Ο αλαζόνας δεν πιστεύει ποτέ ότι θα πέσει…

Θες να ‘ναι κακές βραδιές; Θες να ‘ναι σύμπτωση (που επαναλαμβάνεται); Θες να ‘ναι οργανωμένο σχέδιο (εξόντωσης); Όποια εκδοχή κι αν επιλέξεις, καταλήγεις πως ο Παναθηναϊκός στη σειρά με τη Ρεάλ Μαδρίτης αδικείται.

Το μπάσκετ είναι γεμάτο επαφές κι αμφισβητούμενες φάσεις. Θα βρεις πάντα να σταθείς κάπου. Οπουδήποτε. Τα φάουλ στις προσωπικές μονομαχίες είναι πάντα περισσότερα απ’ όσα χρεώνονται στον εκάστοτε αγώνα, αφού είναι στη φύση του αθλήματος οι παίκτες να παλεύουν για ένα αβαντάζ, και τα βήματα να ξεφύγουν ενδεχομένως της προσοχής, δεδομένης της ταχύτητας που χαρακτηρίζει το σπορ.

Τι προκαλεί, τι φέρνει την αντίδραση; Οι εξόφθαλμες αποφάσεις και η διαφορετική πολιτική σφυριγμάτων που δεν συνοψίζεται απαραίτητα στη διαφορά του αριθμού των βολών.

Στην περίπτωση των “πρασίνων” μπορεί να μη λείπουν και τα όποια λάθη διαχείρισης από τον πάγκο. Ούτε θα πει κανείς πως οι παίκτες του Τσάβι Πασκουάλ έβγαλαν όλες τις άμυνες που θα έπρεπε να βγάλουν για να κάνουν την υπέρβαση και να κερδίσουν το πρώτο ματς στη Μαδρίτη.

Όταν όμως η μπάλα αλλάζει εμφανώς πορεία από πάσα στον αιφνιδιασμό και δίνεται κατοχή στον αντίπαλο. Όταν ο Ρέγες μαρκάρει με τα… οπίσθια τον Καλάθη, αλλά γκολ-φάουλ δεν δίνεται! Όταν ο Σίνγκλετον χρειάζεται να… ματώσει προτού δοθεί παράβαση χρόνου και όχι φάουλ ή σε 20” με τρία σφυρίγματα ο Παναθηναϊκός συμπληρώνει πέντε φάουλ στην τέταρτη περίοδο με το σκορ στο 70-70, η ανισομέρεια είναι εμφανής. Υπάρχει ανισορροπία, η έννοια των “δυο μέτρων και δυο σταθμών” αποκτά υπόσταση.

Περισσότερο με επίδειξη δύναμης απέναντι στον αντιφρονούντα μοιάζει όλο αυτό το σκηνικό παρά με επιθυμία βοήθειας στην… ισπανική Ρεάλ Μαδρίτης. Με προσπάθεια να κοπεί το κεφάλι που σηκώνει το βλέμμα.

Όχι πως στον Παναθηναϊκό δεν υπολόγιζαν σε κάτι τέτοιο, ιδίως από τη στιγμή που εξασφάλισαν το πλεονέκτημα έδρας. Όχι πως δεν περνούσε από το μυαλό τους προτού αρχίσει η σειρά ότι το βουνό που θα πρέπει ν’ ανέβουν για να φτάσουν στο Βελιγράδι είναι ψηλότερο από το Έβερεστ. Άλλο όμως να το περιμένεις κι άλλο να το βιώνεις. Άλλο να σκέφτεσαι την απειλή κι άλλο να την κοιτάς στα μάτια.

Ο Παναθηναϊκός έχει το ρόλο του επαναστάτη στην ιστορία, εκείνου που διεκδικεί την ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης, και η Ευρωλίγκα επιχειρεί να τον αποτρέψει, με την ισχύ της και… αίμα, για να μην διαταραχθεί το status quo των τελευταίων ετών.

Κρατήστε όμως αυτό: ακόμη κι αν οι πρωταθλητές Ελλάδας χάσουν, με όποιον τρόπο, τη σειρά και αποκλειστούν, ακόμη κι αν δεν ολοκληρώσουν την αποστολή τους, μολονότι (απ)έδειξαν πως μπορούν αγωνιστικά, θα έχουν φτιάξει τις συνθήκες για τη… νίκη (τους).

Κι ας είναι το -μοναδικό- θύμα σ’ αυτόν τον πόλεμο. Γιατί παραδοσιακά στην ιστορία αυτός που νομίζει πως έχει την απόλυτη δύναμη και ενεργεί αλαζονικά, πέφτει. Μια πτώση που προκαλεί κρότο!