To άλλοθι της Ριζούπολης

Διάβασα όσα περισσότερα άρθρα και σχόλια πρόλαβα μετά τον ημιτελικό της Μεγάλης Τετάρτης. Όπως ακριβώς υποψιαζόμουν, οι περισσότεροι μπήκαν στη διαδικασία της σύγκρισης. Ποιος την έχει μεγαλύτερη. Την καφρίλα. Η Ριζούπολη μάλλον κέρδισε σε αυτόν το άτυπο διαγωνισμό.

ΟΚ, ας μιλήσουμε για τη Ριζούπολη. Αλλά με ειλικρίνεια και όχι την εκ του ασφαλούς γενναιότητα που δείχνουμε τώρα, έντεκα χρόνια αργότερα. Πράγματι, πρόκειται για ένα παιχνίδι – ορόσημο. Η τρομοκρατία του ήταν απολύτως οργανωμένη και στοχευμένη. Δεν προέκυψε από την ανεξέλεγκτη οργή της εξέδρας, προέκυψε βάση σχεδίου και με την ανοχή όλων των υπευθύνων. Αυτό, μαζί με το γεγονός ότι δεν ήταν ένα απλό ματς στη διάρκεια της χρονιάς αλλά αναμέτρηση που έκρινε το πρωτάθλημα (και στιγμάτισε άδικα και ανεπανόρθωτα την πιο χαρισματική γενιά Ελλήνων ποδοσφαιριστών που πέρασε από τον Παναθηναϊκό την τελευταία εικοσαετία), κάνει τη διαφορά.

Νέο... Πολυτεχνείο η Ριζούπολη

Το χειρότερο όμως με τη Ριζούπολη δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω. Το χειρότερο είναι ότι με το πέρασμα των χρόνων τείνει να εξελιχθεί σε ...Πολυτεχνείο. Πώς όταν τελείωσε η Χούντα ακόμη κι εκείνοι που δεν αντιστάθηκαν ποτέ και δεν περνούσαν από την Πατησίων για μήνες μετά την εξέγερση των φοιτητών, ξαφνικά άρχισαν να διηγούνται ότι βρέθηκαν μέσα στο κτίριο και το τανκ πέρασε ξυστά από τις φαβορίτες τους;

Έτσι και με το συγκεκριμένο αγώνα, τώρα όλοι διαγωνίζονται ποιος θα τον κράξει περισσότερο, ποιος θα αηδιάσει περισσότερο, ποιος θα γράψει τον πιο εμπνευσμένο χαρακτηρισμό που να περιγράφει τις ακρότητες που έζησε η αποστολή των Πρασίνων.

Τότε όμως; Τότε ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού Άγγελος Φιλιππίδης όχι μόνο δεν είχε πάει μαζί με την ομάδα στο γήπεδο, ώστε να γνωρίζει τι πέρασαν οι παίκτες αλλά ανέβηκε την επόμενη μέρα στην Παιανία και τους έβρισε. Τα ΜΜΕ του Γιάννη Βαρδινογιάννη επίσης "έσκισαν" τους παίκτες, Οι Παναθηναϊκοί που αναφέρουν τη Ριζούπολη σε εννιά από τα δέκα σχόλια τους, επίσης έκαναν ντου στο προπονητικό κέντρο και έκραζαν τον τον Λυμπερόπουλο, τον Μπασινά και τους υπόλοιπους επειδή αποδείχτηκαν κότες. Οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές άρχισαν να μιλούν για τα γεγονότα της ντροπής μήνες ή και χρόνια μετά. Και οι δημοσιογράφοι; Αχ, οι δημοσιογράφοι.

Η μεγαλύτερη ήττα της αθλητικής δημοσιογραφίας

Η Ριζούπολη ήταν μια τεράστια ήττα για πολλούς και διαφορετικούς παράγοντες. Πάνω απ΄ όλα όμως η Ριζούπολη ήταν η μεγαλύτερη ήττα στην ιστορία της ελληνικής, αθλητικής δημοσιογραφίας. Μπροστά στα μάτια μας συνέβη ένα ανεπανάληπτο αίσχος. Κι εμείς (βάζω μέσα τον εαυτό και το μέσο που εργαζόμουν τότε, την εφημερίδα Sportime) γράφαμε για «καρδιά του πρωταθλητή», «πράσινες κοτούλες», «πάρτι τίτλου», το «έβδομο (συνεχόμενο πρωτάθλημα του Ολυμπιακού) που είναι πιο γλυκό» κ.λ.π.

Τη Ριζούπολη όχι απλώς δεν την κράξαμε όταν συνέβη. Την αποθεώσαμε κιόλας. Βαφτίσαμε «μαγκιά» τη επιστράτευση του τυφλού μίσους των οπαδών από αδίστακτους προέδρους που πιστεύουν ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Και προσφέραμε απλόχερα άλλοθι σε κάθε μικρή και μεγάλη Ριζόπουλη που ακολούθησε.

Κάθε φορά που διαβάζω στα σχόλια κάτω από τα δικά μου άρθρα: «Άσε μας ρε Κεφαλογιάννη, οι δημοσιογράφοι έχουν τεράστια ευθύνη, κοιτάξτε τα χάλια σας και μετά να μιλάτε για τους άλλους» θυμώνω πολύ. Κυρίως για το τσουβάλιασμα. Δεν είμαστε όλοι οι δημοσιογράφοι ίδιοι, μπλα, μπλα, μπλα. Και μετά θυμάμαι τη Ριζούπολη. Και βγάζω το σκασμό.

Δεν μπορώ ασφαλώς να γυρίσω το χρόνο πίσω στο 2003. Μπορώ όμως για όσο καιρό βρίσκομαι ακόμα στη δουλειά να καταδικάζω όσο πιο έντονα, δυνατά και ξεκάθαρα γίνεται όλες τις –στα δικά μου μάτια – αντίστοιχες καταστάσεις.

Ακούω τους ΠΑΟΚτσήδες που λένε ότι όσα έγιναν στην Τούμπα ήταν απλώς η αντίδραση στην απαράδεκτη δράση του Ολυμπιακού εδώ και δεκαπέντε – είκοσι χρόνια. Και απορρίπτω το επιχείρημα δίχως δεύτερη συζήτηση. Η χυδαιότητα δεν αποτελεί απάντηση. Αποτελεί θέση. Δεν γίνεσαι χυδαίος επειδή ο αντίπαλος σου είναι χυδαίος. Γίνεσαι χυδαίος μόνο αν το αποφασίσεις. Αν το επιλέξεις.

Εγώ λοιπόν έχω επιλέξει να μην ακούω πια τις δικαιολογίες και τα ελαφρυντικά που βρίσκει η καφρίλα για τον εαυτό της. Κυρίως, έχω επιλέξει να μη δώσω ποτέ ξανά άλλοθι σε καμία Ριζούπολη.