No glory, no party για τον Παναθηναϊκό
H δυστοπική πράσινη πραγματικότητα ξεδιπλώθηκε πάλι μπροστά στα μάτια μας, ανήμερα των γενεθλίων του Παναθηναϊκού. Η ποιότητα έχει πέσει πάρα πολύ, κακά τα ψέματα, και η ομάδα προσπαθεί απλώς να διατηρήσει ψήγματα αξιοπρέπειας. Γράφει ο Νίκος Γιαννόπουλος.
Τα εφετινά γενέθλια του Παναθηναϊκού, τουλάχιστον ως προς την ποδοσφαιρική διάσταση του συλλόγου θύμισαν γενέθλια ανθρώπου που κλείνει τα 50... Είχαν μία αίσθηση μελαγχολίας, ματαιότητας, μία ατμόσφαιρα με έντονο γκρι χρώμα που προκαλεί ψυχοπλάκωμα.
Από τον εκάστοτε 50άρη βέβαια, ο Παναθηναϊκός, ως μη ... φυσικό πρόσωπο, μπορεί να ελπίζει πάντα στην αναγέννηση και στην εκ νέου άνθιση των βλαστών του (όπως έγραφε και το σχετικό πανό). Ομως, όσοι παρακολούθησαν το ματς με τον Παναιτωλικό προσγειώθηκαν (για μία ακόμη φορά εφέτος) στη σκληρή πραγματικότητα, στη νέα τάξη των Παναθηναϊκών πραγμάτων.
Η νέα αυτή τάξη φέρνει τους πράσινους να τελειώνουν ματς με τον Παναιτωλικό στη Λεωφόρο και να έχουν, απολύτως φυσιολογικά, ως καλύτερο παίκτη τον τερματοφύλακά τους. Αλλοτε μία εντός έδρας απώλεια βαθμών σε τέτοιο ματς θα αντιμετωπιζόταν ως αποτυχία πρώτου μεγέθους, πιθανώς να προκαλούσε και αποδοκιμασίες. Αντ' αυτού σήμερα ο κόσμος χειροκρότησε την προσπάθεια, φώναξε μέχρι τέλους, ήταν, με λίγα λόγια, ανεκτικός αφού αυτή είναι η κατάσταση.
Ο Ουζουνίδης έχει τα δίκια του. Αυτό το σύνολο που παρέταξε στη Λεωφόρο δεν έχει απολύτως καμία σχέση με το σχήμα που μόνταρε το καλοκαίρι για τη δύσκολη σεζόν που θα ερχόταν. Με τον έναν ή άλλο τρόπο οι περισσότεροι βασικοί αποτέλεσαν παρελθόν και Φλεβάρη μήνα ο κόουτς βρέθηκε να κάνει από πουθενά μοντάρισμα σε νέα σχήματα και νέα πρόσωπα με τις υποχρεώσεις να τρέχουν.
Είναι όμως τόσο εξόφθαλμη η έλλειψη ποιότητας (αλλά και εμπειρίας πολλές φορές) που και Χουντίνι να ήταν ο Ουζουνίδης, η βελτίωση δύσκολα θα ερχόταν άμεσα. Ο λαός μας λέει έτσι και αλλιώς ότι αυτή η στάνη αυτό το τυρί βγάζει.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΟΧΟΙ
Με τον Μολίνς εκτός δεν υπάρχει κλασικός φορ με παραστάσεις στη θέση. Ο Δώνης βαφτίστηκε τέτοιος γιατί έχει τα σωματικά προσόντα, όχι όμως και τα ποδοσφαιρικά. Οκτάρι είναι ο άνθρωπος, ως τέτοιο έχει παίξει σε όλη του τη μέχρι στιγμής καριέρα και τώρα ξαφνικά πρέπει να μπει στα παπούτσια του σκόρερ.
Ούτε καν ο Μυστακίδης είναι φορ. Γύρω από τη θέση κινείται, αλλά ο Ουζουνίδης έγδαρε τη φωνή του να τον παρατηρεί ότι δεν πρέπει να βγαίνει από την περιοχή. Λογικό, το παιδί δεν μπορεί να συμπεριφερθεί από τη μία στιγμή στην άλλη ως κλασικός φορ.
Ολα αυτά σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός στερείται πλάγιων μπακ που μπορούν να απειλήσουν επιθετικά (ο Γιόχανσον ήταν αόρατος, ο ... Ινσούα το τερμάτισε στα λάθη) παράγουν ένα μείγμα επιεικώς άνοστο.
Υπό αυτές τις συνθήκες, οι πράσινοι δεν έχουν στόχους, δεν προλαβαίνουν να βάλουν από κάτω Πανιώνιο, Αστέρα και Ξάνθη για να τερματίσουν 5οι. Αλλη χειροπιαστή επιδίωξη δεν υπάρχει, οπότε από εδώ και πέρα το βάρος θα πέσει στη διατήρηση της αξιοπρέπειας και στην εξέλιξη των νεαρών ποδοσφαιριστών (σε πραγματικές συνθήκες αγώνων).
Καθόλου ελκυστική προοπτική για τους φίλους της ομάδας αλλά αυτή είναι η πράσινη δυστοπική πραγματικότητα. Αντε τώρα να σβήσεις κεράκια και να φορέσεις το χαμόγελό σου για να δεχτείς ευχές για τα γενέθλιά σου. No glory, no party.
