Όταν ο Σιζέφσκι "συνάντησε" τον Κας και τον Μπόναμ

Ο Γιώργος Συρίγος υπενθυμίζει ότι για να φτάσουν στην κορυφή, οι ΗΠΑ έπρεπε να περάσουν ένα στάδιο αναδιοργάνωσης μετά από αποτυχίες, ακόμα κι αν δεν παρατάχθηκαν με την... κανονική σύνθεση της μπάντας.

15 ΣΕΠ 2014

Αποδείχτηκε ότι οι Αμερικανοί δεν θα μπορούσαν να μάθουν περισσότερα απ’ το χαστούκι που δέχτηκαν απ’ την Εθνική μας το 2006 στη Σαϊτάμα. "Μην φοβάσαι την αποτυχία. Χτίσε επάνω της. Χρησιμοποίησέ την ως θεμέλιο λίθο", είχε πει κάποτε ο Τζόνι Κας, γνωστός και ως "ο άνθρωπος με τα μαύρα".

Μονάχα μαύρα δεν τα έβαψαν ο Τζέρι Κολάντζελο και ο Μάικ Σιζέφσκι όταν, στην πρώτη απόπειρά τους να αναστηλώσουν το γόητρο της χώρας που γέννησε το μπάσκετ, έπειτα από δύο σερί παταγώδεις αποτυχίες το 2002 και το 2004, έπεσαν πάνω στην σπουδαία ελληνική ομάδα που είχε δημιουργήσει ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Έκαναν σημαία τους τα λόγια του θρύλου της κάντρι και του ροκ εντ ρολ και έφτιαξαν μια "μπάντα" που δεν χάνει νότα, ακόμα κι αν κάποιες φορές πάνω στη σκηνή δεν ανεβαίνουν οι κορυφαίοι του είδους, αλλά διψασμένα μαθητούδια.

Όπως οι Led Zeppelin

Σίγουρα η αίσθηση που εισπράττει το κοινό είναι σε έναν βαθμό διαφορετική. Άλλο Λεμπρόν και Ντουράντ κι άλλο Ίρβινγκ και Φαρίντ. Όπως δεν ήταν το ίδιο όταν, στις περισσότερες απ’ τις -μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού- παραστάσεις που έχουν δώσει οι Led Zeppelin απ’ την καταραμένη 25η Σεπτεμβρίου του 1980 μέχρι σήμερα, τη θέση του αδικοχαμένου Τζον Μπόναμ πήρε ο γιος του, Τζέισον.

Όταν όμως ο "Μπόνζο" έδωσε στον κανακάρη του τις μπαγκέτες των ντραμς, στο ξεκίνημα της τελικής πρόβας στο Νέμπγουορθ, τον Αύγουστο του 1979 (φεστιβάλ που αποδείχτηκε το "κύκνειο άσμα" της μπάντας επί βρετανικού εδάφους), ο μύθος λέει ότι ο Τζίμι Πέιτζ και ο Ρόμπερτ Πλαντ δεν κατάλαβαν ποιος ήταν εκείνος που έδινε τον ρυθμό. Πίστεψαν ότι ο, τότε 13χρονος, Τζέισον ήταν το "θηρίο" (όπως ήταν το άλλο προσωνύμιο του Τζον), που χρησιμοποιούσε τις μακρύτερες και βαρύτερες μπαγκέτες που είχαν φτιαχτεί ποτέ για ντραμς. Τα "δέντρα", όπως τις έλεγε. Ο μικρός δεν διέθετε βεβαίως την δύναμη του -μεταξύ άλλων οικοδόμου στα νιάτα του- πατέρα του, αλλά πατούσε σε γερές βάσεις. Είχε, βλέπετε, διδαχτεί καλά τα θεμελιώδη. Τις αρχές.

Μάλλιασε η γλώσσα του

Στην ίδια λογική είναι δομημένο το "νέο" σύστημα των Αμερικανών στο μπάσκετ της FIBA. Όταν έφαγαν τα μούτρα τους, επέστρεψαν στα βασικά. Και όταν την πρώτη φορά (2006) δεν τα κατάφεραν, αντί να αρχίσουν να ψάχνουν ποιον θα κρεμάσουν ανάποδα, έβαλαν το κεφάλι κάτω και συνέχισαν να επαναλαμβάνουν μονότονα: "Δεν έχει σημασία πόσο γρήγορα τρέχουμε, πόσο ψηλά πηδάμε ή πόσα λεφτά κερδίζουμε. Η ομάδα είναι σαν την οικογένεια. Σεβασμός, αλληλοεκτίμηση, αλληλεγγύη. Μονάχα έτσι θα πάμε μπροστά". Το ‘πε τόσες και τόσες φορές ο Σιζέφσκι, που μάλλιασε η γλώσσα του. Τι κατάφερε; Να επαναπροσδιορίσει την δομή και την κουλτούρα της ομάδας. Και μέσα σε λιγότερο από μια δεκαετία, να ξανακάνει το αμερικανικό μπάσκετ να δείχνει 30 χρόνια μπροστά...