Ο Παναθηναϊκός της… αλλαγής και ο Ολυμπιακός του ΟΑΚΑ

Πριν αλέκτωρ… νικήσει τρεις φορές, ας μην στέψουμε πρωταθλητή. Αν ο Ολυμπιακός είχε κάνει το 2-0, ναι. Θα είχε το ξεκάθαρο αβαντάζ, ψάχνοντας έκτοτε μία νίκη σε τρία championship balls. Τώρα όμως που ο Παναθηναϊκός ισοφάρισε, νικώντας στο ΣΕΦ, ποιος βάζει το χέρι του στη φωτιά για την έκβαση των τελικών; Ποιος ρισκάρει να πει ότι ο ένας ή άλλος έχει το πάνω χέρι; Κι ας γύρισε ξανά η έδρα.

Το 50-50 (λένε πως) δεν αντέχεται, αλλά σε αυτήν την περίπτωση αποτυπώνει την πραγματικότητα δύο ανισομερών ισοδύναμων ομάδων, των οποίων η απόδοση ορίζεται από τη… μέρα!

Θα βρεθούν πολλοί να μιλήσουν για τη φάση του Παπαπέτρου με τον Σίνγκλετον που θα έδινε στον Ολυμπιακό την έσχατη ευκαιρία του για την ισοφάριση, αφού η διαφορά ήταν στους τρεις. Αλληλοτραβήχτηκαν οι δυο τους για το ριμπάουντ – η φάση θα έπρεπε να… αγνοηθεί από τους διαιτητές και να μην δοθούν οι βολές. Δεν ήταν όμως η στιγμή που κρίθηκε ο αγώνας.

Κάθε ομάδα πήρε αυτό που άξιζε βάσει απόδοσης. Όπως αντίστοιχα είχε συμβεί στο ΟΑΚΑ πριν από τέσσερις ημέρες. Οι “πράσινοι” έβαλαν τα ελεύθερα σουτ που δεν πέτυχαν στο πρώτο ματς, έχοντας γράψει πόσο μεγάλη ανάγκη είναι να παίξουν μαζί Λοτζέσκι – Ρίβερς, πήραν πολλά περισσότερα από τον Νικ Καλάθη, σε δημιουργία – σκοράρισμα – καθαρό μυαλό και μολονότι είχαν μόνο 10 ασίστ σε 40 λεπτά, παράγοντας που στο φινάλε λίγο έλειψε να τους κοστίσει γιατί δεν είχαν εναλλακτικό σχέδιο, τούς βγήκε το μπάσκετ που παίζουν σταθερά στο β’ μισό της σεζόν. Απ’ όταν επέστρεψε ο ανακατωσούρας Τζέιμς.

Το μπάσκετ που προφανώς θέλουν. Με λίγες συνεργασίες ναι και την μπάλα στον Αμερικανό, αλλά στοχεύοντας τις αλλαγές. “Χτύπησαν” πολύ τον Μιλουτίνοφ ή όποια άλλα αργά πόδια έβγαιγαν μέχρι το τρίποντο στον κοντό και παράλληλα τιμώρησαν κάθε αβλεψία των αγχωμένων Πειραιωτών. Ακόμη και με τον Όγκαστ που μπήκε στην εξίσωση από νωρίς.

Ήταν δεδομένο πως ο Ολυμπιακός, απέναντι σ’ έναν πιο συγκεντρωμένο και αποφασισμένο Παναθηναϊκό, όφειλε να είναι καλύτερος απ’ όσο στον πρώτο τελικό. Με το μπάσκετ του ΟΑΚΑ δεν θα είχε τις ίδιες πιθανότητες. Δεν ήταν και έχασε. Παρά το εντυπωσιακό ποσοστό ευστοχίας στα δίποντα κατά το πρώτο ημίχρονο (70%), οι γηπεδούχοι είχαν μπλέξει πολύ στο ρυθμό των “πρασίνων”, δεν βρήκαν δεύτερες μπάλες, η άμυνά τους “τρυπήθηκε” από μακριά και άνοιξε κι όταν στο άλλο μισό πέταξαν διαδοχικές επιθέσεις στερήθηκαν αυτοπεποίθησης ή πρωτοβουλίας. Ο ένας την έδινε στον άλλο, τρόμαζαν να εκτελέσουν,τράκαραν μεταξύ τους, πετούσαν στο βρόντο τις πολλές κερδισμένες βολές.

Το -13 ανατράπηκε, όχι όμως με ορθολογικό σχήμα. Καμικάζι ήταν οι Πειραιώτες στο τελευταίο 5λεπτο (Μπράουν στον 1 και Πρίντεζης στο 5), αλλά οι αποστολές αυτοκτονίας έχουν, συνήθως, απώλειες. Σ’ αυτήν την περίπτωση ήταν η ήττα και το γκρέμισμα του διπλού στο ΟΑΚΑ.

Την Κυριακή υπάρχει το επόμενο επεισόδιο μιας απρόβλεπτης μπασκετικής σειράς που έχει δύο διαφορετικούς άξονες: Αφενός το ελεύθερο, πιο ατομικό μπάσκετ του Παναθηναϊκού που βασίζεται στον καλό Καλάθη και την ατομική πρωτοβουλία συνδυασμένη με την ευστοχία απ’ έξω. Αφετέρου το συμπαγές σύνολο με το λιγότερο ταλέντο, το πιο προβλέψιμο μπάσκετ, που προσπαθεί να “επιβιώσει” ποντάροντας στη συνοχή και στην άμυνα. Και στον πανταχού παρόντα Παπανικολάου. Καθείς εφ’ ω ετάχθη.

Ποιο στιλ θα επιβληθεί του άλλου στο φινάλε; Άγνωστοι αι βουλαί του μπασκετικού κυρίου…