Μια φορά να μην του(ς) χαλάσει κάτι το κέφι…

Σε κάτι βράδια σαν κι αυτό του αγώνα με την ΑΕΛ, θυμάμαι τα λόγια ενός φίλου μου, που μεταξύ σοβαρού κι αστείου, μου έλεγε πάντα σ’ αντίστοιχες περιπτώσεις "…ρε φίλε, ώρες-ώρες νιώθω πως η όποια τύχη αυτής της ομάδας, εξαντλήθηκε σ’ εκείνο το βράδυ της κούρσας του Δώνη στο Αμστερνταμ. Από τότε, όπου σηκώσεις τη λέξη 'γκίνια' θα βρεις από κάτω τον Παναθηναϊκό…".

Αφού του απαντούσα πάντα με ένα "παγωμένο" χαμόγελο κι ένα "…έλα μωρέ Χρηστάρα, πάλι τα ίδια άρχισες;", άρχισα να το ξανασκέφτομαι… "λες ρε διάολε;".

Συγνώμη για τον πρώτο ενικό… Και για την εισαγωγή που παραπέμπει σε… Χαρδαβέλλα και πύλες του ανεξήγητου. Όμως κι αυτή η γκίνια του Παναθηναϊκού αρχίζει να… ξύνει κάποιες στιγμές το ταβάνι του απίστευτου.

Το βράδυ στη Λεωφόρο ήταν μετά από καιρό, καλό. Πολύ καλό... Για όλους όσοι είχαν πάει στο γήπεδο κι όσους είχαν καθίσει να το δουν στην τηλεόραση. Περισσότερη ενέργεια απ' όλους τους "πράσινους", περισσότεροι συνδυασμοί και σωστές κινήσεις, τρομερή όρεξη από τους Τσάβες και Λουτσιάνο που έδειχναν πως λίγο-λίγο είχαν αρχίσει να "δένουν" και να μαθαίνει ο ένας το παιχνίδι του άλλου.

Ωραία πράγματα, πολύ πιο "χαρούμενα", τα οποία έφτιαξαν λίγο τη διάθεση του κόσμου που είχε μαυρίσει η ψυχή του, με όλα όσα γίνονται εδώ και καιρό πέριξ του ποδοσφαιρικού τμήματος. Ακόμη μεγαλύτερο κέφι στο β' ημίχρονο, αφού μπήκε στο γήπεδο κι ο Βιγιαφάνιες (πόσο έλειψε ο Αργεντινός απ’ αυτό το γκρουπ) που ομόρφυνε κι άλλο το παιχνίδι του Παναθηναϊκού, κάθετο ποδόσφαιρο (επιτέλους μετά από καιρό), πολύ πιο team spirit συμπεριφορά απ’ όλους.

Κι ένας Τσάβες, πραγματικό… σκυλί του πολέμου, να μάχεται και να κυνηγάει και την τελευταία μπάλα στο γήπεδο σαν να μην υπάρχει… αύριο, φτιάχνοντας τρελά την κερκίδα!

Όλα αυτά μέχρι το 75ο λεπτό. Μέχρι που ένα στραβοπάτημα του Λουτσιάνο σε μία ρημάδα λακκούβα, κατάφερε να επισκιάσει τα πάντα και να ξαναφέρει άρον-άρον τη… συννεφιά. Μα ποτέ πια, να μην χαρεί μέχρι τέλους, ο κόσμος του Παναθηναϊκού ένα παιχνίδι της ομάδας του…

Όποιος είδε τον Βραζιλιάνο να σφαδάζει στο χορτάρι, κατάλαβε αμέσως πως η ζημιά ήταν μεγάλη. Ο ίδιος πάντως, το κατάλαβε σε δευτερόλεπτα… Το ίδιο καταραμένο déjà vu για τον "Λούτσι", 25 μήνες μετά τον αντίστοιχο τραυματισμό του σ’ ένα ματς Κυπέλλου της Κορίνθιανς με τη Σάντος (19 Αυγούστου 2015).

ΤΟΥ ΕΚΟΨΕ ΤΗ ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ ΤΟ '15

Εκείνος ο τραυματισμός του είχε στερήσει τη μεταγραφή του στη Μπενφίκα, που σχεδόν είχε φιξάρει τα πάντα με την Κορίνθιανς για να τον πάρει στο "Ντα Λουζ". Αυτός ο τραυματισμός, στο άλλο γόνατο αυτή τη φορά, το αριστερό, έρχεται να του… κόψει τη φόρα και τα «φτερά».

Πάνω που είχε αρχίσει να μπαίνει στο -εντελώς διαφορετικό σε σχέση μ’ αυτά που είχε μάθει- στιλ παιχνιδιού της ομάδας. Πάνω που είχε πάρει τα… πάνω του κι έδειχνε fit κι απόλυτα αποφασισμένος να αναλάβει στο γήπεδο τον ηγετικό ρόλο που προόριζε για τον ίδιο και τον Τσάβες ο Ουζουνίδης.

Γκίνια ρε φίλε… Μεγάλη γκίνια… Να γυρίσει όχι όσο το δυνατόν πιο σύντομα, αλλά πρώτα και πάνω απ’ όλα, να γυρίσει απολύτως καλά το παιδί. Αυτό μετράει τώρα. Όχι το πότε, αλλά το πώς… Και η αποκατάσταση μετά την επέμβαση που θα κάνει μέσα στα επόμενα 24ωρα είναι το "Α" και το "Ω".

"ΑΛΛΟ" ΠΛΑΝΟ ΧΩΡΙΣ ΛΟΥΤΣΙΑΝΟ

Ό,τι χειρότερο και για τον Ουζουνίδη. Ξανά, μανά αλλαγή πλάνων, σχεδιασμού και κατεύθυνσης στο παιχνίδι της ομάδας. Είπαμε… Άλλη ομάδα στα τέλη Ιουλίου κόντρα στην Γκαμπάλα, άλλη στα ματς με την Αθλέτικ Μπιλμπάο, άλλη αυτή που είχε στα χέρια του όταν ολοκληρώθηκε το μεταγραφικό παζλ (χωρίς Ζέκα, αλλά με Μουνιέ, Χίλιεμαρκ και Σιλά) και… άλλη πλέον χωρίς τον Λουτσιάνο.

Θα μάθει όμως να ζει και μ’ αυτό ο προπονητής του Παναθηναϊκού. Η απόλυτα ψύχραιμη προσέγγιση όλων των προβλημάτων (αγωνιστικών, διοικητικών, οικονομικών) στη συνέντευξη Τύπου μετά το ματς με την ΑΕΛ, ήταν ίσως το τελικό αισιόδοξο μήνυμα της βραδιάς.

Ο κόσμος να χαλάσει, βόμβες να πέφτουν πέριξ του "Γ. Καλαφάτης", ο ίδιος και οι παίκτες του θα συνεχίσουν να δουλεύουν. Και αγωνιστικά, ο Παναθηναϊκός θα γίνει καλύτερος. Πολύ καλύτερος. Κι αξίζει και ο κόσμος του Παναθηναϊκού να αγκαλιάσει αυτή την προσπάθεια που κάνουν προπονητές και παίκτες, μακριά απ' τα όσα γίνονται, δεν γίνονται ή θα γίνουν στα διοικητικά της ομάδας. Το δικό τους σχοινί αντέχει…

Υ.Γ.: Ο Μλάντεν Μπόζοβιτς φαίνεται πως είναι ένας καλός τερματοφύλακας. Για να έχει άλλωστε 42 συμμετοχές με την εθνική του Μαυροβουνίου και να μετράει μία φιλότιμη καριέρα σε Παρτιζάν (3 χρόνια), Βιντεότον και διάφορες ομάδες της Ρωσίας, δεν μπορεί, στα 33 του έχει πίσω του μία πορεία...

Αν, δε, δει κανείς τα στατιστικά του ανά σεζόν, φαίνεται πως δεν είχε ποτέ κάποιον σοβαρό τραυματισμό στην καριέρα του. Και μακάρι μέχρι να κρεμάσει τα γάντια του, να μην έχει ποτέ ο άνθρωπος. Κανείς παίκτης να μην ξανατραυματιστεί ποτέ…

Αλήθεια όμως, βλέποντας σήμερα ξανά τις φωτό και τα βίντεο από τις ψευτομαγκιές σου προς τον Λουτσιάνο, που δευτερόλεπτα πριν έχει πάθει ρήξη χιαστών, πως αισθάνεσαι ρε φίλε; Νιώθεις "ωραίος"; Νιώθεις "μάγκας", "ανώτερος" κι "αρσενικός"; Χιαστό ρε φίλε, με ρήξη συνδέσμων και ρήξη έξω μηνίσκου! Έχεις ιδέα τι σημαίνει όλο αυτό; Έχεις; Και νιώθεις ακόμα το ίδιο "μάγκας";

Σαν τον άλλον, τον Τομάς του Λεβαδειακού, ο οποίος τον Αύγουστο του '14 είχε "γκρεμίσει" στη μικρή περιοχή τον Μπεργκ, που έσπασε την κλείδα του με την πτώση του στο γήπεδο και μετά του πουλούσε και… μαγκιές, πως πήγε και καλά να εκβιάσει» πέναλτι. Ό,τι και αν πει κανείς είναι λίγο…

Υ.Γ.1: Η δε ΠΑΕ ΑΕΛ έβγαλε ανακοίνωση με ρυθμούς… Πανόπουλου, πέντε λεπτά μετά το τέλος του αγώνα, κατηγορούσε τον Μολέδο για "δρεπανοφόρο" και μιλούσε για καταγγελίες κλπ. Αν το μαρκάρισμα του Βραζιλιάνου στον Ρέντζα ήταν για καταγγελία, αυτό του Φατιόν στον Χατζηγιοβάνη στο 37’, τι ήταν άραγε; Σύλληψη και… απέλαση; Έχει χαθεί η μπάλα πλέον σε όλα τα επίπεδα…

Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography