Αδειάζει η Λεωφόρος, γεμίζει το ΟΑΚΑ
Ο Κώστας Καίσαρης γράφει για τον μπασκετικό Παναθηναϊκό που κερδίζει κατά κράτος (στα εισιτήρια) τον ποδοσφαιρικό. Για τη μία ομάδα που είναι πρωταγωνίστρια και την άλλη που είναι κομπάρσος.
ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ: Παναθηναϊκός στο μπάσκετ, (Ευρωλίγκα) 9.683 μέσος όρος εισιτήρια.
Παναθηναϊκός στο ποδόσφαιρο, 5.604.Η διαφορά πέρα από απρόβλεπτη, είναι και συντριπτική. Με τον μπασκετικό Παναθηναϊκό, να καταφέρνει να κρατάει τον κόσμο και τον ποδοσφαιρικό να τον χάνει. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Σε δώδεκα ματς στο κλειστό του ΟΑΚΑ, ο μπασκετικός Παναθηναϊκός,έχει συγκεντρώσει συνολικά 116.000 κόσμο.
Σε δέκα ματς για το πρωτάθλημα, ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός,έχει μαζέψει στη Λεωφόρο, 56.000.Τους μισούς. Σαφώς και δεν είναι το ίδιο, η Ευρωλίγκα με τη Σούπερλίγκ. Πολύ περισσότερο όμως, δεν είναι το ίδιο, το μπάσκετ με το ποδόσφαιρο. Στη προκειμένη περίπτωση, η πτώση των εισιτηρίων του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού,δεν έχει προηγούμενο. Ποιός μπορεί να το έλεγε, ότι ο Παναθηναϊκός, θα έφτανε να κόβει,3.978 με τον Λεβαδειακό, 2.038με τον Πλατανιά και 1.398 με τη Κέρκυρα!
Επίπεδο Προοδευτικής και Αθηναϊκού,αν γυρίσουμε είκοσι χρόνια πίσω. Και δεν είναι θέμα κρίσης. Είναι ότι ο κόσμος του Παναθηναϊκού,έχει απογοητευθεί. Δεν πιστεύει την ομάδα. Δεν ελπίζει. Κι αν γιά τις 5.221 εισιτήρια στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, υπήρχε η δικαιολογία,της αποχής των οργανωμένων, οι 6.995 με την ΑΕΚ καθρεφτίζουν τη ζοφερή πραγματικότητα,της άδειας Λεωφόρου. Που με ρεκόρ για εφέτος, τις 9.786 με τον Αστέρα Τρίπολης, δεν έφτασε ούτε σ ένα ματς, τις δέκαχιλιάδες εισιτήρια!Κι ήταν η μοναδική φορά που ξεπέρασε τον μέσο όρο του μπάσκετ.
Θα πει κάποιος, ότι η Ευρωλίγκα είναι ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και δεν πρόκειται για συγκρίσιμα μεγέθη. Είναι όμως συγκρίσιμα μεγέθη το ποδόσφαιρο με το μπάσκετ;Σε καμιά περίπτωση. Κι αυτό είναι αυτονόητο. Η εξήγηση είναι απλή:Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός, έχει κερδίσει τον πράσινο κόσμο, ενώ ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός τον έχει απογοητεύσει.
Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός,είναι πρωταγωνιστής σε Ελλάδα και Ευρώπη, ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός είναι κομπάρσος. Και με τη πελατεία μάλιστα να είναι συγκεκριμένη (αφού πρόκειται για συγκοινωνούντα δοχεία), κάποιος κόσμος που φεύγει από το ποδόσφαιρο, πάει στο μπάσκετ. Συνυπολογίζοντας και τη κρίση, με τα τρία (κάποιες φορές )εισιτήρια την εβδομάδα ( ένα στο ποδόσφαιρο,δύο στο μπασκετ) να είναι πολλά, ο κόσμος έχεισαν προτεραιότητα την Ευρωλίγκα.
Έστω κι αν όλα τα παιχνίδια, είναι εργάσιμες ημέρες,μετά τις 9.30μμ και τα μισά απ αυτά, μεταδίδονται από την ΕΡΤ.Και χωρίς, η ομάδα να κάνει εξαιρετική χρονιά. Πήρε το Κύπελλο,αλλά στο πρωτάθλημα είναι δεύτερος και στην Ευρωλίγκα κάτω από τη τετράδα. Και τους οργανωμένους, για ένα χρονικό διάστημα να είναι σε κόντρα με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο. Πρόσφατα μάλιστα αναρτήθηκε πανό στο ΟΑΚΑ ότι τα εισιτήρια στα παιχνίδια του πρωταθλήματος είναι ακριβά.
Όταν τη δεκαετία του 90 το μπάσκετ είχε κατέβει από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα έγραφα ότι για τον κόσμο του Ολυμπιακού λειτουργεί σαν υποκατάστατο. Σαν την μεθαδόνη. Με τους οπαδούς των ερυθρολεύκων απογοητευμένους από τα πέτρινα χρόνια στο ποδόσφαιρο,να βρίσκουν καταφύγιο και διέξοδο στις επιτυχίες του μπάσκετ. Αλλά ταυτόχρονα να γεμίζουν το ΟΑΚΑ η,το Καραισκάκης. Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός με πολύ μεγαλύτερη ποσότητα αλλά και διάρκεια στις επιτυχίες,έφτιαξε σιγά-σιγά το δικό του κοινο.
Ταυτόχρονα όμως, άρχισε να κερδίζει τους απογοητευμένους της μπάλας. Δεν είναι λίγοι οι οπαδοί που αντί για διαρκείας στο ποδόσφαιρο επιλέγουν διαρκείας στο μπάσκετ. Η σχέση ομάδας-οπαδού είναι ανταποδοτική. Ο οπαδός δίνει τη στήριξή του κι ομάδα (τις κατά το δυνατόν) επιτυχίες. Αν ο άλλος πάει στο γήπεδο και δεν βλέπει τίποτα,κάποια στιγμή,θα κουραστεί, θα βαρεθεί και θα τα παρατήσει. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό. Δύο πρωταθλήματα σε είκοσι χρόνια,είναι ελάχιστα. Κι ανεξάρτητα από τους τίτλους. Να πάει ο κόσμος στη Λεωφόρο, να δει τι; Ποιοί είναι οι πρωταγωνιστές;
Ποιοί είναι οι σταρ της ομάδας;Στον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό έχουν μείνει μόνο οι φανέλες. Επί Βαρδινογιάννη, όταν ο Κόκκαλης σάρωνε εντός συνόρων,ο Παναθηναϊκός στην Ευρώπη, ήταν παρών. Τώρα όποιος βρει ποιά ήταν η τελευταία φορά που κέρδισε στους Ομίλους του Γιουρόπα, κερδίζει χρυσούν ωρολόγιον. Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός αντίθετα,έχει συνέπεια. Έχει διάρκεια. Εχει σταρ. Έχει καταξιωθεί σαν ομάδα. Κι όταν χάνει,χάνει κάποιεςφορές στο πόντο.
Η ομάδα έχει υποχρεώσει τον κόσμο να τη πιστέψει. Γι’ αυτό και την ακολουθεί. Ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός δεν είναι ούτε καν δεύτερος. Η δυναμική του ΠΑΟΚ με τον Ιβαν Σαββίδη είναι εμφανής. Αγωνιστικά η ΑΕΚ βράζει στο ίδιο καζάνι αλλά έχει το τεράστιο πλεονέκτημα να μην χρωστάει. Στον Παναθηναϊκό, σε ότι έχει να κάνει με το οικονομικό,ζουν εποχές Σαλιαρέλη. Κι όταν έχει απογοητευθεί και τα έχει παρατήσει σε ότι έχει να κάνει με την άσκηση διοίκησης, ο Αλαφούζος θα έχει όρεξη να πάει στο γήπεδο ο οπαδός;
Στο τραγούδι της ημέρας John Lee Hooker & Boom Boom:
