Ο Γκιστ και η ομελέτα που πρέπει να σπάσει ο Πασκουάλ

Ο Παναθηναϊκός έκανε τα δύσκολα εύκολα στη Βιτόρια, αλλά και τα εύκολα δύσκολα, σε ένα παιχνίδι που το μετέτρεψε από ντέρμπι σε υγιεινό περίπατο, πριν ο ίδιος πάλι φροντίσει να καρδιοχτυπήσει τους φιλάθλους του και όχι μόνο στο τέλος.

Μετά την ολοκλήρωση της αναμέτρησης οι “πράσινοι” έχουν πάμπολλους λόγους να είναι χαρούμενοι και ικανοποιημένοι αλλά και μερικούς για να είναι προβληματισμένοι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει καταφέρει ακόμα να πιάσει το ταβάνι του.

Αν οι “πράσινοι” είχαν ένα μεγάλο πρόβλημα μέχρι στιγμής, που αναζητούσαν τρόπο να το λύσουν, είναι ότι ξεκινούσαν την πλειονότητα των παιχνιδιών τους ευρισκόμενοι να κυνηγούν στο σκορ. Το είχε επισημάνει ουκ ολίγες φορές και ο ίδιος ο προπονητής τους, Τσάβι Πασκουάλ, ο οποίος φυσικά είχε μερίδιο ευθύνης για αυτό το γεγονός.

ΑΡΙΣΤΑ Ο ΠΑΣΚΟΥΑΛ

Ο Καταλανός τεχνικός ωστόσο είχε άριστα διαβασμένη την ομάδα του στο αμυντικό κομμάτι, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο στο οποίο ανάγκασε την ισπανική ομάδα να σκοράρει μόλις 6 πόντους στα πρώτα 10 λεπτά και συνολικά 21 σε 20. Ήδη δηλαδή είχε βάλει τα θεμέλια, μην πούμε ότι είχε “ρίξει και ένα όροφο”, προκειμένου να φτάσει στο πολυπόθητο διπλό. Επειδή όμως μας χαρακτηρίζει η υπερβολή σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις της ζωής μας, δεν ήταν μόνο η αμυντική τακτική του Παναθηναϊκού που συνετέλεσε στο παραπάνω γεγονός, αλλά και η αστοχία της ισπανικής ομάδας ακόμα και σε φάσεις με ιδανικές προϋποθέσεις για την ίδια. Αυτό διόλου φυσικά δεν έπρεπε να απασχολεί τον Παναθηναϊκό.

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ TIMING ΜΕ ΓΚΙΣΤ

Αν ο χρόνος είναι ο καλύτερος σύμμαχος μιας ποιοτικής ομάδας για να αποκτήσει αυτό που λέμε χημεία και αυτοματισμούς, τότε ο χρόνος λειτουργεί υπέρ του Παναθηναϊκού. Αυτό είναι δεδομένο. Όπως ηλίου φαεινότερο είναι ότι ο Παναθηναϊκός με την επιστροφή του Γκιστ, είναι καλύτερη ομάδα. Αυτά που κάνει ο Αμερικανός στο παρκέ, ο τρόπος που ανοίγει χώρους και απειλεί, κάνουν και τον Νικ Καλάθη να είναι πιο άνετος / αποτελεσματικός, ειδικά στο pick n roll. Αυτόματα είναι καλύτερος και όλος ο Παναθηναϊκός. Το timing της επιστροφής του και ο βαθμός ετοιμότητας του Γκιστ δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερος.

Δεν είναι μυστικό ότι επί ημερών Πασκουάλ, ο Παναθηναϊκός έχει μία συνέπεια και αποτελεσματικότητα στην άμυνα του. Δεν είναι τυχαίο ότι είναι μία από τις καλύτερες ομάδες αμυντικά στην διοργάνωση. Παρόλο που δεν το έχει εκμεταλλευτεί βαθμολογικά στο έπακρο αυτό. Ο λόγος είναι ότι παράλληλα οι πράσινοι είναι μία ομάδα με πλούσιο επιθετικό ταλέντο που υπερκαλύπτει σε αρκετές περιπτώσεις τη δουλειά στην άμυνα.

Ας επανέρθουμε στον Γκιστ. Με τον Αμερικάνο ο Παναθηναϊκός είναι καλύτερος στο pick n roll, απειλεί περισσότερο σε φάσεις above the rim, δημιουργεί περισσότερο χώρο στον έτερο ψηλό μέσα στο παρκέ και κάνει τον Καλάθη να αισθάνεται πιο άνετα και στην επίθεση και στην άμυνα. Ο ομογενής πόιντ γκαρντ είχε 13 π., με 4 ασίστ και 6 κλεψίματα με το Μιλάνο και 8 πόντους με 6 ριμπάουντ και 8 ασίστ με την Μπασκόνια.

Η ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ

Ο Παναθηναϊκός έχει μία πολυτέλεια. Διαθέτει παίκτες που και της ίδιας κλάσης ποιοτικά είναι, αλλά και παίκτες που κάνουν διαφορετικές δουλειές μέσα στο παρκέ. Έτσι ο Πασκουάλ έχει την πολυτέλεια να εναλλάσσει σχήματα και τρόπο παιχνιδιού για την ομάδα του. Για παράδειγμα με τον Καλάθη είναι “σκεπτόμενος”, πιέζει στην άμυνα και βγάζει μία ηρεμία στο παιχνίδι του.

Με τον Τζέιμς στη θέση του πόιντ γκαρντ, γίνεται πιο γρήγορος, απρόβλεπτος, πιο επιθετικός. Έχει τον Φελντέιν που μπορεί να εκτελέσει από το τρίποντο με αξιοπιστία όντας ακροβολισμένος στο παρκέ και υποδεχόμενος πάσα, έχει και τον Ρίβερς που μπορεί να εκτελέσει εξίσου αξιόπιστα με την μπάλα στα χέρια του.

Ο Παππάς είναι ότι καλύτερο έχει μαζί με τον Τζέιμς ο Παναθηναϊκός στο ένας εναντίον ενός και με τρομερή αποτελεσματικότητα στο ντράιβ. Με τον Γκιστ βάζει περισσότερη ταχύτητα, έκρηξη και απειλή όταν “ζευγαρώνει” με τον Σίνγκελντον στο 4-5. Ενώ όταν έχει Γκιστ – Μπουρούση, έχει και το παιχνίδι με πλάτη, αναγκάζοντας την αντίπαλη άμυνα να κλείνει και να προσαρμόζεται όλο και περισσότερο προς τα μέσα. Ενώ πάνω κάτω το ίδιο συμβαίνει και όταν το δίδυμο είναι Σίνγκλεντον – Μπουρούσης. Πλέον δεν είναι απαραίτητο να παίζει 30 λεπτά και βάλε ο πρώτος.

Με τον Γκιστ παρόντα, ο Γκάμπριελ δεν εξαναγκάζεται να προσπαθεί να παίξει τον πρωταγωνιστή, που ουδέποτε ήταν ούτως ή άλλως. Είναι απλά οι ανάσες για ένα δεκάλεπτο και κάτι που χρειάζεται ο Γκιστ. Ο Γκάμπριελ για ρολίστας και για μπακ απ αποτελεί ιδανική λύση για τον ΠΑΟ. Ενώ και ο Νίκολς πλέον παίζει μόνο στο τρία που του ταιριάζει περισσότερο τελικά.

Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΣΚΟΥΑΛ ΚΑΙ ΤΟ ΒΥ ΤΗΕ ΒΟΟΚ

Είχαμε γράψει προ καιρού ότι ο Πασκουάλ είναι ένας ικανότατος προπονητής, αλλά θέλει να αισθάνεται ασφάλεια και σιγουριά ότι το αγωνιστικό πλάνο λειτουργεί και είναι αποτελεσματικό μέσα στο παιχνίδι. Δείχνει και είναι ένας προπονητής που πάει by the book and by the plan, παρά μπορεί να αυτοσχεδιάσει και να παρέμβει αποτελεσματικά ανάλογα με τη ροή και τις απαιτήσεις της εκάστοτε αναμέτρησης. Είναι δεδομένο ότι τώρα που έχει περάσει ένα σημαντικό χρονικό διάστημα και τώρα που έχει ετοιμοπόλεμους όλους τους παίκτες του έχει κατασταλάξει και στο τι θέλει να βλέπει και πως επιθυμεί να αγωνίζεται η ομάδα του.

Πρώτα από όλα είναι ξεκάθαρο ότι έχει βγάλει ζευγαρώματα σε περιφέρεια και φροντ λάιν. Ο Καλάθης με τον Φελντέιν στο 1-2 και ο Τζέιμς με τον Παππά, με κάποιες παραλλαγές, μεταξύ τους. Προτιμάει να ξεκινάει με Καλάθη στον άσο, αισθάνεται περισσότερη σιγουριά και είναι συνάμα έτσι υπάρχει σεβασμός στην ιεραρχία και στα συμβόλαια. Προτιμά επίσης να φέρνει τον Ρίβερς από τον πάγκο και να μην τον ξεκινάει. Ο Καταλανός θεωρεί ότι ο Κέι Σι μπορεί να του αλλάξει την έκβαση ενός παιχνιδιού ερχόμενος από τον πάγκο, όπως και ο Τζέιμς, παρά να του χτίσει διαφορές και να του δώσει ρυθμό από το ξεκίνημα των αναμετρήσεων.

Ο Πασκουάλ έχει επιλέξει επίσης να μην ξεφεύγει πλέον σε ροτέισον πέρα από τους 10 παίκτες. Με δυο μάλιστα εξ αυτών να έχουν όριο σχεδόν το 10λεπτο.

Αμυντικά επιδιώκει αλλαγές ανάμεσα στους γκαρντ σε κάθε φάση. Στα σκριν όταν δεν είναι μέσα στο παρκέ ο Μπουρούσης από τα 4-5αρια του ζητάει ακόμα και αλλαγή παίκτη, από το να ρισκάρει με ελεύθερο σουτ. Οι ψηλοί του έχουν τα πόδια να παίξουν για κάποιες φάσεις τον αντίπαλο περιφερειακό. Με τον Μπουρούση στο 5 προτιμά να τον βυθίζει περισσότερο μέσα στη ρακέτα αφήνοντας περισσότερο εκτεθειμένο τον περιφερειακό του. Γνωρίζει ότι ο Έλληνας σέντερ είναι ευάλωτος, αν τον τραβήξει μακριά στο τρίποντο και θα δημιουργήσει μεγαλύτερες ανισορροπίες στην ομάδα του, αν αλλάξει για να μαρκάρει περιφερειακό.

ΠΡΟΒΛΕΨΙΜΗ ΕΠΙΘΕΣΗ, ΔΥΣΚΟΛΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΤΑΙ…

Επιθετικά ο Παναθηναϊκός αρχίζει όλες τις επιθέσεις του με όλους τους παίκτες του να είναι στο τρίποντο. Μόνο με τον Μπουρούση στην 5αδα, έχει παίκτη που να ξεκινάει από χαμηλά. Επιδιώκει μονό ή διπλό σκριν στο γκαρντ με την μπάλα στα χέρια, με τις επιλογές του κατά σειρά προτίμησης να είναι το ντράιβ, το σουτ ή η μεταφορά της μπάλας στην απέναντι πλευρά για το ένας εναντίον ενός ή για μία νέα συνεργασία.

Με τον Γκιστ μέσα στο παρκέ, ο Παναθηναϊκός στήνει τις επιθέσεις του από την μεριά του για το πρώτο σκριν, με τον Αμερικανό να πατάει αρκετά ζωγραφιστό, αφού είναι ο μοναδικός παίκτης του ΠΑΟ που μπορεί να υποδεχθεί την μπάλα τόσο χαμηλά και να σκοράρει, όσο και ψηλά, ενώ είναι εξαιρετικός στην πάσα όταν κλείσει πάνω του δεύτερος παίκτης σε βοήθεια.

Δεν χρειάζεται ειδική ανάλυση για να διαπιστώσει κανείς ότι ο Παναθηναϊκός σουτάρει αρκετά από το τρίποντο. Στη Βιτόρια με την Μπασκόνια είχε 25 σουτ έξω από τα 6μ75. Αν παρακολουθήσει κανείς ωστόσο το παιχνίδι των πρασίνων θα διαπιστώσει ότι οι πράσινοι τα επιδιώκουν τα σουτ αυτά, μέσα από όλα σχεδόν τα plays τους και ορισμένες φορές είναι η πρώτη επιλογή τους κιόλας ή η φυσική κατάληξη ενός συστήματος.

Για μία ομάδα που ο χειρότερος σουτέρ της είναι ο βασικός της πόιντ γκαρντ (Καλάθης) και η οποία μπορεί να σουτάρει από 40% και πάνω με επιλογές από τον άσο μέχρι και το 5αρι, μπορεί σε κάποιους να ξενίζει αυτό το στυλ παιχνιδιού, αλλά δεν έχουν δίκιο.

Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΠΑΣΚΟΥΑΛ ΜΕ ΠΕΔΟΥΛΑΚΗ

Από τις αρχές της φετινής σεζόν είχαμε τονίσει ότι οι πράσινοι είναι μία ομάδα με βάθος στο ρόστερ της και εξαιρετική ποιότητα και πληρότητα. Με μονόδρομο την πρόκριση στο Final 4 της Κωνσταντινούπολης. Ο Παναθηναϊκός αυτός δεν παίζει διαφορετικό μπάσκετ από αυτό που θα έπαιζε με τον Αργύρη Πεδουλάκη, τουλάχιστον τη δεδομένη χρονική στιγμή.

Ο Πασκουάλ απλώς εμπνέει μεγαλύτερη εμπιστοσύνη απ’ όσο ο Έλληνας τεχνικός και είναι σαφώς καλύτερος στο τομέα των σχέσεων με τους παίκτες. Εκεί υπερτερεί. Για να μπορέσει όμως να είναι στην Πόλη ίσως να χρειαστεί να δοκιμάσει και να ρισκάρει ίσως. Δεν έχει φτάσει την ομάδα στα όρια των δυνατοτήτων της.

Για παράδειγμα με τον Πεδουλάκη σίγουρα θα βλέπαμε σχήμα με τον Γκιστ στο «3». Όχι για μεγάλα διαστήματα, αλλά για ένα 5λεπτο τουλάχιστον θα το δοκίμαζε. Επίσης δεν έχουμε δει τον Παναθηναϊκό να παίζει με τρία γκαρντ, ακόμα και σε παιχνίδια που υπάρχει επιτακτική ανάγκη σχεδόν. Σε κάτι τέτοια χάνει πόντους ο Πασκουάλ.

Γράψαμε στον πρόλογο ότι ο Παναθηναϊκός έχει πάμπολλους λόγους να είναι ικανοποιημένος μετά από την νίκη στη Βιτόρια, στο πιο μεστό του παιχνίδι εκτός έδρας. Αλλά έχει ίσως και αρκετούς για να προβληματίζεται. Σίγουρα έχει να ξανακοιτάξει για το τι συντέλεσε στο να παρουσιάσει την εικόνα του τελευταίου πεντάλεπτου. Και τη διαχείριση που έκανε στην διαφορά που είχε μπαίνοντας στο τελευταίο δεκάλεπτο, αφού προηγείτο 54-37. Ο Παναθηναϊκός βρέθηκε και στο +22 π. κάποια στιγμή στη διάρκεια του παιχνιδιού.

ΔΕΝ ΧΩΡΟΥΝ ΛΑΘΗ ΣΤΟΝ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΙΣΜΟ

Αρκετοί είπαν μα είναι δυνατόν να στέκεται κανείς στα τελευταία λεπτά και όχι στην συνολική εικόνα. Μα τα τελευταία λεπτά πλήρωσε ο Παναθηναϊκός στο Καζάν απέναντι στην Ουνίξ, τα τελευταία λεπτά πλήρωσε και στο Κάουνας απέναντι στη Ζαλγκίρις. Μόνο αυτά τα δυο παιχνίδια να είχε κερδίσει ο κυπελλούχος Ελλάδας, ήδη θα είχε εξασφαλισμένο το πλεονέκτημα της έδρας και δεν θα περίμενε νέο στραβοπάτημα της Φενέρ και το 2 στα 2 από την μεριά του προκειμένου να βρίσκεται στην πρώτη τετράδα.

Σε επίπεδο Ευρωλίγκας, σε επίπεδο πρωταθλητισμού οι λεπτομέρειες είναι που κάνουν την διαφορά. Δεν έχει καμία αξία σχεδόν τι έχεις κάνει για 35 λεπτά, δεν έχει καμία αξία αν βρέθηκες στο +20 π., αν τελικά δεν κερδίσεις το παιχνίδι. Θαρρεί κανείς ότι υπάρχει φίλαθλος της ΤΣΣΚΑ, να πανηγύρισε το 2012 στην Πόλη για την εικόνα της ομάδας του για ένα 38λεπτο, από τη στιγμή που έχασε το τρόπαιο;

Τα χρονικά περιθώρια έχουν στενέψει. Σε λιγότερο από ένα μήνα αρχίζουν τα πλέι οφ. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να ελαχιστοποιήσει τα νεκρά του διαστήματα και ειδικά αυτά που παρουσιάζει στην τελευταία περίοδο. Και πρέπει να σιγουρέψει, όσο γίνεται, ότι το έχει βρει για να κάνει εμφανίσεις ανάλογες με αυτές που έκανε στη Βιτόρια. Απομένουν δυο παιχνίδια για το τέλος της κανονικής διάρκειας. Θα είναι μέγα σφάλμα να ξεχάσει κανείς ότι ο Παναθηναϊκός έχει εμφανιστεί αναποτελεσματικός στα εκτός έδρας.

Για να πάρει το πλεονέκτημα της έδρας, θα πρέπει να κερδίσει και στα 2 παιχνίδια ο ίδιος και να χάσει ένα η Φενέρ. Το σενάριο να ηττηθεί τόσο από την Ρεάλ όσο και από την Μπαρτσελόνα η ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς δεν συγκεντρώνει αρκετές πιθανότητες. Εδώ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι πράσινοι είχαν κερδίσει με 11 πόντους στο ΟΑΚΑ και είχαν χάσει με 21 εκτός έδρας, συνεπώς και τη ισοβαθμία. Ο

Παναθηναϊκός σε αρκετά από τα παιχνίδια που έχει κερδίσει, δεν κατάφερε να κλείσει με τον ιδανικό τρόπο τα ματς. Το πιθανότερο είναι να πάει με μειονέκτημα έδρας στα πλέι οφ. Είτε βρει απέναντι του την Φενέρ, είτε τον Ολυμπιακό, καλείται να κερδίσει τουλάχιστον ένα ματς μακριά από το ΟΑΚΑ.

Και αυτό το ένα διπλό θα έρθει με αρκετό κόπο και θα χρειαστεί να έχει απόλυτη συγκέντρωση για 40 λεπτά. Και είναι ευθύνη του Πασκουάλ να μπορεί η ομάδα του να κλείνει τα ματς σωστά. Για το τέλος δεν υπάρχει προκαθορισμένο πλάνο, υπάρχει γρήγορο διάβασμα των υπαρχουσών συνθηκών και του τι έχει προηγηθεί στο παιχνίδι. Έτσι πήγε να την πατήσει στην Βιτόρια και για αυτό δεν πρέπει να μείνει κανείς μόνο στην νίκη.

Ο Παναθηναϊκός είναι καλός, πραγματικά καλός. Πλήρης αλλά και ποιοτικός. Αν κάποιος είχε αμφιβολία ότι έχει το ρόστερ για να παρευρεθεί στο Final 4 πριν ξεκινήσει η φετινή Ευρωλίγκα, έχοντας εικόνα από ολόκληρη σχεδόν τη διοργάνωση, πλέον θα έχουν καμφθεί οι όποιες αμφιβολίες ή αντιρρήσεις του. Ακόμα και η ΤΣΣΚΑ που κάποιοι έλεγαν ότι θα τελειώσει με 1-2 ήττες μάξιμουμ την κανονική διάρκεια, έδειξε ευάλωτη. Οι “πράσινοι” έχουν τα υλικά για να κάνουν ομελέτα, αν τους καεί στο τέλος, αποκλειστική ευθύνη θα έχουν ο προπονητής πρωτίστως και οι παίκτες εν συνέχεια. Διοίκηση και κόσμος έχουν κάνει το καθήκον τους.