Kαι στο τέλος νικούν πάντα οι… Ισπανοί

Οι Έλληνες φίλαθλοι στη συντριπτική τους πλειονότητα είχαν ταχθεί υπέρ της Μαρσέιγ στον φετινό τελικό του Europa League και ο λόγος προφανής: η παρουσία του Κώστα Μήτρογλου στην γαλλική ομάδα και η χρυσή ευκαιρία που του δινόταν να γίνει ο πρώτος Έλληνας ποδοσφαιρικής που θα σήκωνε ευρωπαϊκό τρόπαιο σε διασυλλογικό επίπεδο.

Άλλο όμως τι θέλαμε και προσδοκούσαμε εμείς και άλλο τι μπορούσε να προσφέρει η κάθε φιναλίστ στο χορτάρι του “Parc Olympique Lyonnais”, γιατί για να λέμε την πάσα αλήθεια η Ατλέτικο παρατάχτηκε με την ταμπέλα του φαβορί, αγωνίστηκε για 90 λεπτά με αυτό το δεδομένο και κατέκτησε το βαρύτιμο τρόπαιο με χαρακτηριστική ευκολία, ως ένα φαβορί που σέβεται τον “τίτλο” του!

Ναι, η Μαρσέιγ μπήκε πιο δυνατά, πιο φουριόζα, πιο επιθετική, με μεγαλύτερο πάθος στις προσωπικές μονομαχίες και με διάθεση να βάλει τη μπάλα κάτω, να αιφνιδιάσει την αντίπαλό της και να πετύχει ένα γρήγορο γκολ που θα άλλαζε τα δεδομένα. Και για ένα 20λεπτο το πέτυχε 100%, με τους παίκτες του Ρούντι Γκαρθία να περιορίζουν την Ατλέτικο σε παθητικό ρόλο και με τους Παγέτ και Οκάμπος εν δράσει να δημιουργούν κινδύνους αλλά και τον Ζερμέν να έχει μοναδική ευκαιρία (ειδικά σε ματς που διακυβεύεται τρόπαιο) στο 4′ να ανοίξει το σκορ.

Δυστυχώς όμως για αυτούς δεν κεφαλαιοποίησαν την υπεροχή, την τόλμη και το αγωνιστικό τους θράσος με κάποιο τέρμα και τιμωρήθηκαν για αυτό. Πολύ σκληρά μάλιστα! Κόντρα στη ροή του αγώνα που τους ήθελε να βάζουν δύσκολα στον Ντιέγκο Σιμεόνε που παρακολουθούσε το ματς από τις εξέδρες (τιμωρημένος από τα ματς με την Άρσεναλ) έκαναν ένα λάθος παιδαριώδες και ερασιτεχνικό που ο Γκριεζμάν δεν τους το… συγχώρεσε.

Ο ΓΚΡΙΕΖΜΑΝ ΕΘΕΣΕ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΤΟ ΜΑΤΣ

Ο Μανταντά αντί να διώξει μακριά τη μπάλα με βολέ “έπαιξε με τη φωτιά” κάνοντας δυνατή πάσα στον Αγκισά που ήταν μεταξύ κέντρου και μεγάλης περιοχής της ομάδας του, εκείνος έκανε λάθος στο… λάθος προσπαθώντας να κάνει κοντρόλ, ο Γκάμπι “μυρίστηκε” την “πατάτα”, έκλεψε τη μπάλα και έβγαλε κάθετη σε χρόνο dt και ο Γκριεζμάν εκτέλεσε για το 1-0.

Μπουμ! Ό,τι είχαμε δει σε 20 λεπτά ανατράπηκαν σε λίγα δευτερόλεπτα και αυτή είναι άλλωστε η ομορφιά του ποδοσφαίρου που το κάνει τόσο διαφορετικά από κάθε άλλο άθλημα. Η Μαρσέιγ σοκαρίστηκε από τον τρόπο που δέχτηκε γκολ και αν διατήρησε κάποια από την αυτοκυριαρχία της στα επόμενα λεπτά, αυτή εξαφανίστηκε στο 32′, με τον Παγέτ να αδυνατεί να συνεχίσει λόγω τραβήγματος στον δεξιό δικέφαλο και να αποχωρεί.

Χωρίς τον ποιοτικότερο και πιο εγκεφαλικό παίκτη της (ορισμός του game changer για αυτή την Μαρσέιγ) για τη συνέχεια και με ένα γκολ πίσω απέναντι σε μία από τις πιο κυνικές και ουσιαστικές ομάδες στην Ευρώπη τι τύχη θα μπορούσε να έχει; Εύκολη η απάντηση: ΚΑΜΙΑ.

Η Ατλέτικο μπήκε στη θέση του οδηγού νωρίς και το μόνο που έκανε στη συνέχεια ήταν να “παίξει με το χρόνο” επιβάλλοντας το ρυθμό της, κάνοντας το παιχνίδι της και αφήνοντας τους Φωκαείς να “βράζουν στο ζουμί τους”. Ήξερε πως το (μεγάλο) πρόβλημα της Μαρσέιγ (μαύρη τρύπα αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς και να μην ωραιοποιούμε καταστάσεις) είναι στο κέντρο της άμυνάς της και εκεί ακριβώς “χτύπησε” με το… καλημέρα του δεύτερου ημιχρόνου.

ΣΕ ΤΕΛΙΚΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΡΕΑΛ, ΦΑΒΟΡΙ Η…. ΑΤΛΕΤΙΚΟ

Ο Γκριεζμάν έπαιξε το 1-2 με τον Κόκε και “τρύπωσε” στην καρδιά της γαλλικής άμυνας με τους Ραμί και Λουίς Γκουστάβο να έχουν “κολλήσει” και με ένα σκαφτό πλασέ-σπεσιαλιτέ του φρόντισε να δώσει τέλος στη “σεμνή τελετή”. Δύο τετ α τετ, ισάριθμα γκολ για τους “ροχιμπλάνκος” του Ντιέγκο Σιμεόνε που είναι “ανοιχτό βιβλίο” εδώ και επτά χρόνια που ο Αργεντινός είναι στο τιμόνι τους.

Ορισμός της δυσκολοκατάβλητης ομάδας που δεν σου επιτρέπει να έχεις πολλές ευκαιρίες για να της βάλεις γκολ (η Μαρσέιγ την είχε στο 4′ και την πέταξε στα σκουπίδια), συνεχές πρέσινγκ στο χώρο του κέντρου, χαμηλό τέμπο, όχι ρίσκα με πολλούς παίκτες στην επίθεση και χτυπήματα αλά… κόμπρα.

Έτσι έγινε και στον τελικό, με την Ατλέτικο να αισθάνεται… ανακουφισμένη που δεν είχε απέναντί της τον “κακό δαίμονα” Ρεάλ (την ομάδα που της στέρησε το πρώτο της Champions League το 2014 στην παράταση και το 2016 στα πέναλτι) και να έχει εκείνη το ρόλο του “μεγάλου αφεντικού”, της ομάδας με το “know how” όσον αφορά σε τελικούς και τρόπαια.

Μετά το 2-0 τα πάντα είχαν κριθεί, η Μαρσέιγ άρχισε να… τρεκλίζει αγωνιστικά και η Ατλέτικο να έχει όλο περισσότερη ώρα τη μπάλα στα πόδια και αν δεν ήταν η είσοδος του Μήτρογλου στο ματς στο 74′ να “ξυπνήσει” την ομάδα του, ακόμα θα περιμέναμε την αντίδραση των παικτών του Ρούντι Γκαρθία.

ΠΗΡΕ ΤΑ 15′ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ

Ο “Μητρογκόλ” πήρε τη θέση του Ζερμέν που “εξαφανίστηκε” μέσα στις συμπληγάδες της μαδριλένικης άμυνας και έδωσε πνοή, άγγιξε το γκολ με εκπληκτική κεφαλιά (δοκάρι) που την πήρε νικώντας κατά κράτος τον Γκοντίν και βοήθησε τους συμπαίκτες του να φορτσάρουν στο φινάλε για το γκολ της… ελπίδας.

Η διαφορά πάντως ποιότητας και εμπειρίας των δύο φιναλίστ αποτυπώθηκε στο φινάλε με διαφορά δύο λεπτών. Στο 87′ ο Τοβέν έκανε ωραία ατομική ενέργεια από τα αριστερά όμως ο Ενζί κόντεψε να στείλει τη μπάλα πλάγιο άουτ από το σημείο του πέναλτι, με το δεξί εξωτερικό του ποδιού του. Δύο λεπτά μετά η Ατλέτικο έβγαλε αντεπίθεση, ο αρχηγός Γκάμπι βρέθηκε μέσα στην περιοχή και με διαγώνιο δεξί σουτ εκτέλεσε τον Μανταντά για το τελικό 3-0.

“Σε αυτό το επίπεδο, πρέπει να αξιοποιούμε τις ευκαιρίες που κάνουμε”, παραδέχτηκε ο Κώστας Μήτρογλου στο φινάλε του τελικού και έχει ολότελα δίκιο, αν σκεφτεί κανείς ποιον είχε αντίπαλο η Μαρσέιγ: μία ομάδα που σε 377 παιχνίδια επί εποχής Ντιέγκο Σιμεόνε έχει απαραβίαστη την εστία της στα 200 (!), ήτοι στο 53,1% των παιχνιδιών της…

Εάν μάλιστα θελήσουμε να αναδείξουμε κάποιους πρωταγωνιστές της φετινής Ατλέτικο, τότε σίγουρα “οφείλουμε” να αναφέρουμε τέσσερα πρόσωπα που ήθελαν να στείλουν μήνυμα με αυτό το τρόπαιο.

ΤΟ ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ ΤΟΥ ΣΙΜΕΟΝΕ ΕΙΧΕ ΚΑΤΙ ΝΑ “ΔΗΛΩΣΕΙ”

✔ Ο Ντιέγκο Κόστα έδωσε απάντηση στον Αντόνιο Κόντε που τον έβαλε στο περιθώριο στην Τσέλσι και πήρε τον Μοράτα στη θέση του, με τον πολιτογραφημένο Ισπανό φορ να σηκώνει στο φινάλε της σεζόν ευρωπαϊκό τρόπαιο την ώρα που η πρώην ομάδα του έμεινε εκτός από το νέο Champions League.

✔ Ο Αντουάν Γκριεζμάν (πρώτος Γάλλος που σκοράρει δις σε ευρωπαϊκό τελικό μετά τον Τζιμπρίλ Σισέ στο Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ της Λίβερπουλ με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας το 2005) σήκωσε το τρόπαιο στην πατρίδα του, που ήταν το πρώτο του από το 2014 και μετά που πήγε στην Ατλέτικο από την Σοσιεδάδ, και σε περίπτωση που πάει στην Μπαρτσελόνα όπως φημολογείται ουδείς μπορεί να τον κατηγορήσει πως δεν έδωσε τον καλύτερο εαυτό του στους “ροχιμπλάνκος” στην τελευταία του σεζόν στην ομάδα.

✔ Ο Φερνάντο Τόρες, ο παίκτης που “αντιπροσωπεύει τα πάντα για την Ατλέτικο” σύμφωνα με τον Ντιέγκο Σιμεόνε, μπορεί να φύγει πλέον “γεμάτος” απο την ομάδα της καρδιάς του (το έχει ανακοινώσει) αφού σήκωσε το πρώτο του τρόπαιο φορώντας την ερυθρόλευκη φανέλα.

✔ Ο Γκάμπι δεν έκρυψε την απογοήτευσή του όταν η Ατλέτικο έμεινε εκτός “16” του Champions League και χαρακτήρισε “σκατό” το Europa League, ωστόσο ήταν από τους καλύτερους στον τελικό και σφράγισε τον θρίαμβο με το δικό του γκολ στο 89′, που ήταν μάλιστα το πρώτο του με την Ατλέτικο μετά τον Αύγουστο του 2015. “Τώρα το σκατό το τρώω εγώ”, είπε χαρακτηριστικά στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε ο 34χρονος αρχηγός της.

ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΤΑΥΡΟΙ ΔΕΝ ΠΙΑΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΑΤΑ…

Κλείνοντας να βάλουμε έναν αστερίσκο σε αυτό το κείμενο που δεν είναι άλλος από την ισπανική κυριαρχία. Τι κυριαρχία, αυτοκρατορία! Το 2001 η Βαλένθια έχασε στον τελικό του Champions League από την Μπάγερν στα πέναλτι και η Αλαβές στον τελικό του Κυπέλλου UEFA από την Λίβερπουλ στην παράταση και έκτοτε οι Ισπανοί παίρνουν ΕΚΔΙΚΗΣΗ! Ξανά και ξανά…

Ο αιώνας αυτός είναι δικός τους, τουλάχιστον στην πρώτη 20ετία, για μετά… βλέπουμε. Η Ρεάλ και η Μπαρτσελόνα έχουν σαρώσει στο Champions League με 4 κατακτήσεις έκαστος ενώ Σεβίλλη και Ατλέτικο Μαδρίτης μαζί έχουν 8 τρόπαια στη δεύτερη τη τάξει ευρωπαϊκή διοργάνωση, είτε με τη μορφή του Κυπέλλου UEFA είτε με αυτήν του Europa League (από το 2009-2010).

Το πιο “τρομακτικό” όμως γεγονός από όλα είναι άλλο: ότι στους 13 τελευταίους ευρωπαϊκούς τελικούς που έχει εμφανιστεί ισπανική ομάδα απέναντι σε ομάδα άλλης χώρας (γιατί είχαμε και τα Ρεάλ-Ατλέτικο και το Ατλέτικο Μαδρίτης-Μπιλμπάο και Σεβίλλη-Εσπανιόλ που δεν υπολογίζονται), εφαρμόζεται η ιστορική πλέον ρήση του Γκάρι Λίνεκερ για τους Γερμανούς αλλά… ελαφρώς παραλλαγμένη.

“Το ποδόσφαιρο είναι ένα απλό παιχνίδι όπου 22 παίκτες κλωτσάνε μια μπάλα για 90 λεπτά και στο τέλος κερδίζουν οι Ισπανοί”. Νομίζω πως ούτε ο Γκάρι Λίνεκερ έχει αντίρρηση επ’αυτού. Να δούμε αν θα εκφράσει η Λίβερπουλ στις 26 Μαΐου στο Κίεβο, στον μεγάλο τελικό του φετινού Champions League απέναντι στην Ρεάλ Μαδρίτης…