Το αμπαλάζ κάνει τη διαφορά

Τη στιγμή που το clasico της περασμένης Κυριακής τελείωσε, για την ακρίβεια ούτε καν τότε, αλλά από πολύ νωρίτερα, τα ελληνικά social media γέμισαν με ειρωνικές και ψυχοπλακωτικές συγκρίσεις του επιπέδου της Primera Division με το επίπεδο της Super League.

Πρόκειται για μια διαδικασία ας πούμε αυτομαστιγώματος, που επαναλαμβάνεται σε κάθε σπουδαίο ευρωπαϊκό παιχνίδι και μπορεί να συνοψιστεί ως εξής: "Αν αυτό που παίζουν εκεί λέγεται ποδόσφαιρο, τότε το δικό μας καλύτερα να το πούμε Μπάμπη, διότι ποδόσφαιρο δεν το λες". Το κάνω κι εγώ πολύ συχνά, διότι εκτός από εύκολο και δημοφιλές, είναι και διασκεδαστικό. Έχει μια δόση πλάκας, μέσα στην προφανή μιζέρια του. Ταυτόχρονα, βέβαια, δεν είναι και απόλυτα αληθές.

Ασύγκριτο

Όσον αφορά το θέαμα, το Μπάρτσα – Ρεάλ δεν συγκρίνεται έτσι κι αλλιώς με τίποτα άλλο στον κόσμο, τη δεδομένη στιγμή. Μα με τίποτα. Το ντέρμπι Λίβερπουλ – Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ διεξήχθη την ίδια ημέρα και μπροστά στην ισπανική γιγαντομαχία έμοιαζε με κλωτσοσκούφι.

Η Premier League δεν έχει καμία ομάδα στους 8 των ευρωπαϊκών διοργανώσεων και παραμένει το πιο ακριβό τηλεοπτικό πρωτάθλημα στον κόσμο. Θέλω να πω με λίγα λόγια ότι πέραν των παιχταράδων και της μπάλας που παίζεται, υπάρχουν κι άλλα πράγματα που καθορίζουν την ποιότητα μιας διοργάνωσης. Το Γουέστ Μπρομ – Σάντερλαντ, όσο κι δεν το καταλαβαίνουμε ή δεν το παραδεχόμαστε, δεν διαφέρει τόσο πολύ από το Παναιτωλικός – Αστέρας Τρίπολης ας πούμε.

Ούτε περιεχόμενο ούτε περιτύλιγμα

Ξέρετε τι κάνει τη διαφορά; Τι προκαλεί ζήλια και συγκρίσεις που αποβαίνουν πάντα εις βάρος μας; Πέραν, βεβαίως, από τα προφανή, που προτιμώ να τα αφήσω έξω από τη συγκεκριμένη κουβέντα (τη διαφθορά, την αναξιοπιστία, την παρασκηνιακή ηγεμονία της δικής μας λίγκας κ.ο.κ); Τα γήπεδα και η ατμόσφαιρα.

Αν βάλεις δυο μεσαίας δυναμικής ελληνικές ομάδες σε ένα κατάμεστο αγγλικό γήπεδο, με οπαδούς και των δυο να τραγουδούν, να φωνάζουν και να δίνουν ρυθμό στους ποδοσφαιριστές, δίχως ΜΑΤ, δίχως δακρυγόνα και δίχως την έμμετρη χυδαιότητα των δικών μας συνθημάτων, τότε σας διαβεβαιώ: το παιχνίδι δεν θα σας φανεί και τόσο φρικτό.

Αλλά σε ένα παμπάλαιο, καταθλιπτικό μισοάδειο γήπεδο, με πέντε συγγενείς, δέκα φίλους και είκοσι αργόσχολους μπαστουνόβλαχους στην κερκίδα να βρίζουν μανάδες και γυναίκες, το ήδη μέτριο ποδοσφαιρικό θέαμα γίνεται αυτομάτως ανυπόφορο.

Θεωρώ εν ολίγοις ότι παρότι το υποτιμάμε, το αμπαλάζ παίζει κι αυτό το ρόλο του. Προφανώς δεν θα γίνουμε Αγγλία και Ισπανία αν αλλάξουμε το περιτύλιγμα του ποδοσφαίρου μας (στις παραμέτρους του "περυτιλίγματος" συμπεριλαμβάνω και την προσέγγιση μας απέναντι στο παιχνίδι – τελειώνει το Μπάρτσα – Ρεάλ και οι Έλληνες του διαδικτύου το έχουν κατεβάσει στα μέτρα του Πλατανιάς – Καλλονή μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα).

Ωστόσο, μέσα σε ένα ωραίο πακέτο, ακόμα και το πιο αδιάφορο δώρο μοιάζει αμέσως λίγο ωραιότερο. Στην Ελλάδα, κατά κοινή ομολογία, το περιεχόμενο του πακέτου είναι για τα μπάζα. Και δυστυχώς, το περιτύλιγμα είναι εξίσου κακό. Ή ίσως και χειρότερο...