Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός: Δύο διαφορετικοί -οικονομικά- κόσμοι

Ο Νίκος Γιαννόπουλος γράφει για την πραγματικά μεγάλη διαφορά των δύο αιωνίων τα τελευταία χρόνια η οποία δεν είναι αγωνιστική.

11 ΜΑΡ 2016

Αν γράφαμε αυτό το άρθρο πριν από περίπου 35 χρόνια, στις αρχές της δεκαετίας του 80, οι αναφορές μας στο ταξικό του πράγματος μάλλον θα ήταν υποχρεωτικές.

Μέχρι την ανατολή της επαγγελματικής εποχής στο ελληνικό ποδόσφαιρο λοιπόν οι ταξικές διαφορές των αιωνίων γίνονταν φανερές με γυμνό μάτι. Τον Ολυμπιακό στήριζαν οι λαϊκές τάξεις, ιδιαίτερα του Πειραιά και των φτωχών συνοικιών, ο Παναθηναϊκός αντλούσε την υποστήριξή του από ένα πιο αστικό κοινό του οποίο ο βασικός πυρήνας βρισκόταν στο κέντρο της Αθηνας και πέριξ αυτού.

Με τα προβλήματα που παρουσιάζει, η παραπάνω ματιά (τον Παναθηναϊκό πχ τον στήριζαν και πολλοί λαϊκοί άνθρωποι) περιγράφει, κάπως χοντροκομμένα έστω, την πραγματικότητα μέχρι στις αρχές του 80.

Επειδή όμως το συγκεκριμένο άρθρο γράφεται στην πολύ προχωρημένη εποχή του 2016 και με την ταξικότητα να έχει αποκτήσει πλέον τελείως διαφορετικό περιεχόμενο και έννοια (ποιοι είναι, ας πούμε, οι σημερινοί προλετάριοι, πόσο αστός μπορεί να θεωρείται ένας υπάλληλος των 550 ευρώ) και με τις κοινωνικές ομάδες να μην είναι ξεκάθαρα ευδιάκριτες, το ενδιαφέρον μας εστιάζεται αλλού.

Εκ των πραγμάτων, ο τρόπος με τον οποίο πορεύονται στην οικονομική τους πολιτική οι δύο αιώνιοι τα τελευταία 5 χρόνια διαφέρει όπως η μέρα από τη νύχτα, καθαρά λόγω των συνθηκών.

Ευρωστος Ολυμπιακός

Ο Ολυμπιακός, ο οποίος έτσι και αλλιώς επί Σωκράτη Κόκκαλη αισθανόταν μεγάλη οικονομική ασφάλεια, απόλαυσε ακόμα πιο άνετες ημέρες αφού ο Βαγγέλης Μαρινάκης έκανε εντυπωσιακό μπάσιμο στα διοικητικά δρώμενα της ΠΑΕ.

Με τα χρήματα του Τσάμπιονς Λιγκ (μίνιμουμ 25εκ κατά έτος) αλλά και την άνεση για μεγάλες χορηγικές συμφωνίες που προσφέρει αφενός η μεγαλύτερη ευρωπαϊκή διοργάνωση και αφετέρου το όνομα του συλλόγου, ο Ολυμπιακός πλέει σε σίγουρα νερά με την πολυτέλεια να ξοδεύει ποσά (αλλά και να πουλά ακριβά την πραμάτεια του).

Οι μόνιμοι πρωταθλητές διαθέτουν έτσι μία τρομερή, για τα ελληνικά δεδομένα, οικονομική άνεση που θεωρητικά τουλάχιστον, τους απομακρύνει πολύ από τον ανταγωνισμό και τους θωρακίζει από πιθανά εχθρικά πυρά.

Μνημονιακός Παναθηναϊκός

Ο Παναθηναϊκός, στο άλλο άκρο, είχε να διαχειριστεί την καμένη γη που άφησαν πίσω τους οι...φωστήρες της πολυμετοχικότητας. Με τα νούμερα να μην βγαίνουν μετά την αποχώρηση των Βαρδινογιάννη, Βγενόπουλου, Πατέρα και Γιαννακόπουλου, το ... μνημόνιο ήταν απαραίτητο να επιβληθεί.

Ο Γιάννης Αλαφούζος που πήρε στα χέρια του την καυτή πατάτα (την ώρα που άλλοι σφύριζαν αδιάφορα) δεν είχε πολλές επιλογές. Οφειλε να "μαζέψει" το μαγαζί επενδύοντας αναγκαστικά σε νέα, άφθαρτα πρόσωπα και να πάρει μεγάλα αγωνιστικά ρίσκα. Αλλα βγήκαν και άλλα όχι.

Είναι σαφές όμως ότι στο διάστημα που ο Ολυμπιακός του Μαρινάκη γιγαντωνόταν αγωνιστικά και οικονομικά, ο Παναθηναϊκός έπρεπε να ξεκινήσει και πάλι από το σημείο μηδέν με πολύ λιγότερα μέσα από το μεγάλο του αντίπαλο.

Παρόλα αυτά σταθερό δίπολο

Το γεγονός ότι ο νέος ιδιοκτήτης του δεν είχε μεγάλη ιδέα από το ποδοσφαιρικό αντικείμενο στοίχισε, ιδιαίτερα στην αρχή. Αλλά και στη συνέχεια οι αποφάσεις δεν ήταν οι καλύτερες δυνατές με συνέπεια ο Παναθηναϊκός να σκορπίσει χρήμα (που δεν διέθετε σε ποσότητες) σε πρόσωπα και επιλογές αμφιλεγόμενες.

Οι δύο ομάδες έτσι και αλλιώς, ακόμα και τα οικονομικά του Παναθηναϊκού ήταν καλύτερα, δεν εκκινούν από την ίδια αφετηρία. Ο Ολυμπιακός με ιδιόκτητο, σύγχρονο γήπεδο, έχει τη δυνατότητα να αντλεί ποσά και από αυτό. Οι πράσινοι, στην απαρχαιωμένη Λεωφόρο (που ήταν και αυτή μία αναγκαστική επιλογή) υποχρεώνονται να βάλουν και από την τσέπη τους για να μακιγιάρουν τις ατέλειες ενός γηπέδου σχεδόν αιωνόβιου.

Θα έλεγε, συμπερασματικά, κανείς ότι στα επαγγελματικά χρόνια η διαφορά των δύο ομάδων, ως προς το οικονομικό σκέλος της κόντρας τους, δεν ήταν ποτέ πιο μεγάλη. Και η αλήθεια είναι ότι στο εγγύς μέλλον δύσκολα θα κλείσει. Ομως και πάλι το δίπολο Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός θα είναι μακράν το πιο σημαντικό που υπάρχει στον ελληνικό αθλητισμό για λόγους που χάνονται στο πέρασμα των προηγούμενων 100 χρόνων. Δεν είναι οικονομικό το ζήτημα.