Ο Σφαιρόπουλος ζει και πεθαίνει με τις ιδέες του και αξίζει το σεβασμό μας

Διαχρονικά ο επαγγελματικός αθλητισμός, τουλάχιστον στο υψηλό επίπεδο και στον τομέα του χειρισμού των προσωπικοτήτων, πορεύεται μέσα από δρόμους που δεν τέμνονται με τη δημοκρατία και τις δημοκρατικές διαδικασίες. Είναι και κάπου φυσικό. Οι αποφάσεις, κατά τη διάρκεια των αγώνων, πρέπει να λαμβάνονται άμεσα. Στο δε μπασκετ ο σχετικός χρόνος μειώνεται δραματικά λόγω της φύσης του αθλήματος.

Τουτέστιν, ο προπονητής αποφασίζει, οι άλλοι ακολουθούν. Ετσι παίζεται το έργο δεκαετίες τώρα, έτσι λογικά θα παίζεται και στο μέλλον εκτός και αν η τεχνολογία αλλάξει κάτι δραματικά, πράγμα που δεν μπορούμε σαφώς να αποκλείσουμε. Ο κόουτς είναι η τέχνη της απόφασης. Θα συμπληρώναμε και το θάρρος αυτής.

Ως προς το στοιχείο του θάρρους, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος φαίνεται ότι διαθέτει απόθεμα για πολλές προπονητικές θητείες ακόμα. Στο ντέρμπι της Κυριακής με τον Παναθηναϊκό ξέρει ότι δεν έχει τον Σπανούλη και τον Ρόμπερτς, έχει ήδη αποφασίσει να “παρκάρει” στον πάγκο τον Αγραβάνη και όμως το…τολμά. Δείχνει στον Παπανικολάου την άγουσα για τα αποδυτήρια ξέροντας ότι αν τελικά χάσει το ματς, από μάγκας θα γίνει…δάγκας. Οπερ και εγένετο.

ΘΑ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΣΑΝ ΠΟΥΛΑΚΙ

Εχασε και στα social media στήθηκε στον τοίχο. Ε, και; Ο ίδιος σίγουρα θα γύρισε στο σπίτι του και θα ξάπλωσε στο κρεβάτι του για ύπνο έχοντας απολύτως ήσυχη τη συνείδησή του. Γιατί δεν υπάρχει καλύτερο ηρεμιστικό να ξέρεις ότι υπηρέτησες τις αρχές σου, ακόμα και κάτω από τις χειρότερες προϋποθέσεις, ακόμα και αν σε πρώτο χρόνο ζημίωσες την ίδια την ομάδα σου!

Ουδείς μπορεί να γνωρίζει τι κατάληξη θα έχει η εφετινή σεζόν για τον Ολυμπιακό. Μπορεί οι “ερυθρόλευκοι” να θριαμβεύσουν ή να καταποντιστούν. Αδιάφορο. Ο,τι και αν γίνει, θα έχει τη σφραγίδα του δόγματος Σφαιρόπουλου γιατί έτσι πρέπει να γίνεται στις πραγματικά μεγάλες ομάδες που τις διαχειρίζονται πραγματικά μεγάλοι προπονητές.

Είναι δε σαφές-και σ’ αυτό δεν χωράει καμία αμφιβολία-ότι αν στον πάγκο του Ολυμπιακού καθόταν ο Ντούσαν Ιβκοβιτς, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς ή κάποιος άλλο με πολύ βαρύ βιογραφικό και όνομα ιστορικό, οι πάντες θα έσπευδαν να υποκλιθούν στο βασιλιά της προπονητικής που “επέβαλλε το δικό του νόμο”.

Να σας προλάβουμε και σε μία απολύτως λογική απορία σας… Τι θα έκανε ο Σφαιρόπουλος αν στη θέση του Παπανικολάου βρισκόταν ας πούμε ο Σπανούλης ή ο Πρίντεζης; Θα ήταν το ίδιο τολμηρός και αποφασιστικός; Το θέμα σηκώνει κουβέντα και προβληματισμό. Πάντα υπάρχουν παίκτες σε μία ομάδα που βρίσκονται ένα κλικ πάνω από τους υπόλοιπους στις σχέσεις τους με τον προπονητή. Ανέκαθεν τα αθλητικά σύνολα δεν απαρτίζονταν από ίδιους ανθρώπους. Η ψυχοσύνθεση του καθενός απαιτεί και διαφορετική προσέγγιση.

Υπό αυτήν την έννοια-κάνοντας φυσικά ένα καθαρά υποθετικό σενάριο- πιθανότατα ο κόουτς θα επέλεγε έναν διαφορετικό τρόπο να στείλει το ίδιο μήνυμα στο μεγάλο σταρ της ομάδας. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι στην περίπτωση Παπανικολάου κινήθηκε με λανθασμένο τρόπο. Εκρινε ότι πρέπει να δώσει στον παίκτη του να καταλάβει-έστω μ’ έναν ακραίο χειρισμό-ότι δεν προσεγγίζει σωστά τα πράγματα και ότι απροπροσανατολίζεται άνευ λόγου και σοβαρής αιτίας.

Κοντολογίς έπραξε ορθά και σύμφωνα μ’ αυτά του πιστεύει σ’ ένα παιχνίδι, μάλιστα, κάθε άλλο παρά ρουτίνας. Τέτοιοι επαγγελματίες αξίζουν λίγο περισσότερο σεβασμό και ας είναι οι χαμένοι της βραδιάς.