Μετά τη Ζάκυνθο, απέκτησε "ναυάγιο" και η Κέρκυρα!

Αν η υπομονή «πληρωνόταν» με κάποιον τρόπο σε ευρώ, οι φίλοι του Παναθηναϊκού θα είχαν… λύσει το οικονομικό τους πρόβλημα εδώ και χρόνια. Και των παιδιών τους και των εγγονιών τους, και πάει λέγοντας.

Από πού να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς μετά το νέο στραπάτσο του τριφυλλιού (και) στην Κέρκυρα… Στραπάτσο; Γράψτε λάθος… Ναυάγιο! Μετά τη Ζάκυνθο, ακόμη ένα μεγάλο νησί των Επτανήσων, απέκτησε το δικό του… ναυάγιο.

Τόσο θλιβερό ήταν αυτό που είδε το βράδυ της Κυριακής (10/9) ο κόσμος του Παναθηναϊκού στο νησί των Φαιάκων. Τόσο, κι άλλο τόσο που απελπίστηκε πια… Αγανάκτησε! Ή παραφράζοντας το τραγούδι-ύμνο μου μελοποίησαν πριν από 19 χρόνια τα «Διάφανα Κρίνα», τα… χρόνια του (κάθε φίλου της ομάδας), ναυάγησαν στις ξέρες του (Παναθηναϊκού). Σε άλλη μία «ξέρα». Σε άλλη μία χρονιά, που ουσιαστικά τελείωσε πριν καλά-καλά… αρχίσει!

Φυσιολογικά (διότι η συγκεκριμένη λέξη έχει σβηστεί εδώ και χρόνια στον Παναθηναϊκό), όταν βλέπεις μία ομάδα να έχει τόσο τραγικό πρόσωπο σαν κι εκείνο που παρουσίασε ο Παναθηναϊκός πριν από δύο εβδομάδες, σ’ εκείνο το 0-0 -μαγική εικόνα- με τον Λεβαδειακό στη Λεωφόρο, λες «…δεν μπορεί, κάτι θα στρώσει», απ’ τη στιγμή μάλιστα που μεσολαβεί μία διακοπή 15 ημερών. Περιμένεις να δεις, μία ανασύνταξη, λίγο περισσότερο «νεύρο», εγωισμό, κάτι… Πόσω μάλλον απ’ τη στιγμή που -διάολε- οι παίκτες που αποκτήθηκαν έστω και στο φινάλε της μεταγραφικής περιόδου, δεν είναι της… σειράς, αλλά καλοί ποδοσφαιριστές. Μην τρελαθούμε κιόλας…

Κι όμως… Μηδέν εις το πηλίκον! «Ζερό» και μια τρύπα στο νερό… Κατανοητό να μην υπάρχει συνοχή, όταν (και) ο φετινός Παναθηναϊκός πέρασε (και περνάει) τρία στάδια μονταρίσματος αυτό το καλοκαίρι. Είπαμε… Άλλη ομάδα με την Γκαμπάλα, άλλη ομάδα με την Αθλέτικ κι άλλη απ’ το τέλος Αυγούστου και μετά.

Όμως αυτά τα ματς, κόντρα σε τέτοιους αντιπάλους ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ να μην τα παίρνεις με την ατομική σου ποιότητα σαν ομάδα. Δεν νοείται να μην μπορείς να φτιάξεις δύο με τρεις καλές ευκαιρίες, για να βάλεις ένα γκολ στην Κέρκυρα. Δεν πρέπει να πέρασε πιο… άνετο βράδυ, κόντρα σε κάποιον απ’ τους «μεγάλους» της λίγκας ο Νικολάκης Γιαννακόπουλος. Τρεις ευκαιρίες κι αυτές στα σκουπίδια. Μία του Λουτσιάνο -που καλό θα ήταν να ηρεμήσει λίγο μέσα στο γήπεδο και να κοιτάξει να παίξει μπάλα κι όχι να διαμαρτύρεται και να γκρινιάζει όλη την ώρα-, μία του Χίλιεμαρκ που πλάσαρε άψυχα πάνω στον πορτιέρε του ΑΟΚ και μία του Καμπέσας που κατάφερε (ναι ρε φίλε, δεν γίνεται να το κάνει αυτό) να στείλει τη μπάλα χιλιοστά άουτ με κεφαλιά, όντας μόνος του στα πέντε μέτρα απ’ το τέρμα.

Και την ίδια ώρα πίσω. Οι πρώτες «τρύπες» στο αμπάρι. Ακόμη μία γκέλα βγαλμένη από δίτερμα στο διάλειμμα της γ’ γυμνασίου κι ένα γκολ «δώρο» στον αντίπαλο (χέρι του Κουτρουμπή στο 17’). Ετσι ρε παιδί μου, για να κάνεις ακόμη πιο δύσκολη τη ζωή σου σαν ομάδα... Και μετά, να’ σου και μία πεντάλεπτη… πλημμύρα στα «πράσινα» μετόπισθεν, με την Κέρκυρα να επιτίθεται με άνεση και να κάνει και δοκάρι στο 20’, βλέποντας τον Παναθηναϊκό να κοιμάται τον ύπνο του… δικαίου και να μην «ξυπνάει», ούτε μετά το 1-0.

Ας αφήσουμε δε, το δεύτερο ημίχρονο. Τρεις αλλαγές ως το 67’ και σερί ανακάτεμα της τράπουλας από τον Ουζουνίδη, μπας κι αλλάξει λίγο προς το καλύτερο η εικόνα. Φευ… Ακόμη χειρότερο το θέαμα από τους «πράσινους» και σε κυκλοφορία της μπάλας και σε ιδέες και σε ποδοσφαιρικό εγωισμό. Κι αν οι «Φαίακες» δεν ήταν τόσο… επιφυλακτικοί, στις κόντρα επιθέσεις, το σκορ πιθανότατα θα έγραφε κι άλλα.

Σ’ όλο αυτό το συνονθύλευμα βεβαίως, υπήρχε κι ένας διαιτητής κατώτερος των περιστάσεων. Ή… αρκετός αν προτιμάτε, γι’ αυτό που πρέπει πλέον να βλέπουμε. Στο 11’ ο Γρομητράρης έκανε ωραία παλαιστική λαβή προς τον Τσάβες που έβγαινε προς το τετ-α-τετ. «Παίζετε» ο νεαρός και φέρελπις ρέφερι Ιωάννης Παπαδόπουλος του συνδέσμου Μακεδονίας αντί για φάουλ δύο μέτρα έξω απ’ την περιοχή, σε φάση που σήκωνε και αποβολή. Στο 88’, ο Σοϊλέδης τρέχοντας για να προλάβει τον Καμπέσας μετά το λάθος του, τον κλωτσάει στον αστράγαλο την ώρα του σουτ. «Παίζετε» πάλι από τον νεαρό και φέρελπι Παπαδόπουλο. Και εις ανώτερα νέε μου…

Όταν όμως σαν Παναθηναϊκός, διοικητικά, ΔΕΝ υπάρχεις πουθενά και δεν σε υπολογίζει ούτε η… Λαμία, ποιος να σε σεβαστεί μετά στο γήπεδο;

Το πράγμα πλέον έχει φτάσει συνολικά στο απροχώρητο. Απ’ όλες τις πλευρές… Στο διοικητικό γίνεται επιβεβλημένο πλέον ο Γιάννης Αλαφούζος να επιδιώξει, να κυνηγήσει με μεγαλύτερο ζήλο, να παλέψει για αλλαγή στο ιδιοκτησιακό καθεστώς. Διότι η κατάσταση πλέον ΔΕΝ… ΣΗΚΩΝΕΙ, που έλεγε και ο Μπίλι ο Παπακωνσταντίνου. Και οι αντιδράσεις κινδυνεύουν να γίνουν πλέον ανεξέλεγκτες.

Στο δε αγωνιστικό, όλο το βάρος πέφτει πάνω στον Μαρίνο Ουζουνίδη, που σαφώς κι έχει και τις δικές του ευθύνες, όχι για την έλλειψη συνοχής, αλλά γι’ αυτή την εκνευριστική έλλειψη κινήτρου και πάθος που έβγαλε ο Παναθηναϊκός στα ματς με Λεβαδειακό και Κέρκυρα. Πριν λίγους μήνες, τον Γενάρη του ’17, μετά από ένα εξίσου δύσκολο ξεκίνημα κατάφερε λίγο-λίγο και το «γύρισε». Και είδε τουλάχιστον πέντε-δέκα πράγματα ο κόσμος. Θα μπορέσει να το ξανακάνει και τώρα; Ειδικά με τη χρονιά να «φλερτάρει» με ένα μεγάλο «Χ», πριν καλά-καλά αρχίσει; Δύσκολη, πολύ δύσκολη αποστολή…