Η ΑΕΚ δεν είναι Ολυμπιακός

Μπάρκας, Αραούχο, Θάνος. Με αυτή τη σειρά εκείνοι που άλλαξαν τη ροή του αγώνα και δημιούργησαν καταστάσεις νίκης στην ΑΕΚ. Ο πρώτος για την εκπληκτική του επέμβαση στο σουτ του Κουλιμπαλί, ο δεύτερος για τη γκολάρα που πέτυχε (ο Ινσούα αλλού πατούσε, αλλού κοιτούσε, ανάθεμα αν το είδε τελικά το γκολ) και ο τρίτος για τις αποφάσεις του. Εκριναν το ντέρμπι; Αν πρέπει να δημιουργήσουμε ένα υποθετικό σενάριο, όχι.

ΑΛΛΟ ΑΕΚ, ΑΛΛΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

Η ΑΕΚ δεν είναι Ολυμπιακός. Χρησιμοποιείται η συγκεκριμένη σύγκριση επειδή είναι το προηγούμενο ντέρμπι που έπαιξε ο Παναθηναϊκός. Κι εκεί βρέθηκε πίσω στο σκορ κι εκεί έμεινε με παίκτη λιγότερο, αλλά πήρε το Χ. Στο ΟΑΚΑ, όμως, τα πράγματα είναι (θα ήταν) διαφορετικά. Η ΑΕΚ έχει αντοχές και τρεξίματα, πράγμα που ο Ολυμπιακός δεν έχει. Δύσκολα της βάζεις γκολ αν προηγηθεί, έχει κανονικό προπονητή, έχει το μομέντουμ. Ολα υπέρ της.

Άρα, έκρινε ο Θάνος το ντέρμπι; Η απάντηση δόθηκε. Δεν δόθηκε, όμως, ένα πέναλτι του Βράνιες και δόθηκε εύκολα η πρώτη κίτρινη κάρτα στον Ινσούα. Ανοίγω παρένθεση: το όλο θέμα με τον Ινσούα δεν είναι η δεύτερη κίτρινη, αυτή είναι ξεκάθαρη. Για την πρώτη γίνεται λόγος που μπορεί να χαρακτηριστεί, επιεικώς, εύκολη. Ή, για να το πάμε στο πολύ… ποδοσφαιρικό, γρήγορη για ντέρμπι.

ΟΛΟ ΤΟ ΝΤΕΡΜΠΙ ΣΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΥΛΙΜΠΑΛΙ

Κατά τα λοιπά, ο Παναθηναϊκός έχασε μεγάλη ευκαιρία να διαχειριστεί αυτός το παιχνίδι και όχι να κυνηγά το σκορ. Στο 0-1 τα φέρνει όλα υπέρ του γιατί σε εκείνο το σημείο και μέχρι το εκπληκτικό τέρμα του Αραούχο, οι “πράσινοι” ήταν καλύτεροι. Όχι συντριπτικά καλύτεροι, αλλά έπαιζαν πιο ορθολογικά.

ίχαν σχέδιο, συνεργασίες και έβγαζαν περισσότερο λογική στο χορτάρι. Η ΑΕΚ έπαιζε με τις βαθιές μπαλιές, έψαχνε τις προσωπικές ενέργειες και εκ των υστέρων δικαιώθηκε γιατί από αυτά τα δύο στοιχεία ήρθε το 1-0.

Σχεδόν σε 5 λεπτά ο Παναθηναϊκός τα έχασε όλα. Βρέθηκε πίσω στο σκορ, έμεινε με 10 παίκτες, ήξερε, πριν πάει για την ανάπαυλα του ημιχρόνου, το φινάλε της συγκεκριμένης αναμέτρησης. Η Ενωση διαχειρίζεται άψογα τα παιχνίδια που προηγείται, ειδικά όταν απέναντί της έχει ομάδες ειδικών συνθηκών. Η ομάδα του Ουζουνίδη δεν είχε αντοχές και καθαρό μυαλό για μία δεύτερη (κάτι σαν) ανατροπή, όπως αυτή που έκανε στο Καραϊσκάκη. Μετά και το 2-0 στο β’ μέρος πήγαινε για την αξιοπρέπεια. Να χάσει με ένα… λογικό σκορ.

ΔΕΝ ΣΕΒΟΝΤΑΙ ΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ

Στο τέλος της βραδιάς η ΑΕΚ πήρε δίκαια το ντέρμπι. Μπορεί να γίνει συζήτηση για την έκταση του σκορ και για τον Θάνο, αλλά στα σημεία (ακόμα και για τους… σκληροπυρηνικούς) είναι δίκαιη νικήτρια. Ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να ζητά κάτι καλύτερο. Σαν πρόβατο στη σφαγή πήγε στα περισσότερα ντέρμπι, έχουν πάψει προ πολλού να τον σέβονται, θέλει καιρό να χτιστεί πάλι η υπόληψη και να βαρύνει η φανέλα για τους… απ’ έξω.

Εκτός του ντέρμπι, κρατάμε και τις δηλώσεις Μελισσανίδη. Οχι για τις ατάκες που “έδωσε”, αλλά για το γεγονός πως με λίγη περισσότερη πίεση των ρεπόρτερ “έσπασε”. Ηταν ξεκάθαρη η επιλογή του φέτος να μείνει πίσω από τις κάμερες, να μην “κλέψει” τη δόξα των ποδοσφαιριστών, να μην μπει σε παραγοντικές κόντρες. Αλλο που δεν ήθελε, αφορμές είχε, αλλά κρατήθηκε. Θυμηθείτε τι είχε πει μετά το τέλος της ρεβάνς κυπέλλου με τον Ολυμπιακό: “Πρέπει να σταματήσει αυτό το πράγμα με τους παράγοντες που μιλάνε”.

ΤΟ ΡΕΣΙΤΑΛ ΜΕΛΙΣΣΑΝΙΔΗ

Ε, την Κυριακή “λύγισε”. Δεν σου έδινε την εντύπωση ότι θα δώσει ατάκες. Στην αρχή έβγαζε μετρημένες κουβέντες, είπε κάτι και για τον Παναθηναϊκό, αλλά όσο περνούσε ο χρόνος και τα μικρόφωνα δεν έφευγαν από μπροστά του περιμέναμε την ερώτηση για την Τούμπα. Κι εκεί έδωσε… ρεσιτάλ. Για πρώτη φορά εφέτος βγήκε από τα “κουτάκια”, για πρώτη φορά εφέτος ήταν αυτός που πήρε τη δόξα πάνω του και όχι οι ποδοσφαιριστές. Οκ, μία… παρασπονδία δικαιολογείται.