Αφού το θέλεις, πάρ’το

Δεν κοστίζει φράγκα εφτά, μα ο εφετινός τίτλος είναι όπως το μαχαίρι του Καββαδία που η καθεμιά ομάδα το στρέφει στον εαυτό της.

Σαν να ζουν από την αδυναμία του άλλου να επιβληθεί, Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός έφτασαν να παίζουν μια ολόκληρη σεζόν σ’ ένα παιχνίδι 40 λεπτών. Τόσο απέχει η επιτυχία από την παταγώδη αποτυχία.

Διότι όποιος νικήσει καταλήγει πρωταθλητής, καταφέρνοντας την πρώτη και κύρια αποστολή του απ’ όταν άρχισε προετοιμασία.

Ο χαμένος; Αφήστε το καλύτερα. Ένας ΘΟΥ-ΒΟΥ. Πράκτωρ… 000! Ούτε το κύπελλο θα έχει να τον παρηγορεί, ούτε τη συμμετοχή στο Final-4 να δίνει χρώμα στη σεζόν. Θα μπει μοιραία σε μια περίοδο εσωστρέφειας, αμφισβήτησης κι αναγκαστικών αλλαγών, δίχως να είναι πάντα επιβεβλημένες, για να μυρίσει… αίμα. Να ικανοποιηθεί ο όχλος, να πανηγυρίσει για τη… θυσία και να καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός, να διαλυθεί η γκρίζα συννεφιά.

“Πράσινοι” και “ερυθρόλευκοι” έσκαψαν οι ίδιοι το λάκκο τους και πλέον μάχονται για να μην πέσουν μέσα. Οριακές καταστάσεις πριν από το fatality.

Οι Πειραιώτες ήταν στο 1-0, με μπρέικ, κι έκαναν πολύ δύο άσχημα παιχνίδια. Οι πρωταθλητές, που με το αβαντάζ έδρας θέλουν να διατηρήσουν τα κεκτημένα, πέτυχαν την ανατροπή, αλλά δεν πήγαν με την κατάλληλη νοοτροπία στο ΣΕΦ. Σαν να έζησαν ό,τι στο πρώτο ματς. Χαλαρά, δηλαδή, κι ό,τι βγήκε. Δεν… βγήκε όμως απέναντι σ’ έναν αποφασισμένο και ψυχωμένο Ολυμπιακό. Που… λιάνισε την υποτυπώδη προσπάθεια των παικτών του Πασκουάλ να παίξουν άμυνα.

Κι ας γύρισε το παιχνίδι με τα διαδοχικά σουτ του Λοτζέσκι (μετά τα 1/9 στο ξεκίνημα). Χωρίς ιδρώτα στην άμυνα ωστόσο δεν νικάς στο Φάληρο. Χωρίς να πηδήξεις στα ριμπάουντ, πετώντας 11 αμυντικά, μειώνεις τις ελπίδες σου. Χωρίς να έχεις καθαρό μυαλό στην επίθεση, δίνοντας όλες κι όλες 8 ασίστ, γίνεσαι προβλέψιμος και κάποια στιγμή εύκολα αντιμετωπίσισμος.

Όχι πως οι “ερυθρόλευκοι” έπαιξαν σούπερ. Το 92 είναι ολίγον τι πλασματικό, καθώς οι ασίστ τους ήταν λίγες (15) για τόσο ψηλό σκορ και οι βολές πολλές (30/43). Ούτε μπορούν να διορθώσουν πολλές από τις κακοτεχνίες στη δομή τους. Πήραν παρόλα αυτά όσα τους έδωσαν οι αντίπαλοί τους. Έβαλαν την μπάλα μέσα, τέλειωσαν το ματς με 19/32 δίποντα και 33 κερδισμένα φάουλ κι αν εξαιρέσεις τον Μπράουν που δεν βοήθησε στα 4 λεπτά του, όσοι άλλοι πάτησαν παρκέ είχαν συνεισφορά με κάποιον τρόπο. Μεγαλύτερη ή μικρότερη.

Στο αντίπαλο στρατόπεδο δεν βρίσκεις διακριθέντα πλην ίσως του Λοτζέσκι (που φορτώθηκε με φάουλ) και του Βουγιούκα στα μόλις 3’47’ που έπαιξε. Στη βαθμίδα του +/- ο Σίνγκλετον βρέθηκε στο -16, ο Ρίβερς στο -17, ο Γκιστ στο -21, ο Καλάθης στο -17. Ακόμη κι ο Τζέιμς στο -8 ήταν με τα 4/16 σουτ! Μέγα, οπότε, το ερώτημα γιατί ο Όγκαστ έπαιξε μόνο στο τέλος και προτιμήθηκε ο Μήτογλου από νωρίς, τη στιγμή που οι δυο βασικοί ψηλοί ήταν τόσο… ευάλωτοι!

Αυτό ακριβώς τιμώρησε ο Ολυμπιακός. Τον εύθραυστο Παναθηναϊκό.

Αυτό ακριβώς που γίνεται ως τώρα σ’ όλη τη σειρά. Δεν νικάει απαραίτητα ο καλύτερος, αλλά αυτός που είναι λιγότερο… κακός. Ή για να μην φανεί τόσο υπερβολικό, αυτός που εκμεταλλεύεται την κακή βραδιά του άλλου. Αβαντάζ είναι κι αυτό, αναμφίβολα. Άλλο όμως να κερδίζεις γιατί ξεκάθαρα μπορείς κι άλλο γιατί σου το προσφέρει ο αντίπαλος στο πιάτο.

Τώρα… ψέματα άλλα δεν έχει. Μόνο αλήθειες. Και η πραγματικότητα είναι μία. Θα νικήσει την Κυριακή η ομάδα που το θέλει περισσότερο. Αυτή που θα τη νοιάξει και θα την “πονέσει” περισσότερο η ήττα. Που δεν θα συμβιβαστεί με την απώλεια του τίτλου. Που θα “σκυλιάσει” και θα βγάλει νύχια λιονταριού για την κούπα. Που θα φτιάξει τις συνθήκες για να επικρατήσει, δεν θα περιμένει κεράσματα και δώρα.

Ο ένας έχει την έδρα, ο άλλος όχι.

Ο ένας έχει την πίεση, ο άλλος όχι.

Ο ένας θα έχει τον τίτλο, ο άλλος όχι…

Όποιος μπορεί, ας πανηγυρίσει…