Φλος η Μπάρτσα στο τελευταίο χαρτί

ΗΤΑΝΕ γιά να γίνει. Το κισμέτ που λένε στην Ανατολή.Ήτανε γιά να γίνει αυτό το 6-1. Και με τον τρόπο που έγινε: Τρία-μηδέν, τρία-ένα, έξι-ένα στα χασομέρια. Η εικόνα του Έμερι και των ποδοσφαιριστών του, στα γκρο-πλαν του σκηνοθέτη, όταν σκοράρει οΣέρχι Ρομπέρτο,ήτανσα να βλέπεις τον Στηβ Μακ Κουήν στον “CincinnatiKid”. Στη ταινία του 1965 που παίχτηκε στην Ελλάδα με τον τίτλο “ο Χαρτοπαίκτης”. Ίδιο ακριβώς φινάλε.

Ο Στηβ Μακ Κουήν, που υποδύεται τον Cincinnati Kid, σε πόκα “αμερικάνα”, έχει έξω, ζεύγη του άσσου και χτυπάει. Ο Έντουαρτ Ρόμπινσον, ο “αρχηγός”,έχει τέσσερακαρά. Μπαίνει και “γυρίζει” το χτύπημα. Ο Στηβ Μακ Κουήν τα βλέπει. Ο “αρχηγός” ανοίγειτο κρυφό φύλλο: Βαλές καρό και φλος. Ο Cincinnati Kid που έχει φουλ του άσσου μένει αποσβολωμένος. Όπως ο Έμερι, όταν έγινε το 6-1. Ο σκηνοθέτης, Νόρμαν Τζούισον, παίζει με τα μπλε μάτια του Στηβ Μακ Κουήν και κάνει κοντινό στον Βαλέ. Είχε συμβεί το απρόβλεπτο. Το αναπάντεχο.

Με τέσσερα καρά ο “αρχηγός”, θα μπορούσε να μπλοφάρει. Θα μπορούσε να είχε κέντα. Θα μπορούσε να είχε χρώμα. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, έχανε. Τελικά είχε φλος. Μόνο με τον Βαλέ καρό κέρδιζε. Και είχε τον Βαλέ καρό. Έτσι ήθελε ο σκηνοθέτης, να τελειώσειη ταινία, έτσι τελείωσε. Όπως τελείωσε το Μπαρτσελόνα-Παρί, με το γκολ του Σέρχι Ρομπέρτο. Ο Λουίς Ενρίκε έκανε φλος στο τελευταίο φύλλο κι άφησε τον Έμερι ταπί.

ΣΤΟ ποδόσφαιρο, δεν υπάρχει σκηνοθέτης. Ή κάποιες ανώτερες, υπερφυσικές δυνάμεις. Στο ποδόσφαιρο δεν κερδίζει, αυτός που βγάζει το καλύτερο φύλλο. Στο ποδόσφαιρο κερδίζει αυτός που βάζει τα περισσότερα γκολ. Στο ποδόσφαιρο, δεν μιλάει η τράπουλα. Μιλάνε οι ικανότητες και οι αδυναμίες των ποδοσφαιριστών:

Η εμπειρία του Καμπιάσο να χωθεί στη περιοχή της Μπεσίκτας να ζητήσει την μπάλα στη σέντρα του Ανσαριφάρντ και σκοράρει. Η αδυναμία του Λέαλι, που “έδωσε” τη πάσα στον Αμπουμπακάρ κι έκανε το ένα-ένα.Κι όμως. Στο 6-1 του Καμπ Νόου, λές κι ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι, έγινε μία παρτίδα πόκας. Και μάλιστα λες και κάποιος είχε “χτενίσει” τη τράπουλα κι είχε φτιάξει τα φύλλα. Δεν εκάνε άλλωστε η Μπαρτσελόνα, κάποιο εξαιρετικό, κάποιο συγκλονιστικό, παιχνίδι. Το 6-1 έγινε, λες και ήτανε να γίνει. Οι φάσεις μία προς μία, όπως πέφτουν τα φύλλα της τράπουλας:

– Σχεδόν με τη σέντρα το 1-0.

– Προς το τέλος του ημιχρόνου, το 2-0 από παιδαριώδες λάθος του αμυντικού, που δεν διώχνει την μπάλα κόρνερ και αυτογκόλ.

– Το μαρκάρισμα στον Νεϊμάρ που δίνει το δικαίωμα στον διαιτητή να σφυρίξει το πέναλτυ.

– Το μαρκάρισμα στον Σουάρες, για να δοθεί το δεύτερο πέναλτυ.

– Το κυνήγι του Ματσεράνο στον Ντι Μαρία,το μαρκάρισμα και το πέναλτυ που δεν δίνει ο διαιτητής.

– Το χαμένο τετ-α-τετ του Καβάνι, για να γίνει το 3-2.

– Η τελευταία φάση. Η έμπνευση (!!!!) των αμυντικών της Παρί να τραβηχτούν έξω, για να βγάλουν τους επιθετικούς οφ-σάιντ. Ο Σέρχι Ρομπέρτο, που δεν είναι οφ-σάιντ, για χιλιοστά, κάνει την εναέρια προβολή της ζωής του και σκοράρει. Αν ξαναγίνει αυτή η γιόμα εκατό φορές πόσες φορές θα καταλήξει γκολ;

ΟΛΑ αυτά μαζί σε 95 λεπτά ήταν προϊόν και αποτέλεσμα σχεδιασμού του Λουίς Ενρίκε και ικανότητας των ποδοσφαιριστών της Μπαρτσελόνα; Όσο κι αν ακούγεται ακατανόητο και μεταφυσικό, ήτανε για να γίνει. Όλα αυτά μαζί, ήτανε για να γίνουν. Δεν ήταν μόνο η προσπάθεια των ποδοσφαιριστών της Μπαρτσελόνα και η αδυναμία αυτών της Παρί, να αντέξουν στο τελευταίο οκτάλεπτο.

Ήταν κι ότι η μπάλα που δεν ήθελε να μπει στο εύκολο τετ-α-τετ του Καβάνι ήθελε να μπει στη χωρίς ισορροπία προβολή του Ρομπέρτο. Αφού στο 88′ έγινε το 4-1 κι αφού έγινε το 5-1, έγινε στο 95′ το 6-1. Λες και ήτανε να γίνει. Λές και κάποιος σκηνοθέτης είχε σχεδιάσει αυτή ακριβώς την εξέλιξη κι αυτό ακριβώς το φινάλε.Επειδή αυτά μόνο στη πόκα και στο ποδόσφαιρο γίνονται.

ΣΑΦΩΣ και όλα τα παραπάνω είναι αυθαίρετα και υποκειμενικά. Έχει όμως λογική, αυτό το 6-1 και ο τρόπος που έγινε; Έχει λογική, να θέλεις τρία γκολ από το 88′ και μετά και να τα βάζεις; Έχει λογική, να πρέπει αντέξεις επτά λεπτά, για να μην φας τρία γκολ και να τρως τρία; Η άμμος της θάλασσας έχει γραφτεί αυτές τις μέρες γι’ αυτότο 6-1 . Για τη μαγκιά της Μπαρτσελόνα, που έβγαλε δια παντός τη ρετσινιά της λούζερ. Για τον διαιτητή που έσφαξε την Παρί.

Αν ξαναδιαβάσεις το ματς, θα δεις ό,τι ήτανε για να γίνει. Και με τον τρόπο που έγινε. Να γίνει το φλος στη τελευταία φάση. Δεν νίκησε ο Μπαρτσελόνα τη Τετάρτη το βράδυ στο Καμπ Νόου. Στο γήπεδο ήταν 100.000. Με την Ισπανία να έχει 47 εκατομμύρια πληθυσμό, άντε τα 15 να είναι Μπαρτσελόνα. Και κάποια εκατομμύρια σε όλο τον πλανήτη. Το ματς το είδαν πολλοί περισσότεροι. Σαφώς κι έπαιξε ρόλο οτι έπαιζε η Μπαρτσελόνα. Δεν πήγαινε να ανατρέψει το 0-4 η Γκέτεμποργκ. Πάνω από τη Μπαρτσελόνα είναι το ποδόσφαιρο.

Αυτό το 6-1, ξεφεύγει από τα στενά όρια της Μπαρτσελόνα. Ανήκει στο ποδόσφαιρο. Η Μπαρτσελόνα προκρίθηκε, αλλά το φλος που έγινε στη τελευταία φάση, ανήκει στο ποδόσφαιρο.