Ο,τι πει ο πρόεδρος…

Αν καταφέραμε να ερμηνεύσουμε σωστά τα σημάδια μετά την οργισμένη παρέμβαση του Βαγγέλη Μαρινάκη στην προπόνηση του Ολυμπιακού τη Μ. Δευτέρα, ο κόσμος διψάει για…λαϊκισμό.

Δώσε στον απλό οπαδό την εικόνα του ιδιοκτήτη που πιάνει το παλμό του και αναδεικνύει “αλήθειες” μπροστά στους κακοθημένους και αδιάφορους ποδοσφαιριστές και παρ’ του την ψυχή.

Κάπως έτσι από το μεσημέρι της Μ. Δευτέρας έδωσαν και πήραν τα “μπράβο πρόεδρε και λίγα τους είπες”, οι παραινέσεις για να παρθούν κεφάλια και φυσικά η συνήθης ανθρωποφαγία στα social media. Για όλα πάντα φταίνει οι άλλοι.

Το φαινόμενο φυσικά δεν περιορίζεται μόνο στις τάξεις των οπαδών του Ολυμπιακού και του μικροκόσμου της ομάδας του Πειραιά. Αδίκως κάποιοι προσπαθούν να πείσουν για το αντίθετο. Αντίθετα, αυτή η μαστίγα “κατατρέψει” σχεδόν το σύνολο του οπαδικού κινήματος στην Ελλάδα το οποίο, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, είναι πλέον απολύτως διαπλεκόμενο με τους ιδιοκτήτες. Και δεν αναφερόμαστε φυσικά μόνο στους οργανωμένους οπαδούς αλλά σ’ όλο το συρφετό που συνήθως περιστοιχίζει τις διοικήσεις των μεγάλων ΠΑΕ. Αυλικούς, κόλακες, κοινούς γλείφτες, κοράκια που στριμώχνονται για να κερδίσουν ένα κομμάτι ψωμί.

ΤΟ..ΚΟΜΜΩΤΗΡΙΟ ΚΑΙ Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΤΑΚΑΣ

Δεν έχουν περάσει άλλωστε παρά μόνο μερικές ημέρες από τη στιγμή που ο εξυπνακισμός του Δημήτρη Μελισσανίδη περί… κομμωτηρίου αντιμετωπίστηκε ως η πιο επιτυχημένη ατάκα που βγήκε ποτέ από στόμα ποδοσφαιρανθρώπου. Τα εγκώμια, δεξιά και αριστερά, έδωσαν και πήραν, ακόμη και από ανθρώπους που φημίζονται για την ψυχραιμία τους και την ορθή τους κρίση (για πράγματα που προφανώς δεν αφορούν την ομάδα τους).

Είναι πραγματικά να γελάει κανείς (που έλεγε και ο αείμνηστος Συρίγος) με την τακτική της…ατάκας στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Οι φυσικοί πρωταγωνιστές του αθλήματος παιρνούν πάντα σε δεύτερη μοίρα όταν μπροστά από τα μικρόφωνα στήνονται οι αντιπρόεδροι, οι διευθυντές επικοινωνίας (αυτοί και αν είναι βασιλικώτεροι του βασιλέως), οι εν γένει παράγοντες.

Διαγκωνίζονται για το ποιος θα πει την πιο “εύστοχη” ατάκα η οποία εννοείται ότι θα κερδίσει και τα πιο πολλά likes στο facebook και η οποία θα εξασφαλίσει την εύνοια του αφεντικού (σε μία εποχή που έτσι και αλλιώς τα καλά μεροκάματα είναι σπάνια και δυσεύρετα).

ΤΟ ΕΝΤΕΛΩΣ ΣΤΡΕΒΛΟ ΜΟΝΤΕΛΟ

Μ’ αυτά και μ’ αυτά οικοδομήθηκε τα τελευταία (πολλά) χρόνια στο ελληνικό ποδόσφαιρο η ενός ανδρός αρχή που έχει πάντα δίκιο για όλα. Οι ιδιοκτήτες, ως άλλος Πάπας, διαθέτουν το αλάθητο και βρίσκονται προφανώς στο απυρόβλητο από το φιλικό τους Τύπο ως πρόσωπα τα οποία πρέπει πάση θυσία να προστεύονται αφού κατέχουν τη μία και μοναδική αλήθεια.

Ο ορθός λόγος δεν έχει καμία θέση σ’ αυτό το μοντέλο. Ούτε η ειδίκευση των στελεχών. Ούτε φυσικά η αμιγώς ποδοσφαιρική δουλειά. Αφού ο πρόεδρος ξέρει ποδόσφαιρο μπορεί να χτίσει τα πάντα (και από την αρχή αν χρειαστεί) έστω και χωρίς στελέχη καθοδηγούμενος από τη… σοφία του και το εύστοχο ενστικτό του που σχεδόν πάντα οδηγεί την ομάδα στον κολοφώνα της δόξας της.

Οταν ο σύλλογος θριαμβεύει, δικαιώνεται απόλυτα το προεδρικό πλάνο, οι επενδύσεις του μεγαλομετόχου και οι επιλογές της διοίκησης. Οταν η ομάδα χάνει τα αυγά και τα πασχάλια μέσα στο γήπεδο, ευθύνονται οι ποδοσφαιριστές, ο καιρός, ο ανάδρομος Ερμής, ενίοτε και τα…UFO.

Ουδείς, και σημειώστε το αυτό, μεγαλομέτοχος ΠΑΕ λογοδοτεί για τις πράξεις του. Τα διοικητικά συμβούλια των εταιριών αυτών είναι συνήθως το μέσο για να γίνεται μασάζ στον πρόεδρο-μεγαλομέτοχο και για να εγκρίνονται τα κατά καιρούς επενδυτικά σχέδια ή “σχέδια”.

Ο κόσμος, σ’ αυτό του είδους το ποδοσφαιρικό μοντέλο, αναλαμβάνει πάντα το ρόλο του χειροκροτητή ή του υβριστή, ανάλογα με τα αποτελέσματα. Δεν δικαιούται και δεν προβλέπεται να παρέμβει με άλλον τρόπο, δεν έχει δικαιώματα (ας πούμε ψήφου σε εκλογές για την ανάδειξη του διοικητικού συμβουλίου), αποκτά το χαρακτήρα του πελάτη που ναι μεν έχει πάντα δίκιο αλλά δεν πρέπει να λέει και πολλά.

Οσο και για τους ποδοσφαιριστές; Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, εξελίσσονται σε θλιβερούς κομπάρσους που η μόνη τους δουλειά είναι να αγωνίζονται στο γήπεδο και να…αποθεώνουν σε πρώτη ευκαιρία το… μεγαλείο του κόσμου της ομάδας τους χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να δημιουργούν το δικό τους σύμπαν και τη δική τους σχέση με το κοινό.

Αβουλοι, άρα και μοιραίοι, παρακολουθούν απλά τους παράγοντες να τους κλέβουν τον ιδρώτα και τη δόξα χωρίς να παρουσιάζονται διατεθειμένοι να αλλάξουν δραστικά τα πράγματα. Κάπως έτσι νιώθουν το πολυτισμικό σοκ όταν περνούν τα σύνορα, εντάσσονται σε προηγμένα πρωταθλήματα της Ευρώπης και ρίχνουν μαύρη πέτρα πίσω τους.

Συμπερασματικά: Οι μεγαλομέτοχοι-ολιγάρχες δεν έχουν κανένα λόγο να αλλάξουν τους κανόνες του παιχνιδιού, δεν περιμένουν έτσι και αλλιώς κέρδη από την ενασχόλησή τους με το ποδόσφαιρο. Αρέσκονται στο παρασκήνιο, αυτό ξέρουν, αυτό εμπιστεύονται. Οι υπόλοιπες παραγωγικές τάξεις του αθλήματος κοιμούνται το ύπνο του δικαιού και, άθελά τους, εγλωβίζουν το άθλημα σε μία παρασιτική λογική.

Τους ρωτούν: “τι ώρα είναι;” Και απαντούν (οι περισσότεροι) “ο,τι ώρα θες εσύ πρόεδρε!”