Γιατί είναι εύκολη η δουλειά του Πέδρο Μαρτίνς

Όταν παρακολουθείς για πολλά χρόνια ένα συγκεκριμένο ρεπορτάζ κι έχεις αποκτήσει μια σχετική εμπειρία, είναι πιο εύκολο να βάλεις το συναίσθημα στην άκρη και να προσεγγίσεις τη ρεαλιστική πραγματικότητα. Σε κάθε ομάδα, άλλωστε, σε κάθε σύλλογο, υπάρχουν άνθρωποι-σταθερές που έχουν δει/ζήσει πολλά, άρα έχουν και την ικανότητα να σε οδηγούν προς τη σωστή κατεύθυνση.

Για τον Πέδρο Μαρτίνς δεν μπορεί κανείς να πει ότι διαθέτει τη λάμψη του Μίτσελ, τον εκρηκτικό χαρακτήρα του Περέιρα ή του Μπέντο, ίσως δεν προκαλεί και τη συμπάθεια που εισέπραξαν με την πρώτη ματιά ο Βαλβέρδε ή ο Μάρκο Σίλβα. Παραπέμπει περισσότερο σε έναν άνθρωπο της διπλανής πόρτας, νοικοκύρη, μεθοδικό που δεν θέλει να δώσει δικαίωμα για αρνητικά σχόλια.

ΘΥΜΙΖΕΙ… ΜΠΑΓΕΒΙΤΣ

Αυτή την αίσθηση που μπορείς να αποκομίσεις βλέποντας απλά μια φωτογραφία του Πορτογάλου τεχνικού, ενισχύουν τα πρώτα συμπεράσματα ανθρώπων που ήδη τον έχουν συναναστραφεί. Δείχνει πράος και ήρεμος, αλλά δεν είναι και τόσο. Από την πρώτη μέρα της δουλειάς εμφανίστηκε ιδιαίτερα απαιτητικός, σχολαστικός, δίνει σημασία στη λεπτομέρεια και δεν θέλει να αφήνει τίποτα στην τύχη. Ασχολείται με όλα, θέλει να γνωρίζει τα πάντα, έχει άποψη. Σε κάποιους θυμίζει, σε αυτό το σκέλος, την πρώτη θητεία του Μπάγεβιτς στο μεγάλο λιμάνι που έμπαινε στα δωμάτια των ποδοσφαιριστών, επιθεωρούσε τα πάντα μέχρι και τα ντουλάπια και πετούσε οτιδήποτε θεωρούσε ότι δεν πρέπει να υπάρχει. Μέχρι σοκολάτες και μπισκότα…

Για το αν ο Πέδρο Μαρτίνς, σε αντίθεση με τον προκάτοχό του Όσκαρ Γκαρθία, ήρθε αποφασισμένος να πετύχει, μάλλον δεν πρέπει να το συζητάμε. Άνθρωπος ο οποίος αναλαμβάνει αυτή την αποστολή Απρίλη μήνα και φτάνει στο σημείο να μάθει ακόμη και τις πρώτες λέξεις στα ελληνικά, δείχνει να διαθέτει πολύ μεγάλο κίνητρο και διάθεση. Δεν είναι Γουαρδιόλα που σε κάθε νέα ομάδα πετάει και μερικές λέξεις στην τοπική γλώσσα, ίσως και για να κάνει το «κομμάτι» του, αλλά θέλει να κουμπώσει στο νέο ρόλο όσο γίνεται καλύτερα και πιο γρήγορα. Αυτό θεωρήστε το δεδομένο.

ΕΙΣΕΠΡΑΞΕ ΤΗΝ ΑΡΝΗΣΗ

Στις πρώτες κουβέντες με τους ανθρώπους της διοίκησης, άκουσε πολλά και για όλους. Εισέπραξε και το αρνητικό κλίμα που έχει φτάσει, ασφαλώς, στα υψηλά πατώματα λόγω της κακής φετινής επένδυσης που συνδυάστηκε με τη χειρότερη πορεία των τελευταίων χρόνων. Το «δεν θέλουμε να βλέπουμε κανέναν, να φύγουν όλοι, να έρθουν άλλοι», του έχει μεταφερθεί ως πρόθεση, το έχει βάλει στο μυαλό του, αλλά θέλει να το κάνει με τον δικό του τρόπο.

Στη διάρκεια των προγραμματικών του δηλώσεων εξέφρασε την άκρως ρεαλιστική άποψη «αλλαγές ναι, ξερίζωμα όχι». «Θα κάνουμε όσες αλλαγές είναι απαραίτητες, όχι ριζικές αλλαγές» σημείωσε. Κι αυτό είναι πολύ σοβαρή προσέγγιση κατά την ταπεινή μου άποψη. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης ως εκείνος που αποφασίζει και πληρώνει, έχει κάθε λόγο να πιστεύει ότι πλήρωσε πολλούς και καλά, αλλά δεν πήρε τίποτα. Από τη δική του πλευρά, λοιπόν, σε συνδυασμό και με τον παρορμητικό του χαρακτήρα, είναι ίσως λογικό και αναμενόμενο το «να φύγουν όλοι, θα φέρω άλλους». Το έχει κάνει και στο παρελθόν…

Ο νέος κόουτς, όμως, οφείλει να κάνει το σωστό ξεκαθάρισμα. Να μην επιτρέψει μαζί με τα ξερά να καούν και τα χλωρά. Όταν μια ομάδα δεν πάει καλά, δεν είναι σωστά στημένη, δεν έχει αρχή και τέλος, είναι λογικό ένας καλός παίκτης να μη βρει το ρόλο του και να μην αποδώσει. Αντίθετα, σε ομάδες σωστά δομημένες, με τον προπονητή κυρίαρχο και διακριτούς ρόλους, ακόμη και ο μέτριος παίκτης φαίνεται καλύτερος, λόγω της συνολικής δουλειάς.

Για μένα δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από τον Μιραλάς. Μπορεί να μην πρόσφερε τα αναμενόμενα, αλλά και διάθεση είχε και όρεξη, δούλεψε σωστά, ήθελε να συνεργαστεί με τους γύρω του. Κι αυτό –να ξέρετε- το εκτίμησαν άπαντες. Και στην ΠΑΕ, άσχετα αν είδαν ότι πάλι δεν θα βγάλουν εύκολα άκρη με την Έβερτον. Κι επειδή τα φετινά λεφτά χωρίς Champions League, δεν μπορεί να είναι ίδια με τα περσινά, το να κρατήσεις τον Κέβιν που έχει εγγυημένο συμβόλαιο στα 2,5 εκατ. ευρώ για άλλα δύο χρόνια με τους Άγγλους δεν είναι εύκολη δουλειά, αν και στο ποδόσφαιρο «ποτέ μη λες ποτέ»… Το καλοκαίρι είναι μακρύ και πολλά αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη. Η πρώτη κουβέντα που του είχε μεταφερθεί, άλλωστε, ήταν ότι «εσένα θα προσπαθήσουμε να σε κρατήσουμε», άσχετα αν έως τώρα προέκυψε… τοίχος που οδήγησε και στην πρόωρη ολοκλήρωση του δανεισμού.

ΟΤΖΙΤΖΑ ΚΑΙ ΣΕΜΠΑ

Δεν είναι ψέμα ότι υπό άλλες συνθήκες ο Πέδρο Μαρτίνς θα έβλεπε αλλιώς τις περιπτώσεις των Οτζίτζα και Σεμπά. Τους γνώρισε πριν έρθει και είχε καλή άποψη για την αξία τους. Αν ήταν αλλιώς τα πράγματα, θα τους ήθελε στον «δικό του» Ολυμπιακό. Όταν ρώτησε, όμως, κι έμαθε τι έγινε πέρυσι και με τους δύο, ακόμη και το πιο απλό ότι δεν φρόντισαν να απαλλαγούν από τα περιττά κιλά που κουβαλούσαν επί μήνες, να φερθούν δηλαδή με στοιχειώδη επαγγελματισμό, δεν πήγε κόντρα στην απόφαση της διοίκησης. Την αποδέχθηκε, επειδή πιστεύει ότι ουδείς δεν πρέπει να βρίσκεται στο απυρόβλητο κι ο καθένας οφείλει να αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Ανεξάρτητα με το αν θα πρέπει να κρατήσουμε πισινή επί του θέματος, μήπως υπάρξει ανατροπή, έστω για έναν από τους δύο, θα ήθελα να σταθώ και σε κάτι ακόμη.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΚΡΙΣΤΙΑΝ

Ο ίδιος ο κόουτς παραδέχθηκε ότι τις πρώτες του κουβέντες για το κλαμπ τις έκανε με τον Κριστιάν Καρεμπέ. Ο σύμβουλος στρατηγικής του Ολυμπιακού μπορεί να μην έχει καθημερινή τριβή με το σύλλογο, να έχει όντως έναν συμβουλευτικό ρόλο, άρα να μην είναι απαραίτητη η διαρκής παρουσία του στις εγκαταστάσεις του Ρέντη ή στην ΠΑΕ, αλλά η γνώμη του μετράει. Πέρα από το ότι έχει παραστάσεις στο τοπ ποδοσφαιρικό level, έχει κατακτήσει ό,τι κούπα κυκλοφορεί σε επίπεδο συλλόγων ή Εθνικών ομάδων, είναι κι ένας ιδιαίτερα ευφυής άνθρωπος. Το μάτι του κόβει και η κουβέντα του μετράει. Αν δεν πίστευε στον Μαρτίνς δεν θα είχε καμία εμπλοκή, άμεση ή έμμεση, στην πρόσληψή του…

ΟΛΑ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ

Για να επιστρέψω στον 48χρονο κόουτς, δεν συμφωνώ με την άποψη ότι έχει αναλάβει το «πιο βαρύ φορτίο» κι ας χαρακτήρισε ο Σάββας Θεοδωρίδης τον φετινό Ολυμπιακό ως «τον χειρότερο όλων των εποχών», μάλλον όχι άδικα. Θα ήταν πολύ πιο δύσκολη η δουλειά του αν είχε έρθει στον Ολυμπιακό μετά από ένα νταμπλ και με δεδομένη την παρουσία στο Champions League. Τότε θα ήταν τοποθετημένος πολύ πιο ψηλά ο πήχης. Τώρα ξεκινά από το μηδέν, ή κάπου εκεί, για να χτίσει, όμως, όπως αυτός θέλει.

Μπορεί να κρατήσει όποιον παίκτη θέλει ή να διώξει. Μπορεί να διαλέξει τον κατάλληλο αντικαταστάτη. Να γεμίσει το ρόστερ με δικές του επιλογές, είτε με παίκτες που θα προτείνει ο ίδιος, ή με τους διαθέσιμους από προτάσεις και σκάουτινγκ. Δεν θα αναλάβει όπως ο Λεμονής ή ο Γκαρθία με ομάδες και παίκτες στημένες από τον προκάτοχό του. Άρα εκείνος θα διαλέξει τα υλικά για να φτιάξει το γλυκό. Από τη συνταγή, μέχρι το κερασάκι.

ΝΑ ΦΡΑΞΕΙ ΤΟ ΑΜΠΕΛΙ

Δεν θα έχει, βέβαια, τη δυνατότητα να αξιοποιήσει τόσα χρήματα όσα ο Μπέσνικ Χάσι. Το γνωρίζει αυτό από την πρώτη μέρα. Ο Ολυμπιακός με τα έσοδα που θα έχει την επόμενη σεζόν, δεν μπορεί να υποστηρίξει συμβόλαια που θα υπερβαίνουν το ένα εκατομμύριο ευρώ, ή στην καλύτερη των περιπτώσεως θα είναι πολύ λιγότερα από τα περσινά. Σε σύγκριση, όμως, με τους παίκτες που δούλεψε στη Γκιμαράες ή τη Ρίο Άβε, τα διαθέσιμα χρήματα θα είναι πολύ περισσότερα. Άρα ο Μαρτίνς μπορεί να διαλέξει και πιο καλά ή χρήσιμα εργαλεία είχε στις προηγούμενες ομάδες του. Οπότε για τον ίδιο θα είναι μεγαλύτερες, προφανώς, οι απαιτήσεις, αλλά και τα δεδομένα.

Το πιο σημαντικό είναι να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά. Να φράξει ξανά το αμπέλι. Να βάλει κανόνες που θα τηρούνται απαρέγκλιτα, τους παίκτες ξανά στην αφετηρία και να τους κάνει να νιώσουν πως για όλους ισχύουν τα ίδια, ώστε να εντείνει και τον συναγωνισμό. Με δύο κουβέντες, να φτιάξει ομάδα ξανά τον Ολυμπιακό. Αυτό και ξέρει και μπορεί, αφού το έχει ξανακάνει στο παρελθόν. Οφείλει και να το αποδείξει στο πιο ψηλό επίπεδο, αλλά με το τραπέζι άδειο που θα γεμίσει εκείνος, όπως θέλει, κι όχι γεμάτο από τις αποφάσεις κάποιου άλλου… Τα υπόλοιπα θα τα δούμε στο γήπεδο.