Ο Ολυμπιακός χτύπησε το χέρι στο τραπέζι

Κάντε το λίγο εικόνα. Είσαι Ολυμπιακός, βλέπεις τον ΠΑΟΚ να κάνει αυτά που κάνει στα προκριματικά, βλέπεις την ΑΕΚ να φεύγει με 1-1 και με παίκτη μείον από την έδρα της Σέλτικ κι εσύ το μόνο που είχες να δείξεις ήταν βαριές ήττες στα φιλικά και ένα 0-0 στο πρώτο φιλικό στο Καραϊσκάκη.

ΗΡΘΕ Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ Η ΣΕΙΡΑ

Οκ, προφανώς δεν ήρθε η καταστροφή, γράφτηκε αυτό και σε προηγούμενα κείμενα, αλλά όπως και να ‘χει ο κόσμος ήταν λίγο ξενερωμένος. Οχι γιατί δεν έβλεπε μεταγραφές. Ισα-ισα που με Νάτχο πήρε τα πάνω του, αλλά επειδή ο Ελληνας οπαδός και δη αυτός του Ολυμπιακού είναι υπερβολικός στις χαρές και στις λύπες, τα έβλεπε λίγο μαύρα.

Το 4-0 λοιπόν επί της Λουκέρνης άλλες χρονιές θα ήταν ακόμη ένα βράδυ στη δουλειά. Εφέτος, με την πίεση από το χαμένο πρωτάθλημα και τον ανταγωνισμό, χρειαζόταν. Ηταν επιτακτικό τόσο για την ομάδα όσο και για τον κόσμο. Για να πάρει τα πάνω του, για να δει τη δουλειά του Μαρτίνς, να διαπιστώσει την ποιότητα της εφετινής ομάδας και να μπει ένα τέλος στις όποιες μουρμούρες των απαιτητικών.

Κι αυτοί δικαιολογημένοι είναι. Παραλία, ήλιος, θάλασσα, ουζάκι, παχυλοί τίτλοι στα εξώφυλλα των εφημερίδων, διθυραμβικά σχόλια στις ιστοσελίδες. Ζαλίστηκαν με αυτά που διάβαζαν και άκουγαν για τους άλλους. Τώρα ήρθε η δική τους η σειρά.

Ο Ολυμπιακός ήταν εξαιρετικός το βράδυ της Πέμπτης. Τέσσερα γκολ, πολλές τελικές, δύο δοκάρια, ενέργεια, πάθος, ωραίες προσπάθειες, πανέμορφα γκολ. Τονωτικό για τη συνέχεια, ώθηση για τα πιο δύσκολα. Πού να μπει και ο Νάτχο στην εξίσωση, όπως θα έλεγε η πλειοψηφία των φιλάθλων.

ΠΟΛΛΑΠΛΑ ΚΕΡΔΗ

Η… αντιπολίτευση ίσως σταθεί στη δυναμικότητα της Λουκέρνης. Καλά, αφήστε το. Τις προηγούμενες χρονιές έφτυνε αίμα για να κερδίσει ομάδες χαμηλότερης δυναμικότητας από τους Ελβετούς. Είπαμε, κάποτε αυτά ήταν αυτονόητα. Τα τελευταία δύο χρόνια είχε… χαθεί λίγο η μπάλα στα της Ευρώπης.

Ο Ολυμπιακός είναι σε πολλά κερδισμένος. Γιατί είδε έναν Χριστοδουλόπουλο να σκοράρει δύο γκολ και να είναι εκ των πρωταγωνιστών βάσει (και) δουλειάς μέσα στο γήπεδο. Γιατί είδε έναν Φορτούνη να θυμίζει τον παλιό καλό εαυτό του και μαζί με τον Ποντένσε να κάνουν “παπάδες”, όπως λέμε στην καθομιλουμένη.

Γιατί είδε τον Καμαρά να κόβει στη μεσαία γραμμή και να “φωνάζει” πως μπορεί να γίνει ο επόμενος μεγάλος χαφ. Γιατί είδε τον Γκερέρο, τον οποίο είχαν πάρει με στραβό μάτι οι περισσότεροι, να βάζει δύο γκολάκια. Βασικά, γιατί είδε μία ομάδα που έβγαλε διάθεση στο χορτάρι και “ξεμπούκωσε”, ικανοποιώντας τον κόσμο.

Μπορεί από το πρωί της Παρασκευής να υπάρξει προσγείωση επιστρέφοντας στις παραλίες. Να πέσουν οι τόνοι. Μέσα του, όμως, ο κόσμος ξέρει καλά πως εφέτος χτίζεται μία ομάδα που έχει όλα τα φόντα να προσφέρει θέαμα, μεγάλες νίκες και επιστροφή στους τίτλους.

Είπαμε, δεν σκότωσε το θεριό ο Ολυμπιακός, αλλά σκότωσε τις όποιες σκιές. Εφτιαξε τον κόσμο, τον ανέβασε ψυχολογικά, σήκωσε το δείκτη στους ανταγωνιστές και φώναξε βροντερό “παρών”.