Τσαρλς Μπάρκλεϊ: Ο αυθεντικός σταρ του μπάσκετ (VIDEOS)

Ακριβώς πριν από 15 χρόνια ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ πετύχαινε τους τελευταίους δύο από τους 23.757 πόντους του, έπαιρνε το τελευταίο από τα 12.546 ριμπάουντ του, έδινε την τελευταία από τις 4.215 ασίστ του.

Στις 20 Απριλίου (19 για τις ΗΠΑ) ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ επέστρεφε για να παίξει 6 λεπτά στο παιχνίδι των Ρόκετς με τους (Βανκούβερ) Γκρίζλις, να σηκώσει ένα γήπεδο στο πόδι, ν' αποθεωθεί από το κοινό του Χιούστον, να βάλει το τέλος της 16ετούς καριέρας του όπως αυτός ήθελε και να περάσει στην ιστορία. Είχε προηγηθεί ο σοβαρός τραυματισμός στον τετρακέφαλο που από τις 8 Δεκεμβρίου τον είχε αφήσει εκτός δράσης και ουσιαστικά εκτός μπάσκετ, με αποτέλεσμα ο Ρούντι Τομιάνοβιτς να τον στερηθεί για μισή σεζόν και οι "ρουκέτες" να μείνουν εκτός πλέι οφ για μόλις δεύτερη φορά σε 15 χρόνια.

Γράφει μόνος τους κανόνες

Αρκούν οκτώ λέξεις για να περιγράψουν τον "Κάρολο" του μπάσκετ: I May Be Wrong, But I Doubt It. Είναι ο τίτλος που επέλεξε για το best-seller που έγραψε το 2002, εξηγώντας ποιος και τι είναι ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ.

Ένας αμφισβητίας του... νορμάλ μπάσκετ πρώτα απ' όλα, αλλά και της ζωής κατ' επέκταση. Ποτέ δεν έχει μπει σε καλούπι, ούτε τώρα που δουλεύει στην τηλεόραση και έχει δημόσιο λόγο. Ποτέ δεν έχει προσπαθήσει ή θελήσει να γίνει κάτι από αυτό που δεν είναι, ποτέ δεν έκρυψε τα πάθη του μιλώντας ανοικτά γι' αυτά, πάντα ορθώνει το λόγο του (ή και το χέρι του) απέναντι σε καθετί που δεν ταιριάζει με τη δική του αισθητική, όπως αυτός την ορίζει. Τους κανόνες τους γράφει αυτός, αντισυμβατικός σε όλα του.

Δεν είναι καλό παιδί, δεν πρέσβευε ποτέ αυτό, ούτε θα μπορούσε να γίνει όσο έφτυνε και χτυπούσε οπαδούς, έμπλεκε σε καυγάδες εντός/εκτός παρκέ, όσο έβριζε δημόσια, οδηγούσε μεθυσμένος και έτρωγε την λεφτά του στο καζίνο. " Δεν είμαι πρότυπο, δεν πληρώνομαι γι' αυτό. Οι γονείς οφείλουν να είναι πρότυπα για τα παιδιά τους, όχι εγώ επειδή καρφώνω μια μπάλα", είναι μία από τις πιο γνωστές ατάκες του 52χρονου σήμερα Μπάρκλεϊ που δρα με την καρδιά και όχι το μυαλό. Σπάνια μάλιστα μετανιώνει.

Κοντός... ψηλός, ψηλός... κοντός

Αν δεν πήγαινε κόντρα στο ρεύμα ο γεννημένος στο "λευκό" Λιντς της Αλαμπάμα, θα είχε -ενδεχομένως- χαθεί λόγω ενός σωματότυπου δυσανάλογα δομημένου. Με -επίσημο- ύψος 1μ98, ένα πόντο κοντύτερος από τον Μάικλ Τζόρνταν δηλαδή, και υπερβολικό βάρος για το μπόι του κατάφερε να γίνει ένας εκ των κορυφαίων πάουερ φόργουορντ που έπαιξε ποτέ στο ΝΒΑ. Τη βραδιά της απόσυρσής του ήταν ο μόλις τέταρτος παίκτης στην ιστορία του πρωταθλήματος που είχε περισσότερους 20.000 πόντους, περισσότερα από 10.000 ριμπάουντ και περισσότερες από 4.000 ασίστ. Επίτευγμα τεράστιο σε μια εποχή που το πρωτάθλημα ήταν γεμάτο σταρ.

Ήταν το δίχως άλλο πολύ μπροστά από την εποχή του και τα όσα κατάφερε παίζοντας επί τόσα χρόνια στο κορυφαίο επίπεδο έχουν ολοφάνερες "επιπτώσεις" στο μπάσκετ του σήμερα. Το γεγονός ότι κυριαρχούν πλέον σχήματα με σέντερ - τσέπης, ιδίως στην Ευρώπη, ελλείψει 7-footers, έχει βαθιά ρίζα στα χρόνια του "Σερ".

Δεν είναι βέβαια το ίδιο. Ο Μπάρκλεϊ ήταν τρεις διαφορετικοί παίκτες σ' ένα κορμί. Έτρεχε το παρκέ, κατέβαζε και εκτελούσε (με τρομερά ποσοστά) σαν γκαρντ, πόσταρε σαν φόργουορντ και μάζευε τα ριμπάουντ σαν σέντερ. Ενίοτε γινόταν πλέι μέικερ στο χάι ποστ. Αιφνιδίαζε με τις εμπνεύσεις του όταν είχε την μπάλα στα χέρια, ήταν τρομερά δύσκολο ν' αντιμετωπιστεί το fadeaway σουτ του, δεν είχε αντίπαλο όταν έπαιρνε φόρα για να καρφώσει (με τα δύο χέρια συνήθως). Αυθεντικό ταλέντο και ηγέτης συνάμα.

Το δαχτυλίδι που έμεινε απωθημένο

Ο ίδιος, φεύγοντας από το κολέγιο, δεν ήθελε ν' αρχίσει την καριέρα του στους γερασμένους Σίξερς, ούτε οι Σίξερς είχαν τον Μπάρκλεϊ ως πρώτη επιλογή, αφού στο ίδιο ντραφτ, το περίφημο του '84, ήταν διαθέσιμοι ο Τζόρνταν και ο Ολάζουον. Παραδέχεται όμως ότι η συνύπαρξή του με τον Τζούλιους Έρβινγκ και ιδίως με τον Μόουζες Μαλόουν τού άλλαξαν δια παντός την κοσμοθεωρία που είχε φτιάξει στο μυαλό του για το μπάσκετ κατά τα σχολικά χρόνια του. " Μου δίδαξαν πώς να γίνω άνδρας. Τους χρωστάω ευγνωμοσύνη", δήλωσε κάποτε.

Η γεμάτη καριέρα του δεν συνοδεύτηκε από κάποιο πρωτάθλημα, αλλά δεν είναι τυχαίο ότι σε κάθε ομάδα, από τις τρεις που έπαιξε συνολικά, το διεκδικούσε με αξιώσεις. Το κυνηγούσε με λύσσα, το ήθελε πολύ. Γι' αυτό απαίτησε να φύγει από το Φιλαντέλφια. Πιο κοντά από ποτέ έφτασε το 1993, στην καλύτερη σεζόν της καριέρας του, όταν το Φίνιξ έχασε 4-2 τη σειρά των τελικών από τους Μπουλς. Ο Χόρας Γκραντ βλέπει ακόμη εφιάλτες προσπαθώντας ν' αμυνθεί.

Οι Σανς του κόουτς Ουέστφαλ, του Κέβιν Τζόνσον, του Μάρλι, του Τσέιμπερς, του Έιντζ, του Σεμπάλος και του Ντούμας (α, και του Όλιβερ Μίλερ που ήρθε στην Ελλάδα) είχαν παίξει το καλύτερο μπάσκετ της χρονιάς, είχαν τελειώσει τη ρέγκιουλαρ σίζον με ρεκόρ 62-20 και ο ίδιος είχε κερδίσει (για μία και μοναδική φορά) το βραβείο του MVP με 25.6 πόντους, 12.2 ριμπάουντ και 5.1 ανά αγώνα. Το τρίποντο του Τζον Πάξον όμως στο έκτο ματς τίτλου για το 99-98 στα 3.9 πριν από το τέλος έκανε ανεπανόρθωτη ζημιά και το δαχτυλίδι μπήκε (ξανά) στο χέρι του φίλο του Μάικλ Τζόρνταν.

Οι επόμενες απόπειρές του για τίτλο με τους "ήλιους" σταμάτησαν στους Ρόκετς, στους οποίους και πήγε το καλοκαίρι για να πάρει (μαζί με τον Ολάζουον και τον Ντρέξλερ) αυτό που του στέρησαν δύο φορές στα ημιτελικά της Δύσης. Ακόμη ένα τρίποντο όμως, δια χειρός Στόκτον στους τελικούς της Δύσης το 1997, μηδένισε κάθε πιθανότητα να προλάβει το τρένο και να φτάσει στο τέλος του προορισμού. Είναι απωθημένο και δεν το κρύβει γιατί κομπιάζει όταν μιλάει γι' αυτό. Μάλιστα ο πλέι μέικερ της Γιούτα ευστόχησε μπροστά του!

Έμεινε όπως ήταν

Το μπάσκετ (πιστεύει ότι) τον αδίκησε, ανεξάρτητα από το αν η πίκρα του "γλυκάθηκε" με τα δύο χρυσά ολυμπιακά μετάλλια (1992, 1996) που κέρδισε με την εθνική των ΗΠΑ. " Είμαι μεταξύ των 20 κορυφαίων παικτών που έζησαν ποτέ", έχει υποστηρίξει και δεν κάνει χιούμορ. Οι Αμερικανοί τον έχουν κατατάξει στην πρώτη 50άδα όλων των εποχών (όταν ακόμη ήταν εν ενεργεία), ενώ έχει ήδη τη θέση το 2006 στο μπασκετικό Hall of Fame, προλαβαίνοντας πριν σκοτώσει, όπως είχε απειλήσει on camera, το πρώτο αγόρι που θα έβγαινε με την κόρη του.

Σήμερα, δεκαπέντε χρόνια μετά το τελευταίο παιχνίδι του, κάνει καριέρα παρουσιαστή - κριτικού - σχολιαστή. Το κάνει με τον ίδιο συναρπαστικό/απολαυστικό/επιτυχημένο τρόπο που έπαιζε μπάσκετ από το 1984 έως το 2000. Και θα συνεχίσει να το κάνει και ας ενοχλεί -κατά καιρούς- πρώην συναθλητές ή νυν αστέρες. Και ας θεωρεί τον κόσμο (που τον παρακολουθεί) ηλίθιο. Αρκεί να πληρώνεται αδρά. Γιατί είναι ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ και δεν εχθρεύεται κανέναν, αυτοσαρκάζεται, (υπο)στηρίζει τις μειονότητες, μάχεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα και δηλώνει ελεύθερος. Λέτε να τον δούμε και Κυβερνήτη της Αλαμπάμα; Πολύ πιθανό...

Διαβάστε ακόμη

Δημήτρης Καρύδας: Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ - Ο τέλειος σέντερ