O Σφαιρόπουλος και ο Σάρας γλίτωσαν το τομάρι του Μπερτομέου

Το κατάλαβε ή όχι ο Τζόρντι Μπερτομέου, το γεγονός είναι ένα: η αξιοπιστία της Ευρωλίγκας σ’ αυτήν την τελευταία αγωνιστική σώθηκε χάρη στο φιλότιμο των ομάδων και μόνο χάρη σ’ αυτό.

Ως θεσμός η κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση (τρομάρα της) της ηπείρου δεν έκανε απολύτως τίποτα για να διαφυλάξει το όποιο κύρος της.

Ο αγαπητός Τζόρντι δεν παίρνει από λόγια. Άπαντες το έχουν παρατηρήσει ότι οι αγώνες της τελευταίας αγωνιστικής (τουλάχιστον) θα πρέπει να διεξάγονται την ίδια μέρα και ώρα έτσι ώστε να αποφεύγονται τα… μπισκότα, τα σάντουιτς αλλά κυρίως οι περιττοί ψίθυροι, αλλά αυτός το βιολί του. Δεν ιδρώνει το αυτί του, πιθανώς να νομίζει ότι έτσι κάνει και μία μικρή επίδειξη δύναμης.

Ας είναι καλά λοιπόν ο Σάρας, ο Πασκουάλ, ο Σφαιρόπουλος, ο Πιανιτζιάνι και οι παίκτες που που κλήθηκαν να κρατήσουν ψηλά τη σημαία και τα κατάφεραν χωρίς να έχουν καμία υποχρέωση να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες.

Ο Ολυμπιακός, ειδικά, τα έδωσε όλα για ν’ απαντήσει στον κάθε κακεντρεχή. Έβαλε μέχρι και καλάθι στην παράταση 8 δεύτερα πριν από το τέλος και έπαιξε ορκισμένη άμυνα στο τελευταία επίθεση για να μην έρθει το νικητήριο καλάθι του Γιανκούνας. Το ότι δεν έγινε δεν σημαίνει ότι δεν αναγνωρίστηκε η προσπάθεια. Ακόμη και οι Ισπανοί πείστηκαν ότι το παιχνίδι παίχθηκε στα ίσια. Όσες σπόντες και να αφήσει ο Γιουλ, αυτό δεν αμφισβητείται.

Ωστόσο το ερωτηματικό έμεινε. Και έμεινε γιατί στο κάτω-κάτω η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει μόνο να είναι τίμια αλλά και να δείχνει. Στην προκειμένη περίπτωση μάλιστα, η γυναίκα δεν έχει και πολλά περιθώρια για τέτοιες αβελτηρίες. Ο Μπερτομέου εξακολουθεί να μοιράζει αστεία ποσά στις ομάδες, αλλά την ίδια ώρα τις δεσμεύει με “βαριά” συμβόλαια και ακόμα πιο “βαριές” ρήτρες αποδέσμευσης.

Την ίδια ώρα παρουσιάζεται το λιγότερο συγκρουσιακή στις σχέσεις της με την FIBA βάζοντας τεράστια διλήμματα στους διεθνείς παίκτες και συμπεριφέρεται ως Ιούλιος Καίσαρας. Μόνο που εδώ δεν υπάρχει καμία αυτοκρατορία, δεν υφίσταται Ρώμη. Ο Μπερτομέου ξέρει καλά ότι το μαγαζί εξαρτάται από τις διαθέσεις των ομάδων. Αν αυτές συναντήσουν κάποια στιγμή τον… ανάδρομο Ερμή και διαφοροποιηθούν, μαύρο φίδι που τον έφαγε τον Καταλανό.

Στο αγωνιστικό κομμάτι καθαρά ο Παναθηναϊκός εν τέλει πήρε ίσως περισσότερα από αυτά που εδικαιούτο βάσει συνολικής εικόνας. Κανένα πρόβλημα βέβαια για τον Πασκουάλ και τους παίκτες οι οποίοι για δεύτερη συνεχή σεζόν θα έχουν το πλεονέκτημα της έδρας.

Η πληγωμένη, από τις καραμπόλες, Ρεάλ θα έχει τρομερό κίνητρο, αλλά όχι μεγαλύτερο από αυτό των “πράσινων” οι οποίοι απουσιάζουν από τα φάιναλ φορ τα τελευταία πέντε χρόνια. Μόνο που το πλεονέκτημα δημιουργεί πλέον “υποχρέωση” επικράτησης στους πρωταθλητές. Ο αντίπαλος δεν είναι η Φενέρμπαχτσε του τετραπέρατου Ομπράντοβιτς, αλλά η Ρεάλ. Και δεύτερη σερί αποτυχία στα πλέι οφ κάτω από τις καλύτερες δυνατές συνθήκες, μάλλον θα είναι δυνατό χτύπημα για τον “πράσινο” οργανισμό.

Ο Ολυμπιακός από τη δική του πλευρά πήρε αυτό που ήθελε στη θεωρία. Στην πράξη όμως…έμπλεξε με την πιο καλοκουρδισμένη ομάδα της εφετινής Ευρωλίγκας. Δεν θα δείτε σύνολο με καλύτερες συνεργασίες στο παρκέ από αυτό του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, ο οποίος πάει φουλ για προπονητής της σεζόν. Η σειρά θα είναι πάρα πολύ δύσκολη και σίγουρα ο Ολυμπιακός θα χρειαστεί το μάξιμουμ της δικής του δύναμης για να πάει στο Βελιγράδι.

Μιλώντας τέλος για Βελιγράδι…

Η πιθανότητα να βρεθούν αντάμα οι δύο ελληνικές ομάδες στην πρωτεύουσα της Σερβίας για το φάιναλ φορ δεν είναι αμελητέα. Χρειάζεται, άρα, πολύ μεγάλη προσοχή. Το τελευταίο πράγμα που θα θέλαμε να δούμε αυτόν τον καιρό, μετά από όλα όσα συνέβησαν στο… μαγικό κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου των ολιγαρχών, είναι η… εξαγωγή αλητείας και καφρίλας στο Βελιγράδι. Οι δύο ομάδες, αν προκριθούν, θα έχουν τεράστια ευθύνη. Τα εισιτήρια πρέπει, πάση θυσία, να μείνουν μακριά από τις ορδές των “οργανωμένων” στρατών.