά για ένα μήνα. Αναζητώντας ταυτόχρονα τους ήρωες που θα επωμιστούν το βάρος. Θα κουβαλήσουν την ευθύνη, θα βιώσουν τη δική τους αγωνία και στο φινάλε θα τους λυτρώσουν.

Ένα μείγμα εκρηκτικό. Κοκτέιλ όχι με αλκοόλ, χρώμα και ομπρελίτσες. Κοκτέιλ συναισθημάτων που δεν μεθάει ευχάριστα. Δεν “φτιάχνει” διάθεση. Ζαλίζει και “χαλάει” το κεφάλι, προκαλεί hangover. Όπως τον ίλιγγο που (έδειξε πως) ένιωθε ο Μέσι στην ανάκρουση των ύμνων πριν από το 3-0 από τους Κροάτες. Ή τους εμετούς παλιότερα. Όπως το κλάμα του Νεϊμάρ στο φινάλε του νικηφόρου αγώνα με την Κόστα Ρίκα.

Οι δύο αυτοί είναι τα ισχυρότερα παραδείγματα ενός ποδοσφαίρου που ψάχνει εναγωνίως για ήρωες και δεν λογαριάζει τίποτ’ άλλο πέρα από την επιτυχία. Καθένας μας βλέπει μπροστά του φιγούρες να λυγίζουν και δεν αναρωτιέται τι κρύβεται από πίσω. Πώς το αίμα παύει να κυλά στις φλέβες τους από την υποχρέωση ν’ αποδειχθούν αντάξιοι όλων εκείνων που τους τοποθέτησαν σε βασιλικούς θρόνους. Λευκά και πανιασμένα (από το άγχος) πρόσωπα, μάτια κόκκινα, βλέμματα χαμένα, κορμιά καταβεβλημένα, πόδια κουρασμένα. Ένας… θρόμβος η χαρά τους! Το κόλπο είναι στημένο, μα όχι στα δικά τους μέτρα.

Γεννήθηκαν αρτίστες της μπάλας, ήρθαν στον κόσμο για να “δαμάσουν”, με το άγγιγμά τους, το (ασπρόμαυρο ή πολύχρωμο) τόπι και να το αναγκάσουν να τους υπακούει σε κάθε προσταγή. Μεγάλωσαν για να ζήσουν το όνειρό τους. Να παίξουν, πρώτα απ’ όλα, ποδόσφαιρο. Να γευτούν ό,τι όμορφο το συνοδεύει. Ακόμη και να πληρωθούν γι’ αυτό.

Όχι να γίνουν αυτό που δεν κατάφεραν άλλοι. Όχι να ικανοποιήσουν τη ματαιοδοξία τρίτων. Τρίτων που είναι έτοιμοι στην πρώτη ευκαιρία να τους χλευάσουν και επαναστατήσουν εις βάρος τους ζητώντας την εκθρόνισή τους και μαζί τον “απαγχονισμό” τους. Την κεφαλή τους επί πίνακι…

Μέσι και Νεϊμάρ είναι τα μεγαλύτερα “θύματα” της παράφρονα ισχύουσας κατάστασης, όταν καλούνται να φορέσουν τη φανέλα με το εθνόσημο. Καταδικάζονται να είναι έρμαια και να υποχρεώνονται όχι μόνο να είναι παρών, αλλά όχι μόνο να ηγούνται, αλλά να πετυχαίνουν. Να είναι το όλον και όχι το κομμάτι του όλου. Να μην δικαιολογούνται, αν χάσουν πέναλτι, να ψάχνουν ένα τέτοιο με κάθε τρόπο. Οι απόλυτοι φταίχτες. Τους καταδιώκουν μανιωδώς.

Το “δεν ξέρετε τι πέρασα για να είμαι εδώ” που ξεστόμισε ο Βραζιλιάνος μετά το τέλος του αγώνα, εξηγώντας για έκλαψε, ενισχύει όλο αυτό. Πόσο διαφορετική, πόσο πιο χαμογελαστή, θα ήταν -αλήθεια- η εικόνα αμφότερων, αν απολάμβαναν πλέον αυτό που έκαναν στην εθνική τους; Μην τους αλλοτριώνουμε παραπάνω…