Όλοι κάνουν στην άκρη για τον Μέσι και έχουν το καλύτερο άλλοθι

Το ματς με τους Κροάτες ήταν “must win”. Και όπως μου έλεγε ένας φίλος το βράδυ της Πέμπτης, μετά το βαρύ 3-0 “must win ήταν και με το Εκουαδόρ, έφαγαν γκολ στην αρχή, το πήραν και προκρίθηκαν. Γιατί τότε και όχι τώρα;”

Το οξύμωρο, βέβαια, σε αυτό είναι ότι με το Εκουαδόρ χρειάστηκε ένας τρομερός Μέσι για να έρθει η ανατροπή και η πρόκριση. Γενικά στα προκριματικά η Αργεντινή χρειάστηκε τον σούπερ σταρ της Μπαρτσελόνα για να καταφέρει, την ύστατη στιγμή, να πάρει το “εισιτήριο” για το Μουντιάλ.

ΤΟ “ΠΡΕΠΕΙ” ΜΕ ΤΟΝ ΜΕΣΙ

Ο παίκτης, λοιπόν, που το βράδυ της Πέμπτης γνώρισε τη γενική κατακραυγή και έγινε αντικείμενο χλευασμού στα social media ήταν ο ίδιος που πήρε από το χέρι την Αργεντινή και την οδήγησε στα γήπεδα της Ρωσίας.

Γιατί τότε και όχι τώρα, λοιπόν; Για να αρχίσει η κουβέντα χρειάζεται μία κάποια βάση. Ας πάρουμε ως βάση ότι ο Λιονέλ Μέσι δεν είναι ο περίφημος ηγέτης της Εθνικής Αργεντινής. Και από τη στιγμή που δεν είναι ο ηγέτης της αυτομάτως η δουλειά μοιράζεται. Φεύγει το βάρος από πάνω του, όλη η ομάδα της Αργεντινής μοιράζεται τις ευθύνες, άρα αυτό το “πρέπει” πάει και στον Ντι Μαρία και στον Ντιμπάλα και στον Ιγκουαϊν και στον Αγουέρο.

Όχι. Η επιμονή θέλει Μέσι και η σύγκριση με τον Κριστιάνο Ρονάλντο πάλι Μέσι θέλει. Σιγά μην έλειπε από την κουβέντα ο Πορτογάλος. Δεν έφτανε όλο αυτό για τον Αργεντινό ήρθαν και τα 4 γκολ του Κριστιάνο στο τρέχον Μουντιάλ για να… δέσει το γλυκό.

Κουβέντα για σύγκριση Αργεντινής-Πορτογαλίας. Τι ρόστερ έχει ο ένας και τι έχει ο άλλος. Πλεονέκτημα του Μέσι λόγω καλύτερων μονάδων, αλλά από πάνω ο Ρονάλντο που τα βάζει όλα μέχρι στιγμής και στέλνει τους Πορτογάλους στα νοκ άουτ.

ΠΟΙΑ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ;

Το εύλογο ερώτημα: ο ένας ηγέτης, ο άλλος όχι; Όπως το δει κανείς. Ίσως να τίθεται θέμα ωριμότητας ως προς το κουβάλημα αυτού του ρόλου. Σίγουρα παίζει ρόλο η δυναμική των Εθνικών ομάδων.

Χωρίς παρεξήγηση, αλλά ποια Πορτογαλία μπροστά στην Αργεντινή; Καμία σχέση ως προς το βάρος της φανέλας. Παίζει κι αυτό τον ρόλο του.

Ο Ρονάλντο, ας πούμε, με ποιον να συγκριθεί; Δεν υπάρχει κάποιος στις εξέδρες για να τον βλέπουμε και να αναπολούμε το παρελθόν. Ο Πορτογάλος είναι ο καλύτερος, πάπαλα.

Στην περίπτωση του Μέσι, ο Μαραντόνα. Η αυτού μεγαλειότης. Με την πουράκλα του, με την αύρα που κουβαλάει, με το στιγμιότυπο να περνά για πλάκα όλους τους Αγγλους και να παίρνει μόνος του ένα Μουντιάλ. Τεράστια πίεση για τον Μέσι, είναι ξεκάθαρο πλέον πως δεν μπορεί να αντέξει τη σύγκριση, δεν μπορεί να κουβαλήσει το ρόλο του ηγέτη.

Αυτό τον καθιστά κακό; Ε οχι δα! Παικταράς με τα όλα του, αυτό δεν σηκώνει κουβέντα. Απλά δεν είναι ο ποδοσφαιριστής που θα πάρει στις πλάτες του μία ομάδα. Στην τελική δεν ανακαλύπτουμε την Αμερική.

ΣΤΗΝ ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣ

Με Μπαρτσελόνα γράφει ιστορία. Φοβερός και τρομερός. Αν λείψει, όμως, σε 1-2 παιχνίδια δεν χάθηκε ο κόσμος. Ανρι, Ροναλντίνιο, Νεϊμάρ, Σουάρες, πάρε να ‘χεις. Κάποιος θα τον αντικαταστήσει. Γιατί είναι μοιρασμένη η δουλειά. Δεν εξαρτώνται όλα από τον Αργεντινό, αυτός είναι στην κορυφή της πυραμίδας, αυτός είναι για το κάτι παραπάνω, αλλά δεν είναι μόνο αυτός. Η ειδοποιός διαφορά.

Στην Αργεντινή έχει Ντιμπάλα, Ικάρντι, Ντι Μαρία, Αγουέρο και λοιπούς. Μια χαρά ομάδα, αλλά κάνουν στην άκρη για τον Μέσι. Ίσως να είναι, γι’ αυτούς, το καλύτερο άλλοθι. Τα περιμένουν όλα από εκείνον, δεν θα κάνουν αυτοί το κάτι παραπάνω.

Δεν είναι χειρότεροι από τους συμπαίκτες του Μέσι στην Μπαρτσελόνα, αλλά στην Εθνική δεν έχουν μάθει να μοιράζονται τη δουλειά. Τους έβαλαν στο μυαλό ότι ο Μέσι είναι ο νέος Μαραντόνα και αφού είναι ο νέος Μαραντόνα τότε ΠΡΕΠΕΙ. Φτάνει αυτή η μία λέξη.