Η νίκη μπορεί να ήρθε από ψηλά…

Το τεράστιο συναισθηματικό βάρος δεν μπορεί να φυσικά να αποτελέσει “καθαρή” εξήγηση για την άνετη, όπως εξελίχθηκε το ματς, νίκη του Παναθηναϊκού επί του Ολυμπιακού στον τρίτο τελικό.

Ωστόσο, με μία δεύτερη και σίγουρα όχι τόσο αγωνιστική ανάγνωση, το γεγονός του θανάτου του Παύλου Γιαννακόπουλου ίσως και να έπαιξε ρόλο στην έκβαση αυτού του αγώνα. Διότι όταν οι παίκτες του Παναθηναϊκού ανέβηκαν στην εξέδρα των επισήμων για να αποθέσουν ένα άσπρο τριαντάφυλλο σε μνήμη του ιστορικού ηγέτη, πιθανώς να δημιουργήθηκε μέσα τους ένα νέο, ισχυρό κίνητρο. Ενα πρέπει, ότι αυτό το ματς, αυτήν την ημέρα δεν πρέπει να χαθεί.

Μία παρένθεση εδώ. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος για τους νεώτερους μπορεί να μην λέει κάτι ως προσωπικότητα. Είναι όμως χρήσιμο να να τονίσουμε ότι η Παναθηναϊκή μπασκετική αυτοκρατορία των τελευταίων 25 χρόνων χτίστηκε πάνω στην τρέλα του εκλιπόντος (και φυσικά του Θανάση Γιαννακόπουλου).

Ο Παύλος ήταν παράγοντας παλαιάς κοπής από αυτούς που σίγουρα λείπουν από τη σημερινή εποχή των “σκληρών” που απαιτούν τη νίκη με κάθε τρόπο και κάθε μέσο. Ηταν και ένας ωραίος άνθρωπος, ένας κιμπάρης από μία άλλη εποχή που το λόγο του τον κρατούσε. Κυκλοφορούσε μόνος, οδηγούσε μόνος, δεν συνοδευόταν ποτέ από φουσκωτούς, γινόταν ένα με τον απλό κόσμο γιατί από αυτόν προερχόταν και σ’ αυτόν έδινε λογαριασμό.

Μην ψάχνετε να βρείτε Γιαννακόπουλους σήμερα, το καλούπι αυτό έσπασε οριστικά. Ο Παύλος έβαζε συναίσθημα σε πολύ μεγάλες δόσεις αλλά παράλληλα σεβόταν τον αντίπαλο και τη δική του προσπάθεια χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρξαν φορές που παθιάστηκε και ξέφυγε. Αλλά ουδείς κρατούσε… μούτρα στον Παύλο, σ’ αυτήν την ανόθευτη ψυχή, στον άνθρωπο της διπλανής πόρτας που πάντα, σε κάθε απονομή, έσπευδε να σηκώσει το Κύπελλο με χαρά μικρού παιδιού. Κλείνει η παρένθεση.

Ο Παναθηναϊκός, λοιπόν, σαν να απέκτησε ένα επιπλέον λόγο να διεκδικήσει τη νίκη πάση θυσία, πήρε πράγματα από όλους όσοι έπαιξαν. Εκπληκτικό αυτό και τρομερά σημαντικό για παιχνίδι τέτοιας σημασίας. Ποιος θα περίμενε ας πούμε ότι ο Ογκαστ θα έπαιζε τόσο κομβικό ρόλο; Ποιος στα αλήθεια περίμενε ότι ο Λεκαβίτσιους θα χάριζε πολύ ποιοτικά λεπτά και θα έδινε πολύτιμες ανάσες στον καλάθι; Ποιος είχε δει το όνειρο ότι ο Ρίβερς θα θύμιζε τον παλιό, καλό Ρίβερς;

Στον αντίποδα, ο Ολυμπιακός έμοιαζε να είχε στερέψει από ιδέες και από ενέργεια. Αυτή τη φορά οι Σπανούλης και Πρίντεζης μπήκαν στην επιθετική εξίσωση αλλά, ως δια μαγείας, εξαφανίστηκαν όλοι οι υπόλοιποι. Μηδέν ο Μάντζαρης, μηδέν ο Στρέλνιεκς, μόλις 2 ο Ρόμπερτς, ουδείς κατάφερε να βοηθήσει τον Σπανούλη στην περιφέρεια.

Αυτό ήταν μάλλον και το πλέον ανησυχητικό για τους ερυθρόλευκους σημάδι ενόψει του τέταρτου τελικού την προσεχή Πέμπτη. Ο Ολυμπιακός δείχνει να μην είναι καλά και αυτό βγαίνει προς τα έξω, ακόμα και στις αντιδράσεις των παικτών του. Βγάζουν κούραση, σαν να έχουν μπαφιάσει από τα συνεχή παιχνίδια και τις υποχρεώσεις.

Ο Παναθηναϊκός, αντίθετα, αν και δεν κάνει κάτι συγκλονιστικό, δείχνει να έχει σφυγμό και θέληση μεγαλύτερη. Τα βασικά τα κάνει πιο σωστά, ή πιο σωστά από τον αντίπαλο σε τελική ανάλυση και αυτό φτάνει.

Μία παρατήρηση για το τέλος. Ούτε ο τρίτος τελικός είχε sold out, γεγονός που φανερώνει ότι οι φίλαθλοι, οι πιο μετριοπαθείς τουλάχιστον, δεν συγκινούνται από το θέαμα που προσφέρουν οι δύο ομάδες. Και η αλήθεια είναι ότι μέχρι στιγμής τουλάχιστον μπάσκετ της προκοπής δεν παίζεται.