Έτσι ήθελε ο Άγγελος

Ο Κώστας Κεφαλογιάννης γράφει για το μεγάλο διπλό του ΠΑΟΚ στο "Γ. Καραϊσκάκης" που δεν οφείλεται στην... Παναγιά, αλλά στον Άγγελο Αναστασιάδη και την θέληση και τακτική προσήλωση των 11 (14 μαζί με τις αλλαγές) ποδοσφαιριστών του "Δικεφάλου".

04 ΔΕΚ 2014

Ο Αναστασιάδης συνηθίζει να αποδίδει τα πάντα στην Παναγία. Στην προκειμένη περίπτωση όμως αδικεί τον εαυτό του. Το διπλό του ΠΑΟΚ στο "Καραϊσκάκης" δεν είναι θέλημα της Παναγιάς. Είναι έργο θέλημα δικό του. Όχι επειδή έστησε την ομάδα με τρόπο που δεν μπορούσαμε να προβλέψουμε. Το σχήμα και η προσέγγιση του "Δικεφάλου" στο παιχνίδι υπήρξαν περίπου τα αναμενόμενα. Οι εκπλήξεις του Έλληνα τεχνικού αφορούσαν τα πρόσωπα. Ο Τζιόλης στόπερ (εξαιρετικός), ο Γκολάσα και ο Περέιρα ταυτόχρονα στην ενδεκάδα. Ούτε εκεί όμως κρίθηκε το παιχνίδι.

Το παιχνίδι κρίθηκε στην εντυπωσιακή συγκέντρωση, την ηρεμία, την τακτική προσήλωση και των έντεκα ποδοσφαιριστών των φιλοξενουμένων (δεκατεσσάρων μαζί με τις αλλαγές). Άπαντες έδωσαν ρεσιτάλ αλληλοκαλύψεων, άπαντες τήρησαν κατά γράμμα τις οδηγίες του προπονητή τους, άπαντες άντεξαν στη δεδομένη πίεση της εξέδρας που όσο περνούσε η ώρα όλο και "πάγωνε". Και ταυτόχρονα κανείς δεν έπεσε στη - συνήθη για τον ΠΑΟΚ των περασμένων ετών - παγίδα των τσαμπουκάδων, ούτε έχασε την ψυχραιμία του με όσα σφύριζε ο Αρετόπουλος.

Δεν συμφωνώ με την καραμέλα "φτιάξτε ομάδα να κερδίζει και τη διαιτησία". Το θεωρώ σχεδόν ανέφικτο. Κι ωστόσο ο ΠΑΟΚ πέτυχε ακριβώς αυτό: Να νικήσει και έναν επιεικώς εχθρικό διαιτητή που τον έκλεισε στα καρέ του με συνεχή ανύπαρκτα φάουλ και δεν του επέτρεψε, ειδικά μετά το 2-1, να πιέσει τη μπάλα να βρει κλεψίματα και αντεπιθέσεις (το ακυρωθέν 3-1 βαραίνει τον βοηθό, όχι τον Αρετόπουλο).

Σε άλλες εποχές, οι "Ασπρόμαυροι" θα είχαν τελειώσει την αναμέτρηση με δέκα, ίσως και εννιά παίκτες. Όχι φέτος. Φέτος, ο Αναστασιάδης κατάφερε να βγάλει από το μυαλό των ποδοσφαιριστών του οτιδήποτε άλλο, πλην της μπάλας. Ο ΠΑΟΚ μπήκε στο γήπεδο για να παίξει, όχι για να ...κάνει αντίσταση στο στο κατεστημένο. Έπαιξε. Και νίκησε δίκαια και καθαρά.

Πολλοί πρωταγωνιστές...

Μια τέτοια νίκη προφανώς βγάζει και πολλούς πρωταγωνιστές. Τον Φακούντο Περέιρα π.χ., ο οποίος πέραν του απίθανου γκολ του, ταλαιπώρησε αφάνταστα την άμυνα του Ολυμπιακού. Τον Σαλπιγγίδη που είχε συμμετοχή στο πρώτο γκολ και τα πήγε καλά ακόμα και σαν δεξί μπακ. Τον Τζιόλη. Τον σπουδαίο Κλάους με γκολ, πίεση, άμυνα ατελείωτο τρέξιμο (παρεμπιπτόντως, η διαφορά του Αθανασιάδη με τον Μήτρογλου και τη δική του συνολική προσφορά στον φετινό Ολυμπιακό πλέον μοιάζει ολοένα και μεγαλύτερη). Αλλά εν τέλει επειδή πρόκειται μια ομαδική επιτυχία, δεν χρειάζεται να ξεχωρίσουμε διακριθέντες. Ο βασικός διακριθέντας άλλωστε βρισκόταν στον πάγκο. Από την αρχή της σεζόν.

Η ερώτηση αν ο ΠΑΟΚ μπορεί να αντέξει μέχρι τέλους παραμένει στη συζήτηση. Αλλά αρχίζει επίσης να θυμίζει και λίγο την αντίστοιχη περυσινή με την Ατλέτικο Μαδρίτης. Το ίδιο θυμίζει και ο ΠΑΟΚ, τηρουμένων των αναλογιών. Χάρη σε ένα προπονητή που γνωρίζει άριστα το DNA του συλλόγου, σκυλίσια πίεση και υπέρβαση δυνατοτήτων, η Ατλέτικο έσπασε την κυριαρχία Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης. Ο "Δικέφαλος" βρίσκεται στον ίδιο δρόμο. Αλλά υπάρχει ακόμα μέλλον. Και ως γνωστόν, η Ελλάδα, δεν είναι Ισπανία.

Υ.Γ.: Ο Ολυμπιακός έχει πολλά περισσότερα αγωνιστικά προβλήματα από την κακή απόδοση του Μήτρογλου. Ο περυσινός Δεκέμβριος τον βρήκε πρωτοπόρο, σίγουρο πρωταθλητή και στους "16" του Τσάμπιονς Λιγκ. Ο φετινός τον βρίσκει πέντε πόντους πίσω από τον ΠΑΟΚ και πιθανότατα έξω από τη συνέχεια της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Ο Μίτσελ έχει προφανώς τις ευθύνες τους. Τα μεγάλα λάθη όμως έγιναν το καλοκαίρι.