Τελικά... καλύτερα Σερβία από Γαλλία

Δεν ξέρω πόσοι από σας νιώθατε, έπειτα από το βαρύ -18 της περασμένης Κυριακής από τους Σέρβους, τα μεγάλα κορόιδα του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ισπανίας, είναι πάντως σίγουρο ότι τα χθεσινά σας έκαναν να αναθεωρήσετε.

Αν η επιβλητική νίκη της παρέας του Τεόντοσιτς, του Μπιέλιτσα και του Μπογκντάνοβιτς επί των Βραζιλιάνων ήρθε να επιβεβαιώσει ότι αυτή η ομάδα είναι φτιαγμένη απ’ το ίδιο μέταλλο με της Παρτίζαν του ’92 στην Κωνσταντινούπολη, εκείνη των Γάλλων επί των Ισπανών έχει ήδη πάρει περίοπτη θέση στη λίστα με της μεγαλύτερες εκπλήξεις όλων των εποχών σε επίπεδο διοργανώσεων της FIBA.

Τους κέρδισαν και πέρσι στην Σλοβενία, αλλά δεν είναι το ίδιο. Χωρίς Πάρκερ (αλλά και Νοά) παρουσιάστηκαν φέτος οι "τρικολόρ", με τον Πάου Γκασόλ και όλα τα μεγάλα τους αστέρια απ’ την άλλη η οικοδέσποινα "φούρια ρόχα".

Κι επειδή ορισμένες φορές, κάποιοι από μας που θέλουμε να το παίζουμε ψύχραιμοι, επιστρατεύουμε το επιχείρημα "μόνο εδώ στην Ελλάδα είμαστε... αιμοσταγείς, απαιτώντας τον άμεσο 'αποκεφαλισμό' των υπευθύνων κάθε αποτυχίας", ήρθε η αντίδραση των Ισπανών φιλάθλων απέναντι στον προπονητή τους, Χουάν Ορένγκα, να μας υπενθυμίσει ότι όλοι οι Μεσόγειοι είμαστε βγαλμένοι σχεδόν απ’ το ίδιο καλούπι.

Ποιοι Ράτζα - Ντίβατς; Οι Γκασόλ

Σε αυτό το τουρνουά, πάντως, καλύτερα να δάγκωνα τη γλώσσα μου παρά να έκανα προβλέψεις. "Ανάμεσα σε Σερβία και Γαλλία, θέλω την πρώτη για αντίπαλο στο χιαστί των 16, χωρίς καν δεύτερη σκέψη", έλεγα όσο βρισκόμασταν στη Σεβίλλη. Μπορεί μετά το "μπαμ" της ομάδας του Βενσάν Κολέ επί των Ισπανών να έπαψα να πιστεύω ότι ήμουν εντελώς εκτός τόπου και χρόνου, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι αποδείχτηκα ανυποψίαστος όσον αφορά τους Σέρβους.

Και να 'ταν μόνο αυτό; "Είναι 50%-50% ανάμεσα σε Αμερικανούς και Ισπανούς. Και να σου πω την αλήθεια, βλέπω Ισπανία. Είναι πληρέστερη από ποτέ, ενώ Πάου και Μαρκ Γκασόλ συγκροτούν το κορυφαίο δίδυμο ψηλών στη σύγχρονη ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ανώτερο και απ' το Ντίβατς - Ράτζα", υποστήριζα το περασμένο Σάββατο συζητώντας με τον φίλο και συνάδελφο Γιάννη Φιλέρη.

"Όχι ρε Γιώργο, δεν γίνεται να λες με τέτοια ευκολία ότι είναι καλύτεροι απ’ τους δύο της μεγάλης Γιουγκοσλαβίας", μου απάντησε, αλλά είχα έτοιμα τα επιχειρήματα: "Όσο σπουδαίοι κι αν ήταν ο Ντίβατς με τον Ράτζα, ουδέποτε ήταν ανάμεσα στους 3-4 κορυφαίους στον κόσμο, στη θέση τους. Ελάχιστοι πάουερ φόργουορντ συγκρίνονταν με τον Πάου την πενταετία '07-12 και ακόμα λιγότεροι σέντερ με τον Μαρκ τα τελευταία τρία χρόνια. Και να σου πω και κάτι άλλο; Ντίβατς και Ράτζα, τους τύλιξε μόνος του σε μια κόλλα χαρτί ο Σαμπόνις το 1988 στη Σεούλ, παίζοντας με ένα πόδι, μόλις λίγους μήνες μετά την επιστροφή του απ' τον τραυματισμό στον αχίλλειο τένοντα".

Γνωρίζοντας καλά το χιούμορ του Γιάννη, τώρα είναι σαν τον ακούω στα αυτιά μου να μου λέει: "Αδελφέ, αδελφέ, άλλο Σαμπόνις και άλλο Ντιαό και Γκομπέρ".

Γκρεμίστηκαν οι δίδυμοι πύργοι

Παρεμπιπτόντως, πέρα απ' το πνευματικό κομμάτι, που είναι το σημαντικότερο σε τέτοιες περιπτώσεις, οι επιτυχίες των Σέρβων και των Γάλλων, επί των Βραζιλιάνων και των Ισπανών, αντίστοιχα, έχουν ένα ακόμα κοινό σημείο. Οι ομάδες με τους δίδυμους πύργους (Βαρεζάο, Νενέ, αλλά και Σπλίτερ απ’ την μία, τα αδέλφια Γκασόλ, αλλά και ο Ιμπάκα απ’ την άλλη) ηττήθηκαν κατά κράτος, γιατί μεταξύ άλλων αρνήθηκαν, ή δεν είχαν τον τρόπο, να προσαρμοστούν στα δεδομένα που δημιούργησαν ο Νεμάνια Μπιέλιτσα και ο Μπόρις Ντιαό. Δύο πάουερ φόργουορντ με ένστικτα πλέι μέικερ, που παίζοντας κατά κανόνα με πρόσωπο στο καλάθι ακόμα και στα 7 μέτρα, όχι απλώς ισοσκέλισαν, αλλά υπερκάλυψαν το πλεονέκτημα ύψους και όγκου που είχαν οι αντίπαλοί τους μέσα στη ρακέτα.

Οι μάχες των ψηλών πλήγωσαν και τη δική μας Εθνική, κόντρα στους Σέρβους, με τον Μπουρούση να μην μπορεί να ματσάρει μόνος του τα μεγάλα κορμιά των σέντερ του Τζόρτζεβιτς και τους Πρίντεζη-Καϊμακόγλου να ηττώνται από τον Μπιέλιτσα.

Δεν μπήκαμε με το μαχαίρι στα δόντια

Αυτή βεβαίως είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη και προφανώς σημαντικότερη, είναι η εξής: δεν ήμασταν έτοιμοι να γίνουμε τόσο σκληροί και κατά συνέπεια να φανούμε τόσο ανθεκτικοί όσο οι Σέρβοι. Το 5-0 της Σεβίλλης, απέναντι σε αντιπάλους που αποδείχτηκαν σαφώς πιο "λίγοι" απ’ όσο τους μετρούσαμε, μας αποπροσανατόλισε σε έναν βαθμό κι έστω και υποσυνείδητα, μας δημιούργησε μιας κακώς εννοούμενη αίσθηση υπεροχής.

Όταν λοιπόν καταλάβαμε ότι τα γειτονάκια μας - έχοντας φάει τρεις σφαλιάρες στον πιο ποιοτικό και ανταγωνιστικό όμιλο του Παγκοσμίου, από τους Ισπανούς, τους Βραζιλιάνους και τους Γάλλους – είχαν μπει στο παρκέ με το μαχαίρι στα δόντια, έτοιμα για πόλεμο χαρακωμάτων, ήταν πλέον αργά. Πέρα απ’ το έλλειμμα λύσεων στους ψηλούς, δεν είχαμε την ψυχική δύναμη.

Αυτό βεβαίως δεν διαγράφει την εικόνα που παρουσίασε η "επίσημη αγαπημένη" στα πέντε απ’ τα έξι της παιχνίδια επί ισπανικού εδάφους. Υπενθυμίζει, ωστόσο, ότι όταν αποφασίζεις να ακολουθήσεις ένα εντελώς διαφορετικό μονοπάτι απ’ αυτό που βάδιζες επί σειρά ετών, είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που η πλήρης ωρίμανση έρχεται μέσα σε λίγες εβδομάδες.