Δε μου αρέσει, αλλά τη σέβομαι
Ο Κώστας Κεφαλογιάννης σχολιάζει την εμφάνιση της Εθνικής στο παιχνίδι με την Ιαπωνία.
Τo Facebook και το Twitter ήταν ότι πιο διασκεδαστικό προσέφερε στους ξενύχτηδες το βράδυ της Πέμπτης. Μέχρι τα ξημερώματα της Παρασκευής, νομίζω δεν υπήρχε τίποτα άλλο στα ελληνικά social media πέρα από τον χαβαλέ για την αποβολή του Κατσουράνη («αποβλήθηκε στο 37ο και έφτασε στα αποδυτήρια στο 51ο» ), τη μαζική άμυνα της Εθνικής («με κάτι τέτοια ματς έκανε όνομα ο Σούλης Παπαδόπουλος») και το γενικότερο θέαμα της αναμέτρησης («Βασικά αν δεν είσαι Έλληνας ή Γιαπωνέζος και βλέπεις αυτό το παιχνίδι, πρέπει να δεις και ψυχαναλυτή»).
Δεν άρεσε, αλλά...
Πράγματι, oυδείς, ούτε ο πιο φανατικός οπαδός της Ελλάδας και του Σάντος, δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι του άρεσε αυτό που είδε κόντρα στην Ιαπωνία. Θα χρησιμοποιηθούν λέξεις όπως πάθος, ψυχή, αυταπάρνηση κ.λ.π. για να περιγράψουν την αναμέτρηση. Όταν συμβαίνει αυτό, έτσι για να ξέρετε, απλώς δεν υπήρξε και πολύ ποδόσφαιρο. Οπότε αναγκαζόμαστε να καταφύγουμε σε γραφικές προσεγγίσεις προκειμένου να μην πούμε την ωμή αλήθεια. Ότι δηλαδή το ματς θα έκανε και τον Στίβι Γουόντερ να νιώθει τυχερός για την κατάσταση του!
Ωστόσο υπάρχουν και ορισμένα δεδομένα που δεν χρειάζονται πατριωτικό καλλωπισμό. Είναι απλώς δεδομένα. Πρώτον, ήμασταν σαφώς καλύτεροι με δέκα από ότι με έντεκα.
(Για την ακρίβεια με 11 ήμασταν τραγικοί. Διότι, εντάξει, η μαζική άμυνα δικαιολογείται όταν βρίσκεται με αριθμητικό μειονέκτημα. Όταν παίζεις στα ίσια όμως, απέναντι όχι στην Βραζιλία ή την Αργεντινή αλλά την Ιαπωνία και την περιμένεις σχεδόν μέσα στην περιοχή σου, τι δικαιολογία έχεις; Καμία. Όπως καμία δικαιολογία δεν έχει ο Κατσουράνης για την κόκκινη, αλλά και ο Σάντος για την επιμονή του στη χρησιμοποίηση του «Κατσούρ» σε ρόλο κόφτη. Ο αρχηγός είναι πλέον πιο αργός και από τις αναλύσεις του Βασίλη Τσιάρτα, θα προλάβαινε νεαρούς και γρήγορους αντιπάλους; Προφανώς όχι. Και οι δυο κίτρινες προέκυψαν επειδή ακριβώς, λόγω θέσης οφείλει να σταματήσει την αντεπίθεση των αντιπάλων και δεν είχε την ταχύτητα να το κάνει σωστά).
Χαρακτήρα και μέταλλο μετά την αποβολή
Δεύτερον, μετά την αποβολή, δείξαμε πράγματι χαρακτήρα και μέταλλο, δείξαμε εξαιρετική αμυντική οργάνωση, δείξαμε τέλος πάντων τη νοοτροπία: «πρέπει να με σκοτώσεις δέκα φορές για να πεθάνω». Προφανώς δεν μαγέψαμε , ωστόσο χάσαμε τουλάχιστον όσες ευκαιρίες έχασαν και οι Γιαπωνέζοι (και οι δικές τους ήρθαν στο τελευταίο εικοσάλεπτο λόγω και ελληνικής κούρασης).
Τρίτον, μείναμε ζωντανοί στο κυνήγι της πρόκρισης, κόντρα σε ένα σκασμό αγωνιστικές και εξωαγωνιστικές αντιξοότητες. Και θα πάμε απέναντι στην Ακτή να παίξουμε τις πιθανότητες μας, που αν θέλετε τη γνώμη μου, δεν είναι και λίγες. Σε κάθε περίπτωση θα πουλήσουμε και πάλι ακριβά το τομάρι μας.
Όσο χαβαλέ κι αν κάνουμε λοιπόν, όσα δηλητηριώδη στάτους και tweets κι αν της αφιερώσουμε, ένα πράγμα δεν μπορούμε να αρνηθούμε σε αυτή την Εθνική Ελλάδος: Τον σεβασμό...