Ο Σπανούλης είναι ο μαύρος του Ολυμπιακού

Πριν από περίπου τρία χρόνια, υποστήριζα ότι ο Δημήτρης Διαμαντίδης είναι ο καλύτερος μπασκετμπολίστας όλων των εποχών στην Ελλάδα (μετά τον Γκάλη) και βρίσκεται ένα επίπεδο πιο ψηλά από τον Βασίλη Σπανούλη. Ο χρόνος, όμως, έδειξε ότι ο αρχηγός του Ολυμπιακού με όπλο τη δουλειά κατάφερε να φέρει τα πράγματα στα ίσα. Είναι προσωπική άποψη και την καταθέτω χωρίς ίχνος οπαδισμού ή άλλων συμφερόντων.

Κατάφερε το ακατόρθωτο...

Ο Σπανούλης έφυγε από τον Παναθηναϊκό επειδή ένιωθε "εγκλωβισμένος". Δεν μπορούσε να ξεδιπλώσει τις πτυχές του ταλέντου του, όχι μόνο επειδή είχε συμπαίκτη τον Διαμαντίδη αλλά επειδή το δίδυμο Ομπράντοβιτς - Ιτούδη ήθελαν να είχαν τον πλήρη έλεγχο των κινήσεων κάθε παίκτη. Αυτό ήταν δεσμευτικό για τον 32χρονο γκαρντ. Γι' αυτό δεν μπορούσε να συνεργαστεί άλλο, γι αυτό έφυγε. Και ο λόγος ήταν απλός: κάθε καλοκαίρι ο "Κill Bill" δούλευε όλο και περισσότερο, έβαζε νέες κινήσεις στο κομμάτι της επίθεσης και βελτιωνόταν σταδιακά στην άμυνα. Όλη αυτή την προσπάθεια ήθελε να την μετουσιώσει σε πράξη.

Στον Παναθηναϊκό δεν μπορούσε και έφυγε. Ο Ολυμπιακός ήταν η μοναδική ομάδα στην Ευρώπη, η οποία θα μπορούσε να του δώσει το κίνητρο να εξωτερικεύσει όλα τα νέα στοιχεία μπάσκετ που έβαλε στο ρεπερτόριο του. Και εκεί είναι το μυστικό. Όσο και αν εύκολο μας φαίνεται τόσο δύσκολο είναι. Ένας παίκτης πάνω από τα 28 να βάζει νέα χαρακτηριστικά στον τρόπο τον οποίο αγωνίζεται και να γίνεται ακόμη πιο ανταγωνιστικός. Όλα αυτά ήρθαν με δουλειά, υπομονή και επιμονή. Μην ξεχνάμε ότι για να πας από το "πράσινο" στο "κόκκινο" πρέπει να έχεις τεράστια αποθέματα ψυχικής ηρεμίας.

Αυτός είναι ο... μαύρος (Αμερικανός) της ομάδας του...

Το ερέθισμα γι' αυτό το άρθρο ήταν ο τρόπος συμπεριφοράς του Σπανούλη μέσα στο γήπεδο.

Στην Ελλάδα, ειδικότερα τα παλιότερα χρόνια λέγανε: "πάρε δύο μαύρους καλούς και θα φτιάξεις ομάδα". Προφανώς όχι με ρατσιστική πρόθεση, αφού μέχρι και η επιστήμη έχει πει πώς οι μαύροι Αμερικανοί έχουν μια παραπάνω σωματική ικανότητα σε σχέση με όλους εμάς τους υπόλοιπους.

Ο Βασίλης Σπανούλης, λοιπόν, ορίζει απόλυτα την τύχη του παιχνιδιού στα ματς του Ολυμπιακού. Κάνει δηλαδή αυτό που έκαναν όλοι οι ξένοι παίκτες (Αμερικανοί) σε όλες τις ομάδες της Ευρώπης τα τελευταία 30 χρόνια. Ο αρχηγός των "ερυθρόλευκων" σκοράρει όποτε θέλει, μοιράζει όποτε θέλει και δίνει τον ρυθμό εκεί που πρέπει. Άλλοι μεγάλοι (παίκτες) κατά το παρελθόν άλλαζαν τον τρόπο παιχνιδιού τους επειδή πέρναγαν τα χρόνια και ένιωθαν το κορμί τους πιο βαρύ. Ο Σπανούλης δεν πασάρει κατ' ανάγκη. Ξέρει ότι αυτό θα τον κάνει να νικήσει. Και έτσι απλά το κάνει. Ο απόλυτος έλεγχος του αγώνα, από τον απόλυτο παίκτη.

Η τέχνη του Pick and Roll

O Βασίλης Σπανούλης αντιμετωπίζει το Pick and Roll με τρεις τρόπους:
α. Γρήγορη πάσα στον ελεύθερο παίκτη στη γωνία. Κυρίως είναι το "4".
β. Διασπά την άμυνα περνώντας ανάμεσα από τους δύο αντιπάλους του. Σ' αυτή την περίπτωση αν δεν έρθει βοήθεια τότε τελειώνει τη φάση με σουτ ή μπάσιμο. Αν έρθει βοήθεια τότε πασάρει στον ψηλό μέσα στη ρακέτα.
γ. Πάσα στο αέρα. Μετά το σκριν από τον ψηλό, ο Σπανούλης πασάρει πολύ γρήγορα στον αέρα (σε ψηλό-κοντό) με αποτέλεσμα λόγω της γρήγορης κίνησης οι αμυντικοί να μην έχουν πάρει τις κατάλληλες θέσεις.

Γι' αυτό το λόγο ο Ολυμπιακός χρειάζεται επειγόντως ένα παίκτη στη θέση "4" ο οποίος θα μπορεί να σουτάρει αξιόπιστα από το τρίποντο και να μοιράζει το παιχνίδι με την extra πάσα.

Σημείωση: Μια άμυνα και μία επίθεση μπορεί να αντιμετωπίσει το Pick and Roll (συνεργασία ψηλού με κοντού) με πολλούς τρόπους και πολλούς συνδυασμούς. Όμως η επίθεση θα έχει πάντα το πλεονέκτημα.Θα μπορούσαμε να σας παρουσιάσουμε όλους αυτούς τους συνδυασμούς με μπασκετικούς όρους, όμως, περισσότερο θα κάναμε το πράγμα πιο περίπλοκο. Η ουσία είναι πώς κινείται ο παίκτης μέσα στο γήπεδο.

Step-back στο ανάποδο πόδι!

Η συγκεκριμένη κίνηση μπήκε στο ρεπερτόριο του Βασίλη Σπανούλη τα τελευταία δύο χρόνια. Για την ακρίβεια τελειοποιήθηκε εδώ και δύο σεζόν. Και εδώ ο αρχηγός του Ολυμπιακού έχει χύσει πολλά κιλά ιδρώτα για να μπορέσει να πραγματοποιήσει το σουτ step-back. Δηλαδή με ένα γρήγορο βήμα προς τα πίσω να σουτάρει με jump shot χωρίς να τον προλαβαίνει ο αντίπαλος. Και εκεί, όμως, έχει κάνει τη διαφορά. Δημιουργεί τη συγκεκριμένη κατάσταση επίθεσης με το αντίθετο πόδι με αυτό που ντριμπλάρει. Όπως είναι φυσικό και οι καλύτεροι αμυντικοί παίκτες της Ευρωλίγκα μένουν ένα μέτρο πίσω.

Όπως βλέπετε και στο VIDEO o Σπανούλης πάει με ντρίμπλα προς τα δεξιά. Ο αμυντικός έχει το αριστερό πόδι μπροστά και μετά το δεξί. Η στάση των ποδιών του συνεχώς αλλάζει. Συνεπώς, ο αντίπαλος του δεν μπορεί να έχει την ίδια αντίδραση, καθώς η στάση του σώματος του (και κυρίως το αριστερό πόδι) δεν το βοηθά για να πάει γρήγορα πάνω στη μπάλα και στον παίκτη.

Και κάτι ακόμη: ο Σπανούλης επιχειρεί το σουτ -τις περισσότερες φορές- με το ανάποδο πόδι. Ο δεξιόχειρας παίκτης στο σουτ έχει μπροστά το δεξί πόδι. Ο 32χρονος γκαρντ του Ολυμπιακού για να αιφνιδιάσει τον παίκτη που τον μαρκάρει, κάνει jump-stop βάζοντας μπροστά το αριστερό πόδι του. Αυτό σύμφωνα με τους προπονητές και τα βασικά του μπάσκετ είναι λανθασμένη κίνηση γιατί ο παίκτης δεν έχει ισορροπία. Όμως ο Σπανούλης το μειονέκτημα για άλλους παίκτες (balance), το έχει κάνει πλεονέκτημά του.

Ενίοτε ο διεθνής γκαρντ πριν κάνει το step-back, επιχειρεί μια μικρή προσποίηση με το σώμα του. Αποτέλεσμα ο αμυντικός να χάνει πρόσκαιρα την ισορροπία του.

Τα ματς με τον Ζοτς

Επειδή πολλά έχουν γραφτεί για το πώς αντιμετωπίζει ο Σπανούλης τα ματς με τον Ομπράντοβιτς, η απάντηση είναι απλή: όπως και τα υπόλοιπα. Ο Kill Bill είναι ένα κομπιούτερ μέσα στο γήπεδο. Κινείται βάσει στρατηγικής και σχεδίου. Και αυτό είναι απόρροια της σκληρής δουλειάς στην προπόνηση. Οι συναισθηματισμοί δεν χωρούν στο παιχνίδι του, όπως και κάθε ίχνος ρεβανσισμού. Το "φονικό" ένστικτο του σκόρερ το οποίο τον διέπει είναι ο οδηγός του, είτε ο αντίπαλος του είναι ο Ζοτς και η Φενέρ είτε ο Φλεβαράκης και τα Τρίκαλα (δεν το γράφω υποτιμητικά για τον πολύ καλό Έλληνα τεχνικό).

* Δεν μπορεί να γίνει σύγκριση -ακόμη- μεταξύ του Βασίλη Σπανούλη και του Δημήτρη Διαμαντίδη. Διαφορετικοί παίκτες, διαφορετική πορεία, διαφορετικοί χαρακτήρες. Ίσως όταν τελειώσουν την καριέρα τους, τότε με ανάλυση και μελέτη να μπούμε σε αυτή τη διαδικασία. Το συζητήσαμε και με τον Κώστα Τσαρτσαρή στο Sport24 Radio 103.3 για το αν μπορούν να συγκριθούν αυτοί οι δύο αθλητές με τον Νίκο Γκάλη. Και η ερώτηση τέθηκε μόνο στη μπασκετική διάσταση της. Είναι μεγάλη συζήτηση για το αν μπασκετικά και μόνο μπασκετικά. οι Διαμαντίδης-Σπανούλης μπορούν να συγκριθούν με τον "μύθο" του ελληνικού αθλητισμού Γκάλη. Όσο περνούν τα χρόνια (αλλάζουν οι εποχές και το μπάσκετ) τόσο οι μπασκετμπολίστες του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού προσπαθούν να τον προσεγγίσουν. Στο ερώτημα εάν μπορούν να τον φτάσουν η απάντηση είναι πολύ δύσκολη, καθώς ο Νίκος Γκάλης έχει το μοναδικό πλεονέκτημα που δεν το είχε και ενδεχομένως δεν θα το έχει ποτέ άλλος Έλληνας αθλητής: έκανε το ίδιο το σπορ, απόκτημά του...

** Πολλοί θα πουν, σκεφτούν, αναρωτηθούν γιατί στην παρούσα φάση αποθεώνω τον παίκτη του Ολυμπιακού. Η απάντηση είναι απλή: αγαπάμε τον αθλητισμό και ο Βασίλης Σπανούλης ομορφαίνει το μπάσκετ. Όπως το κάνει ο Δημήτρης Διαμαντίδης, όπως το έκανε ο Νίκος Γκάλης.