Μίτσελ, ο αληθινός μάγκας

Η συμπεριφορά του Περέιρα, ο Μίτσελ που χαιρόταν τις νίκες και διαφήμιζε το ελληνικό ποδόσφαιρο και η διαφορά του κουτσαβακισμού από τη μαγκιά. Σχόλιο του Κώστα Κεφαλογιάννη.

13 ΜΑΡ 2015

Η μαγκιά, η αληθινή μαγκιά, όπως και πολλά άλλα πράγματα στην Ελλάδα είναι μια έννοια σκοπίμως παρεξηγημένη. Ας μην αναλωθούμε σε χιλιάδες παραδείγματα που έχουμε όλοι στο μυαλό μας και ας μιλήσουμε για συγκεκριμένα πρόσωπα και καταστάσεις.

Τον Βίτορ Περέιρα και την δική του "μαγκιά" για παράδειγμα. Την οποία, εκτός του ότι τη δείχνει με τη συμπεριφορά του διαρκώς, φρόντισε να μας περιγράψει κιόλας πώς ακριβώς την αντιλαμβάνεται (σαν διαγωνισμό ανδρισμού με κουκουλοφόρους βλάκες) μετά το ντέρμπι στη Λεωφόρο. Οι περισσότεροι σπεύσαμε να τον κράξουμε, επισημαίνοντας μεταξύ άλλων και την τεράστια διαφορά πολιτισμού και ήθους που –προς τον παρόν δείχνει να - τον χωρίζει από τον προκάτοχο του. Κι ωστόσο δεν τους χωρίζουν μόνο αυτά. Διότι ο Μίτσελ, όσο κι αν οι λάτρεις των τραμπουκισμών δεν το κατάλαβαν ποτέ, διέθετε και κάμποση αυθεντική, ουσιαστική μαγκιά.

Στο κάτω – κάτω ποιος είναι αληθινός μάγκας; Εκείνος που και στις νίκες και στις ήττες, ακόμα και σε συνθήκες όπως της περυσινής Τούμπας, δεν προκαλεί ούτε με τις πράξεις του, ούτε με τις δηλώσεις του; Ή αυτός που στα δυο από τα τρία εκτός έδρα ντέρμπι που έχει δώσει, άνοιξε διάλογο με την καφρίλα και κατέληξε σε αμφότερες τις περιπτώσεις να τρέχει για να σωθεί στα αποδυτήρια;

Εκείνος που χαιρόταν και πανηγύριζε με την ψυχή του τις επιτυχίες της ομάδας του, ωραία και παθιασμένα μαζί με τους παίκτες του και τον κόσμο ή αυτός που στη σημαντικότερη νίκη της σύντομης ελληνικής του θητείας προτίμησε να προσπεράσει τους ποδοσφαιριστές του για να κάνει χειρονομίες στην αφιονισμένη εξέδρα;

Εκείνος που δυο χρόνια διαφήμιζε το ελληνικό ποδόσφαιρο στο εξωτερικό, κάνοντας ό,τι μπορεί και αγωνιστικά αλλά και με τις δηλώσεις του για να κρατήσει εκτός κάδρου το εγχώριο χάλι ή αυτός που μέσα σε δυο μήνες έχει ήδη συμβάλει για να γίνουμε ακόμη περισσότερο βούκινο;

Εκείνος που δεν επικαλέστηκε ποτέ φθηνές δικαιολογίες στα κακά αποτελέσματα ή αυτός που απέδωσε τον αποκλεισμό από την Ντνίπρο στην «σφαγιαστική» διαιτησία;

Εκείνος που νίκησε Ατλέτικο Μαδρίτης, Γιουβέντους, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Μπενφίκα κ.λ.π., χάρισε στον Ολυμπιακό μερικές από τις μεγαλύτερες νίκες της ιστορίας του και παρότι απολύθηκε, αποχώρησε κύριος, δίχως μιζέριες και μικρόψυχες κακίες; Ή αυτός που προς το παρόν έχει νικήσει μόνο την ΑΕΚ και πουλάει τσαμπουκά και ύφος στις συνεντεύξεις Τύπου;

Ναι, ο Μίτσελ υπήρξε ένας μέγεθος μεγαλύτερου του ποδοσφαίρου μας, το γνωρίζαμε, το βλέπαμε ξεκάθαρα όσο διάστημα τον είχαμε εδώ. Η ασυμβατότητα του (όπως και του Ερνέστο Βαλβέρδε και του Λεονάρντο Ζαρντίμ ακόμα) με την περιρρέουσα βαρβαρότητα έβγαζε μάτι. Αλλά επίσης υπήρξε από την πρώτη μέρα, μέχρι την τελευταία, με όλα τα στραβά του και με όλα τα καλά του, ένας ωραίος μάγκας.

Θα ήταν χρήσιμο κάποια στιγμή να το καταλάβουμε και να διαχωρίσουμε επιτέλους τον κουτσαβακισμό από την μαγκιά. Ειδάλλως θα μείνουμε με ένα ποδόσφαιρο όπου θα ευδοκιμούν μονάχα οι βλαχομαγκιές. Αν δεν έχουμε μείνει ήδη...