Ερωτεύτηκαν την ομάδα, όχι τις νίκες

Αν έχετε και εσείς το δίλημμα για το αν ο Πανιώνιος, ως ποδοσφαιρικό φαινόμενο, αποτελεί ένα σύγχρονο γαλατικό χωριό ή ένα ζωντανό και εφαρμοσμένο παράδειγμα επιτυχημένου ποδοσφαιρικό μάνατζμεντ, μάλλον θα σας απογοητεύσουμε. Τέτοιους είδους βεβαιότητες δεν θα διαβάσετε στο παρακάτω κομμάτι.

Ούτε γαλατικό χωριό αλλά ούτε και κανένα πρότυπο οργάνωσης είναι ο Πανιώνιος των θαυμάτων και της δεύτερης θέσης στο πρωτάθλημα. Είναι απλώς ο Πανιώνιος, ο Μίδας του ελληνικού ποδοσφαίρου, που ότι πιάνει, γίνεται χρυσάφι και πολλαπλασιάζει την αξία του. Και αυτό γίνεται ανεξάρτητα από την εποχή, την κατάσταση της ομάδας, τις εν γένει συνθήκες και τις εξωτερικές επιρροές. Συμβαίνει γιατί αυτό συνιστά τον Πανιώνιο.

Δεν πρόκειται προφανώς για κάποια παραφυσική λειτουργία η για κάτι που εξελίσσεται και συμβαίνει ελέω Θεού. Και προγραμματισμός υπάρχει και οι σωστοί άνθρωποι στις κατάλληλες θέσεις και παράδοση (αυτό που στα άπταιστα ελληνικά των τελευταίων χρόνων λέμεknow how). Aλλά, κακά τα ψέμματα, υπάρχει και το σχετικόDNA.

ΟΙ ΜΠΕΛΑΔΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ

Υπάρχουν παράλληλα όμως και προβλήματα που ο Πανιώνιος, παρά την ξέφρενη εφετινή πορεία του, δεν έχει αφήσει πίσω του. Ισα-ίσα βρίσκονται μπροστά του και θα κληθεί να τα αντιμετωπίσει εσπευσμένα, ιδιαίτερα αν η ομάδα καταφέρει και εξασφαλίσει ένα από τα ευρωπαϊκά εισιτήρια. Παράδειγμα: Ο Ιστορικός δεν διαθέτει σύγχρονο γήπεδο, ή, αν θέλετε, δεν διαθέτει γήπεδο που μπορεί να εγκριθεί με κλειστά μάτια από τα αρμόδια κλιμάκια τηςUEFA.Δεν διαθέτει καν προπονητικό κέντρο που ταιριάζει με τα όνειρα και την παράδοση του συλλόγου αλλά αυτό έχει να κάνει περισσότερο με την καθημερινή λειτουργία και όχι με την ευρωπαϊκή συμμετοχή.

Είναι πολλοί οι σκόπελοι που πρέπει να ξεπεραστούν ακόμη για να φτάσει το καράβι σε ασφαλή και απάνεμα λιμάνια. Αλλά αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι το μέχρι στιγμής έργο είναι αμελητέα ποσότητα, κάθε άλλο. Πάνε και έρχονται παίκτες από την Πλατεία τα τελευταία δύο χρόνια και ο Πανιώνιος παραμένει στο ίδιο υψηλό επίπεδο χωρίς να χάνει ίχνος από το σφρίγος και την αποτελεσματικότητά του.

Ποδοσφαιριστές έρχονται πια στον Ιστορικό για να χτίσουν ή ακόμη να αναστήσουν την καριέρα τους. Η ομάδα τους υποδέχεται όπως ένα σύγχρονο ποδοσφαιρικό εκκολαπτήριο. Παραλαμβάνει μικρά κοτοπουλάκια, δίνει... πουλάδες να με το συμπάθειο. Η λειτουργία δεν είναι απολύτως επαγγελματική, ούτε ποτέ ο Πανιώνιος πρόκειται για να γίνει αμιγώς επαγγελματική ομάδα με τη στενή έννοια του όρου. Μία μικρή οικογένεια είναι με μέλη όμως που πέφτουν στη φωτιά το ένα για το άλλο.

Στην οικογένεια αυτή δεν συμπεριλαμβάνεται μόνο το ποδοσφαιρικό τμήμα και η διοίκηση. Εμπλέκεται ενεργά και ο κόσμος, αυτός ο κόσμος τέλος πάντων που ακολουθεί χρόνια τον Πανιώνιο. Κακά τα ψέματα, ο Ιστορικός δεν μπόρεσε τα τελευταία 20 χρόνια να διευρύνει την οπαδική του βάση, ωστόσο, ειδικά στη Νέα Σμύρνη, οι αναφορές του είναι ακόμη τρομερά ισχυρές και ο συναισθηματισμός μεγάλος όσο και η τεράστια ιστορία αυτού του συλλόγου.

Η ΠΑΝΙΩΝΙΑ ΑΥΡΑ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΚΑΙ ΣΤΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ

Στο γήπεδο οι ίδιες και οι ίδιες φάτσες θα γκρινιάξουν κάθε Κυριακή για το παραμικρό αλλά ταυτόχρονα θα στηρίξουν μέχρι τελικής πτώσεως. Και θα το κάνουν χωρίς να περιμένουν κάποιο χειροπιαστό αντάλλαγμα, κάποιον τίτλο ας πούμε, ή κάποια τρομερή πορεία στην Ευρώπη. Το κάνουν για το αλκοολίκι τους, γιατί είναι Πανιώνιοι. Και ο Πανιώνιος αποτελείται από χιλιάδες μυστήριους τύπους που δεν αγάπησαν τις νίκες αλλά μόνο την ομάδα τους.

Ούτε στη διοίκηση τα πράγματα λειτουργούν αμιγώς επαγγελματικά. Αλλωστε ουδείς στυγνός επαγγελματίας θα έβαζε τα τελευταία χρόνια το κεφάλι στο ντορβά για να διοικηθεί η ΠΑΕ και να εξακολουθήσει να βρίσκεται στα σαλόνια των μεγάλων. Τόσο η απερχόμενη διοίκηση του Ερασιτέχνη, έστω και αν της φορτώθηκαν πολλά κρίματα που δεν ήταν απολύτως δικά της, όσο και η νυν των Ζαμάνη-Δάρα πορεύτηκαν και πορεύονται με κύριο όπλο την... τρέλα και με επιδίωξη να κρατήσουν τον Πανιώνιο στον αφρό στους πολύ δύσκολους καιρούς που διανύουμε.

Η τσέπη των Ζαμάνη και Δάρα, όλοι το ξέρουν, έχει συγκεκριμένο όριο. Βάζουν το χέρι μέσα και αυτό φτάνει μέχρι εκεί που τελειώνει η φόδρα, δεν υπάρχει παρακάτω. Ο Πανιώνιος δεν έχει Μαρινάκη ούτε Μελισσανίδη ούτε Σαββίδη ούτε καν Σπανό ή Κωστούλα για να αισθάνεται ασφάλεια από τα πρόσωπα. Αισθάνεται ασφάλεια από την προσπάθεια των ανθρώπων και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Από τους υπαλλήλους, θα το γράψουμε άλλη μία φορά, που δούλεψαν μήνες επί μηνών απλήρωτοι για να μην παραλύσει η εταιρία, τα χαμηλόμισθα μέλη του ποδοσφαιρικού τμήματος που βίωσαν και αυτοί τεράστιες δυσκολίες, τα μέλη της διοίκησης που πέρασαν και περνάνε αγωνίες και φορτούνες.

ΟΤΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΝΕΙ...

Φανταστείτε τι πέρασε ο Πανιώνιος το καλοκαίρι. Η ομάδα, ενώ εξασφάλισε ευρωπαϊκό εισιτήριο στο χορτάρι, το έχασε εκτός αυτού, απογοητεύοντας τον κόσμο. Λίγο μετά έχασε και τον προπονητή που την έφερε στο σημείο να έχει ευρωπαϊκή προοπτική. Αλλο σύλλογο θα τον είχα συνταράξει αυτές οι εξελίξεις, ίσως να μην μπορούσε να σηκώσει καν κεφάλι. Για τον Πανιώνιο όλα αυτά ήταν μία ακόμη ημέρα στη δουλειά. Ηρθε ο Μιλόγεβιτς, γνώρισε το ρόστερ, τρένο η ομάδα. Σαν να βρισκόταν ο Σέρβος στην Πλατεία και τα προηγούμενα 10 χρόνια!

Επαγγελματισμός; Σε καμία περίπτωση! Ερασιτεχνισμός; Οχι βέβαια. Τότε τι; Το είπαμε και παραπάνω. Ιδιάζουσα και ιδιαίτερα περίπτωση που στα ελληνικά ποδοσφαιρικά δρώμενα δεν έχει όμοια. Και άλλες ομάδες φτιάχνουν και πωλούν ποδοσφαιριστές, και άλλες ομάδες χωρίς να είναι κατεστημένο πήραν τίτλους, και άλλες ομάδες λειτουργούν κάτω από αυστηρά ποδοσφαιρικά κριτήρια ξεπερνώντας παθογένειες, Πανιώνιος όμως δεν έγιναν. Και ούτε θα γίνουν. Καλώς ή κακώς γι' αυτές, κανείς δεν το ξέρει.

Η μοναδική ομάδα στην Ελλάδα που πήρε τον επιθετικό προσδιορισμό ιστορικός και τον έκανε κύριο όνομα με κεφαλαίο το πρώτο γράμμα θα ακροβατεί πάντα μεταξύ συναισθήματος και ψυχρής εμπορικής λογικής και θα βρίσκει πάντα τη χρυσή τομή κάπου στη μέση χωρίς να χάνει στο παραμικρό τον προσανατολισμό της. Ποιος είναι αυτός; Να πορεύεται μέσα στο πέρασμα των αιώνων με το κεφάλι ψηλά και την προσφυγική καρδιά να πάλλεται. Από τη Σμύρνη, στη...Νέα Σμύρνη, από τη Μικρά Ασία, στην κυρίως Ελλάδα, από το παρελθόν στο μέλλον. Φωτιά, ερείπια, χτίσιμο από την αρχή, νέα δόξα και έπη, ξανά φωτιά και ερείπια.

Εχουν μάθει αυτοί που υπηρετούν το σύλλογο ότι η Πανιώνια ζωή κάνει κύκλους. Και ότι ο πρόσφυγας πάντα έχει έναν κόμπο μέσα του, κάτι που τον πιέζει και δεν μπορεί να ησυχάσει. Ισως γι' αυτό και οι Πανιώνιοι δεν μπορούν να ησυχάσουν ποτέ. Ισως γι' αυτό παρουσιάζονται ώρες-ώρες και αυτοκαταστροφικοί. Αλλά, την ίδια ώρα, γι' αυτό ξεχωρίζουν και αποτελούν μία ιδιαίτερα ράτσα. Τη ράτσα που έκανε ακόμα και τον Κωνσταντίνο Τσακίρη, έναν ισχυρό άνθρωπο με χρήματα που θα μπορούσε να έχει το κεφάλι του ήσυχο υποστηρίζοντας μία από τις λεγόμενες μεγάλες ομάδες, να πανηγυρίζει μαζί τους μεθυσμένος τις επιτυχίες της δικής του περιόδου αλλά και να πηγαίνει ακόμη στο γήπεδο διατηρώντας και το 3% των μετοχών της ΠΑΕ.

Τα ωραία ήρθαν λοιπόν, τα καλύτερα έπονται αλλά πάντοτε τα προβλήματα παραμονεύουν στη γωνία, έτοιμα να δείξουν πάλι τα κοφτερά τους δόντια, αν οι κεφαλές της ομάδας δεν έχουν τα μάτια τους δεκατέσσερα. Η μοίρα του Πανιωνίου είναι ακριβώς αυτή. Η τουλάχιστον ήταν. Αλλά γιατί να πιστεύει κανείς στη μοίρα; Ο Πανιώνιος όρισε τη δική του με το δικό του ιδρώτα!