Ο πρόεδρος της καρδιάς τους!

Ο κόσμος του Παναθηναϊκού τον αγάπησε και τον διάλεξε για πρόεδρο της καρδιάς του τη σκληρή δεκαετία του ’90.

Σε μία δύσκολη φορτισμένη ημέρα για τον κόσμο του Παναθηναϊκού, οι παίκτες του Πασκουάλ ήταν συγκεντρωμένοι, έπαιξαν εκπληκτική άμυνα με αλλαγές, εκμεταλλεύτηκαν το πλεονέκτημα ενέργειας που έχουν απέναντι στον Ολυμπιακό και πήραν μία εύκολη νίκη.

Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΡΙΒΕΡΣ

Ακόμα μένει μία νίκη για τον Παναθηναϊκό, η πορεία της σειράς φαίνεται πως δικαιώνει τον Τσάβι Πασκουάλ για την επιλογή του να κρατήσει για τους τελικούς τους Ρίβερς – Λοτζέσκι κόβωντας Ντένμον, Γκάμπριελ και Πέιν. Επιλογή που στο πρώτο παιχνίδι κόστισε και σήκωσε κριτική, αλλά ο χρόνος άλλα έδειξε.

Από το πρώτο παιχνίδι φάνηκε πως είναι κλειδί για τον Παναθηναϊκό να “τραβήξει” στο σκοράρισμα και να είναι εύστοχος τουλάχιστον ένας εκ των Λοτζέσκι – Ρίβερς. Ο Πασκουάλ, επέμενε και στους δύο, στον δεύτερο τελικό “τράβηξε” ο Λοτζέσκι, στον τρίτο ήταν σειρά του Ρίβερς. Και οι δύο πάντως μετά την άθλια εμφάνιση τους στον πρώτο τελικό, “ζεστάθηκαν” και είναι θετικοί παράγοντες για τον Παναθηναϊκό.

Ο Ρίβερς πήρε πολλές επιθέσεις πάνω του, πόσταρε με κάθε ευκαιρία και βοήθησε σημαντικά να λειτουργήσει το πλάνο του Πασκουάλ, που ήθελε να μπαίνει όσο γίνεται περισσότερο η μπάλα μέσα στο καλάθι. Πραγματοποίησε την καλύτερη εμφάνισή του μετά τον τραυματισμό του και μόνο ότι πήρε 13 σουτ εντός παιδιάς δείχνει πόσο ωφέλησε στην αυτοπεποίθηση του η στήριξη του προπονητή του. Ο Ρίβερς ήταν ο πρώτος σκόρερ του αγώνα με 15 πόντους, με 4/7 δίποντα, 2/6 τρίποντα.

ΤΟ ΟΦΕΛΟΣ ΤΟΥ ΟΓΚΑΣΤ

Στον Πασκουάλ πιστώνεται επίσης η χρησιμοποίηση του Όγκαστ. Ακόμη μία τακτική νίκη του Ισπανού προπονητή σε αυτήν την σειρά ήρθε με τον ομογενή σέντερ. Ένας από τους λόγους που κόπηκε ο Πέιν ήταν πως το επιτελείο του Ισπανού θεωρούσε πως δεν χρειάζεται ακόμα ένας ψηλός, καθώς ο Ολυμπιακός έχει μόλις δύο 5άρια και πως ο Όγκαστ έχει βελτιωθεί στις αμυντικές αντιδράσεις στα πόδια. Πίστεψαν πως μπορεί να δώσει ένα μεγάλο ποσοστό απ’ όσα θα προσέφερε ο Πέιν στο γήπεδο, ενώ η αλήθεια είναι πως κάποιες παρόμοιες αδυναμίες με τον ομογενή σέντερ του Παναθηναϊκού έχει και ο Πέιν. Για παράδειγμα, σε μία συζήτηση που είχα με ένα φίλο προπονητή μετά τον δεύτερο τελικό άκουσα να μου λέει πως έχω δίκιο που γράφω πως ο Σπανούλης έβαλε όλα τα καλάθια πάνω στον Όγκαστ, όμως αυτό θα το έκανε και πάνω στον Πέιν. Το γεγονός πως δείχνει ο Όγκαστ ότι δεν θα είναι μεγάλη η διαφορά σε σχέση με αυτά που θα έπαιρνε ο Παναθηναϊκός αν είχε τον Πέιν, είναι τεράστια νίκη του Πασκουάλ, καθώς εξασφάλισε μία παραπάνω λύση στη σειρά σε άλλη θέση που θα τη βρει μπροστά του, κόβοντας τον Πέιν και παίρνοντας άλλον ξένο στην θέση του.

Αυτό ακριβώς συνέβη στον τρίτο τελικό. Ο Όγκαστ μάλιστα βελτίωσε σε πολύ σημαντικό βαθμό την αμυντική συμπεριφορά του, σε αντίθεση με τον Βουγιούκα αυτός επέτρεψε στον Παναθηναϊκό να παίζει με αλλαγές στην άμυνα και να βγάζει ενέργεια και ο επιπλέον παίκτης που μου έλεγε ο φίλος ήταν αυτήν τη φορά ο Λεκαβίτσιους, που ήρθε στην δεύτερη περίοδο και τακτοποίησε το παιχνίδι του Παναθηναϊκού επιτρέποντας στον Καλάθη να ηρεμήσει και να μπει καλύτερος.

ΕΚΑΝΑΝ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ

Στο τέλος ο προπονητής του Παναθηναϊκού στάθηκε στην πολύ καλή άμυνα των παικτών του. Εκεί ήταν και το κλειδί της δεύτερης εύκολης νίκης της ομάδας του. Μόνο το διάστημα που μπήκε ο Βουγιούκας, στα 2.47 που αγωνίστηκε, δεν έβγαινε το αμυντικό πλάνο. Το διάστημα του Βουγιούκα ο Παναθηναϊκός έχασε με 7 πόντους, στα 11.49 του Όγκαστ νίκηας με 9. Όταν μπορείς να έχεις τον Όγκαστ στην θέση 5 για τόσο μεγάλο διάστημα και όχι μόνο δεν μπορεί να “χτυπήσει” πάνω του ο Ολυμπιακός, αλλά παίρνεις και πλεονέκτημα είναι αδύνατον να μην κερδίσεις.

ΙΔΑΝΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ ΤΖΕΪΜΣ

Ο Παναθηναϊκός, στον δεύτερο και στον τρίτο τελικό, κατάφερε να πάρει κάτι απ’ όσους αγωνίστηκαν κι αυτό είναι και το μεγαλύτερο όπλο του. Όποιος μπαίνει έχει το ρόλο του, την αποστολή του και την φέρνει εις πέρας. Σε αυτό έχει βοηθήσει σημαντικά και η απόφαση του Πασκουάλ να χρησιμοποιεί τον Τζέιμς ως 6ο παίκτη. Τον βάζει αργά, αφού πρώτα έχουν προλάβει να πάρουν σουτ και επιλογές οι Ρίβερς – Λοτζέσκι και φροντίζει να τον έχει στο παρκέ όταν θα χρειαστεί την ικανότητα του στο “ένας με ένας”.

ΕΙΚΟΝΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ

Ο Ολυμπιακός ήταν πολύ κακός, στην πραγματικότητα ήταν ένας αγώνας παράδοσης, η διαφορά των 15 πόντων είναι πλασματική και κολακεύει την προσπάθεια των παικτών του Σφαιρόπουλου. Γλίτωσε πιο “βαριά” ήττα γιατί σε δεύτερο σερί παιχνίδι, “κόλλησε” η μπάλα στο τελευταίο 5λεπτό της τέταρτης περιόδου στην επίθεση του Παναθηναϊκού, καθώς εγκλωβίστηκαν στη λογική να παίξουν με το χρόνο και από το απαράδεκτο για επαγγελματική ομάδα ποσοστό στις βολές. Δεν επιτρέπεται σε παίκτες που αμείβονται εκατομμύρια να έχουν τόσο μεγάλο πρόβλημα στις βολές. Οι 10/25 είναι ποσοστό κακής ομάδας σε παιδικό πρωτάθλημα. Ο Ολυμπιακός βρήκε ένα δρόμο στο πρώτο παιχνίδι που δεν μπόρεσε να το διατηρήσει, πιθανότατα, χωρίς ευθύνη κάποιου. Μπορεί απλά να μην είναι σε θέση το βάθος που έχει το ρόστερ του Ολυμπιακού να συναγωνιστεί αυτό του Παναθηναϊκού.

ΠΑΙΖΕΙ ΑΡΓΟ ΜΠΑΣΚΕΤ

Το προπονητικό τιμ του Παναθηναϊκού όμως μετά τον πρώτο τελικό αντέδρασε και σε κάθε παιχνίδι, εμφανίζει και μία καινούρια λεπτομέρεια, που μπορεί να δώσει ώθηση τη στιγμή που τη χρειάζεται η ομάδα. Ο Ολυμπιακός παίζει αργό μπάσκετ χωρίς δημιουργία. Είχε μόλις 10 ασίστ έναντι 20 του αντιπάλου του και επιμένει για έναν περίεργο λόγο να τελειώνει στην εκπνοή του χρόνου την πλειονότητα των επιθέσεων, συνήθως με βιαστικές αγχωτικές επιλογές.

Ο Παναθηναϊκός δείχνει έτοιμος να τελειώσει τη σειρά την Πέμπτη, περιμένουμε να αντιδράσει ο Ολυμπιακός. Κακό δεν είναι να χάνεις, κακό είναι να μην μάχεσαι, θυμίζω και πριν από δύο χρόνια ο Παναθηναϊκός με Πεδουλάκη πήρε το πρώτο παιχνίδι, έχασε τα υπόλοιπα τρία, όμως κανένας δεν μπορεί να πει πως δεν έδωσε τότε τη μάχη του. Δεν μπορεί κανένας να είναι ευχαριστημένος από την εικόνα που δείχνει ο Ολυμπιακός στον 2ο και στον 3ο τελικό. Δείχνει μία ομάδα που δεν μπορεί με τον τρόπο που παίζει να ξεπεράσει τους 70 πόντους. Επιλέγει να πηγαίνει σε αργές επιθέσεις και μοιάζει σαν να περιμένουν όλοι τον Σπανούλη να κερδίσει τον Παναθηναϊκό μόνος του, κάτι που δεν είναι σε θέση να κάνει. Όταν κέρδισε ο Ολυμπιακός βγήκαν όλοι μπροστά, αν αυτό δεν συμβεί την Πέμπτη στο ΣΕΦ, όλα δείχνουν πως θα έχουμε το 3-1.

ΠΑΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Παύλος Γιανακόπουλος είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένας επιτυχημένος παράγοντας. Ήταν ένας άνθρωπος που μπήκε στην καρδιά όλων των οπαδών του Παναθηναϊκού με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Βλέπετε ποτέ δεν έβγαλε την σκληράδα που δίνει σε κάποιους η δύναμη του χρήματος. Είχε μία γλυκύτητα, η οποία πήγαζε από την καλοσύνη της καρδιάς του, που τον έκανε απίστευτα αγαπητό. Και ήταν τόσο μεγάλο το πάθος του, η αγάπη του για τον Παναθηναϊκό που οι παλιότεροι δέθηκαν μαζί του μέσα από τις αποτυχίες. Είναι μεγάλο πράγμα να πονάς και να προσπαθείς, να χάνεις και να ξαναπροσπαθείς.

Οι πολλές απογοητεύσεις έδωσαν μεγαλύτερη λαχτάρα για επιτυχία και ένωσαν τον κόσμο του Παναθηναϊκού με την οικογένεια. Θυμίζω πως τον πρώτο τίτλο του ο Παύλος Γιαννακόπουλος τον πήρε με τον Νικο Γκάλη το 1993 – ήταν ένα κύπελλο Ελλάδος στο ΣΕΦ. Ακόμα και εκείνη την εποχή όμως που ο Παναθηναϊκός έτρωγε σφαλιάρες, ο κόσμος έδειχνε πως τον είχε επιλέξει σαν πρόεδρο στην καρδιά του, φωνάζοντας το “Παύλο θεέ πάρε την ΠΑΕ” με κάθε ευκαιρία.

Είναι σημαντικό το να καταφέρεις να πετύχεις και ο Παύλος Γιανακόπουλος έδειξε το δρόμο της επιτυχίας. Έψαχνε τους καλύτερους, έπαιρνε τους προπονητές που έπαιρναν την Ευρωλίγκα, τους έδινε τα κλειδιά και δεν τους χάλαγε χατίρι, ακόμα και αν τα θέλω τους ήταν παράξενα, όπως του Παβλίσεβιτς να κόψει τον Φασούλα για χάρη του Παπαγιάννη και του Μάλκοβιτς να χαλάσει την ομάδα που πήρε το πρώτο Ευρωπαϊκό και να δημιουργήσει ένα συνονθύλευμα με ευκαιριακές επιλογές.

Όταν όμως φροντίζεις να φέρνεις τους προπονητές που έχουν πάρει το πρωτάθλημα Ευρώπης, κάπου θα πέσεις μέσα και τον άνθρωπο που έψαχνε τον βρήκε το καλοκαίρι του ’99 όταν έφερε τον Ομπράντοβιτς στον Παναθηναϊκό. Του έδωσε τα κλειδιά, το δικαίωμα να φέρνει τους καλύτερους και αυτός ο συνδυασμός ήταν εγγύηση της επιτυχίας.

Ο Παύλος Γιανακόπουλος αγαπούσε τον Παναθηναϊκό και προσπάθησε με κάθε κόστος να τον φέρει στην κορυφή της Ευρώπης και το κατάφερε 6 φορές. Ο κόσμος όμως δεν τον αγάπησε μόνο για τις επιτυχίες που έφερε, τον αγάπησε ως άνθρωπο γιατί έβλεπαν έναν κύριο που τα λεφτά δεν τον άλλαξαν και δεν του σκότωσαν τα όμορφα αγνά στοιχεία που έχει ένας ωραίος απλός καθημερινός άνθρωπος με πάθη και αδυναμίες.

Το πάθος του Παύλου Γιανακόπουλου ήταν έντονο, του κόστισε πολύ χρήμα, του έφερε όμως μεγάλη αγάπη και τον έκανε αθάνατο. Θα το θυμούνται καλύτερα όσοι πρόλαβαν τη σκληρή δεκαετία του ’90, όταν ο Παναθηναϊκός έχανε η στεναχώρια για τους οπαδούς του γινόταν ακόμα μεγαλύτερη γιατί ήξεραν πόσο πονάει αυτός ο άνθρωπος, μαζί φυσικά με τον αδερφό του Θανάση.

Το “Παύλο θεέ πάρε την ΠΑΕ” ακουγόταν και σε εποχές, που το ποδόσφαιρο έπαιρνε τίτλους και το μπάσκετ έφερνε πίκρα. Ακουγόταν, γιατί ο κόσμος του Παναθηναϊκού αυτόν τον άνθρωπο τον αγάπησε πραγματικά γιατί ήξερε πως το μέλημα του ήταν να κάνει ότι περνάει από το χέρι του ώστε να κάνει τον κάθε Παναθηναϊκό ευτυχισμένο και στο τέλος τα κατάφερε.

Το δικό του πάθος έδωσε απίστευτα όμορφες στιγμές, στιγμές που να έχει να θυμάται ο κάθε Παναθηναϊκός. Αυτές τις ημέρες οι φίλοι του Παναθηναϊκού δεν νοιώθουν πως έχασαν έναν μεγάλο παράγοντα, αλλά έναν συγγενή τους. Που είναι περήφανοι για τα έργα του, για την διαδρομή του και νιώθουν την υποχρέωση, αυτήν την κληρονομιά, αυτές τις απίστευτες αναμνήσεις, να τις μεταφέρουν στις επόμενες γενιές. Ο Παύλος Γιανακόπουλος θα είναι για πάντα ο μεγαλύτερος Παναθηναϊκός, θα είναι για πάντα στις συζητήσεις και στις καρδιές κάθε Παναθηναϊκής οικογένειας.