Όχι άλλο "silence please"

Το U.S. Open δεν είναι μόνο το τελευταίο Grand Slam της χρονιάς. Είναι και το πιο ηχηρό! Οι θεατές στα γήπεδα της Νέας Υόρκης, εν αντιθέσει με το Λονδίνο ή το Παρίσι, εκφράζουν τα συναισθήματα τους πολύ πιο έντονα κατά τη διάρκεια των αγώνων, πράγμα που θα περίμενε κανείς ότι θα ενοχλούσε τους αθλητές. Κι όμως, συμβαίνει το αντίθετο. Σε πρόσφατο ρεπορτάζ των New York Times με αφορμή την έναρξη του φετινού U.S. Open, κορυφαίοι τενίστες όπως ο Νόβακ Τζόκοβιτς και ο Άντι Μάρεϊ τόνισαν ότι όχι απλώς δεν θα τους πείραζε αν το κοινό του τένις γίνει πιο ενεργό, αλλά θα το ήθελαν κιόλας.

Ο παιχνιδιάρης "Νόλε"

Ο "Νόλε" βέβαια έχει δείξει πολλές φορές στο παρελθόν ότι γουστάρει το feedback της κερκίδας. Συχνά την προκαλεί κι ο ίδιος, ξεσηκώνοντας με χειρονομίες τους φιλάθλους σαν άλλος... Τσόλο Σιμεόνε. Η δήλωσή του, λοιπόν, δεν προκαλεί έκπληξη: "Όταν παρακολουθώ άλλα αθλήματα ζηλεύω. Βλέπω για παράδειγμα το NBA όπου όλοι μιλούν, φωνάζουν σε κάθε στιγμή του αγώνα. Νομίζω ότι αυτό είναι εξαιρετικά διασκεδαστικό και για το κοινό και για τους παίκτες. Γιατί να μην συμβεί το ίδιο και στο δικό μας σπορ; Αρκεί φυσικά, η φασαρία να περιοριστεί ανάμεσα στους πόντους και όχι κατά τη διάρκεια τους".

Ο Άντι Μάρεϊ δεν διαφωνεί. Προχωράει μάλιστα τη σκέψη του Τζόκοβιτς και επισημαίνει: "Οι παίκτες θα μπορούσαν να προσαρμοστούν σε ένα φασαριόζικο περιβάλλον. Έτσι όπως έχουν τώρα τα πράγματα, είναι πρόβλημα όταν επικρατεί απόλυτη ησυχία και ξαφνικά κάποιος φωνάζει ή κάνει θόρυβο. Αν όμως υπήρχε θόρυβος διαρκώς, νομίζω, δεν θα αντιμετωπίζαμε σοβαρό πρόβλημα".

Βέβαια, ο Σκοτσέζος εξηγεί ότι στο τένις οι αθλητές χρησιμοποιούν τα αυτιά τους σχεδόν όσο και τα μάτια τους: "Κατά τη διάρκεια του πόντου πρέπει να μπορείς να ακούσεις το spin της μπάλας, το χτύπημα του αντιπάλου, διάφορα πράγματα τέλος πάντων που σε βοηθούν να προετοιμαστείς για την απάντηση σου. Και όταν επικρατεί χαμός, αυτό γίνεται αρκετά δύσκολο. Αλλά και πάλι, εφόσον έμπαινε ένα σχετικό όριο στο πόσο θόρυβο δικαιούνται να παράξουν οι θεατές, θα ήμουν ΟΚ".

Οι αδικημένοι

Σε σχέση με τα πρώτα ονόματα του τένις εντούτοις, εκείνοι που πραγματικά δικαιούνται δια να ομιλούν είναι οι υπόλοιποι. Όπως π.χ. ο Μάικ Μπράιαν, που αγωνίζεται στο διπλό των ανδρών (μαζί με τον δίδυμο αδελφό του) και ως εκ τούτου δεν παίζει ποτέ ή σχεδόν ποτέ στο κεντρικό κορτ. Αυτό σημαίνει ότι κατά τη διάρκεια των δικών του αγώνων, ακούγεται διαρκώς φασαρία, μουσική ή χειροκροτήματα από τα διπλανά γήπεδα: "Δεν με ενοχλεί καθόλου. Έχω μάθει να απομονώνω τους άσχετους ήχους και να συγκεντρώνομαι στο παιχνίδι μου. Αν η απελευθέρωση του κοινού από τους αυστηρούς κανόνες του τένις βοηθήσει το άθλημα, τότε καλώς να ορίσει".

Το U.S. Open

Στο U.S. Open έτσι κι αλλιώς ο θόρυβος τείνει να γίνει παράδοση. "Μου αρέσει πολύ να παίζω στη Νέα Υόρκη. Η ενέργεια του κόσμου περνάει και σε εμάς και δημιουργεί μια κατάσταση, λιγότερο τεταμένη και βαριά, σε σχέση με τα άλλα μεγάλα τουρνουά", λέει η Μαρία Σαράποβα, μια κινητή... ηχορύπανση από μόνη της. Ο Ρότζερ Φέντερερ στέκεται και στις διαφορές με το Γουίμπλεντον: "Στο U.S. Open έρχεται κόσμος όλων των κατηγοριών. Στο Γουίμπλεντον βλέπεις συνήθως ανθρώπους συγκεκριμένης ιδιοσυγκρασίας. Εκεί, χειροκροτούν κάθε πόντο με την ίδια ένταση. Είτε συμβαίνει στο πρώτο σετ, είτε στο πέμπτο, το πολύ-πολύ να προκύψει μια απειροελάχιστη αύξηση στα ντεσιμπέλ. Ενώ στη Νέα Υόρκη, όσο προχωράει το παιχνίδι η κατάσταση γίνεται άγρια!"

Η αντίθετη άποψη έρχεται από τον Λετονό Ερνστ Γκουλμπίς: "Όταν πάω να δω τένις, πάω να δω τένις. Δεν τρώω πατατάκια, δεν πίνω μπύρες, δεν θέλω να βλέπω χορεύτριες. Χορεύτριες θα πάω να δω σε ένα μπαρ".

Πάντως, αν τελικά οι υπεύθυνοι αποφασίσουν όντως να επιτρέψουν στο κοινό να κάνει φασαρία, τότε ίσως ήρθε η ώρα για τη διοργάνωση ενός μεγάλου τουρνουά στην Ελλάδα. Φανταστείτε μόνο μια λάθος απόφαση του διαιτητή και τις κερκίδες όρθιες να φωνάζουν: "1, 2, 3 γ...αι η διαιτησία" ή "Παίξε καλά π..νας γιε!" Μαγεία...