Αυτοί οι ποδοσφαιριστές αξίζουν μία θέση στην ιστορία του Παναθηναϊκού...

Το κείμενο αυτό άρχισε να γράφεται σκοπίμως πολύ πριν τη λήξη του αγώνα στο "Απόστολος Νικολαϊδης". Υπήρχε λόγος και αυτός δεν ήταν άλλος από το γεγονός ότι για να υποκλιθεί κανείς στην προσπάθεια που κάνουν ο ι εναπομείναντες ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού δεν χρειάζεται να σπρωχθεί από οποιαδήποτε αποτέλεσμα, θετικό ή αρνητικό.

Μετά τις διαδοχικές αποχωρήσεις και την αποψίλωση του ρόστερ ελέω της διοικητικής ανυπαρξίας και της οικονομικής απόγνωσης, όσοι έμειναν έβαλαν το κεφάλι τους στη λαιμητόμο. Κάθε Κυριακή έπαιζαν (και εξακολουθούν να παίζουν) για την αξιοπρέπεια ενός συλλόγου ο οποίος δεν τους έχει δείξει ακριβώς... σεβασμό και να κρατούν ψηλά μια σημαία που σε κάθε ευκαιρία οι διοικούντες κουρέλιαζαν με τις πράξεις ή τις αβλεψίες τους.

Το κεφάλι τους μπήκε στη λαιμητόμο ακόμα επειδή υπήρχε πάνω στο τραπέζι το εφιαλτικό ενδεχόμενο του υποβιβασμού. Φανταστείτε ειδικά Ελληνα παίκτη να συνδέει το όνομά του με υποβιβασμό (αγωνιστικό) του Παναθηναϊκού στη Β' κατηγορία. Το βάρος που θα τον συνόδευε για το υπόλοιπο της καριέρας τους θα ήταν τεράστιο, ασήκωτο, αβίωτο. Πόσοι άραγε από τους παίκτες της ΑΕΚ με τους οποίους η Ενωση έχασε τη μάχη της κατηγορίας το 2013 βρίσκονται τώρα στον αφρό; Κανείς!

Παρά όμως τις τεράστιες δυσκολίες και παρά το γεγονός ότι το ποδοσφαιρικό τμήμα αφέθηκε στην τύχη του (η λειτουργία του οφείλεται κατά κύριο λόγο στον παναθηναϊκό πατριωτισμό όσων το απαρτίζουν) οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού απέδειξαν ότι αν μην τι άλλο γνωρίζουν για ποια ομάδα αγωνίζονται. Είτε επιδιώκοντας να αποσπάσουν την πρόταση του υποψηφίου επόμενου εργοδότη τους, είτε γιατί πραγματικά ένιωσαν ότι παίρνουν μέρος σε μία άκρως επικίνδυνη αποστολή, επέδειξαν και κότσια και αποφασιστικότητα και επαγγελματισμό αν και γύρω τους έχει διαμορφωθεί, μήνες τώρα, ένα αντιεπαγγελματικό και τοξικό περιβάλλον.

Τους αξίζουν συγχαρητήρια και σεβασμός γιατί μετέτρεψαν μια σεζόν η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει ταφόπλακα στα όποια όνειρά τους, σε ευκαιρία την οποία μπορούν να εξαργυρώσουν, με καθαρά ποδοσφαιρικό τρόπο, στο άμεσο και όχι μόνο μέλλον. Το κυριότερο; Κρατούν το κεφάλι τους ψηλά, περπατούν στο δρόμο χωρίς να ντρέπονται, φυλούν τις πράσινες Θερμοπύλες με τρόπο που μπορεί να μνημονευθεί από τον ιστορικό του μέλλοντος.

ΠΕΝΤΑΔΑ ΚΑΙ ΜΑΡΙΝΟΣ

Στο καθαρά ποδοσφαιρικό κομμάτι ήταν φυσικό και επόμενο κάποια στιγμή οι...εναπομείναντες να βρεθούν μεταξύ τους και να αυξήσουν την αποτελεσματικότητά τους στα τελευταία μέτρα του γηπέδου, έστω και χωρίς φορ. Η ποιότητα του Μουνιέ δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, άσχετα αν λόγω συγκυριών και τραυματισμών δεν κατάφερε να την ξεδιπλώσει στο σύνολό της στην εφετινή σεζόν. Οπως και δεν αμφισβητείται η αξιοπρόσεκτη πρόοδος του Δώνη ο οποίος αγωνιζόμενος σε μία θέση που δεν γνωρίζει όχι μόνο δεν χάνεται αλλά αποτελεί βάση για τους υπόλοιπους πάνω στο χορτάρι.

Κάπως έτσι ο Παναθηναϊκός απέκτησε και πάλι χειροπιαστό στόχο. Η κατάκτηση της 5ης θέσης βέβαια δεν...συγκινεί, επίσης είναι αρκετά δύσκολη με βάση το πρόγραμμα-γολγοθάς που ακολουθεί, ωστόσο, στην παρούσα φάση ήταν ότι καλύτερο θα μπορούσε να κάνει η ομάδα η οποία σημειωτέον, ακόμα και 5η να βγει, στην Ευρώπη δεν θα παίξει αφού η καμπάνα της UEFA οσονούπω έρχεται.

Για το σύλλογο βέβαια, σε ρεαλιστικό επίπεδο, θα ήταν ιδανικό να εκτίσει από την επόμενη, κιόλας, σεζόν, την τιμωρία του. Αν το κατορθώσει, θα χρωστά πολλά γι' αυτό στον Μαρίνο Ουζουνίδη. Ο Εβρίτης είναι ακόμη εκεί. Με τα λάθη του, τα πίσω-μπρος του αλλά και με το απαράμμιλο πάθος του και επιμονή να μην εγκαταλείψει το καράβι στη φουρντουνιασμένη θάλασσα πριν αυτό βυθιστεί. Και ως καλός καπετάνιος απέφυγε τη ρότα που οδηγούσε στα βράχια και μπήκε σ' αυτή που μπορεί να καταλήξει σε απάνεμο λιμάνι. Θα ήταν κρίμα να μην του δοθεί η ευκαιρία να φτιάξει, σε νορμάλ συνθήκες, τον Παναθηναϊκό που ονειρεύεται.