Οι νταήδες των γηπέδων

Την Παρασκευή 28 Μαρτίου του 2014 είχα γράψει στο prismanews.gr ένα κείμενο με αφορμή την δολοφονική επίθεση δυο ανδρών με μαγκούρες στον Κωστή Προβιδάκη, σε χωριό του Ηρακλείου. Η αφορμή ήταν ότι του έκλεισε το δρόμο με το αυτοκίνητο του. Ο θάνατος του οπαδού του Εθνικού μου έφερε και πάλι στο μυαλό εκείνο το άρθρο. Το οποίο έλεγε μεταξύ άλλων τα εξής:

"Την περασμένη Παρασκευή (21/3), μια ημέρα μετά το φονικό στο Αντισκάρι, βρισκόμουν σε πεζόδρομο στο κέντρο του Ηρακλείου. Ένα επιβλητικό μαύρο αγροτικό αγνόησε επιδεικτικά τις απαγορεύσεις και τη στενότητα του χώρου και προσπάθησε (εντέλει τα κατάφερε) να περάσει ανάμεσα στα τραπέζια, τις καρέκλες και τον κόσμο που καθόταν ήσυχα και προσπαθούσε να πιει το ποτό του. Μου έχει ξανασυμβεί ασφαλώς. Περισσότερες από μία φορές. Όταν το αυτοκίνητο είναι κανονικό Ι.Χ., μπαίνω στον πειρασμό να κάνω παρατήρηση. Όταν το αυτοκίνητο είναι της συνομοταξίας "το πήρα με επιδότηση ή με λεφτά που δεν θέλεις να ξέρεις πώς τα απέκτησα", στρέφω γενναία το βλέμμα αλλού με cool και ανέμελο στιλ, τύπου "έλα μωρέ τώρα, δεν χρειάζεται να στήσουμε καυγά βραδιάτικα". Μη μας περάσουν και για κότες.

Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για δειλία αλλά για ρεαλισμό. Στην Κρήτη των τελευταίων δεκαετιών, το ενδεχόμενο να φας ξύλο για την πιο ασήμαντη αφορμή δεν είναι απλώς υπαρκτό. Είναι τόσο πιθανό που καταντάει γελοίο. Και τραγικό συνάμα. Αυτό που διαπίστωσε η υπόλοιπη Ελλάδα με αφορμή τον θάνατο του Κώστα Προβιδάκη, εμείς το γνωρίζουμε, το ζούμε στο πετσί μας εδώ και χρόνια. Από τη στιγμή δηλαδή που η πατροπαράδοτη κρητική λεβεντιά μπασταρδεύτηκε με πολλά και εύκολα χρήματα, αποθέωση των παραβατικών συμπεριφορών, πολιτική κάλυψη και απόλυτη έλλειψη έστω και στοιχειώδους παιδείας με αποτέλεσμα να δημιουργήσει δυο – τρεις φουρνιές από επικίνδυνα κουτσαβάκια. Τα οποία, επειδή κυκλοφορούν με μαύρα ρούχα και στιβάνια νομίζουν πως τιμούν την Κρήτη και τις παραδόσεις της. Ενώ την ξεγιβεντίζουν.

Οι "μάγκες" και η δολοφονική "μαγκιά" τους λοιπόν. Μια από τις μεγαλύτερες πληγές του τόπου. Μια πληγή που ολοένα και βαθαίνει. Και το φταίξιμο ανήκει σε όλους μας. Όχι – μόνο - επειδή κάνουμε τα στραβά μάτια. Αλλά επειδή επιμένουμε να ψηφίζουμε ανθρώπους με τα χαρακτηριστικά του τζάμπα μάγκα σε θέσεις κλειδιά. Ανθρώπους δηλαδή ημιμαθείς, αλαζόνες που διατηρούν αγαστές σχέσεις με τον υπόκοσμο των μαύρων πουκαμίσων και -νομίζουν ότι μπορούν να- κάνουν ότι γουστάρουν δίχως να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Ανθρώπους που αν σκοπεύεις να τους ελέγξεις για τις πράξεις τους, τότε οφείλεις να οπλιστείς με πολύ θάρρος διότι πιθανότατα θα βρεθείς αντιμέτωπος με εξαιρετικά ακραίες καταστάσεις".

Το "όλους μας" του τότε κειμένου αφορούσε τους Κρητικούς και τις εκλογικές επιλογές τους (μας). Μεσολάβησαν αυτοδιοικητικές εκλογές και προέκυψαν αλλαγές απρόσμενες όσο και ευχάριστες (σε κάποιες περιπτώσεις). Το πρόβλημα όμως παραμένει. Για τον θάνατο του Κώστα Κατσούλη υπεύθυνοι είναι πρώτα και κύρια οι δράστες. Αλλά υπεύθυνοι είναι επίσης τόσο ο εθισμός μας (ως κοινωνία) στο μίσος , όσο και η στρεβλή αντίληψη περί παλικαριάς που εξακολουθεί να μαστίζει την Κρήτη.

Τώρα που ξαναδιαβάζω εκείνο το προηγούμενο άρθρο βέβαια, διαπιστώνω ότι κάλλιστα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει και την κατάσταση στα γήπεδα.

Αρκεί στη παράγραφο που ξεκινάει με το "Οι μάγκες και η δολοφονική μαγκιά τους" να αντικαταστήσετε το "ψηφίζουμε" με το "στηρίζουμε" ή σε κάποιες περιπτώσεις "αποθεώνουμε". Αποθεώνουμε ανθρώπους με τα χαρακτηριστικά του τζάμπα – μάγκα σε θέσεις κλειδιά. Από εκεί και κάτω δεν χρειάζεται να αλλάξετε ούτε λέξη. Πόσο θλιβερό που μια περιγραφή επικεντρωμένη σε συγκεκριμένες κοινωνικές παθογένειες, ταιριάζει γάντι και στο ελληνικό ποδόσφαιρο...