Ο Παναθηναϊκός οφείλει να ξαναγίνει συνεπής και "αξιόπιστος"!

Πέρα απ’ τα δεκάδες ανοικτά μέτωπα που έχει να διευθετήσει και να βάλει σε μία σειρά ο Νίκος Λυμπερόπουλος το εφετινό καλοκαίρι, σχεδιάζοντας -σε συνεργασία με τον Μαρίνο Ουζουνίδη- το νέο «τριφύλλι», καλείται να σηκώσει κι ακόμη ένα πολύ μεγάλο «βάρος»: πρέπει να ξανακάνει απόλυτα «αξιόπιστο» τον Παναθηναϊκό στην ποδοσφαιρική «αγορά», στην πιάτσα, ακόμη και μέσα στα ίδια τα αποδυτήριά του! Κι αυτό, φίλοι μου, δεν είναι καθόλου, μα καθόλου «εύκολη» αποστολή…

Για να το καταφέρει βεβαίως όλο αυτό ο τεχνικός διευθυντής του «τριφυλλιού», δεν αρκεί μία μέρα, μία εβδομάδα, ένας μήνας. Θέλει χρόνο… Μα πάνω απ’ όλα θα χρειαστεί -περισσότερο από κάθε άλλη φορά- την «αρωγή» και την ουσιαστική βοήθεια των «κεφαλών» της ομάδας και δη του Γιάννη Αλαφούζου.

Ανεξάρτητα απ’ την (ούτως ή άλλως πολύ σοβαρή) καθίζηση που έχει βιώσει ο Παναθηναϊκός απ’ το 2012 και μετά στην Ευρώπη, με το ιστορικό… χαμηλό στην ειδική βαθμολογία του UEFA Ranking, ο σύλλογος, το κλαμπ, ο οργανισμός που λέγεται Παναθηναϊκός έχει υποστεί και μία άλλη, εξίσου (ή αν θέλετε ακόμη πιο «βαριά») «ζημιά». Την απώλεια της αξιοπιστίας του στις διεθνείς αγορές. Μία «ζημιά» που τον έχει ακουμπήσει σε δύο διαφορετικές περιόδους την τελευταία πενταετία.

Η πρώτη ήταν απ’ τα τέλη του 2012 ως το καλοκαίρι του ’13, όταν μετά την ολοκληρωτική κατάρρευση της πολυμετοχικότητας, ο Παναθηναϊκός βρέθηκε ένα βήμα πριν απ’ την απόλυτη διάλυση, τη Γ’ Εθνική και το Πρωτοδικείο. Όχι, δεν είναι «μύθοι» όλα αυτά, ούτε εμπεριέχουν κάποια πρόθεση… αγιογραφίας προς τον Αλαφούζο, ο οποίος τράβηξε την ομάδα την ύστατη ώρα απ’ την κινούμενη άμμο που τη «ρουφούσε» μέρα με τη μέρα.

Οποιος δεν θυμάται ωστόσο, εκείνο τον Παναθηναϊκό που τον Απρίλη του ’12 δεν είχε λεφτά στο ταμείο, ούτε για να κλείσει… ξενοδοχείο στην Τρίπολη και σχεδίαζε ταξίδι αυθημερόν, για να παίξει με τον Αστέρα, ε, τότε μάλλον θυμάται ότι τον… συμφέρει. Εκείνος ο Παναθηναϊκός, που χρωστούσε απ’ τον Σεντρίκ Καντέ ως τον Στέργο Μαρίνο κι απ’ τον Μπιάρσμιρ ως τον ατζέντη του Γκοβού και του… Φουσού, έφτασε στο απόλυτο σημείο της κατάρρευσης, με το να μην πάρει άδεια το καλοκαίρι του ’13 και να μείνει εκτός Ευρώπης έπειτα από 16 χρόνια, επειδή έχανε η… μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, στα χρέη, τις οφειλές και το ποιος χρωστούσε σε ποιον.

Η ΠΡΩΤΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ… ΛΟΓΙΚΗΣ

Εκείνο το καλοκαίρι μπήκε και το πρώτος «κόφτης». Επιχειρήθηκε μία πολύ βαθιά τομή στο μπάτζετ, στους «σταρ», στο αγωνιστικό, στο σύνολο των εξόδων της ομάδας, δόθηκε εν λευκώ το ποδοσφαιρικό στους Νταμπίζα (κυρίως) και Αναστασίου κι ο Παναθηναϊκός απέκτησε ξανά στρατηγική και λογική. Ποδοσφαιρική, οικονομική, δομική. Παντού. Και μέσα από μία πάρα πολύ δύσκολη διαδικασία κατάφερε (χάρη στον Νταμπίζα και τα στελέχη που εργάστηκαν προς αυτή την κατεύθυνση) να γίνει ξανά μία αξιόπιστη ομάδα στην πιάτσα και στην ποδοσφαιρική αγορά.

Που έλεγε στους υποψήφιους παίκτες «έχω δύο» και έδινε δύο. Και στην ώρα τους… Που ήξερε μέχρι που έφτανε το… πάπλωμά της και δεν το τραβούσε πιο πάνω από εκεί που μπορούσε, διότι απλά ΔΕΝ μπορούσε. Που «έκοβε» παίκτες όπως ο Φάλκενμπεργκ, διότι υπήρχαν συγκεκριμένες αρχές και «ταβάνι» για όλους. Οποιοι κι αν ήταν οι «υποψήφιοι». Που είχε έναν πρόεδρο/επενδυτή/ιδιοκτήτη που ήταν απόλυτα συνεπής, ακριβώς επειδή το συγκεκριμένο δημιούργημα, δεν είχε πάνω του ούτε… ψήγμα παραλογισμού, σπατάλης ή νεοπλουτισμού…

Ολο αυτό το πέτυχε για μία διετία ο Παναθηναϊκός (έως τον Μάιο του ’15), διότι «πάτησε» πάνω σ’ αυτές τις αρχές που έβαλε ο Νταμπίζας κι αποδέχθηκε/στήριξε την «κεντρική ιδέα» ο Γιάννης Αλαφούζος. Όχι γιατί ξοδεύονταν εκατομμύρια και «γλυκαίνονταν» οι απανταχού μάνατζερ, αλλά επειδή τα όσα λέγονταν και αποτυπώνονταν στις συμφωνίες, ανταποκρίνονταν και στην τάξη.

Η ΔΙΕΤΙΑ ΤΟΥ… ΛΟΞΟΥ ΔΡΟΜΟΥ

Απ’ αυτό το μονοπάτι αποφάσισε να… λοξοδρομήσει ο ίδιος ο ιδιοκτήτης του Παναθηναϊκού το καλοκαίρι του ’15. Όταν «θαμπωμένος» απ’ τη νίκη επί του Ολυμπιακού στο ντέρμπι της Λεωφόρου, τη μείωση της «ψαλίδας» και της αγωνιστικής απόστασης απ’ τον «αιώνιο» αντίπαλο, έκρινε πως ήρθε η ώρα να ανοίξει πολύ περισσότερο την οικονομική… κάνουλα. Ευελπιστώντας σε μία ακόμη ποιοτική ομάδα και σε «ανταπόδοση» της επιπλέον «επένδυσης», μέσα απ’ το ίδιο το γήπεδο και τα αποτελέσματα.

Μόνο που το έκανε με (απόλυτα) λάθος τρόπο. Κι επί της ουσίας με τη λογική των μεταγραφών τύπου Εσιέν, Σάντσεθ (αλλά και Τελάντερ, Βέμερ) «διέγραψε» εν μία νυχτί τις αρχές, που ο ίδιος επέβαλλε μαζί με τον Νταμπίζα στην ομάδα και πέρασε στο άλλο… άκρο. «Σκότωσε» την οικονομική ισορροπία μέσα στα αποδυτήρια, δημιούργησε πολλές διαφορετικές ταχύτητες ανάμεσα σε «παλιούς» και «νέους», χάλασε τη «χημεία» και τη συνοχή. Γνωστά, χιλιοειπωμένα και… χιλιογραμμένα όλα αυτά.

Και το χειρότερο, είναι πως το λάθος το επανέλαβε με ακόμη πιο «σκληρό» (για την ομάδα) τρόπο, με την απόλυτη ελευθερία κινήσεων προς τον Στραματσόνι, τις επιλογές τύπου «δανεικός Ιμπάρμπο με κόστος άνω των 2 εκατ. ευρώ» κ.ο.κ. Με αποτέλεσμα λίγους μήνες μετά, το χρέος να εκτιναχθεί και πάλι στα ύψη, οι καθυστερήσεις στις πληρωμές (σε παίκτες, προπονητές, υπαλλήλους Ακαδημίας και ΠΑΕ) να είναι πιο συχνές κι απ’ τη διέλευση του 608 απ’ τη Βεΐκου και οι οφειλές να τραυματίζουν διεθνώς αυτή την περίφημη «αξιοπιστία» του Παναθηναϊκού.

Ο ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΟ

Πλέον ο Παναθηναϊκός, για τη μανατζερική και την ποδοσφαιρική πιάτσα και την αγορά, είναι στο σημείο που βρισκόταν πριν από 4 χρόνια. «Αναξιόπιστος». Ρωτήστε τον ίδιο τον Νίκο Λυμπερόπουλο, πόσες και πόσες φορές δεν έχει ακούσει σε συζητήσεις με μάνατζερ ή με ομάδες ή και με γραφεία του εξωτερικού αυτό το «…ναι, αλλά θα τα πάρουμε τα χρήματά μας; Και κυρίως θα τα πάρουμε στην ώρα μας; Αστο καλύτερα». Δεν είναι ούτε… προπαγανδιστικό όλο αυτό, ούτε «τραβηγμένο». Είναι η αλήθεια, την οποία καλείται να αντιμετωπίζει ο τεχνικός διευθυντής του Παναθηναϊκού στην καθημερινότητά του και στην επικοινωνία του με μάνατζερ, παίκτες κ.ο.κ.

Η πρόθεση που υπάρχει απ’ την πλευρά του Αλαφούζου είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Θέλει αφού «συμμαζευτεί» όλο αυτό που χτίστηκε (ελαφρά την καρδία και χωρίς πολλές… σκέψεις για το μετά) το περασμένο καλοκαίρι, να είναι απόλυτα συνεπής και αξιόπιστος στις υποχρεώσεις του. Στους παίκτες που έχει στο δυναμικό του, σ’ αυτούς που θα έρθουν, σ’ αυτούς που θα φύγουν. Το έχει «υποσχεθεί» -αν θέλετε- όλο αυτό. Κι αυτό είναι το πρώτο μεγάλο βήμα.

Διότι μόνο έτσι «χτίζεις» σταθερότητα και αξιοπιστία εκτός συνόρων και γίνεσαι «ελκυστικός» προορισμός για τους απ’ έξω. Ετσι «φτιάχνεις» ακόμη πιο «συμπαγή» αποδυτήρια, έτσι αυξάνεις και τις απαιτήσεις σου σαν κλαμπ. Κι απ’ τους παίκτες, κι απ’ τους προπονητές κι απ’ την ομάδα κι απ’ τον ίδιο σου τον εαυτό. Αν ο Γιάννης Αλαφούζος επαναφέρει αυτή τη λογική μαζί με τον Λυμπερόπουλο στον Παναθηναϊκό θα είναι -όσο… ακραίο κι αν ακούγεται- πολύ πιο σημαντικό κι απ’ το να ανεβάσει τα 13 εκατ. ευρώ του μπάτζετ, σε 14 ή 15 εκατ. ευρώ. Στο χέρι του είναι. Το είχε ξανακάνει πριν από 4 χρόνια. Και δεν έχασε…