Έναν δημιουργό για τον Παναθηναϊκό ρε παιδιά!
Ο Νίκος Γιαννόπουλος γράφει για τη νίκη του Παναθηναϊκού στη Βέροια και τονίζει την απουσία δημιουργικού μέσου που θα ενώνει με αξιοπιστία και στοιχειώδη αποτελεσματικότητα τη μεσαία με την επιθετική γραμμή.
Χρειάζονται πραγματικά πολύ μεγάλα, αστείρευτα θα έλεγε κανείς, αποθέματα υπομονής για να παρακολουθήσει κανείς αυτό τον καιρό ολόκληρο παιχνίδι του Παναθηναϊκού.
Είναι μία άσκηση για το όριο μέσα στο οποίο μπορούν να τεντωθούν τα νεύρα κάποιου χωρίς να σπάσουν, μία ανεκτίμητη δοκιμασία για ανθρώπους που επιχειρούν να κοντρολάρουν τα συναισθήματά τους και να μην προβούν σε ακραίες εκδηλώσεις.
Ήταν χτικιό
Τι χτικιό, διάολε, ήταν και αυτό κόντρα στη Βέροια; Με τον Παναθηναϊκό να μην μπορεί να δημιουργήσει ΜΙΑ, έστω ΜΙΑ φάση από δική του οργανωμένη επίθεση και να περιμένει τα λάθη στις μεταβιβάσεις της Βέροιας για να αρπάξει μία δεύτερη μπάλα και να μπει στην περιοχή.
Η έλλειψη δημιουργικού μέσου που θα ενώνει με αξιοπιστία και στοιχειώδη αποτελεσματικότητα τη μεσαία με την επιθετική γραμμή έβγαζε και την Κυριακή μάτι. Ενας άνθρωπος για να προωθήσει την μπάλα μπροστά με μία σχετική επιτυχία δεν υπήρχε. Ο Ζέκα, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, είχε στο νου του πως θα καλύπτει την αβελτηρία του Εσιέν, για το δε Γκανέζο δεν χρειάζεται καν να πούμε ότι βρίσκεται ακόμη πάρα πολύ πίσω.
Ο Αμπέντ και ο Πράνιτς με τη σειρά τους πνίγηκαν σε μία κουταλιά νερό, ο Μπεργκ, που συνήθως γυρίζει πίσω για να προσφέρει στη δημιουργία, δεν έπαιζε, οπότε τι έμενε στον Στραματσόνι; Να ρίξει μία ματιά στον πάγκο του και να επιλέξει να ρίξει στο παιχνίδι το μοναδικό δημιουργικό ποδοσφαιριστή που είχε κρατήσει στις ρεζέρβες, τον Κλωναρίδη.
Δεν δικαιώνεται ο Ιταλός
Ειδικά σ' αυτόν τον Παναθηναϊκό, που δεν είχε στην αποστολή τους Καλτσά, Νίνη και Λουντ είναι απορίας άξιον γιατί ο Βίκτωρας έμεινε στον πάγκο, ή έστω, δεν μπήκε ακόμη νωρίτερα. Οχι δηλαδή ότι άλλαξε κάτι δραστικά με το νεαρό ακραίο στο τερέν, αλλά τέλος πάντων ο Κλωναρίδης μπορεί να φτιάξει ευκαιρίες με την ταχύτητά του, να σουτάρει, να κυνηγήσει τα αντίπαλα στόπερ. Ο Πέτριτς σε όλο το παιχνίδι τι έκανε από όλα αυτά;
Αν μας ρωτάτε για τον κόουτς και για την επιμονή του να παρατάσσει τον Παναθηναϊκό με 4-4-2, θα σας πούμε πολύ απλά ότι ο Ιταλός δεν δικαιώνεται. Σε δύο παιχνίδια πρωταθλήματος με τον ίδιο στον πάγκο η ομάδα του μετράει μόλις ένα γκολ υπέρ, ελάχιστες κλασικές ευκαιρίες και σχεδόν καμία σε ροή αγώνα και με την αντίπαλη άμυνα οργανωμένη. Ενα πραγματικά πολύ μεγάλο πρόβλημα που φυσικά είναι αμφίβολο αν μπορεί να αντιμετωπίσει ο Ιταλός μεσούσης της σεζόν.
Για να το αντιμετωπίσει πάντως, όπως και αν μπορεί, είναι απαραίτητο ο τρόπος παιχνιδιού να αλλάξει σε κάτι που εξυπηρετεί περισσότερο το ρόστερ αφενός και να γίνονται πιο προσεκτικά οι επιλογές προσώπων αφετέρου. Αρχή είναι ακόμα, ας μην πιάσουμε προσώρας από τα μούτρα τον άνθρωπο που στο κάτω-κάτω μαθαίνει ακόμα αλλά πολύς διαθέσιμος χρόνος δεν υπάρχει για τον Παναθηναϊκό. Η αφαίρεση βαθμών (αν τελικά ισχύσει) και το γεγονός ότι η ομάδα θα απαρνηθεί για σχεδόν δύο μήνες το κοινό της καθιστά επιτακτική τη συλλογή νικών με όποιον τρόπο είναι διαθέσιμος.
Οι καλές ειδήσεις
Υπήρξαν φυσικά και καλές ειδήσεις για τον Παναθηναϊκό στη Βέροια. Ο Σάντσεθ δείχνει να βρίσκει σιγά-σιγά πατήματα και να παίζει με ακόμη μεγαλύτερη σιγουριά. Αν εξαιρέσει κανείς την αχρείαστη κάρτα που χρεώθηκε στο 15' ο Ισπανός αμυντικός ήταν στιβαρός και μετρημένος. Οταν οι πράσινοι αποκτήσουν και μία στοιχειώδη ταυτότητα στη μεσαία γραμμή τους, τότε ο προικισμένος τεχνικά στόπερ τους θα μπορέσει να βοηθήσει πιο αποτελεσματικά και στο χτίσιμο του παιχνιδιού από πίσω.
Προς το παρόν βέβαια, ο Παναθηναϊκός νικά, όταν νικά, με ατομικές εξάρσεις, με το βάρος της φανέλας του και την εκμετάλλευση των όποιων ευκαιριών. Αγοράζει χρόνο αλλά το θέμα είναι τι ακριβώς θα τον κάνει στο υπόλοιπο διάστημα της σεζόν.