Αποχωρείς όταν είσαι πρώτος

O ΠΑΟΚ είναι μια ομάδα που έχει νιώσει την αδικία στο πετσί της. Οι περισσότεροι οπαδοί άλλων ομάδων υποτιμούν, χλευάζουν, ισοπεδώνουν αυτή την αλήθεια με το γνωστό, αφοριστικό τρόπο: "Ελα μωρέ, μια ζωή στην κλάψα τα ΠΑΟΚια".

Ναι, μια ζωή στην κλάψα. Θα μου επιτρέψετε, όμως, να σας πω ότι όταν η καλύτερη φουρνιά στην ιστορία ενός συλλόγου, σε μια δεκαετία εξαιρετικού ποδοσφαίρου (κατά κοινή ομολογία), παίρνει τελικά ένα πρωτάθλημα και ένα κύπελλο (μιλάω για τον σπουδαίο ΠΑΟΚ του '70), τότε λογικά η κουλτούρα της αδικίας περνάει στο DNA του κόσμου του. Εκεί που οι άλλοι φίλαθλοι γαλουχούνται με αφηγήσεις μυθικών κατορθωμάτων, τα ΠΑΟΚτσάκια γαλουχούνται με αφηγήσεις μυθικών κλοπών.

Η πικρή αλήθεια είναι ότι από εκείνη την ομάδα και έπειτα, ελάχιστες φορές ο ΠΑΟΚ είχε την ποιότητα να διεκδικήσει κάτι περισσότερο από την 3η, 4η θέση και του το στέρησαν τα κέντρα αποφάσεων. Συνέβη μεν (πρόχειρα θυμάμαι τον Σπάθα στο "Βικελίδης"), αλλά όχι τόσο συχνά, όσο θέλουν να πιστεύουν οι ΠΑΟΚτσήδες.

Ο ρόλος του αδικημένου

Με πιο απλά λόγια, όταν ο "Δικέφαλος" είχε την ευκαιρία με τον Κούδα, τον Σαράφη και τους υπόλοιπους να αλλάξει πίστα στο ελληνικό ποδόσφαιρο, δεν του το επέτρεψαν. Και στη συνέχεια βολεύτηκε στον ρόλο του μόνιμα αδικημένου, που παλεύει με το κατεστημένο και συνήθως ηττάται. Δίχως να δημιουργήσει σχεδόν ποτέ για τον εαυτό του τις προϋποθέσεις να ξεμπροστιάσει αυτό το κατεστημένο με πράξεις, όχι με λόγια.

Φέτος, έχει αυτές τις προϋποθέσεις. Επειδή ο Ολυμπιακός, με μια σειρά αστοχιών το περασμένο καλοκαίρι, υπέστη ποιοτική καθίζηση, επειδή ο Άγγελος Αναστασιάδης, για μεγάλο διάστημα της σεζόν, πήρε από το δικό του ρόστερ πολλά περισσότερα από όσα φανταζόταν και ο πιο αισιόδοξος, επειδή ο Ιβάν Σαββίδης άφησε κατά μέρους τις πολλές παρεμβάσεις και τα μεγάλα λόγια.

Στην αφετηρία του δεύτερου γύρου, οι "Ασπρόμαυροι" βρίσκονται 2 πόντους πίσω από τους Πειραιώτες, τους οποίους, μάλιστα, σε λίγες εβδομάδες υποδέχονται στην Τούμπα.

Καταλυτικό στοιχείο για τη συγκεκριμένη πορεία που κλονίστηκε τον τελευταίο μήνα ήταν ότι η κουλτούρα της αδικίας που έλεγα και πιο πάνω, πέρασε στο περιθώριο.

Πτώση και διαιτησία

Μέχρι που η αγωνιστική πτώση της ομάδας την επανέφερε στο προσκήνιο. Δεν λέω ότι ο Μήτσιος δεν έπαιξε Καλλονή σε εξοργιστικό βαθμό. Δεν λέω ότι ο Καλογερόπουλος στην Τρίπολη, στο πρώτο 10λεπτο κιόλας, δεν έδειξε με τις αποφάσεις του τι θα έπρεπε να αντιμετωπίσει ένας καλός ΠΑΟΚ (ο οποίος, πάντως, δεν εμφανίστηκε ποτέ). Λέω απλώς ότι ο εκνευρισμός όλων, που κόντεψε να φέρει αποχώρηση από το ματς της Μυτιλήνης, προήλθε και από τις συνεχόμενες κακές εμφανίσεις, τις βαριές ήττες, την υποχώρηση στη δεύτερη θέση, την πίεση γύρω από την ομάδα, την πίεση μέσα στην ομάδα.

Δεν νομίζω ότι διαφωνεί κάποιος: Ο Κάτσε, σε έναν ΠΑΟΚ γεμάτο αυτοπεποίθηση, πρωτοπόρο και με 5 βαθμούς διαφορά από τον Ολυμπιακό, δεν θα έβριζε ποτέ τον διαιτητή μέσα στα μούτρα του. Αλλά ακόμη κι αν το έκανε και έπαιρνε κόκκινη κάρτα, η απόφαση δεν θα προκαλούσε τέτοιο ξέσπασμα στον πάγκο του "Δικεφάλου".

Μένεις και παλεύεις

Για να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Τα περί κλάψας και γραφικότητας τα ακούω λιγάκι βερεσέ. Ο Ολυμπιακός έχει πάρει τα 16 από τα τελευταία 18 πρωταθλήματα και τα δυο που έχασε τα αποδίδει στον Δούρο και στην... παράγκα του Νικόλα Πατέρα. Αυτό όσον αφορά την κλάψα. Όσον αφορά τη γραφικότητα, στους "Ερυθρόλευκους" εργάζεται ακόμα και έχει και καθοριστικό δημόσιο λόγο ο κύριος Σάββα Θεοδωρίδης.

Δεν με νοιάζει, λοιπόν, αν η απειλή του Ιβάν Σαββίδη περί αποχώρησης από το πρωτάθλημα ακούγεται γραφική σε κάποιους. Με νοιάζει ότι τη βρίσκω πέρα ως πέρα λανθασμένη. Σε πρώτο επίπεδο συνιστά δειλία. Όπως έδειξε ο ΠΑΟΚ στη Μυτιλήνη, μπορείς να νικήσεις ακόμα και όταν όλα μοιάζουν εναντίον σου. Αρκεί να μείνεις και να πολεμήσεις. Καταλαβαίνω ότι πρόκειται για επιχείρημα που οι ΠΑΟΚτσήδες -με το δίκιο τους- δεν το αποδέχονται, πλην όμως το "φτιάξε ομάδα να νικάς και τους διαιτητές", παρότι βλακώδες στην ουσία του, εν προκειμένω έχει βάση. Ο ΠΑΟΚ δεν χρειαζόταν καλύτερα σφυρίγματα για να παραμείνει πρώτος. Χρειαζόταν έναν στόπερ, έναν εξτρέμ και έναν χαφ παραπάνω.

Η εισαγγελική έρευνα

Σε δεύτερο επίπεδο, δεν πιστεύω ότι η αποχώρηση θα πετύχει το παραμικρό. Ο στόχος υποθέτω είναι να θορυβηθούν οι διεθνείς αρχές και να αρχίσουν να ασχολούνται περισσότεροι με όσα συμβαίνουν στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ωραία. Και γιατί πρέπει να αποχωρήσει ο ΠΑΟΚ, να υποστεί βαριές κυρώσεις, να χάσει το ηθικό πλεονέκτημα του μαχητή για να συμβεί κάτι τέτοιο;

Αν δεν απατώμαι, βρίσκεται σε εξέλιξη μια έρευνα για την ύπαρξη εγκληματικής οργάνωσης στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Εφόσον η UEFA δεν έχει συγκινηθεί από κάτι τόσο τρανταχτό, θα συγκινηθεί με την αποχώρηση του ΠΑΟΚ; Ή μήπως θα συγκινηθεί το σύστημα, η ύπαρξη του οποίου οδηγεί τον Σαββίδη σε τέτοιες σκέψεις;

Η μόνη, σωστή αποχώρηση

Και καθαρά αγωνιστικά να το δεις, η συζήτηση περί αποχώρησης, θα προκαλέσει μόνο ζημιά. Διότι αποπροσανατολίζει, γεμίζει νεύρα και κυρίως δίνει άλλοθι σε παίκτες και προπονητή.

Οφείλω όμως να προσθέσω και το εξής: Υπάρχει μια (και μόνο μία) περίσταση στη οποία αν ο ΠΑΟΚ αποχωρούσε από το πρωτάθλημα θα γινόταν μεγάλος μάγκας: Ως πρωτοπόρος. Νικάει π.χ. τον Ολυμπιακό στην Τούμπα, τον προσπερνάει και εν συνεχεία λέει επισήμως: "Εγώ σε ετούτη τη φαρσοκωμωδία σας είπα ότι δεν θέλω να συμμετάσχω, συνεχίστε χωρίς εμένα να βιάζετε το άθλημα".

Ναι, εκεί θα τον χειροκροτούσα. Θα διαφωνούσα και πάλι με την κίνηση, άλλα θα τον χειροκροτούσα!

Διαβάστε ακόμη

Σαββίδης: "Ρεαλιστική σκέψη η αποχώρηση"

Αναστασιάδης σε ποδοσφαιριστές: "Μας τρέμουν, έρχονται χειρότερα"