Πρωταθλητισμός που γεμίζει τροπαιοθήκες και αδειάζει γήπεδα

Οι βαθμοί δεν επεστράφησαν στον Παναθηναϊκό, ο Ολυμπιακός νίκησε δύσκολα τον Αστέρα Τρίπολης και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Από το απόγευμα της Τετάρτης στο Περιστέρι είχε τελειώσει δηλαδή, απλώς στο μισοάδειο "Καραϊσκάκης" πιστοποιήθηκε το αναμενόμενο.

Έγραφα στο προηγούμενο κείμενο μου: "Μέχρι τον Δεκέμβριο, η καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα ήταν ο ΠΑΟΚ. Από τον Ιανουάριο και μετά η καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα είναι ο Παναθηναϊκός. Και τον Μάιο πρωταθλητής θα είναι ο Ολυμπιακός". Γιατί συμβαίνει αυτό; Για τρεις πολύ απλούς και εμφανείς λόγους.

Η σταθερότητα του μετρίου

Πρώτον, πράγματι οι "ερυθρόλευκοι" δεν είχαν (και δεν προβλέπεται να έχουν) κανένα διάστημα μέσα στη σεζόν που να βγάζουν μάτια. Δεν είχαν όμως και κανένα διάστημα μέσα στη σεζόν που να πονούν τα μάτια μας. Κοινώς, ο Παναθηναϊκός μέχρι να βρει ρυθμό ήταν μετριότατος και σε πολλά ματς κακός. Ο ΠΑΟΚ από το "Καραϊσκάκης" κι έπειτα έγινε περίγελος, όπου κι αν αγωνίστηκε. Ο Ολυμπιακός έχει από την αρχή μέχρι τώρα την ίδια προβληματική εικόνα, χωρίς μεγάλα σκαμπανεβάσματα. Και το πρωτάθλημα είναι η διοργάνωση που κυρίως επιβραβεύει τη σταθερότητα. Ακόμα και όταν πρόκειται για τη σταθερότητα του μετρίου.

Δεύτερον, ο Ολυμπιακός ξέρει να κάνει πρωταθλητισμό σε όλα τα επίπεδα. Για την ακρίβεια, δεν ξέρει να κάνει οτιδήποτε άλλο πέρα από πρωταθλητισμό. Έχει τον τρόπο να μην καταρρέει όταν μένει πίσω και να αγχώνει τους αντιπάλους που εν προκειμένω είτε δεν ήθελαν να σηκώσουν το βάρος του διεκδικητή (Παναθηναϊκός) είτε δεν μπορούσαν (ΠΑΟΚ).

Τρίτον, ο Ολυμπιακός έχει στον πλευρό του τη διαιτησία. Ναι, εντάξει, δικαιολογίες "κλάψτε λίγο", "η προεδράρα επενδύει" κλπ. Όποιος έχει μάτια, βλέπει. Μην κοιτάτε τις επίμαχες φάσεις στις τηλεοπτικές εκπομπές. Στην οικονομία του πρωταθλήματος, αν βάλετε κάτω τα μεγάλα σφυρίγματα, ο Ολυμπιακός ίσως και να μην έχει ευνοηθεί περισσότερο από τον ΠΑΟΚ ή τον Παναθηναϊκό.

Σφύριγμα ούτε με διάβημα στη Γερμανία

Για να καταλάβει κάποιος τι συμβαίνει στο ελληνικό ποδόσφαιρο, πρέπει να παρακολουθήσει μερικά ολόκληρα παιχνίδια των "ερυθρολεύκων". Και να δει με τα μάτια του την απόγνωση των παικτών της Ξάνθης, του Αστέρα, του Παναιτωλικού, όταν συνειδητοποιούν ότι, ειδικά στο "Καραϊσκάκης", δεν πρόκειται να πάρουν σφύριγμα ούτε με διάβημα στη Γερμανία, όσο το αποτέλεσμα ακόμα παίζεται. Η αλλοίωση δεν συντελείται μόνο με πέναλτι. Συντελείται και όταν μετατρέπεις με τη σφυρίχτρα σου τον εφετινό, προβλέψιμο και κουραστικό Ολυμπιακό, σε πιεστική ομάδα που έχει τον αντίπαλο του διαρκώς μέσα στην περιοχή και σε θέση άμυνας.

Δεν ξέρω ποιος από τους τρεις λόγους είναι ο σημαντικότερος. Οι Ολυμπιακοί θα διαλέξουν έναν από τους πρώτους δυο, οι υπόλοιποι τον τρίτο. Εγώ λέω ότι η πείρα στον πρωταθλητισμό συγκεράζει όλα τα υπόλοιπα. Ο Ολυμπιακός κάνει πρωταθλητισμό συνολικά, ως οργανισμός. Αγωνιστικά, εξωαγωνιστικά, επικοινωνιακά, παντού. Το είδος του πρωταθλητισμού, εν πάση περιπτώσει, που πετυχαίνει στην Ελλάδα. Το είδος του πρωταθλητισμού, επίσης, που γεμίζει τροπαιοθήκες και αδειάζει τα γήπεδα...