Όλα κύριε Νίκο είναι εδώ
Ο Παντελής Βλαχόπουλος γράφει για μια φωτογραφία που μπορεί να γεννήσει χίλιες εικόνες, χίλιες μυρωδιές, χίλιες αισθήσεις και νοσταλγία. Μία φωτογραφία που σε κάνει να πεις: δεν μπορώ να ασχοληθώ με την κόντρα των "αιωνίων", είναι ντροπή.
Όταν ανήρτησα τη φωτογραφία του Νίκου Γκάλη στον προσωπικό λογαριασμό μου στο facebook, δεν περίμενα ποτέ ότι ένα σχόλιο θα μου γεννήσει την ιδέα να γράψω αυτό το άρθρο. Με συγκίνησε τόσο, που έσπευσα να το δείξω στους αρχισυντάκτες του Contra.gr, Σταύρο Καραΐνδρο και Θέμη Καίσαρη.
Το σχόλιο του Tsoumpris Giannis έγραφε: "Αυτή η εικόνα πρέπει να μπει σε κάθε είσοδο γηπέδου μπάσκετ". Τόσο απλό μα τόσο ουσιώδες. Μαγικό, όπως ήταν και το άλμα του Νίκου Γκάλη στη φωτογραφία και με τίτλο: PHOTO ντοκουμέντο: το "tomahawk" του Γκάλη.
Ένα σχόλιο που με έκανε να αναρωτηθώ πόσα έχει προσφέρει αυτός ο άνθρωπος στον ελληνικό αθλητισμό. Και στην ελληνική κοινωνία. Ναι, πιστεύω ακράδαντα ότι ο Γκάλης έμαθε (ξανά) τον Έλληνα να είναι πρώτος. Να προσπαθεί και να επιτυγχάνει τους στόχους του. Αυτό είναι το μεγαλείο του. Γι' αυτό είναι ο καλύτερος Έλληνας αθλητής όλων των εποχών. Γι' αυτό αυτή η photo σχεδόν 30 χρόνια μετά, συγκινεί, συναρπάζει και δίνει "τροφή" για εκατοντάδες σχόλια κάτω από το άρθρο.
Και αν τα διαβάσεις δεν έχουν το άρωμα του οπαδισμού και της καφρίλας. Τα περισσότερα είναι μηνύματα θαυμασμού, σεβασμού και νοσταλγίας. Σχόλια που οι άνθρωποι του αθλητισμού θα θέλαμε να τα βλέπουμε σε όλα τα κείμενα. Σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο. Γιατί ο Γκάλης ένωνε και ενώνει. Όπως τότε το '87 και την αλησμόνητη πορεία της Ελλάδας έως την κορυφή, όπως τότε με τον Άρη (κάθε Πέμπτη δεν κυκλοφορούσε ψυχή στους δρόμους), όπως τότε το '89 που έβαζε μέσα στα καλάθια τους Σοβιετικούς του Σαμπόνις. Όλες αυτές οι αναμνήσεις δεν μας έχουν φύγει, δεν θα μας φύγουν ποτέ. Είναι τα νιάτα μας, είναι η ουσία, είναι η εποχή που όλοι μαζί χειροκροτούσαμε τον κορυφαίο. Και δεν φοβόμαστε που ένας φίλαθλος του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ θα αποθέωνε έναν αθλητή που αγωνιζόταν σε αντίπαλη ομάδα. Δεν φοβόμασταν γιατί δεν μας είχε δώσει ποτέ το δικαίωμα, να αμφισβητήσουμε την ανωτερότητά του. Ήταν η έμπνευση μας να γινόμαστε καλύτεροι και ως φίλαθλοι και ως αθλητές και ως δημοσιογράφοι.
Και μέσα σε αυτό το κλίμα αθλητικού μεγαλείου, έρχονται οι ανακοινώσεις του Δημήτρη Γιαννακόπουλου και των αδερφών Αγγελόπουλων. Και πραγματικά θα ήθελα να μάθω: θα έβγαζαν αυτές τις ανακοινώσεις αν είχαν ενστερνιστεί έστω και στο ελάχιστο τι πραγματικά θέλουν οι οπαδοί και οι φίλαθλοι τους; Είμαι σίγουρος ότι και οι ίδιοι αν έβλεπαν αυτή τη φωτογραφία και τα σχόλια τα οποία τη συνοδεύουν, θα ενεργούσαν διαφορετικά.
Όλοι μας έχουμε λατρέψει τον Νίκο Γκάλη. Λατρέψαμε αυτό που έκανε και τη διάσταση που έδωσε στο άθλημα. Οι ανακοινώσεις τέτοιου τύπου και η συγκεκριμένη "αιώνια" διαμάχη δεν έχουν θέση στο άθλημα που μας παρέδωσε τόσο ψηλά ο άνθρωπος-σύμβολο. Κάποια στιγμή πρέπει να το καταλάβουν πρόεδροι, παράγοντες, αθλητές, οπαδοί και δημοσιογράφοι.
* Ο Νίκος Γκάλης είχε μια σεμνή παρουσία -μερικοί θα την χαρακτήριζαν και απόμακρη- όλα αυτά τα χρόνια (εντός και εκτός παρκέ). Τον τελευταίο καιρό, κάποιοι προσπαθούν να ωφεληθούν από το πόσο δημοφιλής είναι και τον έχουν βάλει "μπροστινό" σε διάφορα εγχειρήματα. Παράκληση: μην αποκαθηλώσετε έναν πραγματικά "μεγάλο". Δεν του αξίζει, δεν μας αξίζει...
** Ο τίτλος του άρθρου εμπνεύστηκε από αυτό το τραγούδι:
Όλα κύριε Νίκο είναι εδώ
Όπως τα άφησες εσύ κι όπως τα ξέρεις
Από της λύπης τον καιρό
Κι όταν γυρίσεις και σε δω
Μέσα στη στάμνα τη χρυσή νερό να φέρεις
Της λησμονιάς πικρό νερό...
