Ζάγκρεμπ: Τίποτα δεν θυμίζει πια τον πόλεμο, μόνο το "Μάξιμιρ"
Ο απεσταλμένος του Contra.gr στο Ζάγκρεμπ, Νίκος Γιαννόπουλος, μεταφέρει την εικόνα μιας πόλης που άφησε πίσω της το γιουγκοσλαβικό μίσος και αναπνέει ευρωπαϊκό αέρα.
Όταν το Ζάγκρεμπ διοργάνωσε ξανά Ευρωμπάσκετ το 1989, η Γιουγκοσλαβία αποτελούσε ακόμα μία χειροπιαστή πραγματικότητα. Τώρα, 26 ολόκληρα χρόνια μετά, ακόμα και οι αναμνήσεις του αιματηρού εμφυλίου που οδήγησε στη διαμέλιση της μεγάλης χώρας του Τίτο και την ανεξαρτητοποίηση της Κροατίας (και των άλλων κρατών της περιοχής) αρχίζουν να σιγοσβήνουν, τουλάχιστον στο πρώτο πλάνο (ουδείς μπορεί να ξέρει τι σκέφτονται οι άνθρωποι μέσα τους).
Από το Ζάγκρεμπ, για όσους θα θυμούνται, άρχισε εκείνος ο αδελφοκτόνος πόλεμος. Συγκεκριμένα, από εκείνο το καταραμένο ντέρμπι της Ντιναμό Ζάγκρεμπ με τον Ερυθρό Αστέρα στο "Μάξιμιρ" για το πρωτάθλημα της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Ο κόσμος διένυε το 1991 και τα συντριβάνια του μίσους άρχισαν να ξεχειλίζουν σε εκείνο ακριβώς το ματς. Ήταν η αφορμή που αναζητούσαν οι φιλοπόλεμοι, από εκείνη την ημέρα η Γιουγκοσλαβία πληγώθηκε βαριά μέχρι που έχασε οριστικά τη μάχη, περίπου τέσσερα χρόνια αργότερα.
Στο σημερινό "Μάξιμιρ" τίποτα δεν θυμίζει τις φλόγες του πολέμου. Νεαροί και νεαρές, αγέννητοι ακόμα στα χρόνια του εμφυλίου, περπατούν αμέριμνοι κάτω από τα τεράστια δέντρα που υπάρχουν στον περιβάλλοντα χώρο του ιστορικού γηπέδου. Ο κόσμος ζει, εργάζεται, παλεύει με την καθημερινότητά του, τίποτα, ευτυχώς, δεν θυμίζει ότι από αυτή τη γωνιά του κόσμου πέρασε η πολεμική θύελλα δύο δεκαετίες πιο πριν.
Υπάρχουν βέβαια ακόμα οι εργατικές πολυκατοικίες, τα πολύ παλιά τραμ, ίσως και κάποια σχετική μελαγχολία που φέρνουν στο νου τις ημέρες της σοσιαλιστικής Γιουγκοσλαβίας. Η Κροατία όμως, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης πια, βαδίζει μπροστά και προσπαθεί να χαράξει νέους δρόμους στον 21ο αιώνα.
Το κέντρο του Ζάγκρεμπ σφύζει από ζωή και νιάτα. Στην πλατεία Γέλασιτς, στο meeting point της κροατικής πρωτεύουσας, ο κόσμος απολαμβάνει τον γλυκό καιρό ακόμα και με τους πιο απλούς τρόπους. Καθισμένος σ' ένα παγκάκι, έχοντας στο χέρι μία μπύρα. Ευρωμπάσκετ δεν υπάρχει ακόμα στην καθημερινότητα των Κροατών, αλλά σιγά-σιγά αρχίζει και αυτό να κάνει την εμφάνισή του στην αύρα της καταπράσινης αυτής πόλης. Και καταλαβαίνεις ότι κάτι σημαντικό θα γίνει στα μπασκετικά δρώμενα του Ζάγκρεμπ όταν βλέπεις ένα μεσήλικα, πανύψηλο κύριο να περπατά κάτω από το άγαλμα του Γέλασιτς. Καλωσόρισες στην πατρίδα σου, Στόγιαν Βράνκοβιτς!
Όσο για το πιο αγωνιστικό του πράγματος, μην περιμένετε ακόμα περισπούδαστες αναλύσεις. Θα πάρουμε ακόμη λίγες δόσεις από την ατμόσφαιρα της πόλης (την Παρασκευή αναμένονται και Έλληνες φίλαθλοι) και εν συνεχεία θα μπούμε και στο ψητό, όπως πρέπει. Προσώρας... Ζάγκρεμπ. Η πόλη δηλαδή που επιχειρεί να παντρέψει το γιουγκοσλαβικό χθες με το ευρωπαϊκό σήμερα και τη βαλκανική ατμόσφαιρα με την κεντροευρωπαϊκή νοοτροπία.
Για τους παίκτες μας μην ανησυχείτε πάντως. Περνούν μια χαρά, είναι χαμογελαστοί, έχουν και τα αγαπημένα τους πρόσωπα κοντά, οπότε όλα είναι θαυμάσια. Όπως θαυμάσια ήταν και η πτήση της Aegean στην οποία τα βλαστάρια των Ζήση, Περπέρογλου και Σπανούλη έκλεψαν την παράσταση με τις ζωντανές φωνές τους και τα αθώα τους πρόσωπα. Πηγή έμπνευσης για όλους.