Να επιστρέψει για να τελειώσει ό,τι δεν τον άφησαν μετά το 2-0 επί του ΠΑΟΚ

Ο Παναθηναϊκός του Γιάννη Αλαφούζου δεν κατάφερε να προσφέρει στον Μαρίνο Ουζουνίδη τις συνθήκες που ήθελε για να πετύχει τους στόχους του ως προπονητής.

Ο Ουζουνίδης είχε ένα πλούσιο βιογραφικό σε μικρότερες ομάδες με επιτυχίες και κάποιες λιγοστές αποτυχίες, αλλά και στην Κύπρο κατακτώντας πρωτάθλημα. Με το έργο του δε στον Πανιώνιο κέρδισε το δικαίωμα να διεκδικήσει πως η επόμενη του δουλειά θα είναι σ’ έναν από τους τέσσερις μεγάλους συλλόγους της χώρας. Το καλοκαίρι του 2016 συμφώνησε με τον Βαγγέλη Μαρινάκη, αλλά οι αντιδράσεις του κόσμου δεν επέτρεψαν ν’ αναλάβει τους ερυθρόλευκους και λίγους μήνες αργότερα πήρε τα ηνία στον Παναθηναϊκό.

ΑΠΟ ΝΩΡΙΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ

Στον Παναθηναϊκό δεν υπήρχαν οι συνθήκες που θα του επέτρεπαν να κατακτήσει τίτλο. Σταδιακά η κατάσταση γινόταν ολοένα και χειρότερη. Όταν ανέλαβε, δεν υπήρχε τόση μεγάλη προβολή των οικονομικών προβλημάτων του Παναθηναϊκού. Γρήγορα όμως διαπίστωσε ότι ανέλαβε μία αγύμναστη ομάδα και ότι η προβληματική καθημερινότητα δεν είχε να κάνει μονάχα με τη δεδομένη ανεπάρκεια του προκάτοχου του. Οι πληρωμές δεν γίνονταν στην ώρα τους και οι ξένοι αντιδρούσαν, με αποτέλεσμα ο Στραματσόνι να γίνεται πιο ελαστικός.

Σε λιγότερο από ένα μήνα παρουσίας στον Παναθηναϊκό ο Ουζουνίδης είδε δύο παίκτες του να αρνούνται ν’ αγωνιστούν στη Λάρισα επειδή η διοίκηση δεν ήταν συνεπής στις υποχρεώσεις της. Ακόμα ήταν η αρχή. Οι Γουακάσο – Ιμπάρμπο έφυγαν και ο Ουζουνίδης επέλεξε να δουλέψει μ’ ένα γκρουπ ποδοσφαιριστών με το οποίο θα είναι σε θέση να συνεννοηθεί. Από τις πρώτες ημέρες και δίχως να μπορεί να φανταστεί τι θα ακολουθήσει έλεγε στους συνεργάτες του πως δεν έχει ζήσει πουθενά τέτοιες συνθήκες. Συνέχισε βέβαια και τους διαβεβαίωνε πως “εγώ αυτό το μπ…, θα το φτιάξω”.

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΙΤΛΟΥΣ

Μετά το συνολικό ξεσκαρτάρισμα που έκανε από τον Φεβρουάριο του 2017 μέχρι το τέλος της περσινής σεζόν παρουσίασε μία ομάδα που είχε την δική του σφραγίδα.

Αυτούς τους τρεις μήνες είδαμε τον Παναθηναϊκό να παίζει ελκυστικό, σύγχρονο ποδόσφαιρο. Επίθεση, δημιουργία με συγκεκριμένες κατευθύνσεις και ταχύτητα. Έγινε ο μόνος προπονητής που κατάφερε να κάνει πολύτιμο και να εκμεταλλευτεί τα προσόντα του Κλωναρίδη. Έφτιαξε έναν γρήγορο δημιουργικό Παναθηναϊκό, αξιοποιώντας με τις εντολές του και τους ρόλους που έδινε όλα τα όπλα του. Ξεχώρισε το ταλέντο του Εμποκού, ανέδειξε όσο κανένας άλλος την ποιότητα του Βιγιαφάνες, εκμεταλλεύτηκε την επιθετικότητα των Χουλτ – Κουλιμπαλί, έφτιαξε καλή ανασταλτική λειτουργία δένοντας το δίδυμο Κουρμπέλη – Ζέκα και δημιούργησε τις συνθήκες ν’ ακουμπά με μεγάλη συχνότητα η μπάλα στον Μπεργκ. Έφερε μία ποδοσφαιρική πρόταση που είχε την δική του ποδοσφαιρική ταυτότητα, η οποία ήταν ικανή να οδηγήσει τον Παναθηναϊκό σε τίτλους, συνδυάζοντας τους με όμορφο ποδόσφαιρο.

Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΔΕΝ ΣΤΗΡΙΞΕ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ

Η διοίκηση όμως ήταν ανίκανη να στηρίξει αυτήν την προσπάθεια. Ο Παναθηναϊκός στο γήπεδο ήταν ισοπεδωτικός, νίκησε για πλάκα τον Ολυμπιακό, πέρασε παίζοντας εκπληκτικό ποδόσφαιρο με διπλό από το ΟΑΚΑ και στον πρώτο ημιτελικό επικράτησε εύκολα 2-0 του ΠΑΟΚ.

Η διοίκηση όμως δεν ήταν σε θέση να κάνει αυτά που απαιτούνταν για να μπορέσει αυτή η ομάδα να διεκδικήσει όσα μπορούσε. Δεν κατάφερε να εξασφαλίσει το 50-50 στον δεύτερο ημιτελικό, το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως ήταν το γεγονός πως δεν του εξασφάλισε -στο διάστημα των 35 περίπου ημερών μεταξύ πρώτου και δεύτερου ημιτελικού- την ομαλή λειτουργία της ομάδας. Οι ποδοσφαιριστές ήταν απλήρωτοι, μάλιστα μία εβδομάδα πριν από την ρεβάνς δεν είχαν βγει για προπόνηση και ο Μπεργκ είχε τάσεις φυγής.

Όλα αυτά είναι γνωστά και φαντάζει δεδομένο πως η ιστορία θα ήταν τελείως διαφορετική, αν ο Μαρίνος Ουζουνίδης στηριζόταν από μία διοίκηση που απλά θα τηρούσε τις υποχρεώσεις της προς τους ποδοσφαιριστές της και θα κατάφερνε το καλοκαίρι να κρατήσει το βασικό κορμό. Αν έμεναν οι ποδοσφαιριστές πάνω στα προσόντα των οποίων βάσισε την ποδοσφαιρική φιλοσοφία του, με τις συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί το εφετινό πρωτάθλημα δύσκολα θα χανόταν. Το επαναλαμβάνω: ο Ουζουνίδης, όταν είχε όπλα, παρουσίασε μία ποδοσφαιρική πρόταση που ήταν ικανή να φέρει τίτλους με καλό ποδόσφαιρο.

ΦΕΥΓΕΙ ΚΕΡΔΙΣΜΕΝΟΣ

Από εκεί και πέρα, χάθηκε η μπάλα. Ο Ουζουνίδης έκανε λάθη τη χρονιά που πέρασε, κυρίως σε επιλογές παικτών, όμως η αλήθεια είναι πως δεν είχε και μία νορμάλ κατάσταση να διαχειριστεί.

Το καλό γι’ αυτόν είναι πως το πέρασμα του από τον Παναθηναϊκό, μόνο χαμένο δεν τον βρίσκει. Οι προπονητές δουλεύουν για τον επόμενο εργοδότη, φτιάχνουν το όνομα τους και προσπαθούν ν’ ανεβάσουν το επίπεδο που μπορούν στην εύρεση εργασίας. Ο Ουζουνίδης πέτυχε μέσα από το πέρασμα του στον Παναθηναϊκό και την απόλυτη αναγνώριση που είχε από τους ποδοσφαιριστές που συνεργάστηκε, αλλά και τις εμπειρίες που αποκόμισε δουλεύοντας σε ένα τόσο μεγάλο σύλλογο να μπορεί να πλασάρει τον εαυτό του για δουλειές στο εξωτερικό. Ακόμα πάντως και να μην βρεθεί κάτι που να τον ενδιαφέρει, φαντάζει δεδομένο πως όποιος από τους μεγάλους ψάξει για προπονητή, θα έχει πολύ ψηλά στην λίστα του τον Μαρίνο.

ΟΥΔΕΙΣ ΜΕ ΤΟΣΑ ΥΨΗΛΑ ΠΟΣΟΣΤΑ ΔΗΜΟΦΙΛΙΑΣ

Κέρδισε και κάτι πολύ σημαντικό: την αναγνώριση του κόσμου. Από τον Παναθηναϊκό έφυγαν προπονητές με τίτλους, με μεγάλα Ευρωπαϊκά αποτελέσματα, ουδείς όμως, απ’ όσο θυμάμαι, στο “αντίο” του να είχε τόσο υψηλά ποσοστά δημοφιλίας. Έπαιξαν αρκετά πράγματα ρόλο και αν σκεφτεί κανείς πως όταν ανέλαβε οι οπαδοί του Παναθηναϊκού τον υποδέχθηκαν συγκρατημένα λόγω της πρόσφατης συμφωνίας του με τον Ολυμπιακό, είναι σημαντικό αυτό που κατάφερε.

Πρώτα έπεισε για την προπονητική ικανότητά του και στα δύσκολα κέρδισε τον κόσμο του Παναθηναϊκού με τον χαρακτήρα του. Έμοιαζε σαν να ο Μαρίνος Ουζουνίδης, χωρίς να προσπαθεί να πουλήσει αγάπη και συναίσθημα, να είναι η φωνή του κόσμου μέσα στην ομάδα. Μία φωνή αντιπολίτευσης. Ήταν μόνιμα απέναντι στα σχέδια του Αλαφούζου, ποτέ δεν συμφώνησε με την πολιτική απαξίωσης, αλλά έμεινε να πιει το πικρό ποτήρι μέχρι τέλους και κατάφερε να σώσει την αξιοπρέπεια του Παναθηναϊκού.

Πέτυχε, σ’ αυτήν την πολύ δύσκολη συνθήκη, το “τριφύλλι” να ταπεινωθεί όσο λιγότερο. Ήταν ο μόνος άνθρωπος που πίεζε να κερδίσει ότι ήταν δυνατόν από τη διοίκηση ποντάροντας στο μοναδικό χαρτί που είχε: γνώριζε ότι δεν τον ήθελαν, ήξερε τι έλεγαν πίσω από την πλάτη του, αλλά γνώριζε ακόμα καλύτερα πως δεν τους έπαιρνε να παραιτηθεί. Και κατάφερε διαβάζοντας το μοναδικό ατού που είχε κερδίζοντας μικρές μάχες που του επέτρεπαν (να νομίζει πως) μπορεί να πολεμά.

Στην πράξη δεν γινόταν, όμως ακόμα κι έτσι πέτυχε κάτι που για την υστεροφημία των Παναθηναϊκών είναι σημαντικό και παίζει μεγάλο ρόλο. Έπαιξε στη θητεία του τρεις φορές με τον Ολυμπιακό και δεν έχασε. Τον νίκησε εμφατικά δύο φορές στην Λεωφόρο και πήγε με σύνθεση αυτοκτονίας στο Καραϊσκάκης παίρνοντας ισοπαλία με 10 παίκτες.

ΤΟΥ ΧΡΩΣΤΑ Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ

Σίγουρα αυτός ο 1,5 χρόνος δουλειάς του στον Παναθηναϊκό τον βρίσκει εξαντλημένο και κουρασμένο ψυχολογικά, καθώς πήρε αρμοδιότητες και βάρη μεγαλύτερα απ’ όσο αρμόζουν σε έναν προπονητή, αλλά όλα αυτά σίγουρα τον έκαναν και πιο δυνατό. Η επόμενη του δουλειά θα του φανεί παιχνιδάκι. Καταλαβαίνω πως ο κόσμος του Παναθηναϊκού θα τον ήθελε και την επόμενη ημέρα στον πάγκο, ο ίδιος όμως όφειλε να διευκολύνει και να ξεκαθαρίσει τη θέση του. Άλλωστε, στον Παναθηναϊκό αυτήν την ώρα έχουν πολύ πιο σοβαρά θέματα να λύσουν. Ο Ουζουνίδης είναι 49 ετών και θα μείνει χρόνια στο επάγγελμα.

Δεν θυμάμαι ποτέ κάποιον προπονητή να φεύγει από ομάδα και να φαντάζει τόσο βέβαιο πως κάποια στιγμή θα επιστρέψει. Είναι σαν να του το χρωστά η ιστορία του συλλόγου να γυρίσει όταν ο Παναθηναϊκός θα γίνει ξανά η ομάδα που γνώρισε ως ποδοσφαιριστής. Ένας ισχυρός σύλλογος, που θα παίζει σε ένα σύγχρονο γήπεδο, θα έχει συνθήκες που θα του εξασφαλίζουν τη σωστή επαγγελματική καθημερινή δουλειά, που θα συμμετέχει στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και θα διεκδικεί τίτλους.

Το σημαντικό εδώ που βρισκόμαστε είναι να καταφέρει ο Παναθηναϊκός να βρει ξανά το πραγματικό μέγεθός του. Ο Ουζουνίδης έφυγε κερδισμένος, πήρε εμπειρίες, αγάπη, αναγνώριση, κέρδισε το δικαίωμα να μείνει στον αφρό του ελληνικού ποδοσφαίρου και να δικαιούται να ρίξει μία κρυφή ματιά στην πιθανότητα να βρει πρόταση από το εξωτερικό. Αν, δε, ο Παναθηναϊκός βρει τον δρόμο του, κάποια μέρα θα γυρίσει να τελειώσουν αυτό που άφησε στη μέση μετά το πρώτο παιχνίδι κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ στη Λεωφόρο.