Έτσι το σηκώνει

Η Μαδρίτη είναι πολύ μακριά, μεσολαβεί ένα γεμάτο 20ήμερο μέχρι τον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ, αλλά όπως ήρθαν τα πράγματα, αλήθεια ποιος μπορεί να ξεγράψει τον Ολυμπιακό; Όχι μόνο να αποκλείσει τους Ρώσους, αλλά να φτάσει μέχρι το τέλος της διαδρομής και να σηκώσει τρίτη κούπα σε τέσσερις σεζόν θυμίζοντας κάτι από Γιουγκοπλάστικα.

Πριν από τόσο μεγάλα ραντεβού, όπως αυτό στην ισπανική πρωτεύουσα, είθισται οι πιθανότητες να μοιράζονται μεταξύ των τεσσάρων φιναλίστ. Μοιάζει όμως μικρό το 25% που της αναλογεί για μια ομάδα που από τα πλέι οφ του 2012 ανατρέπει διαδοχικά, ως αουτσάιντερ, τους νόμους της -μπασκετικής- φύσης και ξαναγράφει το παιχνίδι του Νέισμιθ με τους δικούς της κανόνες. Κανόνες όμως που μόνο αυτή μπορεί να υπηρετήσει, βγάζοντας οφ τους υπολοίπους.

Όταν άρχισαν όλα

Σε μια προσπάθεια να υπερτονίσει τη μεγάλη εφετινή επιτυχία επί της Μπαρτσελόνα ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος χαρακτήρισε "χωριουδάκι του Μινούτσι" τη Σιένα του 2012. Μόνο τέτοιο βέβαια δεν ήταν -εκείνη την εποχή- η πρωταθλήτρια Ιταλίας με Άντερσεν, Ρακόσεβιτς, ΜακΚάλεμπ, Ζήση, Λαβρίνοβιτς και Μος στο ρόστερ της και εξίσου μεγάλη η πρόκριση του Ολυμπιακού. Ήταν το χρονικό σημείο που γύρισε ο διακόπτης, τότε που άρχισαν όλα, τότε που η ιστορία άρχισε να γράφεται με "ερυθρόλευκα" γράμματα. Μετά ακολούθησε το έπος της Πόλης, ο back to back τίτλος στο Λονδίνο το 2013 και η παρ' ολίγον υπέρβαση με την πανίσχυρη Ρεάλ πέρυσι.

Το εφετινό κατόρθωμα ήταν η φυσική συνέχεια όλων των παραπάνω και λίγους ξένισε ο τρόπος παρά το αρχικό -16 στη Βαρκελώνη. Ο Ολυμπιακός έχει βρει τον τρόπο να νικάει και στη Μαδρίτη θα έχει την ευκαιρία να το κάνει εκ νέου. Ακόμη κι αν έχει αρχίσει έναν αγώνα με 1/11 τρίποντα, ακόμη κι αν έχει χάνει δέκα πόντους από μια αποφασισμένη και συσπειρωμένη Μπαρτσελόνα, ακόμη κι αν ένα λεπτό πριν από τη λήξη χάνει με τέσσερις πόντους και δείχνει καταδικασμένος.

Δεν περιγράφεται με λέξεις

Είναι τύχη, είναι άστρο, είναι άγνοια κινδύνου, είναι καρδιά, είναι κότσια, είναι καρύδια, είναι... αμύγδαλα ή φουντούκια. Ό,τι κι αν είναι, διαλέξτε, οι "ερυθρόλευκοι" το έχουν σε περίσσευμα. Τσουβάλια. Μια άμυνα όφειλαν να βγάλουν και ένα σουτ να βάλουν για να πάρουν τη νίκη-πρόκριση και το έκαναν χωρίς να προκαλέσουν απορία τι και πώς έγινε. Δεν προκάλεσε έκπληξη, ήταν η επανεκτέλεση μιας επιτυχημένης συνταγής.

Πάντα θα εκμεταλλεύεται τις μικρές λεπτομέρειες που καθορίζουν παιχνίδια της στιγμής. Από τις χαμένες βολές του Σισκάουσκας και το κόψιμο του Χάινς στον Μίροτιτς, στο κλέψιμο του Λαφαγέτ, στη 1/2 από τη γραμμή του Ναβάρο και στην ασίστ του Σλούκα. Και όλα αυτά με την ίδια κατάληξη: είτε τα "clutch shots" του Πρίντεζη είτε τα τρίποντα του Σπανούλη από τη... Λάρισα. Η ιστορία επαναλαμβάνεται και δεν είναι φάρσα. Είναι μια αληθινή ιστορία στην οποία ο Ολυμπιακός είναι ο πρωταγωνιστής.

Να γιατί οι ελπίδες του στο Final-4 είναι περισσότερες απ' όσες φαινομενικά του αντιστοιχούν. Και σωστά/δικαίως ο Γιώργος Αγγελόπουλος ανέβασε τον πήχη πριν από το ταξίδι.

Στο τέλος κερδίζει ο Ολυμπιακός

ΥΓ. Απ' όλες αυτές τις στιγμές στις οποίες κρίθηκε το τελευταίο ματς με την Μπαρτσελόνα έλειπε ο Βαγγέλης Μάντζαρης. Απλώς έτυχε. Γιατί προηγουμένως ήταν ο αφανής ήρωας κάνοντας τόσα πολλά μικρά πράγματα που τοποθετώντας το ένα δίπλα στο άλλο δημιουργείται ένα τεράστιο κολάζ που αποτυπώνει την επιτυχία. Η άμυνα στον Ναβάρο, οι πέντε σερί πόντοι αλά... Ναβάρο στο -10 και η σωστή διαχείριση ενός αγώνα που ισορροπούσε σε τεντωμένο σχοινί κάνουν να ξεχαστεί χωρίς δισταγμό το φάουλ στα 5''. Ήταν και παραμένει κομβικός για τη λειτουργία του Ολυμπιακού.

ΥΓ2. Μήπως τελικά το μπάσκετ είναι ένα άθλημα που παίζουν πέντε εναντίον πέντε και στο τέλος κερδίζει ο Ολυμπιακός;

Διαβάστε ακόμη

Τάσος Μαγουλάς: Cojones!