Λίβερπουλ και Ρεάλ, οι καλύτερες και πιο… τυχερές ομάδες στον τελικό

Και να που φτάσαμε στο τέρμα του δρόμου, με ακόμα ένα ματς να απομένει μόνο, το βράδυ της 26ης Μαΐου στο Κίεβο, για να μάθουμε τη φετινή νικήτρια του Champions League. Το σίγουρο είναι πως το δίδυμο που κατάφερε να είναι πιο αποτελεσματικό και ανθεκτικό έναντι κάθε άλλης ομάδας και να έχει πλέον το δικαίωμα να ονειρεύεται την “κούπα με τα μεγάλα αυτιά” ουδείς το περίμενε.

Όχι μόνο στην αρχή της σεζόν όταν είχαν ήδη διαμορφωθεί τα ρόστερ των 32 μονομάχων και γίνονταν οι πρώτες εκτιμήσεις αλλά ούτε καν όταν έγινε το πρώτο ξεκαθάρισμα και έμειναν 16 ομάδες να κονταροχτυπηθούν μέσα από νοκ-αναμετρήσεις.

Ναι, μιλάμε για την Ρεάλ Μαδρίτης των δύο νικηφόρων τελικών την τελευταία διετία και των 3 στα τέσσερα τελευταία χρόνια, των 12 Κυπέλλων Πρωταθλητριών/Champions League και των 15 παρουσιών σε τελικό και από την άλλη την Λίβερπουλ των 5 Πρωταθλητριών/Champions League και των 7 συμμετοχών σε τελικό, παρόλα αυτά το συγκεκριμένο ζευγάρι δεν ήταν στα… αγαπημένα του ποδοσφαιρικού κοινού αφού είχαν σειρά άλλοι!

Η Παρί Σεν Ζερμέν που ξόδεψε ένα βουνό από χρήματα που έφταναν μέχρι τον… Πύργο του Άιφελ για να κατακτήσει την Ευρώπη μετά την Γαλλία (400.000.000 ευρώ πήγαν μόνο σε Μπαρτσελόνα και Μονακό για τους Νεϊμάρ και Εμπαπέ), η Μάντσεστερ Σίτι του Πεπ Γκουαρδιόλα που έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο μέσα στη σεζόν στα πέντε κορυφαία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, η Μπάγερν που με τον Γιουπ Χάινκες στο τιμόνι πήγε να “κοπιάρει” την εκπληκτική σεζόν 2012-13 που έκανε το το τρεμπλ, ακόμα και η Μπαρτσελόνα του Βαλβέρδε που έκανε νταμπλ εντός συνόρων και πάει να τερματίσει αήττητη τη φετινή La Liga.

Οι μνηστήρες ήταν πολλοί που είχαν πάρει θέση στην ουρά όμως όλοι τους έμειναν με την όρεξη, μιας που Ρεάλ και Λίβερπουλ, η κάθε μία με το δικό της ξεχωριστό τρόπο κατάφερε να αναδείξει τα πλεονεκτήματά της, να καμουφλάρει τις αδυναμίες της και εν τέλει να φτάσει δίκαια στον μεγάλο τελικό έστω και με κάποια δόση τύχης και εύνοιας που και αυτές αποτελούν κομμάτι του ποδοσφαίρου.

Γιατί θεωρώ πως έφτασε δίκαια η Ρεάλ στον τελικό; Για πολλούς και διαφόρους λόγους…

✔ Γιατί έχει στο ρόστερ της τον πιο “refuse to lose” παίκτη της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης. Τι και αν έκλεισε τα 33 του χρόνια, ο Κριστιάνο Ρονάλντο δείχνει να έχει κουλαντρίσει τον πανδαμάτωρα χρόνο αφού τα στατιστικά του είναι απίστευτα (πρώτος σκόρερ στην ιστορία του Champions League με 120 γκολ, σκόραρε και στα 10 πρώτα παιχνίδια της φετινής διοργάνωσης) ενώ με την εμφάνισή του στο Τορίνο κόντρα στην Γιουβέντους διαφήμισε το άθλημα όσο λίγοι…

✔ Γιατί αυτό που έχει κάνει ο Ζινεντίν Ζιντάν είναι ΜΟΝΑΔΙΚΟ. Δεν είναι μόνο ότι μετράει “2 στα 2” σε τελικούς, δεν είναι μόνο ότι έχει 9 συνεχόμενες προκρίσεις από νοκ-άουτ σειρές Champions League όπως είχε κάνει και ο Μαρτσέλο Λίπι από το 1996 μέχρι το 1998, είναι ότι έχει καταφέρει να τιθασεύσει και να πάρει με το μέρος του τα πιο “δύσκολα” αποδυτήρια στον κόσμο. Στον πάγκο ο Μπενζεμά και ο Μπέιλ χωρίς να ακούγεται “κιχ” αλλά ο ίδιος “ασπίδα” για τους δύο παίκτες, με αποτέλεσμα ο Γάλλος να του χαρίζει την πρόκριση στον τελικό του Champions League με τα δύο γκολ κόντρα στην Μπάγερν και τον Ουαλό -που είναι στην πόρτα της εξόδου το καλοκαίρι- να μπαίνει ως αλλαγή και να τα δίνει όλα…

✔ Γιατί δίδυμο Μόντριτς και Κρόος, όσο και αν ψάχνεις, δύσκολα μπορείς να βρεις ανώτερο ή έστω ισάξιο. Ο Κροάτης και ο Γερμανός έχουν “κουμπώσει” ιδανικά ώστε να στηρίζουν την ομάδα τους τόσο ανασταλτικά όσο και επιθετικά, είναι παίκτες που και διαθέτουν προσωπικότητα αλλά και “φροντίζουν” τους άλλους, ενώ με αυτούς ως βάση βελτιώνεται και ο τρίτος που προστίθεται κάθε φορά στην… παρέα, είτε πρόκειται για τον Καζεμίρο είτε για τον Κόβατσιτς…

✔ Γιατί η χρονιά που κάνει ο Μαρσέλο πρέπει να γραφεί στο ποδοσφαιρικό βιβλίο Γκίνες. Ίσως να είναι ο πιο υποτιμημένος παίκτης στη σύγχρονη ιστορία του Champions League, όχι από την Ρεάλ ή την Βραζιλία όπου αναγνωρίζουν την τεράστια κλάση του και τον έχουν βασικό και αναντικατάστατο, αλλά από το φίλαθλο κοινό. Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με έναν πολυσύνθετο αθλητή, έναν βιρτουόζο της μπάλας, έναν μαραθωνοδρόμο, ο οποίος είναι πονοκέφαλος διαρκείας για το αντίπαλο δεξί μπακ αλλά και το αντίπαλο δεξί χαφ. Φέτος μάλιστα διάγει την πιο παραγωγική σεζόν της καριέρας του αφού σκοράρει και μοιράζει αφειδώς γκολ στο πιάτο και στους συμπαίκτες του ενώ είναι τέτοια η κλάση του που δεν δίστασε να παραδεχτεί πως έκανε πέναλτι κόντρα στην Μπάγερν που δεν δόθηκε. Άλλοι θα σφύριζαν αδιάφορα…

✔ Γιατί πέρα από ένα καλό αμυντικό δίδυμο (Ράμος-Βαράν) που του παρέχει ασφάλεια σε μεγάλο βαθμό (ειδικά ο αρχηγός είναι σαν το παλιό καλό κρασί), ο Κέιλορ Νάβας φρόντισε στα ματς που η μπάλα “έκαιγε” να βγει μπροστά, να κάνει σπουδαίες αποκρούσεις και να δώσει “απαντήσεις” σε όλους όσους του έχουν κουνήσει πρόωρα μαντήλι επιθυμώντας να φέρουν αντ’αυτού κάποιον εκ των Ντε Χέα ή Κουρτουά. Αντι-τουριστικός ο Κοσταρικανός; Ναι αλλά δεν μιλάμε για μόδα και πασαρέλα αλλά για ποδόσφαιρο…

✔ Γιατί έφτασε στο Κίεβο όχι από τον εύκολο αλλά από τον (πολύ) δύσκολο δρόμο, αποκλείοντας κατά σειρά Παρί Σεν Ζερμέν, Γιουβέντους και Μπάγερν. Με το εκπληκτικό “3 στα 3” στις έδρες των αντιπάλων της, κάτι που σπάνιο μπορεί να δεις κανείς στην ιστορία του Champions League. Ακόμα και η ομάδα-μοντέλο του Πεπ Γκουρδιόλα την τετραετία 2008-2012 είχε μία αχίλλειο πτέρνα στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση και αυτή ήταν τα εκτός έδρας παιχνίδια της στις νοκ-άουτ φάσεις…

✔ Γιατί όταν χρειάστηκε είχε την τύχη με το μέρος της. Στο πρώτο ματς με την Παρί για τη φάση των “16” δεν ήταν καλύτερη σε όλο το ματς από τους Παριζιάνους αλλά έκανε ένα τρελό τελευταίο 10λεπτο (βοήθησαν και οι τρεις αλλαγές του Ζιντάν) και πήρε σκορ πρόκρισης, κόντρα στην Γιουβέντους είδε τον Άγγλο διαιτητή Όλιβερ να ψηφίζει… Ρεάλ στην πιο δύσκολη φάση της χρονιάς (μαρκάρισμα Μπενατιά στον Λούκας Βάθκεθ) ενώ με την Μπάγερν εκμεταλλεύτηκε συνδυασμό γεγονότων: τραγικά λάθη στην άμυνα της Μπάγερν από γκολκίπερ και αμυντικούς, απίστευτη σπατάλη χαμένων ευκαιριών από τους Βαυαρούς (22 τελικές στην Μαδρίτη) και διαιτητή που την αμφιβολία (χέρι του Μαρσέλο) την μετέτρεψε σε σφύριγμα υπέρ της…

Γιατί θεωρώ πως έφτασε δίκαια η Λίβερπουλ στον τελικό; Για πολλούς και διαφόρους λόγους…

✔ Γιατί έχει έναν προπονητή-εργάτη, ο οποίος έχει βελτιώσει και εξελίξει όλους σχεδόν τους παίκτες του σε σύγκριση με την πρώτη ημέρα που άρχισε να συνεργάζεται με τον καθένα και ο οποίος παρουσιάζει μία ομάδα στο χορτάρι που κόβει εισιτήρια και φέρνει τον κόσμο στο γήπεδο. Ένας Γιούργκεν Κλοπ που ξοδεύει βέβαια και αυτός αρκετά εκατομμύρια ευρώ όπως πολλοί συνάδελφοί του σε κορυφαία ευρωπαϊκά κλαμπ αλλά που εκείνος έχει το μειονέκτημα ότι η Λίβερπου αδυνατεί να πάρει παίκτες από το πάνω πάνω καλάθι. Παίκτες εξελίξιμους ναι, παίκτες φτασμένους και καταξιωμένους όχι. Η Λίβερπουλ δεν μπορεί να “χτυπήσει” Νεϊμάρ, Μέσι, Ρονάλντο, Καβάνι, αντίθετα παίρνει Φερνάντο Τόρες, Λουίς Σουάρες, Μοχάμεντ Σαλάχ και εκείνη τους “απογειώνει” και “απογειώνεται” μαζί τους.

✔ Γιατί βρέθηκε στην ευχάριστη θέση και στην ιδανική συγκυρία να συνυπάρχουν στην επίθεσή της τρία “φονικά όπλα”. Φονικό όπλο 1,2,3, πολύ πιο αποτελεσματικά από τους χολιγουντιανούς Μελ Γκίμπσον και Ντάνι Γκλόβερ που μας σημάδεψαν τις περασμένες δεκαετίες στη μεγάλη οθόνη. Ο Μοχάμεντ Σαλάχ ήρθε το περασμένο καλοκαίρι από την Ρόμα, βρήκε τους Σαντιό Μανέ και Ρομπέρτο Φιρμίνο, και οι τρεις μαζί πέτυχαν το… ακατόρθωτο: να κάνουν τους “κόκκινους” πολύ καλύτερους από όταν ήταν στο ρόστερ ο Φιλίπε Κοουτίνιο. Ναι, ο Βραζιλιάνος μάγος που για χάρη του η Μπαρτσελόνα “ξηλώθηκε” τον Ιανουάριο δίνοντας 160.000.000 ευρώ για να τον αποκτήσει. Εντός γηπέδου αυτοί οι τρεις βρίσκονται με κλειστά μάτια, οι κινήσεις τους χωρίς τη μπάλα μπορούν να αποδιοργανώσουν κάθε αντίπαλη άμυνα ενώ στο transition για να τους κόψεις κάνεις το σύστημα-προσευχή. Αυτοί πήραν από το χεράκι την ομάδα του Κλοπ και πετυχαίνοντας τα 29 από τα 40 γκολ της ομάδας τους στο φετινό Champions League την πήγαν στο Κίεβο. Ναι, καλά διαβάσατε, 29 γκολ (10 ο Σαλάχ, 10 ο Φιρμίνο, 9 ο Μανέ), με τον Αιγύπτιο, τον Βραζιλιάνο και τον Σενεγαλέζο να αποτελούν επίσημα εδώ και λίγες ώρες την πιο παραγωγική επιθετική τριπλέτα της διοργάνωσης (Ρονάλντο, Μπέιλ και Μπενζεμά είχαν 28 όλοι μαζί τη σεζόν 2013-14).

✔ Γιατί ο Κλοπ “φαγώθηκε” να πάρει αμυντικό κλάσης στη χειμερινή μεταγραφική περίοδο, εκτιμώντας πως με έναν τέτοιο θα μπορούσε να γίνει η υπέρβαση στο Champions League (μιας που το τρένο για την κορυφή στην Premier League είχε απομακρυνθεί…) και δικαιώθηκε πανηγυρικά. Οι “κόκκινοι” που μέχρι του δρόμου τα μισά υπέφεραν εντός των συνόρων με τις γκάφες στην άμυνα να είναι στην… εβδομαδιαία διάταξη και που αγκομαχούσαν στα ματς των ομίλων, εμφανίστηκαν “άλλη ομάδα” από τον Ιανουάριο και μετά. Ο Βιρτζίλ Φαν Ντάικ που ήρθε έναντι 75.000.000 λιρών από την Σαουθάμπτον την έκανε πολύ καλύτερη στο ψηλό παιχνίδι, πιο σκληρή, πιο συμπαγής, πιο τσαμπουκαλεμένη, την έκανε να μην είναι πια soft στην άμυνα και βελτίωσε ταυτόχρονα και τον παρτενέρ του Ντέγιαν Λόβρεν. Το αποτέλεσμα ήταν η ομάδα του Μέρσεϊσαϊντ να μη δεχτεί γκολ από την Πόρτο στη φάση των “16”, να δεχτεί μόλις ένα γκολ σε 180 λεπτά από μία ομάδα που βγάζει φάσεις για… πλάκα (Μάντσεστερ Σίτι), και στη ρεβάνς της Ρώμης να έχει τόσο αυτός όσο και ο Λόβρεν από 11 καθοριστικές απομακρύνσεις της μπάλας (clearances), περισσότερες από κάθε άλλο παίκτη.

✔ Γιατί σε αντίθεση με τις περισσότερες άλλες ομάδες που είχαν πολλές (και ποιοτικές) λύσεις στον πάγκο, ο Γιούργκεν Κλοπ πολλές φορές κοίταζε σε αυτόν και δεν έβλεπε τίποτα. Υπερβολή θα πει κανείς η παραπάνω φράση αλλά μέσα από την υπερβολή θέλω να τονίσω πως ο “πυρήνας” της Λίβερπουλ, της ομάδας που θα διεκδικήσει στις 26 Μαΐου, το τρόπαιο της πρωταθλήτριας Ευρώπης, είναι η “καλή” της ενδεκάδα συν 2-3 παίκτες ακόμα. Κάριους στο τέρμα, Φαν Ντάικ και Λόβρεν κεντρικό αμυντικό δίδυμο και οι “αποκαλύψεις” του Κλοπ, Αλεξάντερ-Άρνολντ και Ρόμπερτσον στα άκρα της άμυνας. Χέντερσον, Μίλνερ και Βαϊνάλντουμ (μετά τον τραυματισμό του Τσάμπερλεϊν και με δεδομένη την παρουσία του Τζαν που είναι τραυματίας εδώ και αρκετό καιρό) η τριάδα στον άξονα και οι τρεις “σεσημασμένοι” στην επίθεση. Ποιος ήταν ο πάγκος της στο ματς του “Ολίμπικο”; Μινιολέ, Κλάιν, Κλάβαν, Μορένο, Ινγκς, Σολάνκε, Γουντμπερν… Είναι χαρακτηριστικό πως ο Κλοπ έκανε και τις τρεις αλλαγές του μόνο και μόνο για καθυστέρηση και τακτική, από το 83′ και μετά, και όχι για να βελτιώσει την ομάδα του.

✔ Γιατί η Λίβερπουλ ήξερε πως δεν μπορεί να παίξει επιστημονική άμυνα όπως άλλες ομάδες που έχουν πάρει… διδακτορικό σε αυτό (ακόμα και η Ρεάλ του Ζιντάν είναι πολύ καλύτερη σε αυτό τον τομέα) και προσπάθησε να επιβληθεί στα παιχνίδια έχοντας το δόγμα πως “καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση”. Ουσιαστικά “καθάρισε” και τις τρεις νοκ-άουτ σειρές χάρη στο ρεσιτάλ επιθετικού ποδοσφαίρου που παρέδωσε στα πρώτα παιχνίδια της (13 γκολ σε τρία ματς) ενώ τα 45 γκολ που έχει πετύχει συνολικά από τότε που ξεκίνησε την περιπέτειά της στο φετινό Champions League (συμπεριλαμβανομένων και των αγώνων πλέι οφ κόντρα στην Χόφενχαϊμ) και τα 130 σε όλες τις διοργανώσεις αποτελούν τίτλο τιμής για αυτήν. Είναι χαρακτηριστικό πως μόλις για δεύτερη φορά στην ιστορία της φτάνει στον αριθμό “130” μέσα σε μία σεζόν, με το ρεκόρ της να είναι τα 138 γκολ από τη σεζόν 1985-86. Και έχει ακόμα τρία ματς μπροστά της για να καταρρίψει το ρεκόρ: με Τσέλσι (εκτός) και Μπράιτον (εντός) στο πρωτάθλημα και με την Ρεάλ στο Κίεβο…

✔ Γιατί στους αγώνες της στο Champions League εκμεταλλεύτηκε όσο καμία άλλη την έδρα της, με το “Άνφιλντ” να μεταμορφώνεται σε… κατηφόρα, σε κάστρο, σε ηφαίστειο που έλιωσε τους αντιπάλους. Ο καλύτερος σύμμαχος για τους “κόκκινους”, ο χειρότερος εφιάλτης για τους αντιπάλους, με το μπαρουτοκαπνισμένο από ευρωπαϊκά ματς κοινό των “κόκκινων” να παίζει πολλές φορές και αυτό… άμυνα, θυμίζοντας αγώνα μπάσκετ! Η ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε στα ματς με την Σίτι και την Ρόμα μπορεί να συγκριθεί μόνο με… Μπομπονέρα!

✔ Γιατί όπως και η Ρεάλ Μαδρίτης έτσι και η Λίβερπουλ στάθηκε τυχερή σε φάσεις-κλειδιά που θα μπορούσαν υπό προϋποθέσεις να την στείλουν αντί για το Κίεβο… σπίτι της. Στο πρώτο ματς με την Σίτι στο Μάντσεστερ είχε κάθε δίκιο να φωνάζει για το επιθετικό φάουλ του Στέρλινγκ στον Φαν Ντάικ στη φάση του πρώτου γκολ των “πολιτών” στα πρώτα λεπτά αλλά στο φινάλε του πρώτου ημιχρόνου το σκορ θα μπορούσε να γίνει κάλλιστα 2-0 αν ο διαιτητής δεν ανακάλυπτε οφσάιντ στο γκολ της Σίτι, από γύρισμα της μπάλας αμυντικού της Λίβερπουλ! Όσο για τα ματς με την Ρόμα, οι “κόκκινοι” ήταν -πέρα πάσας αμφιβολίας- συνολικά καλύτεροι στα 180+λεπτά και ουσιαστικά η Ρόμα δεν άγγιξε καν την πρόκριση, όμως αν δεν δινόταν το οφσάιντ στον Τζέκο (ακολούθησε το πέναλτι του Κάριους στον Βόσνιο) και αν δινόταν το πέναλτι-μαρς στον Αλεξάντερ-Άρνολντ ουδείς μπορούσε να προβλέψει τι θα γινόταν με το σκορ στο 3-2 και με 10 παίκτες η αγγλική ομάδα… Ίσως να άντεχε, ίσως όμως και όχι, ουδείς θα μάθει και θα μείνουν όλοι (ειδικά οι φίλοι της Ρόμα) με τις υποθέσεις…

Πλέον, μετράμε αντίστροφα για τον μεγάλο τελικό στο Κίεβο και αν κρίνει κανείς από το γεγονός πως στους τέσσερις αγώνες των ημιτελικών είδαμε μπαλάρα υψηλών προδιαγραφών και συνολικά 20 γκολ (μέσο όρο πέντε γκολ), τότε ας ετοιμαστούμε για ένα παιχνίδι run and gun που θα περάσει στην ιστορία με τον έναν ή τον άλλο τρόπο! Με την Ρεάλ να βάζει στην τροπαιοθήκη της το 13ο Champions League και να “απειλεί” να ισοφαρίσει το ρεκόρ της μυθικής ομάδας του ’50 με τις πέντε κατακτήσεις (θα έχει ήδη 4 μέσα στη δεκαετία) ή με την Λίβερπουλ να παίρνει το 6ο τρόπαιο σε οκτώ παρουσίες σε τελικούς για να γίνει η τρίτη σε κατακτήσεις στο θεσμό, χωρίς πλέον την παρέα των Μπάγερν και Μπαρτσελόνα που έχουν πέντε και εκείνες…

Ας κάνουμε υπομονή, 23 και σήμερα για τον τελικό των τελικών…