Έτσι κι ας πονάει

Δε μου αρέσει το χρύσωμα του χαπιού. Δε μου αρέσει να μου επιβάλλουν πώς πρέπει να νιώθω. Το «μόνο υπερηφάνεια για αυτή την Εθνική» πιθανότατα ισχύει. Αλλά όσα μπράβο κι αν πούμε, όσο περήφανοι κι αν δηλώνουμε, το γεγονός παραμένει: Χάσαμε μια τεράστια, σχεδόν ανεπανάληπτη ευκαιρία να πάμε στην οχτάδα του Μουντιάλ. Και τη χάσαμε λόγω ατυχίας ασφαλώς (στα πέναλτι τον πρώτο ρόλο τον παίζει η τύχη) και λόγω του Νάβας ο οποίος πέραν της επέμβασης στην εκτέλεση του Γκέκα, πέρα από την επέμβαση στο πλασέ του «Σάλπι» στο πρώτο μέρος ή στην κεφαλιά του Μήτρογλου στο 94ο, έχει κάνει και μια από τις σημαντικότερες αποκρούσεις της διοργάνωσης μέχρι στιγμής: Αυτό που έβγαλε στον Μήτρογλου στο 120ο αποτελεί πραγματικό χάι – λάιτ. Δυστυχώς για εμάς, ευτυχώς για τους μαχητικούς και εντέλει άξιους νικητές Κοσταρικανούς. Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, η αντίπαλος μας κατάφερε να φέρει το ματς στα μέτρα της, όσο έπαιζαν 11 εναντίον 11 και κατάφερε να αντέξει και για εξήντα λεπτά με παίκτη λιγότερο. Μαγκιά της.

Μας έλειψε ο ψύχραιμος Σάντος

Χάσαμε όμως μια τεράστια ευκαιρία και λόγω δικών μας λαθών. Το γκολ που δεχτήκαμε ήταν ένα από τα ξενέρωτα που έχει φάει αυτή η Εθνική σε παιχνίδι μεγάλης σημασίας, η επιθετική μας ανάπτυξη ειδικά από τη στιγμή που μείναμε με παίκτη παραπάνω, δεν υπήρξε και η πλέον ορθολογική, μας έλειψε ατομικά η ψυχραιμία στην τελική ενέργεια: Ο καταπληκτικός Λάζαρος δυο φορές έχει αδειάσει τους πάντες και τα πάντα, μόνο και μόνο για να σπαταλήσει την προσπάθεια του με κακές σέντρες. Και μας έλειψε, νομίζω, ο ψύχραιμος Σάντος. Ίσως δεν είναι της παρούσης (αλλά ίσως και να είναι) πάντως η έξοδος του Μανιάτη, η είσοδος του Γκέκα και η μη είσοδος του Φετφατζίδη, σηκώνουν συζήτηση.

Θέλω να πω με λίγα λόγια ότι είχαμε τις στιγμές μας, μπορούμε να σταθούμε σε πολλά πράγματα που αν ήταν αλλιώς θα άλλαζε η εξέλιξη της αναμέτρησης, σε λεπτομέρειες που μας στράβωσαν, ωστόσο νομίζω ότι η εμφάνιση μας συνολικά υπήρξε χειρότερη από την εμφάνιση κόντρα στην Ακτή. Όχι κακή, σε καμία περίπτωση. Αλλά όχι και αρκετή.

Δε μου άρεσε η Ελλάδα σε όλα τα παιχνίδια του Μουντιάλ. Αλλά μου άρεσε η Ελλάδα στο Μουντιάλ! Μακάρι να είμαστε έτσι σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις από εδώ κι εμπρός. Να πηγαίνουμε κατ΄αρχήν αλλά να μην πηγαίνουμε μίζεροι και ολιγαρκείς. Να πηγαίνουμε απαιτητικοί και θαρραλέοι. Ο αγώνας με την παρέα του Ντρογκμπά και του Τουρέ δείχνει το δρόμο για το μέλλον.

Διάολε, ζήσαμε κάτι απίστευτο

Η Εθνική έδειξε ότι μπορεί να παίξει και κάτι άλλο από το γνωστό επικό ταμπούρι, ανέδειξε πρόσωπα που έχουν τις δυνατότητες να την κρατήσουν ψηλά, μας προσέφερε συγκινήσεις, πανηγύρια, καρδιοχτύπια, δράματα. Διαόλε, ζήσαμε κάτι που η δική μου γενιά δεν πίστευε ότι θα ζήσει ποτέ: Διαδικασία πέναλτι σε Παγκόσμιο Κύπελλο με την Εθνική μας πρωταγωνίστρια. Βλέπαμε τον Μπάτζιο και τον Μπέκαμ να γίνονται μοιραίοι, τώρα αποκτήσαμε και τον δικό μας μοιραίο. Το ξέρω ότι τη δεδομένη στιγμή δεν το πιστεύετε , ωστόσο αυτό, το γεγονός δηλαδή ότι η ελληνική ποδοσφαιρική μυθολογία απέκτησε ένα ανεπανάληπτο δράμα στην αφήγηση της, συνιστά πρόοδο. Τεράστια πρόοδο...