Νιώθετε καθόλου από το ωραίο;

Ξέρετε κάτι; Δεν με απασχολεί αν γουστάρετε ή όχι τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Και μόνο που θέτουμε αυτό ως θέμα συζήτησης είναι κάτι άρρωστο και δείχνει ότι από ποδόσφαιρο δεν ξέρουμε και δεν θέλουμε να μάθουμε. Ναι οκ, ίσως να το έχουν κάνει κι άλλοι (αν και αμφιβόλο ως προς το ύψος αν έχει πετύχει κάποιος κάτι παρόμοιο), έχουμε ζήσει Αναστόπουλο να βάζει τέτοια γκολάρα. Και λοιπόν;

Να σου πω γιατί μισείς τον Πορτογάλο; Γιατί ξέρει πολλά κιλά μπάλα. Είναι πλούσιος. Εχει καμιά 30αριά αυτοκίνητα που εσύ κι εγώ δεν θα δούμε ούτε σε hotwheels, έχει σπιταρόνες, του αρέσει να κάνει επίδειξη του πλούτου (και στα τέτοια μας κιόλας) και ζει μια ζωή που δεν θα ζήσουμε.

Δεν κλέβει, δεν είναι απατεώνας, άμα λάχει βοηθάει και κόσμο χωρίς να βροντοφωνάζει, είναι αυτό που θα ήθελες να είσαι. Κι επειδή δεν είσαι, τον σιχαίνεσαι. Ξέρεις, δεν τον απασχολεί. Αυτός συνεχίζει και γράφει ιστορία, συνεχίζει να σου προσφέρει απλόχερα τρόπους να αγαπήσεις το ποδόσφαιρο, μήπως και ξεστραβωθούμε και δούμε επιτέλους λίγο από αυτό που μας φτιάχνει.

Η γκολάρα που έβαλε κόντρα στη Γιουβέντους είναι μνημείο αναφοράς. Θα μπει στο “μουσείο” του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Είναι το κάδρο που θα ήθελες να έχεις στο δωμάτιό σου, η αφίσα πάνω από το κρεβάτι σου. Είναι αυτό που σου έλεγαν οι παλιοί και τώρα το βλέπεις μπροστά σου.

Αντί να το απολαύσεις, αντί να γίνεις μέρος της ιστορίας, βγάζεις κόμπλεξ. “Αν και τον σιχαίνομαι, τι έβαλε ο π@ύστης!”. Αυτό διάβαζα στα social media το βράδυ της Τρίτης. Το έγραφαν οι περισσότεροι. Οι αδιόρθωτα άρρωστοι που δεν ξέρουν τι είναι ωραίο παρά μόνο αναζητούν τρόπους να μειώσουν τον απέναντι.

Κριστιάνο Ρονάλντο, Λιονέλ Μέσι. Είμαστε η γενιά που τους ζει. Τους βλέπουμε, τους απολαμβάνουμε, μας θυμίζουν γιατί αγαπάμε το ποδόσφαιρο, μας γυρίζουν πίσω στις αλάνες, στο αθώο παιχνίδι, στο ποδόσφαιρο που αγαπήσαμε ανιδιοτελώς. Είμαστε αυτοί που θα λέμε αύριο-μεθαύριο στους πιτσιρικάδες για τα κατορθώματά τους.

Οχι, ρε φίλε. Αντί να αισθανόμαστε τυχεροί, μιζεριάζουμε. Αρρωστοι οπαδοί της καφρίλας. Αδιόρθωτα κολλημένοι με τη γκρίνια, με τον κομπλεξισμό, με τη σύγκριση του άλλου για να υποβαθμίσουμε αυτό που βλέπουν τα ματάκια μας.

Οχι μόνο έχουμε το ποδόσφαιρο που μας αξίζει, όχι μόνο έχουμε τους παράγοντες που θα θέλαμε εμείς να είμαστε, όχι μόνο έχουμε τους δημοσιογράφους που μας αξίζουν, αλλά κανονικά δεν μας αξίζει να βλέπουμε έξω από τα ελληνικά κουτάκια. Κανονικά θα έπρεπε να υπάρχει μία φραγή στην τηλεόραση κάθε φορά που δείχνει ποδόσφαιρο από το εξωτερικό. Ετσι για τιμωρία, να βυθιστούμε στη μεμψιμοιρία, να βουλιάξουμε στη βλακεία.

Καταλαβαίνω μόνο την καζούρα, την κ@υλάντα. Αυτή είναι ωραία, ο χαβαλές πάντα έχει θέση, είναι το αλατοπίπερο. Αυτό επιβάλλεται, ο χαβαλές ήταν, είναι και θα είναι το ίδιον του έξυπνου, αυτού που καταλαβαίνει.

Εχετε στο νου σας τούτο: δεν μας ενδιαφέρει αν γουστάρετε τον Ρονάλντο ή τον Μέσι. Να ξέρετε πως εμείς δεν γουστάρουμε εσάς. Μας το χαλάτε. Τραβάτε στα μπαούλα σας κι αφήστε εμάς να πεταγόμαστε από τον καναπέ για το ψαλιδάκι του Πορτογάλου και την ποδιά του