Δικό μου είναι το μαγαζί, του βάζω φωτιά και το καίω

Όταν είχε ξεκινήσει ο Ξέρξης να επιτεθεί στην Ελλάδα ο στρατός πέρασε από τον Ελλήσποντο. Την πρώτη φορά ωστόσο, οι γέφυρες που είχαν κατασκευάσει οι μηχανικοί κατέρρευσαν λόγω της τρικυμίας.

Η αντίδραση του Πέρση βασιλέα ήταν άμεση: Οι μηχανικοί αποκεφαλίστηκαν πάραυτα ενώ δόθηκε διαταγή να μαστιγωθεί η θάλασσα, γιατί δεν υπάκουσε στις διαταγές του. Αυτά γύρω στα 478 προ Χριστού.

Σήμερα ότι και να κάνει η θάλασσα, όσο κύμα κι αν σηκώσει, δεν κινδυνεύει να μαστιγωθεί. Νεύρα ωστόσο θα υπάρχουν πάντα:

- Άλλοςχτυπάει το χέρι στο τραπέζι.

- Άλλος βάζει τις φωνές.

- Άλλος ρίχνει κανένα χαστούκι.

Όταν πρόκειται για παράγοντες, άλλος ρίχνει πρόστιμο. Άλλος βάζει το παλιόπαιδο στο ψυγείο. Παλιά κάρφωναν τα δελτία στο τοίχο. Σήμερα εν έτη 2017 κι όχι το 478 προ Χριστού, που ο Ξέρξης μαστίγωνε τη θάλασσα, υπάρχει επαγγελματισμός.

Υπάρχουν συμβόλαια. Υπάρχουν εκατέρωθεν υποχρεώσεις και δικαιώματα. Κι εκατό-μηδέν να χάσει η ομάδα, δεν μπορείς να τους κάνεις τίποτα. Πολύ περισσότερο να εξευτελίσεις προπονητή και παίκτες, υποχρεώνοντάς τους σ' ένα σχεδόν δεκαπεντάωρο ταξίδι με πούλμαν.

Αν οι Αμερικάνοιπου έχεις στην ομάδα σου είναι χαβαλέδες και δεν τα δίνουν όλα, εσύ τους επέλεξες. Ας πρόσεχες. Οι αθλητές είναι επαγγελματίες. Ούτε φαντάροι είναι για να υποβάλλονται σε καψώνια, ούτε μαθητές του δημοτικού για να γράφουν στον πίνακα "δεν θα το ξανακάνω".

Το χαρακίρι, η διάλυση της ομάδας είναι αυτονόητα. Αν διατάξεις να μαστιγώσουν τη θάλασσα, όπως ο Ξέρξης, δεν έχεις να χάσεις τίποτα. Ούτε η θάλασσα θα πονέσει. Όταν στέλνεις την ομάδα σου να κάνει τη διαδρομή Κωνσταντινούπολη-Αθήνα με το πούλμαν δεν την εξευτελίζεις μόνο. Την διαλύεις.

Άπαξ δια παντός. Ομάδα δεν πρόκειται να ξαναγίνει. Σαν το γυαλί που ραγίζει. Καμιά σημασία δεν έχει ότι ο Φώτσης και οι τρεις Αμερικάνοι δεν ακολούθησαν στο πούλμαν. Ακόμα κι αν όλοι δεχόντουσαν αδιαμαρτύρητα το καψώνι η έννοια ομάδα θα είχε γίνει σμπαράλια. Θα είχε καταρρακωθεί. Ο προπονητής είτε για τον Τσάβι Πασκουάλ πρόκειται, είτε για το Νίκο Αλέφαντο έχει ταπεινωθεί.

Κοινή είναι η δημοσιογραφική διαπίστωση ότι δεν άξιζε σ αυτή την ομάδα, αυτή η συμπεριφορά. Ό,τι μικραίνει τον Παναθηναϊκό,των έξι ευρωπαϊκών τίτλων. Αν δηλαδή επρόκειτο για το Ρέθυμνο, Οκ; Τι σχέση έχει το μέγεθος της ομάδας, με τον εξευτελισμό; Η ταπείνωση είναι ταπείνωση είτε αφορά την Μπαρτσελόνα, είτε αφορά τον Αίολο Ταύρου.

Αν δηλαδή δεν επρόκειτο για τον Παναθηναϊκό, αλλά, για τον ΑΟ Τραχανοπλαγιάς ο πρόεδρος κάποιος κ. Κλαπανάρας θα είχε το δικαίωμα να κάνει αυτό το καψόνι; Η απρέπεια είναι απρέπεια, ανεξάρτητα από το ποιος είναι αυτός που την εισπράτει. Όποιος και να γύριζε με το πούλμαν την ίδια ταλαιπωρία και την ίδια ταπείνωση θα υφίστατο.

Το ρεζουμέ στην προκειμένη περίπτωση είναι η (απόλυτη) αίσθηση ιδιοκτησίας:

- Δικό μου είναι το μαγαζί, του βάζω φωτιά και το καίω.

- Εγώ πληρώνω, εγώ κάνω ό,τι γουστάρω.

- Δικιά μου είναι η ομάδα, δεν έχω να δώσω λογαριασμό σε κανέναν.

- Εγώ πληρώνω για να συντηρείται αυτή η ομάδα, εγώ έχω το δικαίωμα να τη διαλύσω.