H υπερηχητική Λίβερπουλ κλείνει το μάτι για ραντεβού στην εγκεφαλική Ρεάλ!

Το έχουμε καταλάβει από τη φάση των “16” κιόλας πως το φετινό Champions League δεν έχει καμία… σχέση με τις προηγούμενες version του έχοντας μέσα του εκείνη τη μαγεία του απρόβλεπτου που κινδύνευε να χαθεί, και οι δύο πρώτοι ημιτελικοί φρόντισαν να το εμπεδώσουμε! Αφήστε δε που τα ματς που θαυμάσαμε μέσα σε 180+ αγωνιστικά λεπτά μας δημιούργησαν τεράστια προσμονή για τις ρεβάνς.

Στον πρώτο χρονικά αγώνα είδαμε μία ομάδα (Λίβερπουλ) να είναι copy paste της “κόκκινης αρμάδας” που τρομοκρατούσε εντός γηπέδου κάθε αντίπαλο τη δεκαετία του ’70 και του ’80 όταν έχτισε τον τεράστιο μύθο της σε Αγγλία και Ευρώπη, και το κερασάκι στην τούρτα ήταν τα πέντε αναπάντητα γκολ που πέτυχε από το 28′ μέχρι το 69′.

Επαναλαμβάνω: πέ-ντε (5) γκολ! Σε ημιτελικό Champions League! Με αντίπαλο όχι άλλη αγγλική ή γαλλική ομάδα αλλά… ιταλική σκουάντρα που σε αυτή τη χώρα η άμυνα θεωρείται επιστήμη. Και σε ομάδα που είχε ψυχολογία στον… Θεό (ως εκεί που πήδηξε δηλαδή ο Κώστας Μανωλάς για να πετάξει εκτός συνέχειας τον Μέσι και την παρέα του) από τη ιστορική πρόκριση εις βάρος της Μπαρτσελόνα.

Στον δεύτερο αγώνα όλοι χάζεψαν το διασημότερο ζευγάρι στην ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου (έφτασαν αισίως τα 25 ραντεβού), με την Ρεάλ που κάποτε έχανε στο Μόναχο με το που έφτανε η αποστολή της στο αεροδρόμιο να μετράει τρεις σερί νίκες στο Champions League στην “Allianz Arena”. Το 2014 κόντρα στην Μπάγερν του Γκουρδιόλα, πέρυσι κόντρα στην Μπάγερν του Αντσελότι και φέτος κόντρα στην ομάδα του Χάινκες.

Και ας ήταν η Μπάγερν εκείνη που ενθουσίασε περισσότερο, εκείνη που έχασε τις περισσότερες ευκαιρίες, εκείνη που έκανε τον αντίπαλο γκολκίπερ να κάνει μουσκίδι τη φανέλα από άγχος, καταπόνηση και πίεση. Το γράψαμε και πριν, στο φετινό Champions League τίποτα δεν είναι δεδομένο και ουδείς μπορεί να είναι σίγουρος για την επιτυχία του ακόμα και αν φαίνεται να πατάει καλύτερα στο χορτάρι.

Πάμε τώρα να κάνουμε και μερικές πιο ειδικές διαπιστώσεις για τους δύο πρώτους ημιτελικούς:

Το πόσο όμορφο και θεαματικό ποδόσφαιρο παίζει η Λίβερπουλ (δεν είναι μόνο απόλαυση για τους οπαδούς της αλλά και για τους λεγόμενους “ουδέτερους”) μπορεί να το κατανοήσει κάποιος απλά και μόνο με τους αριθμούς: 38 γκολ σε 11 αγώνες Champions League από τη φάση των ομίλων και έπειτα, 44 γκολ σε 13 ματς αν συμπεριλάβει κανείς και τα δύο ματς για τα πλέι οφ κόντρα στην Χόφενχαϊμ.

Αν μάλιστα κάποιος κάτσει να την δει τότε σίγουρα θα πάθει… εθισμό στην ασπρόμαυρη στρογγυλή Θεά, με τα ξεσπάσματα της Λίβερπουλ κατά τη διάρκεια των αγώνων να επιδέχονται αρκετών συγκρίσεων. Κάποιοι στα social media την συνέκριναν με “λιοντάρι που βρυχάται στη ζούγκλα και απλά εύχεσαι αν είσαι αντίπαλη ομάδα να μη βρεθείς στο δρόμο της για να σε δει σαν νόστιμη λεία και σε κατασπαράξει”.

Η ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ ΔΕΝ ΝΙΚΑΕΙ ΤΟΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟ, ΤΟΝ… ΚΑΤΑΠΙΝΕΙ

Οι Άγγλοι ρεπόρτερ της “Daily Mail” συνέκριναν την υπερηχητική τριάδα του Γιούργκεν Κλοπ (Σαλάχ-Μανέ-Φιρμίνο) με τον Ποπάι όταν τρώει σπανάκι ή τον Χουλκ όταν εξαγριώνεται και γίνεται καταπράσινος, όμως νομίζω πως η φετινή Λίβερπουλ, ειδικά όπως εμφανίζεται στα ευρωπαϊκά παιχνίδια της, θυμίζει roller coaster.

Ναι, το τρενάκι του… τρόμου που μπορεί να πηγαίνει σταθερά και στην αρχή και μην σε προειδοποιεί για αυτό που θα επακολουθήσει αλλά κάποια στιγμή αφηνιάζει και παρακαλάς να κατέβεις από αυτό όταν είσαι αντίπαλος για να μην βγεις από αυτό διαλυμένος, αγωνιστικά, ψυχολογικά και πνευματικά.

Η Ρόμα του Κώστα Μανωλά δεν ήταν φυσικά το πρώτο θύμα αφού είχε προηγηθεί κόσμος και κοσμάκης: τρία γκολ μέσα σε 18 λεπτά πέτυχαν οι παίκτες του Κλοπ απέναντι στην Χόφενχαϊμ, τέσσερα σε 35 κόντρα στην Μάριμπορ, τρία σε 14 με αντίπαλο την Σπαρτάκ Μόσχας, τρία σε 28 με την Πόρτο και φυσικά τρία σε 19 στον αγγλικό “εμφύλιο” απέναντι στην Μάντσεστερ Σίτι του Πεπ Γκουαρδιόλα: την καλύτερη ομάδα της φετινής Premier League. By far που θα έλεγαν και οι Άγγλοι…

Και πώς να μην προκαλεί φόβο και τρόμο όταν έχει τέτοια τριάδα, που μπορεί κάλλιστα να συγκριθεί χωρίς ίχνος ιεροσυλίας με την τριπλέτα Μέσι-Σουάρες-Νεϊμάρ από πλευράς Μπαρτσελόνα και την τριάδα Ρονάλντο-Μπέιλ-Μπενζεμά από πλευράς Ρεάλ Μαδρίτης στα (πολύ) καλά τους. Ο Κοουτίνιο άφησε το Μέρσεϊσαϊντ για να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα πηγαίνοντας στους “μπλαουγκράνα” και μάλλον απελευθέρωσε τους άλλους τρεις της παρέας, με την απόδοσή τους στο χορτάρι να αγγίζει το όριο του φανταστικού, του εξωπραγματικού, του σουρεάλ…

Ο Σαλάχ, που μέσα στην εβδομάδα πήρε τον τίτλο του καλύτερου παίκτη της σεζόν στην Premier League, δεν διεκδικεί πλέον μόνο το Χρυσό Παπούτσι για τον κορυφαίο σκόρερ στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα αλλά και τη Χρυσή Μπάλα (ο τελευταίος που την πήρε εκτός των Ρονάλντο και Μέσι ήταν ο Κακά το μακρινό 2007 ενώ ο τελευταίος που το έκανε με την ταμπέλα του εκπροσώπου της Premier League ήταν ο Μάικλ Όουεν το 2001…) και έχει ήδη συμμετοχή σε 55 φετινά γκολ των “κόκκινων”: με 43 γκολ και 12 ασίστ.

Είναι δε ο πρώτος παίκτης στην ιστορία της Λίβερπουλ με διψήφιο αριθμό γκολ σε μία σεζόν στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση (10) ενώ το πόσο καταλυτική είναι η επιρροή του στο παιχνίδι της ομάδας φαίνεται από το γεγονός πως στα τρία παιχνίδια που δεν σκόραρε μέσα στο 2018 από τα 18 συνολικά που έχει παίξει (20 γκολ ο απολογισμός του αυτό το διάστημα), η ομάδα του έχασε τα δύο και έφερε ισοπαλία στο τρίτο…

Εννοείται πως ο Αιγύπτιος “βασιλιάς” είναι η αιχμή του δόρατος, όμως επειδή δεν είναι… Λεμπρόν Τζέιμς ή Στεφ Κάρι να τους νικάει όλους μόνος του, έχει και τρομερή βοήθεια: από τον Ρομπέρτο Φιρμίνο που τα κάνει όλα και συμφέρει (σκοράρει, πασάρει, μαρκάρει), από τον Σαντιό Μανέ που ακόμα και όταν δεν σκοράρει βγάζει τα συκώτια των αντιπάλων του με το αδιάκοπο τρέξιμό του, από τα χαφ που έχουν αφομοιώσει πλήρως το δόγμα του Κλοπ “πίεζουμε ασφυκτικά, κλέβουμε τη μπάλα και χτυπάμε στο… transition”, ακραίους μπακ που οργώνουν τις δύο πλευρές, κεντρικό αμυντικό δίδυμο που μόνο soft δεν μπορεί να χαρακτηριστεί και κίπερ που δεν τρέμουν τα χέρια του.

Απέναντι σε αυτό τον τυφώνα που την χτύπησε για σχεδόν 40 λεπτά και την έκανε να φαίνεται ομάδα της σειράς (ενώ δεν είναι έτσι), η Ρόμα δεν μπόρεσε να ακολουθήσει σε καμία περίπτωση τον ξέφρενο ρυθμό και το πλήρωσε ακριβά, ενώ θα πρέπει να αισθάνεται ιδιαίτερα ευτυχής από την (κλασική) αφέλεια που χαρακτηρίζει τους “κόκκινους”.

ΟΙ ΗΜΙΤΕΛΙΚΟΙ ΤΟΥ UCL ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΟΥΤΕ ΣΤΟ 5-0…

Ο Γιούργκεν Κλοπ πίστεψε πως με το 5-0 και το μομέντουμ υπέρ της ομάδας του δεν θα μπορούσε να αλλάξει κάτι δραματικά και έτσι απέσυρε τον Σαλάχ στο 75′ για το standing ovation, με την Λίβερπουλ να χάνει έτσι τη μπάλα (κάτι αντίστοιχο είχε πάθει όταν αποχώρησε τραυματίας ο Σαλάχ από το πρώτο ματς με την Σίτι, όταν αναγκάστηκε για 35 λεπτά και βάλε να παίξει πίσω από τη μπάλα) και την Ρόμα να βάζει δύο γκολ και να αγγίζει και το τρίτο.

Το 5-2 δίνει ξεκάθαρο προβάδισμα στην Λίβερπουλ για να επιστρέψει σε τελικό μετά από 11 χρόνια και τη βραδιά του ΟΑΚΑ κόντρα στην Μίλαν, παρόλα αυτά άφησε ανοιχτή και μία χαραμάδα πίστης και αισιοδοξίας για τους Ρωμαίους: ελπίζοντας πως θα γυρίσουν το ματς αλά… Μπαρτσελόνα και θα πάρουν το αίμα τους πίσω για τις ήττες από την Λίβερπουλ το 1984 και το 2001 που στο φινάλε εκείνων των σεζόν έφεραν ευρωπαϊκά τρόπαια για τους “κόκκινους” (Πρωταθλητριών και UEFA αντίστοιχα).

Στο Μόναχο, αντιληφθήκαμε για μία ακόμα φορά πως δεν μετράει μόνο να φτιάχνεις ευκαιρίες, να πατάς με άνεση την αντίπαλη περιοχή, να απειλείς με κάθε τρόπο, από τα πλάγια και τον άξονα, από το έδαφος ή τον αέρα, αλλά και να στέλνεις τη μπάλα στα δίχτυα.

Η Μπάγερν Μονάχου ήταν καταιγιστική στο μεγαλύτερο κομμάτι του αγώνα απέναντι στην Ρεάλ, είχε υπερδιπλάσιες τελικές προσπάθειες (17-7) και έναν Ριμπερί που δεν σταματιόταν ούτε με λάσο, βρήκε γρήγορο γκολ μέσω υπέροχης ομαδικής προσπάθειας, παρόλα αυτά έφυγε από την “Allianz Arena” με σκυμμένο το κεφάλι.

Γιατί; Επειδή στο διάστημα που στρίμωξε στα σχοινιά την Ρεάλ και της έριχνε αρκετά χτυπήματα δεν κατάφερε ποτέ να την αποτελειώσει και να τη ρίξει στο καναβάτσο. Την ζάλισε μεν, δε ν την “σκότωσε” δε. Και όταν αυτό γίνεται με αντίπαλο την ομάδα με την πιο “βαριά φανέλα” σε αυτή τη διοργάνωση, που έχει κάνει την κατάκτηση του Champions League να φαίνεται κάτι απλό, το… πληρώνεις.

Όπως έγινε το βράδυ της Τετάρτης στο Μόναχο. Η ομάδα του Ζιντάν δεν είχε καμία σχέση με την εκτός έδρας εικόνα που παρουσίασε στα ματς με Παρί Σεν Ζερμέν και Γιουβέντους αλλά αντίθετα υπέφερε, όμως ο Νάβας και η αμυντική τετράδα άντεξαν τις ομοβροντίες και έπειτα “καθάρισαν” οι παίκτες με προσωπικότητα τους οποίους εμπνέει ο Ζιντάν όσο κανείς άλλος.

Ο Μαρσέλο απέδειξε για μία ακόμα φορά γιατί είναι ο πιο ολοκληρωμένος αριστερός μπακ στον κόσμο πετυχαίνοντας ένα γκολ που θα ζήλευε και ο Κριστιάνο Ρονάλντο (είναι πλέον ο αμυντικός με τα περισσότερα τέρματα σε νοκ-άουτ φάσεις Champions League, 7 τον αριθμό) ενώ ο Ζινεντίν Ζιντάν έκανε κίνηση-ματ στο δεύτερο μέρος.

Άλλαξε τον Ίσκο, που δεν είχε φανεί καθόλου, με τον Ασένσιο (και όχι με τον Μπενζεμά ή τον Μπέιλ για παράδειγμα) και ο νεαρός Ισπανός αποδείχτηκε game changer όπως ακριβώς και στο πρώτο ματς της φάσης των “16” με την Παρί Σεν Ζερμέν στο “Μπερναμπέου”: πέτυχε ένα εκπληκτικό γκολ μέσω συνεργασίας με τον Λούκας Βάθκεθ (άλλος ένας παίκτης που τον έχει “επιβάλλει” ο Ζιντάν και δικαιώνεται πανηγυρικά αφού υπηρετεί απόλυτα το πλάνο τακτικής που έχει στο μυαλό του) και χάρισε τη νίκη στους Μαδριλένους.

Νίκη που είναι η τρίτη σερί στο Μόναχο για την “βασίλισσα” (πρώτη εντός έδρας ήττα της Μπάγερν σε όλες τις διοργανώσεις από τον Απρίλιο του 2017 όταν είχε χάσει στο Κύπελλο Γερμανίας από την Ντόρτμουντ!) και η οποία ανοίγει το δρόμο για τον τρίτο σερί τελικό και το τέταρτο τρόπαιο από το 2014 και έπειτα!

O TACTICIAN ΖΙΝΤΑΝ ΠΑΙΡΝΕΙ ΜΑΤΣ ΜΕ ΤΙΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ

Αυτό δε που δίνει ακόμα μεγαλύτερη διάσταση στην επιτυχία των Μαδριλένων είναι πως απέναντί τους βρήκαν μία εξαιρετική Μπάγερν που διανύει περίοδο φόρμας και η οποία στάθηκε απλώς άτυχη με τις τρεις αναγκαστικές αλλαγές λόγω τραυματισμών (οι δύο στο πρώτο μέρος, στο 8′ ο Ρόμπεν και στο 34′ ο Μπόατενγκ) αλλά και ότι έκαναν τρίτο σερί “διπλό” σε νοκ-άουτ φάση Champions League με τον Κριστιάνο Ρονάλντο άσφαιρο και… ανενεργό.

Όχι απλά δεν σκόραρε για πρώτη φορά μετά από 11 συνεχόμενα παιχνίδια στη διοργάνωση που έβρισκε δίχτυα (“έτρεχε” το εκπληκτικό σερί από τον περυσινό τελικό του Κάρντιφ κόντρα στην Γιουβέντους) αλλά ουσιαστικά “εξουδετερώθηκε” από τους Βαυαρούς, έχοντας μόλις 28 επαφές με τη μπάλα, εκ των οποίων μόλις οι 3 στην αντίπαλη περιοχή.

Και όμως: με τον “CR7” να μην κάνει μεγάλο παιχνίδι, με τους Μόντριτς και Κρόος να αδυνατούν να κάνουν εκείνοι κουμάντο στο χώρο του κέντρου και την άμυνα να ζορίζεται σε μεγάλα κομμάτια του αγώνα, ο Ζιντάν πήρε αυτό που ήθελε επειδή έχει προσθέσει στο παιχνίδι της Ρεάλ την τακτική, την ευελιξία, την πονηριά.

Οι εποχές που οι Μαδριλένοι έπαιζαν μόνο επίθεση και τους ένοιαζε πώς θα διαλύσουν τον κάθε αντίπαλο δίνοντας δικαιώματα στα μετόπισθεν έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, με τον Γάλλο να έχει βρει την κατάλληλη ισορροπία και να ξέρει πως μερικές φορές θα χρειάστει να θυσιάσεις το ωραίο για να φτάσεις στον τελικό στόχο.

Και ο απώτερος στόχος είναι πλέον αρκετά ορατός για την Ρεάλ (όσο υπάρχει φυσικά το πρόσφατο 0-3 από την Γιουβέντους μέχρι το 90′ οφείλουμε να κρατάμε πάντα μικρό καλάθι), όπου αν μάλιστα βρει στο τέρμα της διαδρομής την Λίβερπουλ θα έχει και έξτρα κίνητρο πέρα από την κατάκτηση του… 13ου τροπαίου και 3ου συνεχόμενου.

Να πάρει εκδίκηση από τους Άγγλους για τον χαμένο τελικό του 1981 (1-0 στο Παρίσι με το γκολ του Άλαν Κένεντι στο 82′), με την ομάδα του Μέρσεϊσαϊντ να είναι μόλις η μία από τις τρεις ομάδες (οι άλλες δύο είναι η Μπενφίκα το 1962 και η Ίντερ το 1964) που έχουν πάρει το “τρόπαιο με τα μεγάλα αυτιά” νικώντας την Ρεάλ σε τελικό…